Այս գլխում մենք ավելի շատ Դավիթի կյանքի պատմագրություններ տեսանք։ Մենք հակված ենք մտածել, որ այն շատ անկազմակերպ է և ոչ ժամանակագրական: Բայց այն ունի ժամանակագրություն։ Օրինակ Դավիթը ղեկավարեց յոթ տարի և վեց ամիս Հեբրոնից, այնուհետև տեղափոխվեց Երուսաղեմ, որտեղ նա ղեկավարեց 33 տարի մինչև իր մահը (Բ Թագավորաց 5.5):

Դավիթը չհոգաց Հովնաթանի որդու՝ Մեմբիփոսթեի կարիքները մինչև որ տեղափոխվեց Երուսաղեմ ինչպես նշված է Բ Թագավորաց 9.13-ում, որտեղ էլ ասվում է, թե Մեմբիփոսթեն մշտապես Դավիթի սեղանից էր ուտում։

Մինչ այդ այնքան էլ ոչ հաճելի պատմության ենք հանդիպում կապված Սավուղի և իր որդիների հետ, ովքեր քաղաքական ճանաչման էին ձգտում, ում ձեռքից էլ Մեմբիփոսթեն փրկվել էր: Հեսուի ժամանակ գաբավոնացիները, ովքեր ամորհացիների մնացորդն էին, համաձայնագիր էին կնքել իսրայելացիների հետ։ Չնայած նրանց քաղաքը Բենիամինի տարածքում էր գտնվում, Սավուղն անարդարացիորեն սպանել էր նրա բնակիչներին։

Սովն Աստծո պատիժն էր Սավուղի արարքների պատճառով։ Հետագայում Դավիթը ստիպված Սավուղի ընտանիքից յոթ տղամարդ տվեց գաբավոնացիների ձեռքը, որպես հատուցում Սավուղի արարքների դիմաց։ Դավիթն այդ քայլին գնաց հանուն խաղաղության, բայց Մեմբիփոսթեին նրանց ձեռքը չտվեց։

Գարու բերքահավաքի ժամանակ էր (Բ Թագավորաց 21.9), երբ նրանք կախեցին այն յոթ տղամարդկանց սարի վրա, որպեսզի բոլորին տեսանելի լինի, որ արդար դատաստան էր կատարվել կյանքի դեմ կյանք վերցնելով: Ռեսփայի (Ռեսփան Այիայի՝ Սավուղի հարճի աղջիկն էր) երկու տղաներն էլ էին կախվածների մեջ։ Ռեսփան վրան էր խփել ապառաժի վրա, որպեսզի պաշտպանի նրանց մարմինները կենդանիների ու թռչունների բաժին դառնալուց (համար 10):

Մինչ այդ Գաղաադի Հաբիսի բնակիչները Բեթսանից գողացել էին Սավուղի և Հովնաթանի մարմինները, որոնք կախված էին Բեթսանի հրապարակի պատից։ Դավիթը գնաց Գաղաադի Հաբիս և վերցրեց Սավուղի և Հովնաթանի ոսկորները, ինչպես նաև այն յոթ մարդկանց ոսկորները ու թաղեց Սավուղի հոր գերեզմանում։

Ու հետո Աստված պատասխանեց երկրի համար աղոթքին (Բ Թագավորաց 21.12-14): Բայց ինչո՞ւ էր Աստված գոհացած այդ յոթ մարդկանց մահով և հետո միայն պատասխանեց աղոթքներին։ Իրականում ոչ թե Աստված, այլ գաբավոնացիներն էին գոհացել նրանց արդարացի մահով ու ետ դարձել Աստծուն, Աստված էլ պատասխանեց նրանց աղոթքին։

Պատմագետը մի կարևոր կետ ևս ունի մեզ հետ քննարկելու, այն է, թե ով էր ներգրավված փղշտացիների և Իսրայելի պատերազմի մեջ։ Բանը նրանում է, որ Դավիթի զինվորները չէին ուզում, որ Դավիթը շարունակի գնալ պատերազմի ամենաթեժ կետը, քանի որ նա շուտ հոգնում էր։

Հեղինակը պատմում է մեզ այն տղամարդկանց մասին, ովքեր Դավիթի փոխարեն հանձն առան հսկաների դեմ պայքարը։ Օրինակ Աբեսսան սպանեց Եսբիբենոբին՝ Ռափայի որդուն։ Ավելի ուշ Էլեանան սպանեց Գեթացի Գողիաթին։ Վերջինն այս ցուցակում Գեթի պատերազմն էր, որտեղ Սամաայի որդի Հովնաթանը սպանեց վեց մատնանի (ձեռքերին և ոտքերին) հսկային։

Այս հսկաներից յուրաքանչյուրը լավագույնս զինված էին։ Չնայաց Տիրոջ անունը այդ պատերազմների ցուցակի մեջ նշված չէ, դժվար չե ենթադրել, որ Տերը պաշտպանեց Դավիթին և նրա ձեռքը մատնեց թշնամուն իր զինվորների միջամտությամբ։

Սիրելի Տեր,

Մենք ապրում ենք բաժանության, գաղթի և հիբրիդի աշխարհում։ Չնայած ճշմարիտ կրոնը շատ փոխզիջումների է գնացել, բայց մենք վստահություն ունենք, որ Դու կպաշտպանես հավատարիմներին, և նաև հոգ կտանես մեր ամենօրյա կարիքների մասին։ Հիսուսի անունով, Ամեն։

Կութ Վան Վուք

Քյանքթուքի ազգային համալսարան

Սանգջու, Հարավային Կորեա

Թարգմանիչ` Անուշ Հակոբյան

2 Samuel 21

In this chapter we learned more about the historiographers of David’s life. We tend to think that they were disorganized and not chronological. They did have a system of chronology. For example, David ruled 7 years and six months from Hebron and then moved to Jerusalem from which he ruled for 33 years until his death (2Samuel 5:5).

David did not provide for the needs of Mephibosheth, the son of Jonathan and the grandson of Saul, until he moved to Jerusalem as mentioned in 2 Samuel 9:13 where it says that Mephibosheth ate continually with David.

Before this we learn about a situation that is not pleasant, having to do with the enemies of Saul and his sons as pawns for political recognition from which Mephibosheth was spared. The Gibeonites, a remnant of the Amorites had made a mutual agreement with the Israelites during the time of Joshua. Although their city lay in the territory of Benjamin, Saul unjustifiably massacred some of its inhabitants.

A famine was God’s punishment for the deeds of Saul. Later David gave in to the request of the Gibeonites to give them seven men from Saul’s family to be hanged as a repayment for what Saul had done to them. David eager for peace agreed, but did not give them Mephibosheth.

It was in the first days of the barley harvest (2 Samuel 21:9) that they hanged these seven on the side of a mountain as a display that life for life justice had been carried out. Two of Rizpah’s sons were also hanged (she was the daughter of Saul’s concubine Aiah). Rizpah, camped by the rock day and night to keep the birds and animals away from the bodies (verse 10).

