1-7 համարները ներկայացնում են հանցանքի պատարագի կարգը: Պատվերը, որ միսը պատկանում է քահանային տանում է այն մտքին, որ մյուս զոհերից էլ էր նրանց բաժին հասնում։ Ամբողջ զոհը զոհաբերվում էր Աստծուն, ով հանձնարարել էր դրանցից մի մասը Իր այդ ծիսակատարությունը կատարող քահանայներին: Այսպես, լրիվ ժամանակով ծառայողները եկամուտ էին ձեռք բերում իրենց աշխատանքից, որը օգնում էր աջակցելու իրենց և ընտանիքներին (համեմատի՛ր Ա Կորնթացիս 9.1-14):

Ողջ խաղաղության պատարագը նույնպես գնում էր Աստծուն, բայց, հետո այն եզակի ձևով բաժանվում էր Աստծո, քահանայի և զոհաբերողի միջև: Խաղաղության պատարագը կարող էր հիմնավորվել Աստծուն շնորհակալ լինելու իրենց ցանկությամբ, կամ Նրան տված երդումը կատարելու, կամ պարզապես Նրան նվիրվածությունն արտահայտելու համար: Դա ուրախ առիթի գովասանքի համար էր:

Բայց դրա արյունը, ներկայացնում էր կյանքը, և հետևաբար, այն չպետք է ուտվեր (համեմատի՛ր Ծննդոց 9.4, Գործ Առաքելոց 15.20, 29, նույնիսկ հեթանոս քրիստոնյաների կողմից, քանի որ, այն դեռ կա մինչ այսօր), ազատում էր զոհաբերողի կյանքը (Ղևտացոց 17.10-14): Սա ցույց է տալիս, որ նույնիսկ մեր փառաբանումն Աստծուն ընդունելի է միայն Քրիստոսի զոհաբերությունով:

Այսօր մենք աղոթում ենք, այլ ոչ թե զոհաբերում կենդանիներ (համեմատի՛ր Սաղմոս 141.2), և կարող ենք օրհնված լինել` տալով շոշափելի արտահայտություն մեր աղոթքներին այլ տեսակի զոհաբերությունների միջոցով:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գամրիելյանի

Leviticus 7

Verses 1-7 present the procedure for the trespass offering. The instruction that the meat belonged to the priest leads into a list of priestly portions from other sacrifices. The entire sacrifice was offered to the Lord, who assigned part of it to His priestly servant, who officiated the ritual. Thus, full-time ministers gained income from their work, which helped to support them and their families (compare 1 Cor 9:1-14).

An entire peace offering also went to the Lord, but then it was uniquely divided between God, the priest, and the offerer.  A peace offering could be motivated by the desire to show thanks to the Lord, or to fulfill a vow to Him, or simply to express devotion to Him. It was for a happy occasion of praise. But its blood, which represented life and therefore could not be eaten (compare Gen 9:4; Acts 15:20, 29, even by Gentile Christians as it still is today) ransomed the life of the offerer (Lev 17:10-14). This shows that even our praise to God is acceptable only through Christ’s sacrifice! Now we pray rather than sacrifice animals (compare Ps 141:2), and can be blessed by giving tangible expression to our prayers through other kinds of offerings.  

Roy Gane

Andrews University