Հակոբ նահապետը կանգնում է փարավոնի առաջ և իր ձեռքերն է տարածում՝ օրհնելով Եգիպտոսի միապետին, ով զգացված էր, ստանալով այդ ծեր մարդու օրհնությունը: Հակոբն արդեն 130 տարեկան էր և նրա աչքերը լավ էին տեսնում: Այդ տարիների նրա ապրած տխրությունը, կարծես թե վերածվում են ուրախության այն ժամանակ, երբ Հակոբը հանդիպում է Հովսեփին Եգիպտոսում: Իր հարուստ փորձով, որը նա ձեռք էր բերել իր ողջ կյանքի ընթացքում Աստծո հետ ապրելով, նա օրհնության խոսքեր է արտաբերում փարավոնի հասցեին: Ինչպիսի մեծ օրհնություն մեզ համար, աղոթել այն մարդկանց համար, ովքեր ղեկավարում են այս երկիրը:

Այս գլուխը ավարտվում է փոքր-ինչ տխուր տեսարանով: Հակոբը կոչ է անում Հովսեփին, որպեսզի իր մահից հետո նրա մարմինը վերցնեն Եգիպտոսից և թաղեն  Քանանի երկրում: Կրկնելով նախազգուշացումը, որ Եգիպտոսը երբեք չպետք է դառնա այն լավագույն վայրը, որի մասին նրանք կարող էին երազել, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ժամանակավորապես ապրում էին լավագույն երկրում:

Մարտին Քլինգբեյլ

Աստվածաշնչյան ուսումնասիրությունների և հնէաբանության դասախոս

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Հովսեփ Սահակյանի

Genesis 47

The weathered patriarch Jacob stands before Pharaoh and extends his hands in a blessing over the head of the powerful Egyptian monarch who must have been touched by this graceful gesture of the old man. Jacob is now 130 years old and his eyes have seen so much. All these years of hardship and sorrow seem to resolve themselves in the final happy reunion with Joseph in Egypt. And from the rich experience of a lifelong walk with God he utters a blessing over Pharaoh. What a privilege for us to pray for the powers that be and become a blessing to those who rule this earth.

The chapter ends with a somber note: Jacob urges Joseph to carry his body out of Egypt and bury him in Canaan, reiterating the warning that Egypt should never become a destination but only a thoroughfare, even if we temporarily live in the “best of the land”. 

Martin Klingbeil

Professor of Biblical Studies and Archaeology

Southern Adventist University