Before this, the men of Jabesh-Gilead had gone to the city of Beth Shan at night, where the Philistines had fastened the bodies of Saul and Jonathan to the wall, took the bodies down, brought them home and gave them an honorable burial. After the experience with the Gibeonites, David went to Jabesh-Gilead, repossessed the bones of Saul and Jonathan, added to them the bones of the seven men, and buried all of them in the tomb of Saul’s father.

Then God answered the prayer of the land (2 Samuel 21:12-14). But why is God seemingly pleased with the death of seven descendants of Saul and to listen to the prayer for the land? It is not God, but the Gibeonites that are satisfied with justice and turned back to God, and God responded.

The historiographer has one more point to discuss with us, namely, who was involved in the Philistine wars with Israel. The point is that the soldiers of David did not want him to continue to go out into the thick of the battle because David easily became weary.

So the scribe tells us about the men who replaced David’s legacy of fighting giants. For instance, the giant Ishbi-Benob was killed by Abishai the son of Zeruiah. In another battle, the giant Saph was killed by Sibbechai. In a later event, Elhanan killed the brother of Goliath the Gittite. The last in the list is a battle at Gath where Jonathan the son of Shimei killed the giant who had six fingers on each and hand and six fingers on each foot.

Each of these giants was armed with every conceivable weapon needed. Although the name of the Lord is not mentioned in this list of wars and events, one can conclude that the Lord protected David and gave him victory over his enemies by the hand of his soldiers.

Dear God

We are living in a world of divisions and migrations of partitions and hybrids. Also true religion is compromised on every level but through all this we have the surety that you will guide and lead and protect the faithful ones and take care also of us in our daily needs. In Jesus name. Amen

Koot van Wyk

Kyungpook National University

Sangju, South Korea

Մինչև հիմա մենք շատ ենք լսել Դավթի կենսագրի մասին: Դավթի մահից շատ չանցած նա պատառիկներով ու կտորներով հավաքել է դպիների գրածներն ու օրագրերը: Պալատական գրագիրները և զինվորական գրագիրները Հովաբի հետ միասին հայթայթել էին այս աղբյուրների մի մասը: (Աղբյուրներից այս կախվածությունն այն է, ինչ Ղուկասն արել էր, երբ նա գրում էր Ղուկասի Ավետարանի 1.1-3-ը):

Բայց մենք պետք է հիշենք, որ Սուրբ Հոգին է Խմբագիրը և Նա նախատեսել է, որ կենսագիրը ռոմանտիկորեն չի կենտրոնացրել ուշադրությունը միայն Դավթի վրա՝ որպես մեծ ռազմագետ, կամ էլ միայն թագավորի լավ գործերի վրա: Սուրբ Հոգին իրադարձությունները պատմել է իրատեսորեն, առանց բաց թողնելու Դավթի գործած չար գործերը:

Գլուխն սկսվում է Սաբեեի փոքրիկ ապստամբությունից, ով իր հետևից տարավ Իսրայելի մարդկանց: Սուրբ Հոգին և գրքի հեղինակը նրան բնութագրելու համար օգտագործում են Բելիար բառը, որը բառացի նշանակում է «անպատիվ» (համար 1):

Դավիթը եկավ իր տուն՝ Երուսաղեմ, և վերցրեց տասը ծիսական հարճերին՝ Իսրայելի բոլոր ցեղերից, և նրանց փակեց և այլևս երբեք նրանց մոտ չմտավ: Նրանք ապրում էին որպես այրիներ: Սովորաբար ծիսական ամուսնության մեջ գտնվող այս տիկնայք պալատական նորությունների մասին տեղեկատվության աղբյուր էին այն ցեղերի համար, որտեղից նրանք սերում էին:

Թագավորի ընտանեկան կյանքն արդեն քայքայված էր, և նրա վիճակն ավելի ու ավելի էր վատթարանում: Դավիթը ցանկանում էր արագորեն ճնշել Սաբեեի խռովությունը՝ նախքան դա կտարածվեր: Դրա համար նա շրջանցեց իր սեփական գեներալին՝ Հովաբին, ներեց Ամեսայիին՝ Աբիսողոմի նախկին գեներալին, և նրան հանձնարարեց միավորել Հուդայի մարդկանց ու գրոհել Սաբեեի վրա:

Բայց ինչ-ինչ պատճառներով Ամեսային ուշացավ (Բ Թագավորաց 20.5): Հովաբը բարկացած էր, որ իրեն շրջանցել էին, և իր երիտասարդ, սահմանափակ ազգականին էին նշանակել իր փոխարեն: Երբ նրանք հանդիպեցին Գաբավոնի մոտ, Հովաբը, Հուդա Իսկարիովտացու նման, առաջ եկավ, համբուրեց Ամեսայիին, բայց դա անելուն պես սուրը մխրճեց նրա փորի մեջ (Բ Թագավորաց 20.10):

Քանի դեռ Ամեսայիի արնաշաղախ մարմինն ընկած էր արյան մեջ, Հովաբի մարդիկ կանգ էին առնում և մնում կանգնած: Հետո մի երիտասարդ Դավթին հավատարմության կոչ արեց՝ Հովաբին հետևելու միջոցով: Հետո մարմինը հեռացվեց, և մարդիկ հետևեցին Հովաբին:

Սուրբ Հոգին ցանկանում է, որ մենք տեսնենք մեղքի հետևանքները և սխալ քաղաքական որոշման ձախողումները: Հովաբն ու իր մարդիկ առաջ շարժվեցին և եկան Իսրայելի այն քաղաք, որտեղ Սաբեեն թաքնված էր՝ Աբելի Բեթմաաքա: Նրանք մոտ էին պարիսպներից ներխուժելուն, երբ մի իմաստուն կին դուրս եկավ: Նա ասաց, որ քաղաքն ավերելը նշանակում է ավերել Իսրայելի մայրաքաղաքներից մեկը, և որ ավերելը նույնն է, թե ավերել Տիրոջ ժառանգությունը (Բ Թագավորաց 20.19):

Հովաբը ականջ դրեց կնոջը և պաշտպանվեց՝ ասելով, թե չի եկել քաղաքը կուլ տալու կամ ավերելու, այլ միայն փնտրում է Սաբեեին: Նրան հանձնելու դեպքում Հովաբը կհեռանար: Այդ ժամանակ կինը քաղաք գնաց, և նրանք կտրեցին Սաբեեի գլուխը և այն պարսպից դուրս նետեցին:

Զարհուրելի ժամանակ էր՝ միապետությանը հավատարիմ լինելու պատճառով, համակարգ, որ ամբողջ ժողովուրդն ընտրեց, չնայած որ հետևանքների մասին նրանք նախազգուշացված էին հնում՝ դեռ Սավուղի օրերում (Ա Թագավորաց 8.11-18) Սամվել մարգարեի կողմից:

Սաբեեի մահից հետո մարդիկ ետ դարձան իրենց տները, և Հովաբը ետ եկավ Երուսաղեմ: Մեղքի վարձքը մահն է, և գրեթե բոլոր աստվածաշնչյան միջադեպերը որևէ նախազգուշացում ունեն մեզ հետ կիսվելու: Մենք չենք կարող չհամաձայնել Սամվելի հետ, որ միապետությունը իդեալական համակարգ չէ, և գոյություն ունեցող ոչ մի համակարգ համապատասխանի իդեալին, քանի դեռ մենք ապրում ենք սատանայի և մեղքի աշխարհում:

