Այս գլուխը սահմանում է դիտավորյալ սպանության և պատահական սպանության միջև տարբերությունը: Դիտավորյալ սպանությունը սպանությունն է` դրդված ատելությունից կամ բարկությունից: Պատահական սպանությունը մարդկային կյանքի պատահական վերացումն է: Վերջին դեպքում մարդասպանը կարող էր ապաստան գտնել համապատասխան քաղաքում։

«Ճանապարհները, որոնք դեպի ապաստան քաղաքներ էին տանում, միշտ լավ վերանորոգված էին, ճանապարհի ողջ երկայնքով կանգնեցված էին ցուցանշաններ, որոնցում գրված էր «Ապաստան» բառը, պարզ, հստակ տեսքով, որպեսզի փախուստը չկարողանա մեկ րոպեով անգամ հետաձգվել» (ՆՄ, 515):

Սակայն սպանությունը, որը տեղի է ունեցել ատելության և բարկության դրդապատճառով, միշտ արժանացել է մահապատժի` գոնե երկու վկայի առկայության դեպքում:

«Ազգի անվտանգությունը և անմեղությունը պահանջում էր, որ սպանության հանցանքը խիստ պատիժ ստանա: Մարդկային կյանքը, որը միայն Աստված կարող է տալ, պետք է սրբորեն պահպանվի: Ապաստան քաղաքները, որոնք նշանակված էին Աստծո հնագույն մարդկանց համար, Քրիստոսի հովանավորության խորհրդանիշն էին:

Նույն ողորմած Փրկիչը, ով նշանակել էր այդ աշխարհիկ քաղաքները, Իր սեփական արյունը թափել է Աստծո պատվիրանները խախտողների համար, որի մեջ նրանք կարող են փախչել իրենց երկրորդ մահվանից ապահով լինելու համար: Ոչ մի ուժ չի կարող վերցնել Նրա ձեռքերը հոգիներից, որոնք գնում են դեպի Նա՝ ներման համար» (ՆՄ, 516):

Ֆրեդ Կնոպեր

Թարգմանությունը` Հովսեփ Սահակյանի

Numbers 35

This chapter carefully defines the difference between murder and manslaughter. Murder is killing motivated by hatred and anger. Manslaughter is an accidental killing of human life. Grace for a death caused by accident was found in the cities of refuge.

"The roads leading to them [cities of refuge] were always to be kept in good repair; all along the way signposts were to be erected bearing the word ‘Refuge’ in plain, bold characters, that the fleeing one might not be delayed for a moment” (PP 515).

But murder committed from a motive of hatred and anger was to always result in the death penalty, provided there were at least two witnesses.

“The safety and purity of the nation demanded that the sin of murder be severely punished. Human life, which God alone could give, must be sacredly guarded. The cities of refuge appointed for God’s ancient people were a symbol of the refuge provided in Christ. The same merciful Saviour who appointed those temporal cities of refuge has by the shedding of His own blood provided for the transgressors of God's law a sure retreat, into which they may flee for safety from the second death. No power can take out of His hands the souls that go to Him for pardon” (PP 516).

Fred Knopper