Այն բանից հետո, երբ սրբարանն ու քահանաները օծվեցին, նրանք պատրաստ էին ծառայելու Աստծուն: Ահարոնն ու նրա որդիները, կատարեցին իրենց առաջին զոհաբերությունները, որոնք զարմանալիորեն ընդունվեցին աստվածային կրակի միջոցով (Ղևտացոց 9, համեմատել Ա Թագավորաց 18.38-39):

Հին Մերձավոր Արևելքի այլ վայրերում, մարդու կողմից կատարված ծիսակատարությունների միջոցով աստծուն բերում էին տաճար: Բայց, Իսրայելի Աստվածը փոխեց այս պրակտիկան: Այնտեղ մինչ որևէ ծիսակատարություն կատարելը, Նրա փառքը լցնում էր խորանը (Ելից 40.34-35): Այս կերպ Նա ցույց էր տալիս, որ Նրա իրական, կենդանի Ներկայությունը ապրում է մարդկանց մեջ: Ի տարբերություն կուռքի, Նա կարող էր գալ և գնալ, երբ ցանկանար (համեմատել Եզեկիել 9-11):

Մինչև զոհաբերություն կատարելը մնացած ժողովքի համար, քահանաները պետք է ողջակեզ կատարեին իրենց համար, որովհետև նրանք էլ են բոլորի նման մեղավոր: Այսպիսով, նրանք ներկայացնում էին մարդկանց՝ Աստծուն, միևնույն ժամանակ, նրանք ներկայացնում էին Աստծուն մարդկանց:

Քրիստոսը, ում խորհրդանշում էր այդ ծիսական ծառայությունը, միակ սանդուխքն է մեր և Աստծո միջև (համեմատել Հովհաննես 1.51): Նա ապրեց մեր մեջ և ունեցավ այն տեսակի փորձություններ, որոնց մենք ենք բախվում, այնպես, որ Նա լիովին հասկանում է մեր պայքարը: Բայց, Նա մեղք չի գործել, հետաբար, Նա կարիք չուներ Իր համար քավություն անելու (Եբրայեցիս 4.15, 7.26-28): Նրա քավությունը միայն մեզ համար է:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան


Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 9

After the sanctuary and its priests had been consecrated, they were ready to serve God. Aaron and his sons officiated their first sacrifices, which were stunningly accepted by divine fire (Lev 9; compare 1 Ki 18:38-39). Elsewhere in the ancient Near East, a deity (represented by his/her idol) was brought into a new temple through rituals performed by humans. But the God of Israel changed this practice.  He took up residence at the tabernacle (Exod 40:34-35) before any rituals were performed there. In this way, He emphasized that His real, living Presence dwelt among His people. Unlike an idol, He could come or go (compare Ezek 9-11) as He wished.

Before performing sacrifices for the rest of the community, the priests had to offer sacrifices for themselves because they were faulty like everyone else. Thus, they represented the people to God at the same time as they represented Him to the people. Christ, to whom their ritual service pointed, is the only ladder between us and God (compare John 1:51). He lived among us and experienced the kinds of temptations that we face, so He fully understands our struggles. But He did not sin, and therefore He needed no atonement for Himself (Heb 4:15; 7:26-28). His sacrifice is only for us.

Roy Gane

Andrews University