Թանկագի՛ն Աստված, Քո Խոսքը ճշմարտություն է, և Դու թագավորների Թագավորն ես: Մենք երկրպագում ենք Քեզ՝ նախքան որևէ այլ քաղաքական, կրոնական կամ որևէ այլ իշխանավորի հավատարմության տուրք տալը: Մեզ իմաստություն տուր, որ պայքարենք Քո սկզբունքների համար, անգամ եթե երկինքը փուլ գա, և քաոսի ժամանակ խոսենք իմաստությամբ: Հիսուսի անունով: Ամեն:

Կութ Վան Վուք

Քյանքթուքի ազգային համալսարան

Սանգջու, Հարավային Կորեա

Թարգմանիչ` Մերինե Աթոյան

2 Samuel 20

By now we have learned a lot about the historiographer of David’s life. Shortly after David’s death he selected parts that the scribes wrote on bits and pieces and daily diaries. The palace scribes and the military scribes with Joab provided some of these sources. (This dependence on sources is what Luke did when he wrote the gospel Luke 1:1-3). But we need to remember that the Holy Spirit is the Editor and He oversaw that the historiographer did not focus just romantically on David as the great Strategist or just on the good deeds of the king. The Holy Spirit reported things with realism, without omitting evil choices that David made.

The chapter begins with a mini-rebellion by Sheba who pulled the men of Israel behind him. The Holy Spirit and the scribe used the word Belial to describe him, which literally means “no worth” (v. 1). David went to his house in Jerusalem and took the ten women, his ceremonial married concubines from each tribe of Israel and locked them up and did not enter with them any longer. They lived as widows. Normally, these ladies of ceremonial marriages were sources of information about palace news for each tribe from which they came. The king’s family life was havoc already and his situation deteriorated even more.

David wanted to quickly put down Sheba’s rebellion before it spread. So he by-passed Joab, his own general, forgave Amasa, the former general of Absalom and asked him to bring together the men of Judah and go after Sheba. But for some reason, Amasa delayed (2 Samuel 20:5). Job was angry that he was by-passed and his young close relative was put in charge. When they met at Gibeon, Joab, like a Judas Iscariot, stepped forward, kissed Amasa, but as he did so pushed the sword through his stomach (2 Samuel 20:10). As they body of Amasa lay bleeding in the road, Job’s men stopped and stood still. Then a young man made a call for loyalty to David by following Joab. Then the body was removed and the men followed Joab. The Holy Spirit wants us to see the results of sin and the failures of wrong political action.

Joab and his men went on and came to the city in Israel where Sheba was hiding, Abel Beth-Maacah. They were about to topple the walls when a woman came out full of wisdom. She said that to destroy the city is to destroy one of the mothers of Israel and to destroy that is to destroy the inheritance of the Lord (2 Samuel 20:19). Joab listened to the woman and defended himself that he is not to swallow up or destroy the city but only seek for Sheba. If he is handed over, Joab will leave. So the woman went in and they cut off the head of Sheba and threw it over the wall. Gruesome times, all because of loyalty to the monarchy, a system that all the people chose even though they were warned of the consequences of doing so back in Saul’s day (1 Samuel 8:11-18) by the prophet Samuel. After Sheba was dead, the men went back home and Joab went back to Jerusalem.

The wages of sin is death and nearly every biblical anecdote has some of this warning to share with us. We cannot but agree with Samuel, that the monarchy is not an ideal system and in essence, no system will satisfy as long as we are living in this world of Satan and sin.

Dear God

Your Word is truth and You are our King of Kings. We worship you first before we pay any loyalty to any other political ruler, religious or otherwise. Give us the wisdom to stand for your principles though the heavens may fall, and in times of chaos, to speak wisely. In Jesus name. Amen

Koot van Wyk

Kyungpook National University

Sangju, South Korea

Այս գլուխը առնչվում է թագավորության վերակառուցման հետ: Դավիթը փախավ Աբիսողոմից և հետագայում ժողովուրդը նրան մեղադրեց դրա համար (Բ Թագավորաց 19.9): Նրանք ցանկանում էին իմանալ՝ ինչու է թագավորը լռում «թագավորությունը ետ բերելու» հարցում:

Դավիթը սգում էր իր որդու՝ Աբիսողոմի մահը, բայց նրա ազգական Հովաբը (Բ Թագավորաց 17.25, Բ Թագավորաց 19.13) եկավ նրա մոտ և հարցրեց նրան, թե ինչու է նա նմանվել «լացկան երեխայի»: Հովաբը սա օգտագործեց որպես «շոկային թերապիա», որպեսզի Դավթին հետ վերադարձնի դեպի իրականությունը:

Որդու կորստյան ցավը հաղթահարելը մի բան է, պալատ ետ վերադառնալը՝ մեկ այլ բան: Դավիթը չգիտեր, թե ովքեր են իր բարեկամները և ովքեր՝ թշնամիները: Դրա համար նա օգտագործեց իր դիվանագիտական հմտությունը և սկսեց Հուդայից:

Նա մի քանի հավատարիմ մարդ ուղարկեց հարցնելու Հուդայի առաջնորդներին, թե ինչու նրանք առաջինը չեն իրեն վերադարձնելու հարցում (Բ Թագավորաց 19.11): Դավիթն այդ մարդկանց հրահանգեց խոսել Հովաբի զարմիկ Ամեսայիի հետ, և հիշեցնել նրան, որ իրենք մեկ ընտանիք են, և հարցնելու նրան, թե ինչու նա այնտեղ չէ՝ իրեն ետ վերադարձնելու համար: Նա նրան շնորհեց բանակի զորահրամանատարի կոչումը՝ Հովաբի փոխարեն:

Հուդայի անիվը ետ դարձավ (Բ Թագավորաց 19.14), և թագավորն անցավ Հորդանան գետը և Հուդան եկավ Նրան իր տուն ուղեկցելու: Դավթի կենսագիրը հետո բերում է Սեմեիի օրինակը, ով մարդկանց և Սավուղի որդու հետ եկավ նրան հավատարմություն խոստանալու:

Հաջորդ մարդը Մեմփիբոսթեն էր, ով եկավ ողջունելու թագավորին: Նրա ֆիզիկական արատը վատ մեկնաբանվեց, բայց Դավիթը փառավոր կերպով վերականգնեց նրան: Խռովության ժամանակ Դավիթը Մեմփիբոսթեի ողջ ունեցվածքը տվել էր Սիբային՝ նրա ծառային (Բ Թագավորաց 16.4), բայց հիմա նա հրամայեց Սիբային՝ այն հավասարապես կիսել Մեմփիբոսթեի հետ, բայց վերջինս ասաց, որ Սիբան կարող է այդ ամբողջը իրեն պահել (Բ Թագավորաց 19.30):

