Ոչինչ այնքան սարսափելի չէ, քան մեր սրտի խաբեությունը: Մենք տարիներով կարող ենք գնալ աստվածապաշտության, կատարել տարբեր տեսակի ծառայություններ, միայն ինքներս մեզ գտնելու համար (եթե մենք զգույշ չենք) այնպիսի սրտով, որը հեռու է Մեկից, ում մենք պնդում ենք իբր սիրում և պաշտում ենք: Մեր ներկայիս իրավիճակի հստակ ընբռնումը հրամայական է:

Հասարակությունը մեզ ներկայացնում է շատ մեթոդներ, հասնելու ինքնա-իրազեկության, այնպիսին ինչպիսիք են գիտելիքները՝ հիմնված ձեռքբերումների վրա, անհատականությունը՝ գնահատականների վրա, «նորաձևության» մեր սեփական ձայնին:

Իհարկե, որոշ բաներ կարող են ավելի օգտակար լինել մի տեղում կամ մեկ ուրիշ, բայց մեր սրտի ճշմարիտ հարցին ոչ մի պատասխան չկա: Ըստ Ատվածաշնչի, բոլոր այս մեթոդները կարճ են տևում: Պողոս առաքյալն ասում է «Ես գիտեմ, որ ինձանում ոչ մի լավ բան չկա» (Հռովմայեցիս 7.18):

Այս հատվածը մեզ ասում է, որ մեր սեփական գաղափարներով և գործողություններով չենք կարող հասկանալ մեր սրտի իրավիճակը:

Հեշտությամբ կարող ենք ընկնել մեկ ուրիշ թակարդ, համեմատվելով միմյանց հետ: Մրցակցությունն ապարդյուն է, և չափազանց վնասակար մեր հոգևոր բարեկեցության համար:

«Միայն մեկ ճանապարհով կարող է եսի ճշմարիտ գիտությունը կառավարվել: Մենք պետք է ենթարկվենք Քրիստոսին» (ՔԱ, 159): Մենք պետք է ապրենք Նրա կյանքով: Ամեն օր, պահ առ պահ, մենք պետք է ընդունենք Նրա գերազանցությունը, սերն ու մաքրությունը: Այստեղ է կայանում մեր փրկության գաղտնիքը: Որպեսզի իրազեկ լինենք Քրիստոսի իշխանության մասին և մեր թուլությունները ամբողջությամբ հանձնենք Նրան:

Ջեսիկա Ռոզարիո

Ջահակիրներ

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Blog post for Christ's Object Lessons Chapter(s) 13

 Nothing is more terrifying than the deceitfulness of our hearts. We can go on for years professing godliness and fulfilling the different spiritual disciplines only to find ourselves (if we’re not careful) with hearts far from the One we claim to love and worship. A clear understanding of our present state is imperative.   

Society presents us with many methods to attain self-awareness, such as knowledge based on achievements, personality assessments and “tuning in” to our inner voice. Sure, some of these things can be useful at one point or another but none answer the true question of our hearts. According to Scripture, all these methods fall short. The Apostle Paul says, “For I know that in me (that is, in my flesh) nothing good dwells” (Rom. 7:18). This passage tells us that the idea of turning towards ourselves or our actions to better understand the condition of our hearts is futile. 

Another trap we can easily fall into is that of comparing ourselves to each other. Comparisons are of no use and extremely detrimental to our spiritual well-being. “In one way only can a true knowledge of self be attained. We must behold Christ” (COL 159). We must dwell upon His life. We need to behold His excellence, purity and love daily, moment by moment. Here lies the secret to our salvation: for us to have an awareness of Christ’s power and complete surrender of our weaknesses to Him.  

Jessica Rosario 

Homeschooling Mom 

Light Bearers lightbearers.com 

    Ես հաճախ զարմանում եմ, թե մարդիկ ինչքան եսասիրական դրդապատճառներից ելնելով են անում այն, ինչ որ անում են մյուսների համար: Երեմիա 17.9-ը մեզ զգուշացնում է, որ մենք չենք կարող նույնիսկ իմանալ մեր սրտի դրդապատճառը: Ո՞րն է մեր մարդկային մեղավոր բնության դեղամիջոցը: Այս շաբաթ Քրիստոսի առակների ընթերցումով ես վերցրի Աստծո լուսաբանման մի շող, ստեղծելու իմ մեջ անկեղծ, մյուսների հանդեպ ուշադիր լինելու սիրտ:

Երբեմն Աստված ուշացնում է Իր պատասխանը մեր մեջ ավելի անկեղծ սիրտ ստեղծելու համար: Համառությունը մեծացնում է վճռականությունը, որն էլ իր հերթին մեծացնում է համառությունը: Այնպես, որ սիրտը, որը ի վիճակի չէ կենտրոնանալու մյուսների վրա, կվերականգնվի դրա համար, եթե սկզբից մենք դա չենք ցանկացել:

Ի տարբերություն առակի եսասեր տվողի, Աստված ցանկանում է կատարել մեր պահանջները: Մեր համառ խնդրանքը ոչ թե Նրա կյանքն է փոխում, այլ մերը:

Եվ որքա՞ն պատրաստակամ է Նա տալու: Ինձ դուր է գալիս, ինչպես է Էլեն Ուայթն ասում. «Քրիստոսի կյանքը ցույց է տալիս, թե ինչ մարդկությունը կարող է անել աստվածային բնությանը մասնակից լինելով»: Այն, ինչ Հիսուսը ստանում էր Աստծուց, մենք նույնպես կարող ենք ստանալ:

Բրենդեն Շրոուդեր

Զարգացման բաժնի տնօրեն

Ջահակիրներ

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Blog post for Christ's Object Lessons Chapter(s) 11-12

Blog post for Christ's Object Lessons Chapter(s) 8-10

Ընթերցում 4

«Քրիստոսի առակները», գլուխ 6-7

Շաբաթվա ընթերցանություն

Միայն Հիսուսը կարող էր պատմելով առակը, հեռու գնալ՝ օգտագործելով թթխմորի օրինակը, Աստծո թագավորությունը բացատրելու համար: Բայց, շուտով մենք կտեսնենք, որ այն իրականում լուսաբանող մեծ օրինակ է:

Աստվածաշունչը շատ բացատրություն չի տալիս առակի մասին, բայց քույր Ուայթը բացատրում է. «Ինչպես թթխմորը, երբ խառնվում է ալյուրին, գործում է ներսից դուրս, այնպես էլ նորոգելով սիրտը, Աստծո շնորհն աշխատում է վերափոխել կյանքը։ Միայն արտաքին փոփոխությունը բավարար չէ, որպեսզի մեզ ներդաշնակության բերի Աստծո հետ։

Կան շատերը, ովքեր փորձում են վերափոխվել, ուղղելով այս կամ այն վատ սովորությունը, և հուսով են այս կերպ քրիստոնյաներ դառնալ, բայց նրանք սխալ տեղից են սկսում։ Մեր առաջնահերթ աշխատանքը սրտի հետ է կապված»:

Այս խոսքերը հարվածում են ինձ մեկ տոննա աղյուսների նման: Տարիներ շարունակ ես փորձում էի փոխել վատ սովորությունները, օգտագործելով իմ սեփական ուժը, որը ձախողվեց: Ես մասնակցում էի բազմաթիվ սեմինարների՝ հանձնաժողովներում, որոնք սովորեցնում էին, թե ինչպես հղկել արտաքինը: Բայց դա ավետարանի լուրը չէ: Այս մոտեցումը տանում է հակառակ ուղղությամբ:

Թթխմորը մեծ օրինակ է, որովհետև այն կարող է ներսից սկսել արդյունավետ լինելու համար: Դու չես կարող պարզապես շաղ տալ թթխմորը հում հացի վրա, եթե դու ակնկալում ես հացը բարձրացած տեսնել:

Անհրաժեշտ է Հիսուսին թույլ տալ աշխատել մեր սրտի հետ, և այնտեղից ավերիչ սովորություններն ու տեսանելի գործողությունները կվերացվեն Սուրբ Հոգու միջոցով:

Այլ ճանապարհով գնալը հաստատուն չէ: Հավատա, ես փորձել եմ: Եվ, մեծ հավանականությամբ դու էլ կպարտվես:

Եթե ցանկանում ես տեսնել կյանքի փոփոխության արդյունքը, մի թույլ տուր, որ այս կարճ առակն անցնի քո կողքով:

Ռենդի Բեն

Ադմինիստրատոր, Ջահակիրներ

ԱՄՆ

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Blog post for Christ's Object Lessons Chapter(s) 6-7

Only Jesus could get away with sharing a parable using the analogy of yeast to explain the kingdom of God. But we will soon see that it is actually a great illustration.

