Ինչպիսի գայթակղություն դա կարող էր լինել Հովսեփի համար. երկու տարուց ԱՎԵԼԻ գտնվել գերության մեջ, մի հանցագործության համար, որը նա չէր կատարել, փորձել հակել դատարանին  իր օգտին, հարմարեցնելով երազի մեկնությունը այնպես, որ թագավորի համար այն հնչի ավելի գրավիչ և բարեհաճո: Բայց Հովսեփը չհարմարեցրեց լուրը թագավորի դատաստանի օգտին: Կրկին, մենք տեսնում ենք Հովսեփին, և զարմացնում է Հուդայի եսասիրական, իր համար քաղաքական դրական կերպար ստեղծելու մտահոգությունը: Սա ավելի է ամրապնդում Հովսեփի անմիջական առարկությունը Փարավոնին, որ նա չունի երազներ մեկնաբանելու տաղանդ: Դա Աստծո պարգևն էր, որ այն դարձրեց հնարավոր:

Մի անգամ նպաստելով իշխանությանը, ինչքան Պետափրեսի պարագայում, Հովսեփը դարձավ Փարավոնին հավասար, մի տարբերությամբ, որ Փարավոնը բարձր էր նրանից գահով: Այս ամենում մենք չենք տեսնում հին դառնության և քենի նշան: Ինչ որ կերպով Հովսեփը կտուժեր՝ սպանված լինելով եղբայրների կողմից։ Իր եղբայրների կողմից նա առևանգվեց և վաճառվեց ստրկության, մեղադրվեց բռնաբարության փորձի մեջ, կեղծ կերպով բանտարկվեց և դեռ շարունակում էր այն վերագրել Աստծո նախախնամությանը, Ով պատրաստում էր նրան, որ սովից փրկի իր ընտանիքին: 

Պարզվում է, Հովսեփն ունեցել էր պարզ, անսասան հավատք, որ Աստված կլուծի անարդարությունը իր հարմար ժամանակին: Այսպիսի հավատքը հնարավորություն է տալիս ողորմած լինել անարդարության և դաժան վերաբերմունքի դեպքում էլ:

Ստեփան Բաուեր

Հարավային ադվենտիստական համալսարան, դասախոս

Genesis 41

How tempting might it have been for Joseph, after two MORE years of captivity for a crime he never committed, to try to court favor by tweaking and adjusting the interpretation of the dream to sound more palatable and appealing to the king. But Joseph did not adjust the message to court the king's favor.   Again we see Joseph surpass Judah's egoistic concern for projecting a politically favorable image.  This is further reinforced by Joseph's immediate rejoinder to Pharaoh that he had no ability to interpret dreams.  It was God's gift that made that possible. 

Once promoted to power, much as with Potiphar, Joseph is made equal to Pharaoh except in matters of the throne.  In all this we see no sign of lingering bitterness or malice.  Somehow, Joseph will suffer being almost murdered by his brothers, kidnapped and sold into slavery by his brothers, falsely accused of attempted rape, falsely imprisoned on the basis of the fraudulent charge and still ascribe it all to God's providential leading in preparing salvation for his family from the famine. 

It appears Joseph had a simple, unwavering faith that God would somehow resolve the injustices in His good time.  Such faith enables one to be gracious in the face of injustice and ill-treatment.

Stephen Bauer

Professor of Theology and Ethics

Southern Adventist University