Սարան ակնհայտորեն չէր հավատում, որ Աբրահամը չափազանց ծեր լինելով հանդերձ կարող է երեխա ունենալ, երբ նա առաջարկեց նրան վերցնել իր եգիպտացի աղախին՝ Հագարին, օգնելու՝ Աստծո ուխտի խոստման կատարմանը: Ի՞նչ էր նա մտածում: Ի՞նչ էր Աբրամը մտածում: Տեղավորվո՞ւմ է արդյոք Հագարը ընդհանուր պատկերի մեջ (տե՛ս Ծննդոց 12.14-16): Սա հավատի օրինա՞կ է: Ուշադրություն դարձրեք, ինչպես են նրանք սկսում խաղալ մեղադրանքի խաղը: Ուշադրություն դարձրեք ինչպես է ընտանիքի դինամիկան փոխվում: Ի՞նչ է պատահում, երբ մենք հեռանում ենք Աստծո ծրագրից և բաներն անում ենք մեր սեփական ճանապարհով: Արդյո՞ք սա վերականգնվող իրավիճակ է: Ինչքա՞ն երկար կտևեն այս որոշման հետևանքները: Արդյո՞ք այսօր մենք դեռ զգում ենք հետևանքները: Կա՞ն արդյոք այստեղ դասեր սովորելու համար:

Հագարը չէր խնդրել, որ ընկնի այդ իրավիճակի մեջ: Նա պարզապես եգիպտացի աղախին էր, որ անում էր այն, ինչ սպասվում էր նրանից: Բայց, նա խաղաց իր դերը, արհամարեց իր տիրուհուն, և դա անհետևանք չմնաց նրա համար: Ի՞նչ նա  սովորեց Աբրամից և Սարայից նրանց Աստծո մասին: Արդյո՞ք դա դրական վկայություն էր: Ի՞նչ նա սովորեց Աստծուց Նրա մասին: Իր սեփական պատասխանատվությունների մասին ի՞նչ նա սովորեց Աստծուց: Ի՞նչ խոստում Աստված տվեց նրան իր որդու վերաբերյալ, չնայած իր ծննդյան անկանոն հանգամանքներին: Ինչպե՞ս կատարվեց խոստումը: Արդյո՞ք այն ինչ որ բան փոխեց Աբրամին տված Աստծո իրական խոստման մեջ: Արդյո՞ք Աբրամը շարունակում էր լինել Աստծո խոստման մի մասը:

Էդվին Ռեյնոլդս

Հարավային ադվենտիստական համալսարան, դասախոս