«Եվ Մովսեսը ետ դարձավ Եհովայի մոտ և ասաց. Ով Եհովա, ինչո՞ւ այս ժողովուրդը չարիքի մեջ գցեցիր, և ինչո՞ւ ինձ ուղարկեցիր։ Որովհետև այն ժամանակից, որ եկել եմ Փարավոնի մոտ քո անունով խոսելու, այս ժողովրդին չարություն է անում, և դու էլ չփրկեցիր քո ժողովրդին» (Ելից 5.22-23):

Այս ժամանակաշրջանի մագաղաթները պատմում են այն մասին, թե ինչպես էին աշխատողներին հանձնարարում օրական 2000 աղյուս պատրաստել (եգիպտական որոշ բուրգերի համար պահանջվել է 24.5 մլն աղյուս ): Ամենօրյա նպատակը հազվադեպ էր իրականանում և դրան հետևում էր պատիժը: Ժղովրդին իրենց քրտնաջան աշխատանքից ազատելու փոխարեն Մովսեսը այժմ միայն ավելացրեց այն:

Սա ամենաշփոթեցնող արտահայտություններից մեկն է, որին մենք երբևէ կարող ենք հանդիպել: Մենք վստահ ենք, որ Աստված մեզ առաջնորդում է հատուկ ճանապարհով, բայց այդ ճանապարհը, հետո պարզվում է, որ վերածվում է փակուղի տանող ճանապարհի: Այն սասանում է մեր հավատը և տանջում մեր հոգին:

«Աղյուսներ առանց հարդի» արտահայտությունը հավատի ամենաճիշտ փորձությունն է:  Երբ ոչինչը կարծես թե իմաստ է արտահայտում, մենք միայն մնում ենք մի հարցի առաջ կանգնած. «Այնուամենայնիվ մենք պե՞տք է վստահենք Աստծուն»։ Մենք պետք է մնանք Նրա հետ բավականին երկար, նրա խոսքը լսելու. «Հիմա դուք կտեսնեք…» (Ելից 6.1)։  Թույլ կտա՞նք նրան անհանգստացնող 5-րդ գլուխը դարձնել հզոր 6-րդ գլուխ։ 

Անդի Նաշ

Ժուռնալիստիկայի և հաղորդակցության դպրոց

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Կարինե Խաչատրյանի

Exodus 5

“Moses returned to the Lord and said, ‘O Lord, why have you brought trouble upon this people? Is this why you sent me? Ever since I went to Pharaoh to speak in your name, he has brought trouble up this people, and you have not rescued your people at all’” (Exodus 5:22-23).

A leather scroll from this period tells how workers were assigned to make 2000 bricks a day. (Some of the Egyptian pyramids required 24.5 million bricks!) The daily goal was rarely reached and punishment would follow. Rather than deliver his people from their hard labor, Moses has now only added to it.

This is one of the most confusing experiences we can ever have. We’re just sure that God is leading us on a certain path—but then the path turns out to be a dead end road. It shakes our faith and exhausts our soul.

The “bricks without straw” experience is the truest test of faith. When nothing seems to make sense, we are left with only one core question: Will we trust God anyway? Will we stay with Him long enough to hear Him say, “Now you will see . . .” (Ex. 6:1)? Will we allow Him to turn a distressing Chapter 5 into a powerful Chapter 6?

Andy Nash

School of Journalism & Communication

Southern Adventist University