The Bible doesn’t give much of an explanation of the parable, but Sister White explains that leaven, “when mingled with the meal, works from within outward, so it is by the renewing of the heart that the grace of God works to transform the life. No mere external change is sufficient to bring us into harmony with God. There are many who try to reform by correcting this or that bad habit, and they hope in this way to become Christians, but they are beginning in the wrong place. Our first work is with the heart.”

These words hit me like a ton of bricks. For years I’ve tried to break bad habits using my own will power and failed. I’ve attended countless seminars at conferences that teach how to polish the external. But that isn’t the message of the gospel. That approach is working in the opposite direction.

The reason yeast is a great analogy is because it must start inside of the dough for it to be effective. You can’t just sprinkle yeast on top of uncooked bread, at least if you’re expecting to see the bread rise! We need to let Jesus work in our heart, and from there the destructive habits and visible actions will be taken care of by the Holy Spirit. It’s just not sustainable going the other way. Believe me, I’ve tried. And, most probably, so have you.

For life changing results, don’t let this very short parable pass you by.

Randy Ban

Administrator, Light Bearers

Light Bearers

Ընթերցում 3

«Քրիստոսի առակները», գլուխ 3-5

Շաբաթվա ընթերցանություն

Երբ իմ աղջիկ Լիան փոքրիկ էր, շատ զվարճալի էր տեսնել, թե նա ինչպես էր ուտում իր կարմիր սոուսով սպագետին: Մոռանում էր պատառաքաղը: Նա կարող էր փախցնել ձեռքով այն և տանել իր բերանը: Նա կարող էր սոուսը շաղ տալ բոլոր ուղղություններով, իսկ շիլան կարող էր սայթաքել մատների միջով իր գիրկը և նրանց գիրկը, ովքեր նստած էին իրեն մոտիկ: Դա մի ընդհանուր, ուրախ խառնաշփոթ էր:

Բայց, ի՞նչ կլիներ եթե Լիան շարունակեր այդպես ուտել սպագետին իր մեծ հասակում: Հաստատ դա այնքան էլ զվարճալի չէր լինի: Մենք ակնկալում ենք, որ երբ երեխան մեծանա` նրա խառնաշփոթության մեջ գցող ուտելու սովորությունը կվերանա:

Հիսուսն աճի մասին պատմել էր երկու կարևոր պատմություն: Սերմնացանի և Մանանեխի հատիկի առակները: Յուրաքանչյուր առակ պարունակում է կենսական խորաթափանցություն Աստծո զավակի անհատական հասունացման և Հիսուսի մարմնի համատեղ հասունացման վերաբերյալ:

Նրա վերափոխման շնորհի ազդեցության ներքո, Աստված ցանկանում է, որ Իր զավակները հասունանան, մինչև պատրաստ լինեն «աշխարհի վերջի հունձքին»:

Փառք Աստծուն, մենք Աստծո սիրող աչքերում համարվում ենք «կատարյալ, զարգացման ամեն փուլում» (ՔԱ, 65): Բայց մեզ անհրաժեշտ է հասունանալ այն ճանապարհով, որ մենք հասկանում ենք Աստծուն և կապված ենք միմյանց հետ:

«Այս վերջին սերնդի մեջ էլ մանանեխի հատիկի առակը պետք է հասնի փայլուն և հաղթական իրականացման: Փոքրիկ սերմը ծառ կդառնա»: (ՔԱ, 79):

Ճշմարտությունը առաջադեմ է, քանի որ Աստված՝ ճշմարտության հեղինակը անսահման է իր նպատակի և բնավորության մեջ: Ամեն սերնդում մենք կարող ենք ակնկալել ճշմարտության հետագա զարգացումը, հատուկ պահանջված զարգացմամբ: Եկեղեցին կանչված է հասունանալու իր հեռանկարներում և աշխարհին վկայելու մեջ:

Թայ Գիփսոն

Համատնօրեն, խոսնակ

Ջահակիրներ

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Blog post for Christ's Object Lessons Chapter(s) 3-5

When my daughter, Leah, was a little girl, it was funny to watch her eat spaghetti with red sauce. Forget the fork. She would try to grab handfuls of the stuff and push it into her mouth. The sauce would splash in all directions and the noodles would slip through her fingers onto her lap and onto those sitting near her. It was a total, hilarious mess.  

But what if Leah continued eating spaghetti like that after growing up into adulthood? Well, it wouldn’t be funny anymore, that’s for sure. We expect a child’s eating habits to become less messy as they mature.  

