Այս գլխում տեղ է գտել Սավուղի առաջին սխրագործությունը այն բանից հետո, երբ ժողովուրդը ընտրեց նրան որպես թագավոր, սակայն դեռ չէր թագադրվել:

Ամմոնացիների թագավոր Նաասը գալիս է Իսրայելի դեմ և շրջապատում Գաղաադի Հաբիսը: Քաղաքի ծերերը, քաղաքը չոչնչացնելու պայմանով, առաջարկում են դաշինք կապել Նաասի հետ և ծառայել նրան: Նաասը համաձայնվում է՝ պայմանով, որ իրեն թույլ տան հանել բոլոր տղամարդկանց աջ աչքերը: Ծերերը ապշում են և խնդում են յոթ օր տալ այդ մասին մտածելու համար: Նաասը համաձայնվում է, և դա հնարավորություն է ընձեռում ծերերին խատգամաբերներ ուղարկել Սավուղի մոտ և օգնության կանչել:

Այդ ժամանակ Սավուղն աշխատում էր դաշտում՝ սպասելով իր թագադրությանը: Երբ պատգամաբերները գտան նրան, արտասվեցին: Ի պատասխան Սավուղի հարցին, թե ինչու են լացում, նրանք պատմեցին Ամմոնացիների թագավորի կողմից քաղաքը շրջապատելու և նրա պահանջների մասին: Երբ Սավուղը լսեց այդ մասին, Աստծո Հոգին եկավ նրա վրա և դրդեց նրան գործի անցնել: 

Նա մորթեց եզները, որոնցով աշխատում էր, բաժանեց մասերի և ուղարկեց ամբողջ Իսրայելով մեկ՝ հետևյալ հաղորդագրությամբ. «Ով չգա Սավուղի հետ ճակատամարտելու, ահա այսպես կարվի նրան ինչպես այս եզներին»:

Երեք հարյուր երեսուն հազար մարդ հավաքագրվեց: Այնուհետև Սավուղը հետևյալ հաղորդագրությունը ուղարկեց Գաղաադի Հաբիսի ծերերին. «Վաղը օգնությունը կգա»: Սա լսելով՝ քաղաքի բնակիչները ուրախացան: Այսպիսով, հաջորդ օրը նա ժողովեց իր մարդկանց, բաժանեց երեք մասի և առավոտ վաղ գրոհեց Ամմոնացիների վրա, սպանեց շատերին, մնացածին ցրեց:

Երբ ամեն բան ավարտվեց, ժողովուրդը ասաց Սամվել մարգարեին. «Ովքեր են այն մարդիկ Իսրայելից, ովքեր չէին ցանկանում, որ Սավուղը թագավոր լինի: Բերեք այստեղ նրանց, որպեսզի նրանց սպանենք, քանի որ այսօր Տերը օրհնեց Սավուղին և փրկեց Գաղաադի Հաբիսի բնակիչներին»: Սավուղը պատասխանեց. «Հիմա մահվան ժամանակը չէ»: Սամվելն ասաց. «Սա Աստծուն շնորհակալական զոհաբերություններ բերելու և Սավուղին պաշտոնապես Իսրայելի թագավոր նշանակելու ժամանակն է»: Երբ մարդիկ լսեցին դա, մեծապես ուրախացան:

Սավուղի արագությունը և խիզախությունը, ինչպես նաև այդքան մեծաքանակ մարդիկ հավաքելու հարցում իր ռազմական հմտությունը որակներ էին, որոնք Իսրայելի ժողովուրդը փնտրում էր միապետի մեջ՝ ազգերին նման լինելու համար:

Այսպիսով, մարդիկ Սավուղին թագավոր դրեցին, և Գաղաադի Հաբեսի հաղթանակը վերագրեցին մարդկային հմտությանն ու ուժին՝ մոռանալով, որ առանց Աստծո օրհնության իրենց բոլոր ջանքերը զուր կլինեին:

Բայց Սավուղը ակնհայտորեն ցույց տվեց իր բնավորության մեջ արդեն կատարվող փոփոխությունների մասին, և պատիվը իրեն վերագրելու փոխարեն, նա փառավորեց Աստծուն: Ինչպես նաև, նրանց դեմ, ովքեր չէին հավանում նրան որպես թագավոր, վրեժ լուծելու փոխարեն, նա ցուցաբերեց կարեկցանք և ներողամտություն: Դա անսխալ ապացույց է այն բանի, որ Աստծո շնորհը ապրում էր նրա սրտում (Մարգարեներ և թագավորներ, էջ 613): Սա դաս է մեզ՝ բոլորիս, բայց հատկապես առաջնորդների համար:

Ջեք Ջ. Բլանկո

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանիչ` Իրինա Գաբրիելյան

1 Samuel 11

This chapter records Saul’s first act of courage after the people had chosen him to be king, but before his coronation.

Nahash, the king of the Ammonites, came against Israel and surrounded the city of Jabesh-gilead. The elders of the city offered to make a covenant with Nahash and serve him if he would not destroy their city. Nahash agreed on one condition, that he be allowed to put out the right eye of each of their men. The elders were shocked and asked him to give them seven days to think about it. Nahash consented and this gave the elders a chance to send messengers to Saul to come and help them.

Saul was working in the field, awaiting his coronation. When the messengers found him, they wept. He asked them why they were weeping. So they told him that Nahash, the king of the Ammonites, had surrounded their city and the demands he had made. When Saul heard this, the Spirit of God came on him and he was moved to take action.

He slaughtered the oxen he was working with, cut them into pieces and send these pieces throughout Israel with the message: “Whoever does not come with Saul to battle, this is what will be done with his oxen.”

Three hundred and thirty thousand men responded. Then Saul sent this message to the elders of Jabesh-gilead: “Tomorrow help will come!” When the men of the city heard this they were glad. So the next day, Saul took his men, divided them into three companies, and early in the morning attacked the Ammonites, killed many of them, and scattered the rest.

When it was over, the people said to the prophet Samuel, “Who are those in Israel who didn’t want Saul to be king? Bring them here so we can put them to death because today the Lord blessed Saul and saved the inhabitants of Jabesh-gilead.” Saul responded, “This is not the time for death”. Samuel said, “This is the time to offer sacrifices of thanksgiving to the Lord and then to officially make Saul king of Israel.” When the people heard this they greatly rejoiced.

The promptness and bravery of Saul, as well as the generalship he showed in the successful conduct of so large a force of men, were qualities which the people of Israel had desired in a monarch, in order for them to relate to be like other nations.

So the people made Saul their king and attributed the honor of the victory at Jabesh-gilead to human power and skill, forgetting that without God’s blessings all their efforts would have been in vain.

But Saul gave evidence of the change that had taken place in his character and instead of taking the honor to himself, he gave the glory to God. Also instead of showing a desire for revenge against those who did not favor him to be king, he manifested a spirit of compassion and forgiveness. This is the unmistakable evidence that the grace of God dwells in the heart (see PK p. 613).

This is a lesson for all of us, but especially for those in leadership.

Jack J. Blanco

Southern Adventist University