Մի 80 տարեկան պապիկ՝ Բերզելին, եկավ և ողջունեց Դավթին ինչպես հարկն է: Դավիթը ցանկանում էր, որ նա իր հետ գա պալատ, սակայն Բերզելին զգում էր, որ «մեծ ծառը դժվար է արմատախիլ անել»: Հուդայի բոլոր մարդիկ և Իսրայելի մարդկանց կեսը եկավ ողջունելու թագավորին: Բայց մարդիկ բաժանվել էին հյուսիսցիների և հարավցիների:

Հյուսիսը զգում էր, որ իրենք թագավորի նկատմամբ 10 տոկոս իշխանություն ունեն, Հարավը համարում էր, որ իրենք թագավորի համար միակ մտահոգվողներն են: Գրագիրը ցանկանում է Իսրայելի ապագա պառակտման սկզբի վաղ վկայությունը ավարտել Բ Թագավորաց 19.43-ում:

Թանկագի՛ն Աստված: Որքա՛ն հեշտ ենք մենք ներքաշվում բանավեճերի մեջ՝ «թվիթերյան օգտատերերի հետ»՝ փոխանակ խորապես ուսումնասիրելու Քո Խոսքը: Մեզ Մեմփիբոսթեի վեհանձնությո՛ւնը տուր և Դավթի գթասրտությունը, որ տարաձայնությունները հաղթահարենք Քրիստոսի կեցվածքով: Ամե՛ն:


Կութ Վան Վուք

Քյանքթուքի ազգային համալսարան

Սանգջու, Հարավային Կորեա

Թարգմանիչ` Մերինե Աթոյան

2 Samuel 19

This chapter deals with the reinstitution of the kingship. David ran away from Absalom and he was later blamed by people for doing that (2 Samuel 19:9). They wanted to know why the king is silent in “bringing the monarchy back.” David mourned for the loss of his son Absalom, but Joab, his relative (2 Samuel 17:25; 2 Samuel 19:13), came to him and asked him why he is such a “cry-baby.” Job used this as a shock therapy to get David back to reality. Getting over the emotion of the loss of his son is one thing. Getting back into the palace office was another. David did not know who his friends were and who were his enemies.

So he used his diplomatic skill and started with Judah. He sent some trusted men to ask the leaders of Judah why they were not the first to welcome him back (2 Samuel 19:11). David instructed the men to talk to Amasa, Joab’s nephew, and to remind him that they were family and ask him why he is not there to welcome him back? He offered him the position of General of the Army in place of Joab. The wheel of Judah turned (2 Samuel 19:14) and the king went to the Jordan River and Judah came to escort him home.

The historiographer of the life of David then gave the example of Shimei who came with men and the son of Saul to pay loyalty. Admitting guilt he came to welcome David. Abishai suggested they kill him (2 Samuel 19:21) but David would not allow it. The next person was Mephibosheth who came to welcome the king. His physical needs had been badly neglected, but he was gracefully restored by David. At the rebellion David gave all of Mephibosheth’s property to Ziba his servant (2 Samuel 16:4) but now he told Ziba to divide it 50/50 but Mephibosheth said that Ziba could keep all of it (2 Samuel 19:30).

A grandfather of 80, Barzilla came and welcomed David as well. David wanted him to go with him to the palace but Barzilla felt that “a full grown tree is not easy to uproot.” All the people of Judah and half of the people of Israel went to welcome the king. But the people were divided into the North and the South. The North felt that they have a 10% right over the king and the South should not act as if they are the sole caretakers of the King. The scribe wanted us to end with the early evidence of the beginning of the future division of Israel in 2 Samuel 19:43.

Dear God

How easily we are drawn into faction-thinking with a “truth by twitter one-liners” instead of digging deep into Your Word. Give us the generosity of Mephibosheth and the mercy of David to reach out across the divisions with the attitude of Christ. In Jesus name. Amen

Koot van Wyk

Kyungpook National University

Sangju, South Korea

Դավիթի հետ գտնվող դպիրը, ամեն բան մանրամասնորեն նկարագրում է կապված Դավիթի կյանքի հետ, որպեսզի ցույց տա մեղավոր արարքների դառն արդյունքները: Այս գլուխը ավարտվում է Դավիթի դառն արցունքներով: Մի քանի գործոնների համադրությունը բերեց այս դաժան հուզական փորձառությունը:

Կարելի է նկատել, որ Դավիթի ընտանեկան ծառը նույնպես ընդգրկված է այստեղ: Հովաբի եղբայր Աբեսան Դավիթի կողմից ընտրվեց բանակի մեկ երրորդի վրա հրամանատար, իսկ Հովաբի եղբորորդի Ամեսան՝ Աբիսողոմի բանակի վրա: Այստեղ ընտանեկան կռիվ է գնում:

Դավիթը ուզեց իր մարդկանց հետ գնալ կռվելու Աբիսողոմի և նրա բանակի դեմ, սակայն Դավիթի մարդիկ պնդեցին, որ նա մնա քաղաքում և օգնի մարտավարական հարցում (համար 3): Նա կանգնեց դարպասի մոտ, ձեռքով արեց նրանց, այնուհետև բարձր ձայնով ասաց երեք հրամանատարներին՝ Հովաբին, Աբեսային և Եթթիին, որ մեղմ վերաբերվեն Աբիսողոմի հետ: Հազարավոր մարդիկ լսեցին, թե ինչ ասաց Դավիթը: Հաջորդ բանը, որ մենք տեսնում ենք անտառում Աբիսողոմի մարդկանց մահն է (համար 8):

Աբիսողոմը շատ ոչ իմաստուն քայլ կատարեց, նա ավանակով անցավ ստվարախիտ անտառով: Պաղեստինում կաղնու ծառերը աճում են ոչ միայն ուղղահայաց այլ նաև հորիզոնական և ավանակով ճանապարհորդելը անտառում ստեղծում է խնդիրներ: Աբիսողոմը բռնվեց հորիզոնական ճյուղերից: Երբ Հովաբը և նրա եղած տաս մարդիկ տեսան Աբիսողոմին կախված ծառից, նրանք հրաժարվեցին սպանել նրան, բայց սպանեց Հովաբը: Այնուհետև նա փչեց փողը և կանգնեցրեց մարտը:

Աքիմաասը ցանկացավ վազել և պատմել Դավիթին այդ լուրի մասին, սակայն Հովաբը ուղղարկեց Քուսին: Քուսիի ցեղը սեմիտական աշխարհից է, որը առաջացել է Նեղոսի կամ Վերին Եգիպտոսի հարավից: Այնպես որ հնարավոր է որ այս Քուսին Եթովպիայից էր, մարդիկ ովքեր վազորդներ էին: Նա սկեց վազել, և երբ Աքիմաասը պնդեց, որ իրեն էլ ուղարկի, ապա Հովաբը թույլ տվեց նաև նրան: Նա գիտեր կարճ ճանապարհ, այնպես որ նա առաջինը հասավ և Դավիթին տխուր լուրը պատմեց:

Կարելի է պատկերացնել Դավիթի լավատեսությունը, երբ նա ճանաչեց վազորդին. «Սա լավ մարդ է և եկել է լավ լուրով»: Երբ Դավիթը հարցրեց. «Ո՞ւր է իմ որդին» Աքիմաասը ասաց, որ այնտեղ քաոս էր և նա շատ բան չիմացավ: Այնուհետև եկավ Քուսին և ասաց, որ կուզենար Դավիթի բոլոր թշնամիները մահանային ինչպես այն երիտասարդը:

