Ղևտացոց 6.8-7.38-ի պատվերները լրացնում են նախորդ գլուխների զոհաբերությանը վերաբերվող տեղեկատվությունը: Սուրբ կրակը, որը սպառում էր զոհաբերությունները, վառվում էր հենց Աստծո կողմից (9.24)։ Այն շարունակաբար այրվում էր Իսրայելի երկրպագության կենտրոնում:

Մարդկային փայտերի կայծերը կխեղաթյուրեին Փրկչի զոհաբերությունը: «Երկրորդ մահի» աստվածային կրակից մեզ փրկելու համար (Հայտնություն 20), Քրիստոսը մահացավ մեր փոխարեն, տառապանք տանելով Իր Հորից բաժանվելով (Մատթեոս 27.46), որը համարժեք էր այդ կրակին:

Մեղքի պատարագը առավել սուրբ էր, բայց եթե մորթելու ընթացքում արյունը ցայտում էր քահանայի զգեստի վրա կամ զոհաբերողի վրա, արյունը պետք էր լվացվեր. դա նշում էր անմաքրությունը մեղավոր մարդու (համեմատի՛ր Ղևտացոց 11.25, 28, 35, Թվոց 31.23-24): Հետևաբար, այսպիսի արյան կիրառումը աղտոտում էր Աստծո սրբարանը, այնպես, որ այն պետք է մաքրվեր Քավության օրը (Ղևտացոց 16):

Մեկ ուրիշ վայրում, Ղևտացիներն արգելում են անմաքրություն բերել, Աստծո սրբության հետ առնչվելով (Ղևտացոց 7.20-21): Բայց, ազատելով մարդկանց մեղքերից, ազատելով զոհաբերողին «իրենց մեղքից» Աստված պատասխանատվություն է վերցնում Իր վրա, կրելով նրանց սխալները՝ սուրբ զոհաբերությունների միջոցով, որոնք խորհրդանշում էին Հիսուսին: Հիսուսի մաքուր արյունը, հանում է մեզանից մեր մեղքերը, քանի որ արյունը մեր մարմնում հանում է արտանետվող արտադրությունները: Մենք լվացված ենք Գառաի արյունով:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 6

The instructions in Leviticus 6:8-7:38 supplement information concerning sacrifices in the earlier chapters. The holy fire that consumed sacrifices, lit by God Himself (9:24), was to continually burn at the center of Israelite worship. Sparks of human kindling would misrepresent the Savior’s sacrifice. To save us from the divine fire of the “second death” (Rev 20), Christ was consumed in our place by suffering the separation from His Father (Matt 27:46) that was equivalent to that fire. 

The sin offering was most holy, but if any of its blood spattered on a garment of a priest or on the offerer during slaughter, the blood was to be washed off, indicating that it carried a kind of defilement (compare Lev 11:25, 28, 35; Num 31:23-24) from the  sinful person.  Therefore, application of such blood to God’s sanctuary contaminated it so that it had to be purified on the Day of Atonement (Lev 16). Elsewhere, Leviticus prohibits bringing impurity into contact with God’s holiness (Lev 7:20-21). But by removing sins from people—freeing the offerer “from his sin,” God takes the responsibility on Himself by bearing their faults through holy sacrifice, symbolizing Christ. Christ’s good blood carries our sins from us, as blood in our bodies removes waste products. We are washed by the blood of the Lamb! 

Roy Gane

Andrews University