Չնայած Երկրորդ Օրինաց 25.7-10-ը նկարագրում է ամոթալից տեսարան ազգականի մասնակցությամբ, ով չպետք է ամուսնանար մահացած անձնավորության կնոջ հետ, սակայն Բոոսի գործողությունները բարի են:

Նա բարյացակամորեն խնդրում է այլ մարդու կոշիկը, որպեսզի հաստատի համաձայնությունը: Այդ ազգականին «կոշիկը կորցնող» անվանելու փոխարեն պատմությունը չի մատնանշում նրա անունը` մատնացույց անելով Աստծո առաջնորդությունը նրա որոշումների հարցում: Մեր Տիրոջ բարությունը համատարած է բոլոր հանդեպ:

Եզրակացությունը յուրահատուկ է 2 պատճառներով: Առաջինը, Հռութի երեխայի ծննդյան կապակցությամբ բոլոր կանայք շնորհավորում էին Նոյեմիին: Դա տարօրինակ է թվում քանի դեռ չենք հիշում, թե ինչպիսի խորը հիասթափությամբ է սկսվել պատմությունը: Այս պատմությունը «Նոյեմիի գիրքը» անվանելը հավասարապես ճշմարտացի կլիներ: Երկրորդը, յուրաքանչյուր գլխի ներդաշնակ ավարտը` գարու նոր ծիլերից մինչ մարդկային հունձքը` Դավթի սերունդը:

Ինչպես մարգարեություններն ուսումնասիրող յուրաքանչյուր ոք գիտի` դա մեզ բերում է մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի մոտ: Ի տարբերություն սիրո պատմություններին հատուկ արտահայտության` «և նրանք ապրեցին ուրախ և երջանիկ», Հռութի պատմությունը ընթերցողի միտքն ուղղում է դեպի վեր` Մեսիայի գալստյան խոստմանն ընդառաջ: Գրականության մեջ ոչ մի այլ կարճ պատմություն այսպիսի հուզիչ ավարտ կամ մարգարեական ուրախության պոռթկում չունի:

Յան Հալուսկա

Հարավային Ադվենտիստական Համալսարան

Թարգմանիչ` Սամվել Սարգսյան

Ruth 4

Although Deuteronomy 25: 7-10 describes a ceremony of shame involving a near kinsman who will not take a dead man’s wife, Boaz’s actions are gentle. He graciously asks for the other man’s shoe to seal the agreement. Instead of renaming that near kinsman “him that hath his shoe loosed,” the story tactfully allows no mention of his name in recognition of God’s leading in his decision. Our Lord’s kindness works ill for no one.

The conclusion is unique for two reasons. First, on the birth of Ruth’s child, all the women congratulate Naomi. That seems strange until we remember how the narrative started with her bitter hopelessness. Entitling this story "The Book of Naomi" might have been equally fitting.

Second, the rhythmic pattern of ending each chapter with a wealth of barley now blossoms into a human harvest, the lineage of David.

That leads, as anyone who has studied prophecy knows, to Christ Our Lord. Unlike the usual expression in love stories: “and they lived happily ever after,” the story of Ruth lifts the reader's mind upward with the promise of the coming Messiah. No other short story in literature ends that excitingly, or with such a burst of prophetic joy.

Jan Haluska

Southern Adventist University