Այս պատմությունը ներկայացնում է Իսրայելի պատմության մեջ դատավորների ժամանակաշրջանի ամենամութ գլուխը: Գրքում նկարագրված են Իսրայելում բոլոր գործած վայրագությունները, որոնք չափազանց սարսափելի են: Սոդոմի (Ծննդոց 19) և այս պատմության նմանությունը շատ պատահական է:

Գրողն այս պատմությունը ներկայացնում է ազատորեն համեմատելու Իսրայելի անբարոյականությունը Սոդոմի մարդկանց անբարոյականության հետ: Ղևիի բառերն անփոփում են այս պատմությունը «Այսպիսի բան ոչ եղել է, ոչ էլ տեսնվել է Իսրայելի որդկանց Եգիպտոսի երկրից եղած օրիցը մինչև այս օրը»:

Կարևոր է նշել, որ պատմիչը չի դատապարտում գործող անձանց գործողությունները: Մենք չպետք է ենթադրենք, որ ղևտացիի արածը ճիշտ էր գերադասելով տարասեռական (հետերոսեքսուալ) բռնաբարությունը նույնասեռական (հոմոսեքսուալ) բռնաբարությունից: Սա նա արեց, քանի որ իր սեփական աչքերում դա ճիշտ էր: Նմանապես, հյուրասիրության պակասությունը իրական խնդիր չէ այստեղ, ինչպես ենթադրում են շատ մեկնաբաններ:

Նրանց կողմից գործած հանցագործությունը կախված չէր անհյուրընկալ բնությունից, այն ծագել էր իրենց չար և անբարոյական սրտերից: պատմությունը պարզ է դարձնում, որ այստեղ հանցանքը Գաբայի բնակիչների կողմից իրականացված բռնաբարությունն ու սպանությունն է:

Ինչքան էլ ահարկու լինի այս գործողությունը իրական սարսափելի մասն այն էր, որ Իսրայելի որդիներն էին դա արել: Մերջավոր Արևելքում տեղի ունեցած բռնաբարությունն ու սպանությունը տեղի է ունենում նաև այսօր: Ի տարբերություն բոլոր ժողովուրդների` Աստծո ընտրյալ ժողովրդի մեջ կարող էր տեղի չունենալ նման վայրագություն: Նույնիսկ այն ժամանակ, երբ թագավոր չկար, նրանք ունեին ապրելու ավելի բարձր սկզբունքներ, քան հարևան ժողովուրդները: Ղևտացու Իսրայելի քաղաքներ գնալու համառությունը` օտար քաղաքների փոխարեն (19.12) միայն ընդգծում է տվյալ կետը. սպասվում էր, որ Իսրայելը պետք է ավելի լավ ժողովուրդ լիներ:

Քանի որ նրանք այնպես էին ապրում կարծես ոչ թագավոր ունեին, ոչ էլ` Աստված, դրա արդյունքն էլ եղավ իսրայելացիների հասարակության բարոյական քայքայումը: Այսօր, մենք ապրում ենք նմանատիպ աշխարհում: Մեր հասարակության մարդկանց մեծամասնության համար Աստծո վախը թվում է հին և օտար մի բան: Հիսուսի հետևորդները, Աստծո ընտրյալ ժողովուրդը, պետք է բացառություն լինի` լույս, որ ճառագում է խավարում: Մեզանից շատերը հնարավոր է երբեք ներգրավված չեն լինի այսպիսի դեպքերի մեջ, ինչպիսին նկարագրված է այստեղ (Փառք Աստծուն):

Բայց, երբ էլ որ մենք մոտենանք մեղքին, մենք խաղում ենք ղևտացու արածների մի մասը: Իռլանդացի փիլիսոփա Էդմունդ Բարկը գրել է. «Լավ մարդու անգործությունը այն ամենն է, ինչ անհրաժեշտ է չարի հաղթանակի համար»: Եթե մենք թույլ ենք տալիս նպատակահարմարությանը և հարմարությանը թելադրելու, թե երբ պետք է պատրաստ լինենք բարի բան անելու համար, ապա մենք այդպես էլ չենք օգնի նրանց, ովքեր վիրավորված են մեղքից:

Յուստո է. Մորալես

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանիչ` Մարինե Գաբրիելյան

Judges 19

This narrative represents the darkest chapter in the history of Israel during the period of the Judges. Of all the moral atrocities committed by the Israelites so far in the book, this is by far the most appalling. The similarities between this story and the story of Sodom’s depravity (Gen 19) are too many to be coincidental.

The writer deliberately framed this story to compare the moral depravity of Israel to that of the people of Sodom. The words of the Levite sums up the point of the story: “No such deed has been done or seen from the day that the children of Israel came up from the land of Egypt until this day.”

It is important to note that the narrator does not make value judgments on the actions of the characters. We should not assume that the Levite’s host was correct in preferring heterosexual over homosexual rape. This he did because he thought it right in his own eyes. Similarly, the lack of hospitality is not the real problem here, as some commentators have suggested.

The violence committed by these men does not stem from their inhospitable nature, it is prompted by their wicked and depraved hearts. The narrative makes it clear the crime here is rape and murder, perpetrated by the men of Gibeah.

As horrific as these acts were, the truly appalling part is that the children of Israel committed them. Rape and murder were not any less common in the ancient Near East than they are today. But of all nations, such atrocities should not have occurred among God’s chosen people. Even at a time when “there was no king in Israel,” they had a higher standard to live by than the neighboring nations. The Levite’s insistence to go to an Israelite city instead of a foreign one (19:12) only emphasizes this point: the Israelites were expected to be a better people.

The moral decay of Israelite society was the result of living as if there was no king and if God was not around. We live in precisely that kind of world today. The fear of God seems like an antiquated and foreign notion to most people in our society. The followers of Jesus, the chosen people of God, are to be an exception, a light shinning in the darkness. Most of us will probably never be involved in anything as horrific as the events described here (Praise the Lord!).

But whenever we take a self-interested approach to sin, we play the part of the Levite’s host. The Irish philosopher Edmund Burke wrote, “all that is necessary for the triumph of evil is that good men do nothing.” If we allow expediency and convenience to dictate when we should stand up for good, we will miss many opportunities to help those who have been hurt by sin.

Justo E. Morales

Southern Adventist University