Ծննդոց 6-ը արձանագրում է համաշխարհային ջրհեղեղի պատմությունը: Ենթադրենք դուք Նոյն եք եղել: Ինչպիսի վստահություն պետք է ունենաս Աստծո նկատմամբ, որպեսզի սկսես կառուցել տապանը ճնշող տարաձանությունների պարագայում։ Նոյը ոչ միայն սկսեց, այլ նա դիմացավ հարյուր քսան տարի կառուցելով տապանը: Մտածեք այն ծաղրուծանակի մասին, որը նա ապրել է: Սկզբում երբեք անձրև չէր տեղացել: Արդյո՞ք այս մարդը խելագար է: նախաձեռնության չափը նշանակալի էր: Տապանի երկարությունը մոտ 450 ոտնաչափ էր, լայնությունը` 75 ոտնաչափ, բարձրությունը` 45 ոտնաչափ: Այստեղ մենք ունենք նավ, որի չափը ամերիկյան ֆուտբոլի դաշտի մեկ ու կեսն է: Մեծ խնդիր էր նաև տախտակներ կտրելն ու այդպիսի հասկայական նավը բարձրացնելը։ Մինչդեռ Աստվածաշունչն ասում է «Եվ Նոյն արավ բոլորը ինչպես Աստված պատվիրել էր նրան…» (Ծննդոց 6.22): Ինչպիսի՜ հավատ: Ինչպիսի՜ քաջություն: Ես աղոթում եմ Աստծուն, որ մենք նույնպես ունենանք այդպիսի հավատ և քաջություն մեր կյանքի յուրաքանչյուր բնագավառում անելու այն, ինչ Աստված պատվիրում է մեզ:

Այս պատմության մեջ կա ևս մեկ կողմ, որը չափազանց կարևոր է: Աստված հայտարարում է, որ նա «Կհաստատի Իր ուխտը» Իր ժողովրդի հետ: Աստծո ուխտը Իր խոստումն է հավատարմության և փրկության: Փոթորկի մեջ, Աստված նախապատրաստեց ապահով տապանը։ Փոթորկի ժամանակ Հիսուսը մեր ապաստանն է, մեր անվտանգության տապանը, մեր ապավենը դժվարության ժամանակ: Ինչպիսի՜ անհավատալի բարի լուր՝ Աստծո ուխտը մեր պաշտպանության երկնային ապահովագրումն է Նրա շնորհի տապանում:

Մարկ Ֆինլի