Դավթի ապաշխարությունը անկեղծ և խորն էր։ Սեփական մեղքը մեղմելու ոչ մի փորձ չարեց նա։ Աղոթելու նրա դրդապատճառը սպասվող դատից խուսափելը չէր։ Նա տեսավ իր մեղքի հրեշավորությունն Աստծո դեմ, նա տեսավ իր հոգու պղծությունը և ատեց իր մեղքը։

Նա ոչ միայն ներում ստանալու, այլ նաև սրտի մաքրության համար էր աղոթում։ Դավիթը չտրվեց հուսահատության։ Զղջացող մեղավորին ուղղված Աստծո խոստումների մեջ նա տեսավ ապացույցն այն բանի, որ Աստված ներում և ընդունում է իրեն։

«Որովհետև դու պատարագ չես ուզում, եթե ոչ՝ ես կտայի Քեզ, և ողջակեզներ չես հավանում։ Աստծո ընդունելի պատարագները կոտրված հոգին է, կոտրված ու փշրված սիրտը դու չես անարգի, ով Աստված» (Է. Ուայթ, Նահապետներ և մարգարեներ, էջ 725, Սաղմոս 51․16-17)։

Թարգմանիչ` Մարինե Խաչատրյան

2 Samuel 12

David’s repentance was sincere and deep. There was no effort to palliate his crime. No desire to escape the judgments threatened, inspired his prayer. But he saw the enormity of his transgression against God; he saw the defilement of his soul; he loathed his sin. It was not for pardon only that he prayed, but for purity of heart. David did not in despair give over the struggle. In the promises of God to repentant sinners he saw the evidence of his pardon and acceptance.

“For Thou desirest not sacrifice; else would I give it:

Thou delightest not in burnt offering.

The sacrifices of God are a broken spirit:

A broken and a contrite heart, O God, Thou wilt not despise.” {Patriarchs and Prophets p. 725, Psalm 51:16-17)