Դատավորացի այս բաժինը`17-21 գլուխները վերջանում է ծանոթ նշումով. «Այն օրերը Իսրայելի մէջ թագավոր չկար։ Ամեն մարդ իր աչքին հաճելի եղածն էր անում»: Իսրայելացիները փորձեցին լուծել իրենց իսկ ստեղծած խնդիրները, առանց հոգևոր և բարոյական առաջնորդության, որը Մովսեսն ու Հեսուն էին առաջարկել: Չնայած, Աստված Իսրայելին հաղթանակ տվեց, նրանք մերժեցին` տեսնելու Աստծո հետագա առաջնորդությունը, և ընտրեցին այն ուղին, որը ճիշտ էր իրենց սեփական աչքերում:

Նախորդ` 20-րդ գլխում բենիամինացիները պարտություն կրեցին իրենց ընկեր` իսրայելացիների կողմից, ում Աստված հաղթանակ էր խոստացել: Իսրայելացիները որոշեցին իրենց աղջիկներին բենիամինացիներին կին չտալ և կնքեցին այն երդումով: Դա ամբողջությամբ իրենց որոշումն էր, այլ ոչ թե` Աստծո: Իսրայելացիների համար խնդիր առաջացավ, թե ինչպես փրկել Բենիամինի մնացած ցեղը: Իսրայելացիները որոշել էին պահել այս երդումն ամեն գնով, որ անեծք չբերեն իրենց վրա (21.18)։

Նրանց որոշումը տրամաբանությունից դուրս էր: Նրանք այժմ որոշում են ավերել Գաղաադի Հաբիս քաղաքն ու նրա բնակիչներին` տղամարդկանց, կանանց և երեխաներին, քանի որ նրանք չմիացան իրենց բենիամինացիների դեմ պատերազմում: Նրանք նաև չեկան այն հատուկ հրավերին Սելովի տոնախմբությանը Աստծուն զոհաբերություն մատուցելու համար: Այդպիսի դաժան միջոցները և սպանդը վրդովվեցուցիչ են:

Բայց Գաղաադի Հաբիսի բնակիչների մեջ նրանք գտան 400 կույս աղջիկներ, ում կենդանի էին պահել` բենիամինացիներին կին լինելու համար: Իսրայելացիները ավելի շատ մտահոգված էին խուսափելու իրենց երդման հետևանքներից, քան թե իրենց եղբայրների բարեկեցությամբ: Նրանք իրականում խախտեցին երդման ոգին առանց այն խախտելու: Նրանց մոտ Աստծո վախն ամբողջությամբ եսասիրական բնույթ էր կրում:

Այսօր շատ քրիստոնյաներ ունեն եսասիրական հավատ. նրանք միայն անում են այն, ինչ պետք է անեն` բավարարելու պահանջները և ոչ` ավելին: Դա կիսատ հնազանդություն է, որ տանում է օրինապաշտության: Արդյոք ձեզ բռնացրե՞լ եք այսպիսի իրավիճակում։ Արդյոք դուք հնազանդվում եք Աստծուն քանի որ ուզում եք, թե՞ պարզապես պետք է այդպես անել։ Աստված «ողորմություն է ուզում և ոչ թե զոհ, և Աստծո գիտությունն ավելի, քան թե ողջակեզները» (Ովսե 6.6):

Յուստո է. Մորալես

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանիչ` Մարինե Գաբրիելյան

Judges 21

This section of Judges from chapters 17-21 ends with the familiar note it began, “in those days there was no king in Israel; everyone did what was right in his own eyes.” The Israelites tried to solve the problems of their own making without the kind of spiritual and moral leadership that Moses and Joshua provided. Though the Lord granted the Israelites victory in wary, they failed to see God’s guidance in the aftermath and they pursued a path that was right only in their own eyes.

The previous chapter (20) the Benjamites were defeated by their fellow Israelites whom God had promised victory, but the decision to place a “ban” on any Israelite giving his daughter to a Benjamite as wife and sealed it with an oath. This was entirely their decision, not the Lord’s, and created a problem for the Israelites of finding a way to save what remained of the tribe of Benjamin. The Israelites are now compelled to keep this vow at all costs in order not to bring a curse of themselves (21:18).

Their solution is beyond reason. They now decide to destroy the city and the inhabitants of Jabesh Gilead—men, women, and children—because they had a bond between them and the Benjamites so didn’t join in the fight against them. Also they didn’t come to the specially called spiritual feast at Shiloh to offer sacrifices to the Lord. Such ruthless measures and wholesale slaughter is revolting.

But among the inhabitants of Jabesh Gilead they found 400 virgins which they kept alive for wives to the Benjamites. In all of this the Israelites were more concerned about avoiding the consequences of breaking an oath they had made than they were about the wellbeing of their brethren. They actually violated the spirit of the oath without actually breaking it. Their fear of the Lord was entirely self-serving.

Many professed Christians today have a self-serving faith; they do only what which they must do to satisfy the requirements and no more. It’s a half-hearted obedience which degenerates into legalism. Have you found yourself going through the motions lately? Do you obey God because you want to or because you have to? The Lord “desires mercy, not sacrifice, and acknowledgement of God rather than burnt offerings” (Hos. 6:6).

Justo E. Morales

Southern Adventist University