Այս գլխում Սավուղը 3000 մարդկանցով նորից է հետապնդում Դավիթին: Դավիթի հետախույզները գտնում են, թե որտեղ է Սավուղի բանակը և Դավիթը Աբեսայի` իր եղբորորդու հետ սողոսկում են Սավուղի վրան: Ի զարմանս նրանց, նրանք գտնում են Սավուղին քնած` կառքերի մեջտեղը: Պահակախումբը չիմացավ, որովհետև «Տիրոջ կողմից նրանց վրա խոր քուն էր եկել» (համար 12):

Այս անգամ Աբեսան առաջարկեց, որ սպանեն Սավուղին, բայց նորից Դավիթն ասաց. «Մի մեռցնիր նրան, որովհետև Տիրոջ օծյալին ով կարող է ձետք մեկնել և անպարտ լինել»: Չնայած Սավուղն արդեն թագավոր չէր, Դավիթն էր նրա տեղ օծվել, նա Աստծուց առաջ չանցավ: Նա լուռ վերցնում է Սավուղի նիզակը, ջրի կուժը և հեռանում բանակից:

Հեռու տարածությունից Դավիթը կանչում է Սավուղին, փորձելով արթնացնել նրա խիղճը, որ առանց պատճառի հետապնդում է իրեն: Երկու անգամ նա կանչում է նրան. «ով, տեր իմ թագավոր» (համարներ 17 և 19) և չորս անգամ «Աստծո օծյալը» (համարներ 9,11,16 և 23): Վերջապես նա ասում է. «Եվ ահա ինչպես որ քո հոգին այսօր իմ աչքերին պատվական երևաց, իմ հոգին էլ Տիրոջ առաջին պատվական երևա»:

Այս իրադարձությունից հետո Դավիթը սովորում է սպասել «Սպասիր Տիրոջը, թող սիրտդ պինդ և զորավոր լինի, և սպասիր Տիրոջը» (Սաղմոս 27.14):

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Մարինե Գաբրիելյան

1 Samuel 26

In this chapter, Saul is again chasing David with three thousand men. David’s scouts find out where Saul’s camp is and David fearlessly creeps into Saul's camp with Abishai, one of his nephews. To their suprise they find the king himself sleeping among his troops. No guards are mentioned because “the Lord had put them into a deep sleep” (verse 12).

This time it is Abishai offers to kill Saul, but again David says, “Don’t destroy him! Who can lay a hand on the Lord’s anointed and be guiltless?” Although Saul no longer deserves to be king and David has been anointed in his place, he will not run ahead of the Lord. Silently he takes Saul’s spear and water jug and leaves the camp to go back to his own men.

From a safe distance David calls out to Saul, pleading his conscious innocence and pointing to Saul’s sin in pursuing him for no reason. Twice he calls him “my lord the king” (verses 17 and 19), and four times “the Lord’s anointed” (verses 9, 11, 16, and 23). Finally he says, “As surely as I valued your life today, so may the Lord value my life and deliver me from all trouble.”

From these threatening events David learns that it pays to “Be strong and take heart but wait for the Lord” (Psa. 27:14).

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary