Սա պոեզիա է, եբրայական քնարերգություն: Սակայն ի տարբերություն ժամանակակից արևմտյան ըմբռնմանը, որը նայում է գրական գեղարվեստականությանը, Հին կտակարանում հաճախ է օգտագործվում պոեզիայի լեզուն, որպեսզի արտահայտի խոսքերի ծայրահեղ կարևոր նշանակությունը: Այստեղ՝ Ծննդոց գրքի  համարյա վերջում, մենք գտնում ենք մեկը այն չորս հիմնական պոեմներից, որոնք Հնգամատյանի պատմության մեջ նշվում են որպես կարևորագույն պատմական շեմեր (Ծննդոց 49, Ելից 15, Թվոց 23-24, Երկրորդ Օրինաց 32-33): Մովսեսը Երկրորդ Օրինաց 32-33 գլուխներում օրհնում է Իսրայելի ցեղերին որպես ազգ, մինչդեռ Իսրայելը (Հակոբը) օրհնում է իր որդիներին Ծննդոց 49-ում:

Այս կերպ, Ծննդոցի նահապետների պատմությունը շարժվում է  դեպի  Իսրայելի ժողովրդի պատմություն՝ գրված՝ Ելից գրքում, բայց որը հատելով ժամանակները՝ վերջին հաշվով հասնում է նույնիսկ մեր օրերը: Հակոբի որոշ «օրհնությունները» բավականին սթափեցնող են, քանի որ ցույց են տալիս, որ ներումը ոչ միշտ կարող է մաքրել մեր սխալ արարքների հետևանքները: Ինչևէ, պոեմի կետերը ուղղակիորեն Իսրայելի որդիներից հասնում են մինչև Մեկը, ով կգա հետևյալ խոստումներով. Սելովը (հմր 10), հովիվը (հմր 24), Իսրայելի վեմը (հմր 24): Այս բոլորը մեսիական կերպարներ են: Խոսքը Հիսուս Քրիստոսի մասին է, ով նախապատկերված է այստեղ և ով կգա, որպեսզի փրկի և օրհնի իր ժողովրդին:

Մարտին Քլինգբեյլ

Աստվածաշնչյան ուսումնասիրությունների և հնէաբանության դասախոս

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Հերմինե Բեժանյանի

Genesis 49

This is poetry – Hebrew poetry! But unlike a Western modern understanding of poetry that looks at literary artistry, the Old Testament often uses poetic texts to express something of utmost importance. Here almost at the end of the book of Genesis we find one of the four major poems that mark important historical thresholds in the story of the Pentateuch (Genesis 49; Exodus 15; Numbers 23-24; and Deuteronomy 32-33).  Moses blesses the tribes of Israel as a nation in Deuteronomy 32-33, whereas Israel (Jacob) blesses his sons in Genesis 49.  In this way, the story of the patriarchs in Genesis moves to the story of the people of Israel in the book of Exodus but ultimately reaches across time into our stories as well. Some of Jacob’s “blessings” are rather sobering and demonstrate that forgiveness cannot always erase the consequences of our wrongdoings. However, the poem points beyond the immediate story of the sons of Israel to Someone who will come out of the line of promise: the Shiloh (vs. 10), the shepherd (vs. 24), and the stone of Israel (vs. 24) – all of them messianic images. It is Jesus Christ who is foreshadowed here and who will come to save and bless his people.

 Martin Klingbeil

Professor of Biblical Studies and Archaeology

Southern Adventist University