Jesus told two important stories about growth--The Sower and The Mustard Seed. Each parable contains vital insights regarding the maturation of the individual child of God and the maturation of the corporate body of Christ. Under the influence of His transforming grace, God desires that His children will mature until they are ready for “the harvest” at the “end of the world.” Praise God, we are regarded in His loving eyes as “perfect” at “every stage of development” (COL, p. 65). But we do need to grow up in the way we perceive God and in the way we relate to one another.  

“In this last generation the parable of the mustard seed is to reach a signal and triumphant fulfillment. The little seed will become a tree” (COL, p. 79).  

Truth is progressive, for God, the author of truth, is infinite in purpose and character. In every generation we may expect a further development of truth, with special advancements required. The church is called upon to mature in its perspectives and in its witness to the world.   

Ty Gibson 

Co-director/Speaker, Light Bearers 

Light Bearers 

Ընթերցում 2

 «Քրիստոսի առակները», գլուխ 2

Շաբաթվա ընթերցանություն

Հիսուսը սերմնացանն է և Նա թողել էր Իր երկնային վայրը, մարդկությանը բերելու սերմը՝ Աստծո Խոսքը: Էլեն Ուայթը գրում է «Նրա ծառաները նույնպես պետք է գնան սերմ ցանելու»: Շատ հաճախ, մենք մոռանում ենք, որ Հզոր Աստվածը մեզ կանչում է սերմնացաններ դառնալու: Մենք պետք է հող գտնենք սերմը ցանելու համար:

Բացի այդ, երբ մենք ընդունում ենք սերմնացաններ դառնալու կոչը, շատ ժամանակ մենք քարոզում ենք և սպասում լավագույնին: Մենք աղոթում ենք, որ այնտեղ` քարքարոտ և փշոտ տարածքում լավ հող լինի: Բայց, մենք կարդում ենք. «Սերմնացանը աշխատանք ունի կատարելու, պատրաստելով սրտերը՝ ավետարանն ընդունելու համար»: 

Աստծո խոսքի սպասարկման մեջ կան շատ արարողություններ, և շատ քիչ սիրտ առ սիրտ աշխատանք: Անհրաժեշտ է անհատապես աշխատել կորած հոգու հետ: Քրիստոնեական կարեկցանքով մենք անհատական մոտեցում պետք է ցուցաբերենք մարդկանց նկատմամբ և ձգտենք արթնացնել նրանց հետաքրքրությունը երկնային բաների հանդեպ… 

Քրիստոսի սերը երևում է անհատական գործունեության մեջ: Այն կարող է փափկացնել քարքարոտ սիրտը, և ճշմարտության սերմը կարող է արմատ տալ»: Նա շարունակում է, ասելով. «Սերմնացանը պետք է այնպես անի, որ սերմը չխեղդվի փշերից կամ չչորանա անբավարար հողի պատճառով»:

Մեր դերը, որպես սերմնացաններ, ոչ միայն սերմ տարածելն է, բայց նաև հողի հետ աշխատելը: Հիշենք պարզապես, ինչպես մեր սիրտն է փափկել Հիսուսի միջոցով, նույնպես էլ մեր աշխատանքի միջոցով մյուսներինն էլ կարող է փափկել:

Ռենդի Բեն

Ադմինիստրատոր, Ջահակիրներ

ԱՄՆ

Jesus is the sower and left His place in Heaven to bring the seed, the Word of God, to humanity. Ellen White writes that, “His servants in like manner must go forth to sow.” Too often we forget that the Great Commission calls us to become sowers. We are to find soil for the scattering of seeds.

Furthermore, in times that we do take up the call to be sowers, many times we just preach and hope for the best. We pray that there be good soil among the rocky and thorny ground. But we read, “The sowers of the seed have a work to do in preparing hearts to receive the gospel. In the ministry of the word there is too much sermonizing, and too little of real heart-to-heart work. There is need of personal labor for the souls of the lost. In Christlike sympathy we should come close to men individually, and seek to awaken their interest in the great things of eternal life . . . the love of Christ, revealed in personal ministry, may soften the stony heart, so that the seed of truth can take root.” She goes on to say that “sowers have something to do that the seed may not be choked with thorns or perish because of shallowness of soil." 

Our role as sowers is not just to spread the seed, but to also work with the soil. Let us remember that just as our hearts were softened by Christ, so too can others’ through our labor.