Այս գլուխը ավարտվում է դարպասների վերևի սենյակում Դավիթի ողբով: Դավիթը աղաղակում է, որ կուզենար մահանալ Աբիսողոմի փոխարեն: Մենք հիշում ենք Մեկին, ով ասաց նույն բանը, երբ Ադամը մեղք գործեց, և համաձայնվեց մի օր մահանալ որպես փոխարինիչ զոհ:

Թանկագին Աստված,

Մենք հաճախ ընկնում ենք ընտանեկան խնդիրների մեջ և կորցնում ենք սիրած մարդկանց մեղքի պատճառով: Զգացմունքային պատերազմը մեզ հյուծում է և մենք բոլորս Փոխարինիչի կարիք ենք ունենում, ով մահացավ մեր մեղքերի համար ազատելու մեզ մեր մեղքերից և հաշտեցնելու մեզ Իր հետ, որպեսզի մենք էլ հաշտվենք ուրիշների հետ: Հիսուսի անունով ենք խնդրում, ամեն:

Կութ Վան Վուք

Քյանքթուքի ազգային համալսարան

Սանգջու, Հարավային Կորեա

Թարգմանիչ` Զավեն Գաբրիելյան

2 Samuel 18

The scribe with David recorded everything very faithfully to form a narrative of events in David’s life that illustrated the sad results of sinful deeds. This chapter will end with David in tears, bitter tears. What led up to this bitter emotional experience is a complicated combination of factors. One notices that Joab's family tree is also involved. Joab's brother Abishai was selected by David to be a general over one third of the men, and Joab’s nephew, Amasa, had been placed as general over Absalom army. There is thus a family fight going on in these chapters.

David wanted to go out with his men to fight against Absalom and his army, but Daivd’s men insisted that he should stay behind and be of strategic help from inside the city (verse 3). So he stood by the gate and waved at them and then in a loud voice called out to Joab, Abishai and Ittai, the three generals, that they should be very gentle to his son Absalom. By word of mouth thousands of people had heard what David had said. The next piece of information came from a military scribe who reported the battle and that most of Absalom’s men died in the forest (verse 8).

Absalom did a very unwise thing, he rode on a donkey through a thick old oak-tree forest. Oak trees in Palestine and elsewhere, grow not only vertically but also horizontally and racing a donkey through the forest creates problems. Absalom was caught in the fork of one of the horizontal branches. When Joab and the ten young men with him saw Absalom hanging from the oak by his long hair, they refused to kill Absalom, so Joab did. Then he blew the trumpet and stopped the war.

Ahimaaz wished to run to tell David but Joab sent a Cushite. The only Cushite people the Semitic world knows are from southern Nile or Upper Egypt. So it is possible that this Cushite was from Ethiopia, a people of great marathon runners. He took the regular way and when Ahimaaz insisted that he also run so Joab let him go. He knew of a shortcut and arrived first to give David the sad news of his son. David was sitting between the two gates waiting for news. One could imagine the optimism of David who recognizing the runner said, “This is a good man and comes with good news” When David asked, “What about my son?” Ahimaaz declared that there was chaos and he did not know much more. Then the Cushite came running and said that he wished all David's enemies would die like that young man.

This chapter ends with the heavy emotional weeping of David in the room above the gates. David cried out that he was willing to die as substitute for his son. We are reminded of Someone who said the same when Adam sinned and agreed to one day die as our Substitute.

Dear God

Also we are caught up with family problems sometimes and separation of loved ones due to sin. Emotional wars make us sometimes tired and we are all in need of the Substitute who died for our sins to free us of our guilt and guilt-projections on others, and to reconcile us with Himself, so that we it turn can reconcile with each other. In Jesus name, Amen.

Koot van Wyk

Kyungpook National University

Sangju, South Korea

Սա այն ժամանակներն էին, երբ մարդիկ մարդկային խորհուրդը հավասարեցնում էին Աստծո խոսքին (Բ Թագավորաց 16.23): Երբ Աքիթոփելը խոսեց, մարդիկ մտածեցին, որ դա լավ խորհուրդ է (համար 14), և այդպես մտածեցին Աբիսողոմը և Իսրայելի բոլոր ծերերը: Շատ զարմացնող բաներ կան այս գլխում:

Առաջին զարմանալի բանը այն է, որ Դավիթի նախկին խորհրդատուն այժմ խորհուրդ է տալիս Աբիսողոմին, թե ինչպես սպանի թագավորին (համար 2): Այնուհետև գալիս է երկրորդ զարմանքը (համար 4): Այդ ծրագիրը դուր է գալիս Աբիսողոմին և ծերերին: Վերջիններս սովորաբար փորձառու մարդիկ են, և որքա՞ն դու պետք է փչանաս, որ ցածրացնես սթափ դատաստանը:

Ինչպես բռնապետությունն է, այնպես էլ մենիշխանությունն է, քանի որ ընդիմադիր խմբերին չեն հանդուրժում, այդպիսիններին պետք է սպանել, նույնիսկ եթե դա ինչ որ մեկի հորը սպանելն է:

Բայց Դավիթը լավ լրտեսական ցանց ստեղծեց՝ թողնելով Քուսիին պալատում: Նա պետք է տեղեկություններ հավաքեր և փոխանցեր Սադովկ և Աբիաթար քահանաններին, ովքեր պետք է մի կնոջ միջոցով այդ լուրը ուղարկեին իրենց որդիններին Հովնաթանին և Աքիմաասին և վերջիններս էլ փոխանցեին Դավիթին (համարներ 15-18):

Այսպիսով Աբիսողոմը կանչեց Քուսիին պարզելու, թե արյդոք Աքիթոփելի պլանը լավն է թե` ոչ: Քուսին ընդիմացավ և ասաց, որ նրա հայրը փորձառու հրամանատար է և այդ ծրագիրը չի գործի:

Իսկ հիմա երրորդ զարմանքը: Բռնակալնները շատ անկանխատեսելի են: Աբիսողոմը և Իսրայելի մարդիկ աջակցեցին Դավիթի հավատարիմ ծառային Քուշին ընդեմ Աքիթոփելի: Սնահավատությունը մեծ կապ ունի այստեղ, քանի որ նրանք կարծում էին, որ Տերը Աքիթոփելի «լավ խորհուրդը» նախասահմանել է Աբիսողոմի վրա աղետ բերելու համար: Որպեսզի փոխեն Աստծո նախասահմանությունը նրանք որոշում են հետևեն Քուշիին, այլ ոչ թե Աքիթոփելին (համար 14):

Հովնաթանը և Աքիմաասը վտանգի էին ենթարկում իրենց կյանքը պատմելու Դավիթին որ անցնի Հորդանան գետը: Դավիթը և նրա հետ եղած ժողովուրդը գիշերով վեր են կենում և հատում Հորդանան գետը: Առավոտյան նրանք բոլորը արդեն գետի մյուս ափին էին (համար 22): Մյուս զարմանքը Աքիթոփելի արձագանքն է, երբ նա տեսավ, որ ժողովուրդը չհետևեց իր խորհուրդին:

Նա մեծ ազդեցություն ուներ և այդ իսկ պատճառով տառապեց վերջում իր իսկ շահարկող և գերիշխող անհատականության հետևանքով: Այդպիսով նա ինքնասպան եղավ (համար 23): (Նկատեք, որ ինքանսապնությունը չլուծեց հարցը, այլ միայն ստիպեց այն մարդկանց, ովքեր ճանաչում էին իրեն լացել և ամիսներով ու տարիներով տխրել):

Հաջորդ զարմանքը այն էր, որ Աբիսողոմը Ամեսային դրեց իր զորքի վրա որպես հրամանատար, ով Դավիթի զորքի հրամանատար Հովաբի եղբորորդին էր:

Թանկագին Աստված.

