Այս հատվածը նկարագրում է այն երկու հիմնական վայրերը, որտեղ իսրայելացի կույսը կարող էր սեռական ոտնձգության ենթարկվել. դաշտում կամ ամայի վայրում` քաղաքից դուրս: Եթե կինը քաղաքում էր, ապա շրջապատված էր մարդկանցով, ովքեր պետք է օգնության գային։ Այս մշակույթի արական իշխանության պայմաններում, եթե նա լուռ էր մնում, նրանք, ովքեր պատասխանատու պաշտոններ էին զբաղեցնում, պետք է ենթադրեին, որ նա պատրաստակամորեն է համաձայնվել այդ գործողությանը:

Դրամատիկ տարբերություն կար այս օրենքից այն դեպքում, երբ կինը սեռական ոտնձգության էր ենթարկվում մեկուսի վայրում։ Եթե հնարավորություն կար, որ որևէ մեկը լսեր նրա օգնության աղաղակները, ապա նա ավտոմատ կերպով անմեղ էր ճանաչվում և ազատվում պատժից։ Ի տարբերություն այդ օրերի շատ օրենքների, Իսրայելի օրենքները սեռական հարձակման վերաբերյալ չէին պահանջում վկաներ, որպեսզի ապացուցվեր անմեղությունը:

Հին Կտակարանի շատ այլ կանոնների նման, այս գլուխը վկայում է Մեկի մասին, Ով հաշվել է մեր գլխի մազերը: Մշակույթի մթության մեջ, որտեղ բավարար չափով չեն արժևորում կանանց որպես Աստծո արարածների, և որտեղ տղամարդկանց խոսքը սովորաբար համարվում է ավելի հեղինակավոր, քան կանանցը, Աստված պաշտպանել է կանանց և պատվիրել, որ նրանք պաշտպանված լինեն և հավատան:

Նիկոլ Փարկեր

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Պավել Սարգսյանի

Deuteronomy 22

This passage describes the two main locations in which an Israelite virgin might be sexually violated: in the village, or in a deserted area outside of the city. If a woman was in the city, she was surrounded by men who would jump to her aid.  Within this culture of male guardianship, if she were silent, those in responsible positions would assume that she had willingly agreed to the act.

This is a dramatic contrast to the law regarding a woman being sexually violated in an isolated place. If there were a chance that no one would have heard her cries for help, she was to be automatically assumed innocent, and exempted from punishment. In contrast to many of the laws in those days, the Israelite law regarding sexual assault did not require witnesses to prove innocence.

Like many other rules in the Old Testament, this chapter evidences the character of the One who numbers the hairs of our heads. In the midst of the darkness of a culture that did not sufficiently value women as God’s creatures, and where men’s word was usually considered more authoritative than women’s, God defended women and commanded that they be protected and believed.

Nicole Parker
Southern Adventist University