Randy Ban

Administrator, Light Bearers

United States

Ընթերցում 1

«Քրիստոսի առակները», գլուխ 1

Շաբաթվա ընթերցանություն

Ես չեմ կարող մտածել Հիսուսի սովորեցրած նախատեսված դասերից միայն մեկ դասի մասին, այն չի բացում դիտորդի ուղեղը Աստծո նոր, գեղեցիկ, խորը ճշմարտության համար: Հիսուսը առակներում օգտագործում էր ծանոթ բաներ, որոնք տեղի էին ունենում և անտեսվում էին կամ նույնիսկ երկրպագության արժանանում, ստեղծում էին պատկերացումներ, որոնք լսողների ուղեղը ետ էին տանում դեպի Աստված ամեն ժամանակ, երբ նրանք տեսնում էին այդ բաները:

Այսօր, ես նույն կարիքն ունեմ: Գրեթե ամեն ինչին, ինչի հետ ես առնչվում եմ սկսած իմ տնից և համակարգչից մինչև ջուրը, որը կաթում է ծորակից և արհեստական լույսը, որն ի հայտ է գալիս, երբ մատով դիպչում եմ անջատիչին, մատնանշում է մարդկանց և աշխարհի բաներին, բայց ոչ Աստծուն: Մենք ապրում ենք մարդու և նրա ստեղծագործությունները մեծարող հուշարձաններով շրջապատված:

Ես հովիվ չեմ: Ես սերմեր չեմ ցանել դաշտում: Բայց ես ամեն օր առնչվում եմ ֆիզիկական, տեսանելի բաների հետ, որոնք կարող են ուղղել իմ միտքը Հիսուսին, եթե կանգ առնեմ և լսեմ:

Այն բաները, որոնք իմ միտքը շեղում են Աստծուց, կարող են միտքն Աստծուն ուղղելու խթան հանդիսանալ: Երկու հազար տարի առաջ սա էր առակների հետ կապված Հիսուսի նպատակը: Այսօր, այն այնքան արդյունավետ և անհրաժեշտ է, որքան առաջ:

Բրենդան Շրոդեր

Զարգացման տնօրեն

Ջահակիրներ (Light Bearers), lightbearers.org

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Blog post for Christ's Object Lessons Chapter 1

I can’t think of a single lesson that Jesus taught, that when contemplated, doesn’t open the observer’s mind to new, beautiful, deeper truths about the character of God. In the parables, Jesus used commonplace things that were often taken for granted and overlooked—or even worshipped—and created associations that would draw the listener’s mind back to God each time they saw these objects again.

Today I am in much the same need. Nearly everything I encounter and interact with—from my house and computer to the water that pours from a faucet and the artificial light generated by the flip of a switch—points me to man and the things of this world, not God. We live, surrounded by monuments to man and his creativity.

I’m not a shepherd. I don’t sow seeds in a field. But I do interact daily with physical, visible objects every single day that can point my mind to Christ, if I would but pause and listen.

The things that often distract my mind from God could become cues to direct my mind to God. This was Jesus purpose for parables some two thousand years ago. Today they are every bit as effective and needed as they were then.

Brandon Schroeder

Associate Development Director

Light Bearers, lightbearers.org

Ընթերցում 6

«Քայլեր դեպի Քրիստոս», գլուխներ 12-13

Շաբաթվա ընթերցանություն

Գլուխ 12-ը մեզ ասում է, որ հարցեր ունենալը լավ բան է, և Սուրբ Գրքում մենք պետք է փնտրենք դրանց պատասխանները: Սակայն, որոշ բաներ առեղծված կմնան: Մենք լիարժեք չենք կարող բացատրել մեղքի աշխարհ մտնելու տխուր պատմությունը: Մենք ի վիճակի չենք հասկանալու, թե ինչպես է Ատծո Որդին դարձել մարդ, թե ինչպես ենք մենք ստեղծվել արդար կամ ինչպես մի օր հարություն կառնենք մեռելներից:

Սակայն, եթե մենք անկեղծորեն փնտրենք ճշմարտությունը, մենք Աստծո կողմից կպարգևատրվենք հոգևոր աճով և սիրով: Եթե մենք ազնիվ ենք որոնման մեջ, Սուրբ Հոգին մեզ կառաջնորդի և կօգնի չփոխել Աստվածաշնչի իմաստը, և ընտրելու մեր սեփական օրակարգը: Եթե մենք իսկապես ցանկանում ենք իմանալ ինչ է ճշմարտությունը, և պատրաստակամորեն հնազանդվել նրան, ապա Սուրբ Հոգին կսովորեցնի մեզ (Հովհաննես 16.13,14, Գործք առաքելոց 5.32):

