Միացյալ Նահանգների վաղ օրերին բողոքականները պաշտամունքի պարզ տներ էին կառուցում։ Նրանք իրենց գյուղական եկեղեցիները կոչում էին «Տերունական ամբարներ»: Այս պրակտիկան պատասխանն էր հսկայական ծախսերով տպավորիչ տաճարները կառուցելուն։ Այն կոչված էր ընդգծել, որ երկրպագության ճշմարիտ սիրտը Աստծո հնչող Խոսքն է:

Հին Իսրայելին տրված երկրպագության Աստծո համակարգում հավասարակշռություն կար չափազանց պարզության և ցուցադրականի միջև: Խորանի նվիրաբերման նվերները չէին գերազանցում սովորական մարդու տալու հնարավորությունները։

Թվոց 7-րդ գլխում նվերների երկու տեսակի խումբ է նկարագրված։ Նվերների առաջին փաթեթը նախատեսված էր ղևտացիների համար, ովքեր պատասխանատու էին խորանի առարկաների տեղափոխության համար։ Մարդիկ տեսնում էին, թե ինչպես էին իշխանները տալիս վեց սայլերն ու տասներկու եզները Տիրոջ ծառայության համար:

Նվերների երկրորդ փաթեթը իշխանների կողմից էր տրվելու տասներկու օրերի ընթացքում: Ամեն օր թվերը նույն էին. մեկ սկուտեղ, մեկ կոնք, մեկ տուփ, մեկ զվարակ, երկու արջառ և այլն: Մարդիկ` այդ թվում երեխաները, պետք է որ խորապես ազդվեին հետևելով այդ տեսարանին։ Տալը գրավիչ դարձավ, և ոչ ոք Աստծո առջև չէր վախենում ֆինանսական դժվարությունից։

Մարկ Շեֆիլդ

Հարավային ադվենտիստական համալսարան


Թարգմանությունը` Պավել Սարգսյանի

Numbers 7

In the early days of the United States, the Protestants built simple houses of worship. They called their village churches the “Lord’s Barn.” This practice was in response to the tremendous cost of building impressive cathedrals. It was meant to emphasize that the spoken Word of God was the heart of true worship. 

In God’s system of worship given to ancient Israel there was a balance between excessive simplicity and display. Gifts for the dedication of the tabernacle were designed not to exceed the common person’s ability to give. In Numbers 7 there are two sets of gifts described. The first set of gifts was meant for the Levites who were charged with moving the contents of the tabernacle.  The people watched as the leaders gave six wagons and twelve oxen for the service of the Lord. 

The second set of gifts by the leaders was to be given over a period of twelve days.  Each day the numbers were the same—one plate, one basin, one dish, one bull, two oxen, and so on.  The people must have been deeply affected as they watched this, including the children.  Giving became attractive, and no person feared financial embarrassment before God. 

Mark Sheffield

Southern Adventist University