Մենք նույնպես ժամանակ առ ժամանակ զարմանում ենք մեզ շրջապատող մարդկանցից: Երբ մենք նայում ենք ինքներս մեզ, ապա աղոթում ենք, որ դու հեռացնես մեզնից շահարկման, ուրիշներին ղեկավարելու, ճնշելու, բռնանալու հոգին, և ուրիշների ազատ ընտրությունը սպանելու հոգին: Պահիր մեր հայացքը Քո վրա, որ մենք չշեղվենք մեր դատողությունների մեջ: Հիսուսի անունով ենք խնդրում: Ամեն։

Կութ Վան Վուք

Քյանքթուքի ազգային համալսարան

Սանգջու, Հարավային Կորեա

Թարգմանիչ` Զավեն Գաբրիելյան

2 Samuel 17

It was a time when people placed the advice of a man on equal position with the word of God (2 Samuel 16:23). When Ahithophel spoke, people thought it was good advice (verse 14), and so did Absalom and all the elders of Israel. A number of shocks are packed in this chapter. The first shock is that the former adviser to David advises Absalom how to go about killing the king (verse 2). Then there is a second shock (verse 4). The plan pleased Absalom and the elders. Elders are normally experienced people and how far must you deteriorate for sober judgment to be impaired?

As it is with dictatorships so it is with monarchies, namely, opposition parties cannot be tolerated, such people must be killed, even it if means killing one’s father. But David had a spy-network that he set up with Hushai remaining in the palace. He was to get information and pass it on to the priests Zadok and Abiathar who would send a woman to their sons Jonathan and Ahimaaz and from there they would go and tell David (verses 15-18). So Hushai was called in by Absalom to hear whether Ahithophel's plan is a good one or not. Hushai disagreed and pointed out that his father is an experienced general and the plan would not work. Now the third shock. Dictators are very unpredictable. Absalom and the men of Israel shifted their thinking and supported Hushai, the loyalist to David, against Ahithophel, the rebel against David. Superstition has lot to do with it since they thought that the Lord had ordained the "good counsel" of Ahithophel to bring disaster on Absalom. To override the Lord, they decide to follow Hushai and not Ahithophel (verse 14).

Jonathan and Ahimaaz risked their lives to tell David to leave and cross the Jordan River. David and the people of Israel with him arose in the night and crossed the Jordan and by daybreak all were on the other side (verse 22). The next shock is the reaction of Ahithophel when he saw that the people did not follow his counsel. He had a chip on the shoulder and thus, suffered the end-result of his manipulative and domineering personality. So he committed suicide (verse 23). (Note: Suicides do not solve problems but only create crying people and months and years of sadness by those who knew the person).

Next, we are shocked to learn that Absalom selected Amasa as general of his army who was the nephew of Joab, the general of David’s army.

Dear God

Also we are shocked from time to time by those around us. When we look into ourselves we pray that you will remove from us the spirit of manipulation, of control over others, of force, of violence, of the killing of the spirit of free choice of another. Keep our eyes focused on you so that we do not become confused in our judgments. In Jesus name we pray,Amen

Koot van Wyk

Kyungpook National University

Sangju, South Korea

Երբ Դավիթը հասավ սարի գագաթին, Սիբան՝ Սավուղ թագավորի որդի Մեմփիբուսթեի ծառան, ելավ նրան ընդառաջ: Նա հայտարարեց, որ Մեմփիբուսթեն մնացել է Երուսաղեմում ՝ ասելով, որ իրավիճակը նպաստավոր է իր համար և Իսրայելը պետք է ետ վերադարձնի այն ամենը, ինչը պատկանում է Սավուղի տանը:

Շահադիտական նպատակներով Մեմփիբուսթեն ցանկացել էր մնալ Երուսաղեմում (համար 13): Սիբան բերել էր իր հետ էշեր՝ ծանրաբեռնված 200 հացով, 100 ողկույզ չամիչով, 100 ամառային մրգերով և մի սափոր գինիով, որպես դեղամիջոց: Գինին (խաղողի հյութը, խաղողի սոուսը կամ խաղողի ջեմը) «անապատում նվաղվածների համար էր, որ խմեն» (համար 2):

Մեկ այլ քաղաքում, Բավուրիմում, Սեմեին անիծում էր Դավթին և ասում, որ Աստված պատժում է նրան Սավուղի տանը թափած արյան համար (համար 8): Դավթի մարդկանցից մեկը՝ Աբեսսան, ցանկացավ սպանել Սեմեիին՝ թագավորին անպատվելու համար, բայց Դավիթը արգելեց նրան, քանի որ կարծում էր, որ հնարավոր է Աստված է այդ բառերը դրել նրա բերանում, և եթե նա դեմ ելնի այդ մարդուն, կելնի նաև Աստծո դեմ:

Սա աստվածաշնչյան սկզբունք է, որ պետք է միշտ շնորհակալություն հայտնել Աստծուն՝ լավ և վատ ժամանակներում: Հաշվիր, որ դա օրհնություն է, երբ դու հալածվում ես հանուն Տիրոջ, ինչպես ասում է Պողոսը Նոր Կտակարանում, և ինչն ասում է Հիսուսը, և ինչ ասեց Դավիթը Աբեսսային (համարներ 11,12):

Պատմագիրը հետո գրում է Աբիսողոմի Երուսաղեմ ժամանման մասին այդ նույն ժամանակ: Աքիտոփելը եկավ նրա հետ և եկավ Քուսը՝ նրան հարգանքի տուրք մատուցելու համար: Քուսը ընդգծում է այն սկզբունքը, որ ում որ Աստված է նշանակում որպես երկրի առաջնորդ, նրան էլ պետք է ծառայել (համար 18): Պատմագիրը ավարտում է գլուխը Աքիտոփելի մասին նյութով:

Աքիտոփելը կարողացավ այնպիսի պատկեր ստեղծել, որ և՛ Աբիսողոմը, և՛ Դավիթը համարեցին, որ Աքիտոփելի ասած բառերը նման էին Աստծո կողմից ասված խոսքի (համար 23): Աքիտոփելը միշտ նման էր հոգևոր հովվի, խոսում էր հովվերգական, գործում էր հովվերգական, և կարողացավ մարդկանց մոտ համոզմունք առաջացնել իր հովվերգական պրոֆեսիոնալիզմի հանդեպ, համենայնդեպս մարդկային մակարդակով:

Պատմագիրը և Սուրբ հոգին ունեն տարբեր տեսակետներ: Աբիսողոմը հարցնում է Աքիտոփելի խորհուրդը, թե որը պետք է լինի իր հաջորդ քայլը Երուսաղեմում, և Աքիտոփելը նրան տալիս է շատ չար խորհուրդներ: Նա շինեց մի վրան իր հոր պալատի կտուրում և գնաց, «մտավ իր հոր հարճերի մոտ բոլոր Իսրայելի աչքի առաջին»: Այս անբարո խորհուրդը, այսպես կոչված հոգևոր հովվի կողմից տրված, չէր կարող Աստծուց լինել: Աստված չի հաղորդակցվում այլասերվածության կամ այլասերված մարդկանց հետ:

Սիրելի Աստված,

Մենք նույնպես, Ով Աստված, ապրում ենք հիվանդ հասարակությունում, որը հագած է նույն այլասերվածությունը որպես նորմալ վարքագիծ: Օգնիր մեզ փախչել գայթակղությունից ինչպես Հովսեփը, ընդունել դժվարությունները և անեծքները, որոնք նետում են մեզ վրա այնպես, ինչպես Դավթի հետ էին վարվում, և ընդունել այն առաջնորդներին, ովքեր նշանակված են քո կողմից: Հիսուսի անունից ենք խնդրում: Ամեն:

Կութ Վան Վուք

Քյանքթուքի ազգային համալսարան

Սանգջու, Հարավային Կորեա

Թարգմանիչ` Լիլիթ Հայրապետյան

2 Samuel 16

As David came to the top of the mountain, Ziba, the servant of King Saul’s son Mephiboseth, came to David. He announced that Mephiboseth stayed in Jerusalem saying that the situation will favor him and Israel will restore to him all that belonged to the house of Saul. For selfish reasons Mephiboseth wanted to stay in Jerusalem (v. 3). Ziba brought saddled donkeys with him filled with 200 loaves of bread, 100 clusters of raisins, 100 summer fruits and a jug of wine as medicine. The wine (grapejuice, grape souce, or grape jam) was for “whoever is faint in the wilderness to drink” (v. 2).

At another town, Bahurim, Shimei cursed David and said that the Lord is punishing him for the blood he shed of the house of Saul (v. 8). One of David’s men, Abishai wanted to kill Shimei for dishonoring the king, but David answered him not to do so since the Lord may have put the words in his mouth and if he goes against the man, he will go against the Lord. It is the biblical principle that one must always thank the Lord through good and bad times. Count it a blessing when you are persecuted for the sake of the Lord, Paul said in the New Testament and an echo of what Jesus said and what David said to Abishai (vv. 11,12).

The scribe of this chapter then wrote about the arrival of Absalom in Jerusalem about the same time. Ahithophel came with him and Hushai came to pay his respects to him. Hushai stressed the principle that whoever the Lord appoints as leader of a country, that leader should be served (v. 18). The scribe ended the chapter with the material on Ahithophel. The perceived image that Ahithophel was able to portray in the higher circles over the years, is the impression that both Absalom and David had, namely whatever Ahithophel said, the words was as if the Lord said it (v. 23). Ahithophel always looked pastoral, sounded pastoral, acted pastoral, and was able to convince those around him of his pastoral professionalism, at least on a human level.

The scribe of the history and the Holy Spirit had a different view. Absalom asked Ahithophel’s advise on what his next steps should be in Jerusalem and Ahithophel gave him some very wicked advice. He was to pitch a tent on the roof of the palace of his father and go “in to his father’s concubines in the sight of all Israel.” This pornographical advice of this so-called pastor to his leader Absalom, could not have come from the Lord. The Lord does not associate with perversion or perverted people.

Dear God

Also we, o Lord, are living in a sick society with the same perversions dressed up as normal behavior. Help us to run away from temptation like Joseph of old, to accept the hardships and curses that people throw at us with the same attitude that David did, and to accept leaders over us appointed by You. In Jesus name we pray. Amen.

Koot van Wyk

Kyungpook National University

Sangju, South Korea

Ինչ-որ առումով, երբ Աբիսողոմը այրեց Հովաբի արտը, նա «գողացավ» նրա սեփականությունը: Տարեցտարի գողության խնդիրը Աբիսողոմի մոտ ավելի էր աճում: «Եվ քառասուն տարի անցնելուց հետո» (համար 7), Դավթի կառավարման օրերի ավարտի մոտ, Աբիսողոմը սկսեց գողանալ Դավթի հանդեպ ունեցած հավատարմությունը քաղաքացիներից՝ այն դեպի իրեն տանելով:

Աբիսողոմը շատ խորամանկ և խելացի կերպով կազմակերպեց ապստամբությունը իր հոր դեմ: Հիմարությունը, ագահությունը, ինքնակառավարող վերաբերմունքը, խորամանկությունը, հավատարմության գողությունը, այս բոլորը ցուցադրում էին ապստամբության նշանները, որը սկսվել էր երկնքում:

Եվ այսպես, Դավիթը որոշեց փախչել (համար 13): Շատ մարդիկ դուրս եկան քաղաքից Դավթի հետ, այդ թվում, օտարերկրացիները, ովքեր խոստացել էին հավատարիմ լինել նրան նույն կերպ, ինչպիսին մենք տեսնում ենք նաև Հռութի գրքում (համար 21):

Օ, Աստված, մենք նույնպես խառնված ենք այս մեծ պայքարի իրադարձությունների մեջ, որը սկսվեց երկնքում ապստամբությամբ: Շնորհիր, որ այսօր մենք ձգտենք ավելի համատարիմ լինելու քեզ, քան ինքներս մեզ, ավելի շատ ծառայելու, քան ղեկավարելու, ավելի շատ խնդրելու, քան հրամայելու: Խնդրում ենք Հիսուսի անունից: Ամեն:

Կութ Վան Վուք

Քյանքթուքի ազգային համալսարան

Սանգջու, Հարավային Կորեա

Թարգմանիչ` Լիլիթ Հայրապետյան

2 Samuel 15

In one sense, when Absolom burned Joab's field, he "stole" his property. The theft-problem of Absalom grew larger as the years went by. “And it came to pass at the end of forty years” (v. 7), close to the end of David’s reign, Absalom began to steal the loyalty of the hearts of the citizens from David to himself.

Absalom was very cunning and cleverly arranged a rebellion against his father. The foolishness, the covetousness, the self-appointed attitudes, the cunningness, the theft of loyalty, all displayed signs of a rebellion that started in heaven.

So David decided to flee (verse 13). Many people went out of the city with David, including a foreigner who vowed to be loyal to him similar to what we see in the book of Ruth (v. 21).

O Lord, we are are also entangled in the drama of the great struggle that started in heaven’s rebellion. Grant that this day we will seek to be loyal to You rather than to ourselves, to serve rather than rule, to ask rather than command. In Jesus' name we pray. Amen.