Ինչպիսի հզոր արտոնություն է այն մեզ համար, ապրել որպես Աստծո նամակներ աշխարհին: Մեր սեփական կյանքն ու բնավորությունը կարող են մյուսներին ցույց տալ, թե ով է Քրիստոսը, և ինչ է նշանակում ծառայել Նրան: Քրիստոնյաները, ովքեր բողոքում են և երջանիկ չեն, սխալ պատկերացում են ստեղծում Աստծո և քրիստոնյաների կյանքի մասին: Նրանք այնպիսի պատկերացում են ստեղծում մարդկանց մոտ, որ Աստված գոհ չէ երջանիկ տեսնելու Իր երեխաներին:

Ինչպիսի՞ն կլինի «Աստծո նամակը քո միջոցով», ասա այդ մասին քո ընկերներին, ընտանիքին և հասարակությանը: Եկեք, այսօր խոսենք այնպիսի բաների մասին, որոնք մեզ հոգևոր ուժ և կյանք կտան:

Սինդի Թուչ

Էլեն Ուայթի ժառանգության տնօրենի օգնական (թոշակի անցած)

ԱՄՆ

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Chapter 12 tells us it’s OK to have questions, and we must search the Scriptures to find answers.  Yet, some things will remain a mystery.  We cannot fully explain the sad story of how sin came into the world; we are not able to understand how the Son of God became a man, or just how we are made righteous or how we will be one day raised from the dead.

Yet, if we sincerely search for truth, we will be rewarded with increased faith and love for God.  If we are honest in our search, the Holy Spirit will guide us and help us not to change the meaning of the Scriptures to suit our own agenda.  If we really want to know what is truth, and have a willingness to obey it, then the Spirit will teach us (John 16:13,14; Acts 5:32).  

What an awesome privilege it is for us to live as God’s letter to the world!  Our own lives and characters can show others what Christ is like, and what it means to serve Him.  Christians who complain and are unhappy give others a wrong idea of God and the Christian life.  They make people think that God is not pleased to have His children happy.

What will “God’s letter through you” say about Him to your friends, family, and community?  Today, let’s speak only those things that will give spiritual strength and life!

Cindy Tutsch

Associate Director (retired), Ellen G. White Estate

United States 

Ես սիրում եմ 10-11 գլուխները: Յուրաքանչյուր տող թանկ է և արժանի խորը մտորումների: Բայց, աղոթքի այս բաժինն իմ սիրած հատվածն է: Ի դեպ, ես այն անգիր եմ արել, և երբ ես չեմ կարողանում քնել, այն ինձ մխիթարում է:



Ես, կոչ եմ անում քեզ նույնպես անգիր անել այս: Դա քեզ կօգնի վստահելու ամեն ինչին, մեծ կամ փոքր, նրա ձեռքերում, ով խաչի վրա գամվեց քեզ համար:

Սինդի Թուչ

Էլեն Ուայթի ժառանգության տնօրենի օգնական (թոշակի անցած)

ԱՄՆ

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Blog post for Steps to Christ Chapter(s) 10-11

I love Chapters 10-11! Every line is precious, and worthy of deep thought. But this section on prayer is my favorite! In fact, I’ve memorized it, and when I can’t sleep, it comforts me.

“Keep your wants, your joys, your sorrows, your cares, and your fears before God. You cannot burden Him; you cannot weary Him. He who numbers the hairs of your head is not indifferent to the wants of His children. ‘The Lord is very pitiful, and of tender mercy.’ James 5:11. His heart of love is touched by our sorrows and even by our utterances of them.

Take to Him everything that perplexes the mind. Nothing is too great for Him to bear, for He holds up worlds, He rules over all the affairs of the universe. Nothing that in any way concerns our peace is too small for Him to notice. There is no chapter in our experience too dark for Him to read; there is no perplexity too difficult for Him to unravel. 

No calamity can befall the least of His children, no anxiety harass the soul, no joy cheer, no sincere prayer escape the lips, of which our heavenly Father is unobservant, or in which He takes no immediate interest. ‘He healeth the broken in heart, and bindeth up their wounds.’ Psalm 147:3. The relations between God and each soul are as distinct and full as though there were not another soul upon the earth to share His watchcare, not another soul for whom He gave His beloved Son.”

I challenge you to also memorize it! It will help you trust everything, great or small, into those hands that were nailed to the cross for you.

Cindy Tutsch, DMin

Associate Director (Retired), Ellen G. White Estate

United States