Նախորդ նյութերը մեզ հիշեցնում են ժամանակը և թե ինչպես «ամեն մարդ իր աչքերի հաճելի եղածն էր անում»: Հետևյալ գլուխները մեզ ներկայացնում են պարզ օրինակ, թե ինչպես է այն տեղի ունեցել և ինչպիսի բարոյական (ոչ պարզապես քաղաքական) հետևանքներ են եղել Իսրայել ժողովրդի համար:

Աստվածաշնչյան շատ թարգմանություններ այս գլխին «Միքայի անբարոյականությունը» վերնագիրն են դնում: Նախորդ նյութերից մենք արդեն գիտենք, որ անբարոյականությունը Իսրայել մտավ դատավորների ժամանակ: Այս պատմության մեջ ուշագրավն այն է, որ իրենց փակ մտածելակերպի պատճառով այդ դերակատարները ինչ որ սխալ բան էին անում: Կուռքն իրենց կեղծ երկրպագության կենտրոնում նվիրված էր Աստծուն (17.3-4): Ավելին, ապօրինի երկրպագությունը, որը Միքան մտցրեց, գտնվում էր Եփրեմի երկրի սարի վրա, այն նույն վայրում, որտեղ գտնվում էր օրինական սրբությունը` Սելովում (Հեսու 18):

Ղևտացին այս պատմության մեջ նույնիսկ, թվում է, տեղյակ չէ (կամ անհանգստացած), որ հիմնելով ապօրինի երկրպագության կենտրոն` քանդակված պատկերներով, խնդիր է առաջացրել, և նա բավականին երջանիկ է հետևելու դրան (17.11): Իսկական ղևտացու վարձակալելով Միքան զգում է, որ իր սրբությունը ոչ միայն օրինական է, այլ հաճելի Աատծուն. «Հիմա գիտեմ, որ Տերն ինձ բարիք է անելու, որովհետև այս ղևտացին իմ քահանան դառավ»:

Միքայի մոլորեցնող գործողությունները կունենան հետևանքներ Իսրայել ժողովրդի եկող սերունդների համար: Իրականում դրամատիկ մասն այն է, որ նա դրանից անտեղյակ է: Աստված ասում է. «Իմ ժողովուրդը բնաջինջ եղավ գիտություն չլինելու համար։ Որովհետև դու մերժեցիր գիտությունը, ես էլ քեզ եմ մերժելու իմ քահանայությունից։ Եվ դու մոռացար քո Աստծո օրենքը, ես էլ քո որդկանցն եմ մոռանալու» (Ովսե 4.6):

Սա, իսկապես դաս է մեզ համար, որովհետև մենք ընտրյալ սերունդ ենք: Աստված խավարից մեզ կանչել է Իր զարմանալի լույսի մեջ, թագավորական քահանայություն լինելու Իր համար, սուրբ ազգ, Իր հատուկ ժողովուրդը, անելու այն, ինչ ճիշտ է և պահելու Իր օրենքը (Ա Պետրոս 2.9 և Հայտնություն 14.12):

Յուստո Է. Մորալես

Ադվենտիստական հարավային համալսարան

Թարգմանիչ` Մարինե Գաբրիելյան

Judges 17

In the preceding narratives we have been reminded time and again how “everyone did what was right in his own eyes.” The following chapters present a clear of example of how this occurred and what the moral (not just political) consequences were for the nation of Israel.

Most Bible translations label this chapter “Micah’s Idolatry.” We already know from previous narratives that idolatry was rampant in Israel during the period of the Judges. What’s remarkable about this story is how utterly closed-minded the characters are that they’re doing anything wrong. The idol at the center of this false worship (17:3-4) is dedicated to the Lord! What’s more, the illegitimate cult shrine that Micah erects is located in the hill country of Ephraim, the same place where the legitimate shrine in Shiloh is located (Josh 18).

Even the Levite in the story doesn’t seem to know (or care) that setting up an illegal center of worship with graven images is a problem and he is quite happy to go along with it (17:11). By employing a real Levite Micah feels his shrine is not only legitimate but pleasing to the Lord: “Now I know that the Lord will be good to me, since I have a Levite as priest!”

Micah’s misguided actions will have consequences for the nation of Israel for generations to follow. And the truly tragic part is that he is not even aware of it. The Lord says, “My people are destroyed for lack of knowledge. Because you have rejected knowledge, I also will reject you from being priest for Me; because you have forgotten the law of your God, I also will reject your descendants.” (Hosea 4:6).

This certainly is a lesson for us, because we are a chosen generation. God has called us out of darkness into His marvelous light to be a royal priesthood for Him, a holy nation, His special people, to do what is right and uphold His law (1 Pet. 2:9 and Rev. 14:12).

Justo E. Morales

Southern Adventist University