Koot van Wyk

Kyungpook National University

Sangju, South Korea

Հինկտակարանյան այս գլուխը նմանություններ և տարբերություններ ունի Հիսուսի՝ անառակ որդու ուսուցողական պատմության հետ` Ղուկաս 15.11-32:

Ինչպես ասվում է Բ Թագավորաց 13-ում Աբիսողոմը իր եղբորը սպանեց կանխամտածված, բայց փախավ Գեսուր, որտեղ ապրեց երեք տարի: Դավիթը նրան շատ էր կարոտում (համար 1): Հովաբը նրան ետ բերեց, բայց թագավորը արգելեց նրան պալատ մտնել:

Աբիսողոմը իր տանը մնաց երկու տարի: Երբ Հովաբը Դավիթին ասաց, որ Աբիսողոմը պնդում է նրան տեսնելու, Դավիթը «կանչեց Աբիսողոմին»: Հինգ տարի բաժանումից հետո, անառակը «եկավ և մինչև գետինը խոնարվեց թագավորի առաջ» որպես վերաբերմունք անարժան կոչվելու իր որդին: Դավիթի արձագանքը նման էր անառակ որդու՝ հոր արձագանքին. «և թագավորը համբուրեց Աբիսողոմին»: Հաշտեցումը քաղցր է:

Սիրելի Աստված,

Մենք նույնպես հաշտեցման կարիք ունենք, հաշտվել քեզ հետ, ինչպես նաև մեր ընկերների հետ: Ուրախ ենք, որ այս օրը մենք քեզ կնվիրվենք նորովի: Թո՛ղ, որ խաղաղությունը թագավորի ամեն սարի և բլրի վրա, ամեն գյուղում, և այս ամենից ավելի մեր ընտանիքներում: Ամեն:

Կութ Վան Վուք

Քյանքթուքի ազգային համալսարան

Սանգջու, Հարավային Կորեա

Թարգմանիչ` Մարինե Գաբրիելյան

2 Samuel 14

This chapter in the Old Testament has similarities and differences with the touching story Jesus told of the Prodigal son in Luke 15:11-32.

Absalom killed his brother with premeditated murder in 2 Samuel 13 but had to flee to Geshur where he lived for three years. David missed him very much (verse 1). Joab brought Absalom back but the king forbade him from coming to the palace.

Absalom stayed at his house for two years. When Joab told David of Absalom’s request to see him, David “called for Absalom.” After five years of separation the prodigal “came and prostrated himself on his face to the ground before the king” in an attitude of unworthiness to be called his son. And David’s reaction was similar to the father of the prodigal son: “and the king kissed Absalom.” Reconciliation is sweet.

Dear God,

We also stand in need of reconciliation, to be reconciled to You and to our fellow men and women. Grant that this day we will dedicate ourselves anew to You. Let peace reign on every mountain and hill, in every hamlet and every village and above all, in our families. Amen.

Koot van Wyk

Kyungpook National University

Sangju, South Korea

Այս գլուխը կարելի է անվանել «այրվող կամուրջներ», որտեղ տեղի են ունենում բռնաբարության հանցագործություն, ստորություն, վրեժխնդրություն, ատելություն, դեպրեսիա և բաժանություն՝ սիրած անձնավորությունից: Ավելացնելով վիրավորանք՝ վնասվածքին, սատանան դարձավ Դավիթի սփոփիչը: Խայտառակություն խայտառակության ետևից կապեց Դավիթին:

Կարդալով նախկին երկու գլուխները, մենք տեսնում ենք, որ այն նման է սատանայի գնումների ցուցակին: Այս ամենը տեղի էր ունեցել, որովհետև 11 գլխում Դավիթը դուռ էր բացել փորձություններին: Մեղքը, որը կապեց այս իրադարձությունները հայտնաբերվումն է Իսրայելի առաջնորդի՝ Դավիթ թագավորի մեջ։ Նա սկսում է կատարել սատանայի կամքը, Բերսաբեին պալատ բերել տալով: Թշվառությանը և ցավին հետևում է մեղքը:

Սիրելի Աստված, օգնիր չդառնալ ինքնարդար: Օգնիր մեզ գիտակցել, որ եթե ականատես լինելով ամբարշտությանը հանգիստ լինենք, և ոչինչ չասենք, ապա մենք, ըստ էության հանդուրժում ենք հանցագործությանը և պասիվ մասնակցություն ունենում դրա հաստատման մեջ: Տո՛ւր մեզ խորաթափանցություն և սուրբ համարձակություն՝ պահպանել Քո անվան պատիվը: Ամեն:

Կութ Վան Վուք

Քյանքթուքի ազգային համալսարան

Սանգջու, Հարավային Կորեա

Թարգմանիչ` Մարինե Գաբրիելյան

2 Samuel 13

This is a chapter of "burning bridges"-- rape crimes, incest, revenge assassination, hatred, depression, and separation from loved ones. To add insult to injury, the one who advised the evil became David's comforter! Scandal after scandal are linked to David.

The last couple chapters read like the shopping-list of Satan. All these things happened because David opened the gates to temptation in chapter 11. The sin that connects these events is found in Israel's leader, King David, beginning with his giving in to Satan to bring Bathsheba to the palace. Misery and pain follow sin!

Dear God,

Help us not to be self righteous! Help us realize that if we quietly witness wickedness and not say anything, we are in essence condoning the crime and passively participate in its approval. Give us discernment and holy boldness to preserve the honor of Your Name. Amen.

Koot van Wyk

Kyungpook National University

Sangju, South Korea

Դավթի ապաշխարությունը անկեղծ և խորն էր։ Սեփական մեղքը մեղմելու ոչ մի փորձ չարեց նա։ Աղոթելու նրա դրդապատճառը սպասվող դատից խուսափելը չէր։ Նա տեսավ իր մեղքի հրեշավորությունն Աստծո դեմ, նա տեսավ իր հոգու պղծությունը և ատեց իր մեղքը։

Նա ոչ միայն ներում ստանալու, այլ նաև սրտի մաքրության համար էր աղոթում։ Դավիթը չտրվեց հուսահատության։ Զղջացող մեղավորին ուղղված Աստծո խոստումների մեջ նա տեսավ ապացույցն այն բանի, որ Աստված ներում և ընդունում է իրեն։

«Որովհետև դու պատարագ չես ուզում, եթե ոչ՝ ես կտայի Քեզ, և ողջակեզներ չես հավանում։ Աստծո ընդունելի պատարագները կոտրված հոգին է, կոտրված ու փշրված սիրտը դու չես անարգի, ով Աստված» (Է. Ուայթ, Նահապետներ և մարգարեներ, էջ 725, Սաղմոս 51․16-17)։

Թարգմանիչ` Մարինե Խաչատրյան

2 Samuel 12

David’s repentance was sincere and deep. There was no effort to palliate his crime. No desire to escape the judgments threatened, inspired his prayer. But he saw the enormity of his transgression against God; he saw the defilement of his soul; he loathed his sin. It was not for pardon only that he prayed, but for purity of heart. David did not in despair give over the struggle. In the promises of God to repentant sinners he saw the evidence of his pardon and acceptance.

“For Thou desirest not sacrifice; else would I give it:

Thou delightest not in burnt offering.

The sacrifices of God are a broken spirit:

A broken and a contrite heart, O God, Thou wilt not despise.” {Patriarchs and Prophets p. 725, Psalm 51:16-17)