Հակոբը ուխտի օրհնությամբ ավարտեց իր ճամփորդությունը՝ մահվան մահճում հավաքեց որդիներին իր շուրջը: Հովսեփն իր հետ բերեց իր երկու որդիներին` Մանասեին և Եփրեմին: Հատկանշական է, որ Հակոբը նախ ընդունում է իր երկու թոռներին անմիջականորեն խոստման մեջ՝ Հովսեփին կրկնակի բաժին հատկացնելով, որի մասին նա երազել էր դեռ վաղուց: Հետո նա փոխում է կարգը. առաջինը օրհնում է Եփրեմին, իսկ երկրորդը` Մանասեին, գալով Հովսեփի անձնական կյանքի պատմության ամբողջական շրջանին:

Եբրայեցիս 11-րդ գլխում, մենք տեսնում ենք հետաքրքիր տողեր, որոնք վերաբերվում են ուխտի խոստմանը: Մարդիկ, ում մենք չէինք կարող որպես հավատի հերոսներ դիտարկել, Աստված նրանց ընտրում է որպես Իր շնորհի անոթներ: Դա ինձ քաջություն է տալիս, քանի որ Աստծո օրհնությունները կախված չեն իմ արժանիքներից, այլ դա ունի իր անզուգական շնորհը:  

Մենք նաև ստանում ենք մի լուր Հակոբի և Աստծո փոխհարաբերությունների մասին, երբ նա ներկայացնում է օրհնությունը, հղում անելով Աստծուն որպես իր Հովվի, Ով առաջնորդում է նրան իր ողջ կյանքի ընթացքում, Ով էլ եղել էի իր Փրկիչը: Սրանք կարևոր անձնական աստվածաբանական հասկացություններ են,  որ նահապետը փորձում է ուսուցանել իր հետնորդներին: Նա ցանկանում է նրանց համար նման մի քայլ էլ անել դեպի Աստված, քանի որ նա չի զգացել դա իր ողջ կյանքի ընթացքում:

Մարտին Քլինգբեյլ

Աստվածաշնչյան ուսումնասիրությունների և հնէաբանության դասախոս

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Հովսեփ Սահակյանի

Genesis 48

Jacob has come to the end of his journey and he assembles his sons around his deathbed for the covenant blessing. Joseph brings with him his two sons Manasseh and Ephraim. Significantly, Jacob first adopts both his grandchildren into the direct line of promise, thus allocating to Joseph the double-portion he had prophetically dreamed about long ago. He then reverses the order and blesses Ephraim, the second-born over Manasseh, coming full circle with Joseph's own life story. In Hebrews 11 we see the interesting twists and turns the covenantal line of promise has taken. People that we might not necessarily have listed as heroes of faith are the ones that God has chosen to be the vessels of his grace. That gives me courage because God’s blessings are not dependent on my merits but on his matchless grace.

We also get a glimpse of Jacob’s intimate relationship with his God when he introduces the blessing by referring to God as his Shepherd who has led him through all his life and who has been his redeemer. These are important personal theological concepts that the patriarch tries to bestow on his descendants. He wishes for them a similar walk with God as he has experienced throughout his life.

Martin Klingbeil

Professor of Biblical Studies and Archaeology

Southern Adventist University