Քաղեբը` Հուդայի ցեղից, խնդրում է Հեբրոնը որպես ժառանգություն։ Սա այն տեղն էր, որտեղ Աբրահամը, Իսահակը և Հակոբը ապրել էին շատ տարիներ, մինչ Ենակիմներով բնակեցվելը, հսկաներ, որ ժամանակին այնքան սարսափեցրին Իսրայելացիներին Քանանին նրանց առաջին մոտեցման ժամանակ։

Չնայած Քաղեբը 85 տարեկան էր, նա դեռևս առողջ և ուժեղ էր։ Նա չփորձեց օգտագործել իր տարիքն ու փորձը, որպեսզի մարդիկ նրա նկատմամբ հարգանքից ելնելով իրեն եսասիրական առավելություններ տան։ Նրա հավատը նույնն էր, երբ նա հակառակ հանդես եկավ մյուս տաս լրտեսների հիասթափեցնող զեկույցներին։

Քաղեբը չնստեց վայելելու իր ժառանգությունը. դրա փոխարեն այս քաջարի ծեր մարտիկը որոշեց Աստծուն պատվելու մեջ մարդկանց օրինակ ծառայել։ Այդպես նա քաջալերեց ցեղերին առաջ գնալ հավատով, ենթարկեցնելով երկիրը Իսրայելի օգտի և Աստծո փառքի համար (ՆՄ 512, 513)։

Հաճախ, թվում է, որ փորձառության սպասումը իրական փորձություն է հավերժության համար։ Բայց Աստծո կողմից սրբագործված խոստումները երբեք անկատար չեն մնում, նույնիսկ երբ մենք պետք է սպասենք Նրա կողմից իր ժամանակին դրանց իրականացմանը։

Ուիլի Էդվարդ Հաքս II

Ծառայողների ասոցիացիայի քարտուղար

Վեհաժողով

Թարգմանիչ` Պավել Սարգսյան

Joshua 14

Caleb, a member of the tribe of Judah, requested Hebron for his inheritance. This was the place where Abraham, Isaac, and Jacob lived for awhile years before, and which was the seat of the Anakim, the giants that had so terrified the Israelites when they first approached Canaan.

Although Caleb was 85 years old he was still healthy and strong. Because of his age and experience he did not take advantage of the respect people gave him for his own selfish advantage. His faith was just what it was when he had stood up against the discouraging report of the ten spies.

Caleb did not settle down to enjoy his inheritance; instead, the brave old warrior was determined to give the people an example that would honor God. Thus he encouraged the tribes to go forward in faith to subdue the rest of the land for the benefit of Israel and the glory of God (PP 512, 513).

Often it seems that the wait to experience the reality of postponed dreams is eternal. But God’s anointed promises never go unfulfilled even though we must wait for His timing.

Willie Edward Hucks II

Associate Ministerial Secretary

General Conference