Գաղաադի Հաբեսը փրկելուց հետո Սավուղը թագադրվեց, և թագադրության արարողության ժամանակ Սամվել մարգարեն խոսեց ժողովրդի հետ ու ասաց․ «Ես լսեցի ձեր ձայնին և տվեցի թագավոր։ Ահա նա։ Նա երիտասարդ է և ուժեղ, իսկ ես՝ ծեր և ալևոր։ Վկայեք իմ դեմ, վերցրե՞լ եմ երբևէ այն, ինչ ինձ չի պատկանել։ Խաբե՞լ եմ արդյոք որևէ մեկին։ Նեղե՞լ եմ արդյոք որևէ մեկին։ Որևէ մեկից կաշառք վերցրե՞լ եմ»։

Ժողովուրդը պատասխանեց․ «Դու այս բաներից ոչ մեկն էլ չես արել»։ Այնուհետև Սամվելն ասաց․ «Տերը վկա է այն ամենին, ինչ ասացիք»։ Նրանք պատասխանեցին․ «Տերը մեր վկան է»։

Ապա Սամվելը հիշեցրեց նրանց այն ամեն զորավոր բաների մասին, որ Տերն արել է Իսրայելի համար անցյալում այնպիսի առաջնորդների միջոցով, ինչպիսիք են Մովսեսն ու Ահարոնը, ինչպես նաև ավելու ուշ, երբ Իսրայելը աղոթեց և աղաչեց Տիրոջը օգնել, Նա փրկեց նրանց իրենց թշնամիներից՝ օգտագործելով այնպիսի մարդկանց, ինչպիսիք են Գեդեոնը և այլոք։

Այնուհետև Սամվելը շարունակեց․ «Եվ երբ Նաասը՝ ամմոնացիների թագավորը, սպառնաց գրավել Գաղաադի Հաբեսը, Տիրոջ Հոգին հանգչեց Սավուղի վրա, ով աշխատում էր դաշտում, և վերջինս պարտության մատնեց ամմոնացիներին։

Մինչդեռ դուք համառում էիք թագավոր ունենալու, երբ Տերն էր ձեր թագավորը և մեծամեծ բաներ էր արել ձեզ համար։ Ահա այն թագավորը, որին դուք ընտրեցիք։ Հիմա հնազանդվեք Տիրոջը, և եթե դուք և թագավորը շարունակեք հետևել Նրան, ամեն բան լավ լինի ձեզ համար։ Իսկ եթե ոչ, Տիրոջ ձեռքը ձեր դեմ կլինի, ինչպես եղավ ձեր հայրերի դեպքում, երբ նրանք չհնազանդվեցին Նրան»։

Տիրոջ զորությունը ժողովրդին ցույց տալու համար Սամվելն աղոթք արեց, որպեսզի որոտմունք և անձրև լինի։ Տերը լսեց Սամվելի աղոթքը, որոտմունք և անձրև ուղարկեց։ Ժողովուրդը մեծապես վախեցավ Տիրոջից և Սամվելից, որովհետև սա ցորենի բերքի այն ժամանակն էր, երբ այսպիսի փոթորիկներ չէին լինում։

Երբ որոտմունքն ու անձրևը վերջացան, Սամվելը քաջալերեց ժողովրդին և ասաց․ «Մի վախեցեք, դուք ճիշտ չեք վարվել, որ թագավոր եք ընտրել, բայց հետևեք Տիրոջը և ծառայեք Նրան ձեր ամբողջ սրտով, և Նա ձեզ չի լքի։ Եվ Տերն արգելի, որ ես մեղանչեմ՝ չաղոթելով ձեզ համար և շարունակելով սովորեցնել ձեզ ճիշտ ձևով»։

Այս գլխի առաջին դասը ակնհայտ է․ նրանք, ովքեր պնդում են, որ ունեն մարգարեության պարգև, իսկ տարիների ընթացքում մեր եկեղեցում ոմանք արդեն ունեցել են այդպիսի փորձեր, ինչպես նաև առաջնորդները, պետք է լինեն նույնքան ազնիվ և ուղիղ, որքան Սամվելը։ Ինչ էլ որ անեն, ամեն բանում պետք է կամենան ասել․ «Տերը մեր վկան է»։

Երկրորդ կարևոր դասը դա ընդունելն է Հիսուսին որպես թագավոր, ընդունել Նրա մարգարեներին, և հավատալ, որ եթե ինչ-որ մի բան պետք է կարգի բերվի աշխատանքի հարցում, Իր ժամանակին Տերը ամեն բան կկարգավորի։

Երրորդ դասն այն է, որ մենք մեղք ենք գործում, երբ չենք աղոթում մեր եկեղեցու և այն մարդկանց համար, ովքեր ընտրված են քարոզել և սովորեցնել ճշմարտությունը։

Ջեք Ջ. Բլանկո

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանիչ` Իրինա Գաբրիելյան

1 Samuel 12

After Saul saved the city of Jabesh-gilead, he was crowned king and at the Coronation ceremony, Samuel the prophet, spoke to the people and said, “I have listened to your voice and given you a king. Here he is! He is young and strong but I am old and gray. Witness against me, have I taken anything that was not mine? Have I cheated anyone? Oppressed anyone? Bribed anyone?”

The people responded, “You have not done any of these things.” Then Samuel said, “The Lord is witness to what you said.” They responded, “The Lord is our witness.”

Then Samuel reminded them of all the mighty things that the Lord had done for Israel in the past through leaders like Moses and Aaron, also later when Israel prayed and cried to the Lord for help He used men like Gideon and others to save them from their enemies.

Then Samuel continued, “And when Nahash, king of the Ammonites, threatened to take the city of Jabesh-gilead, the Spirit of the Lord came on Saul who was plowing in the field, and he defeated the Ammonites for you.

Yet you persisted on having a king when the Lord was your king and had done great things for you. So here is the king whom you have chosen. Now obey the Lord and if both you and your king continue to follow the Lord all will go well with you. But if not, the hand of the Lord will be against you as He was against your fathers when they disobeyed.”

To show the people the power of the Lord, Samuel prayed for thunder and rain. The Lord heard Samuel’s prayer and sent thunder and rain. Then the people greatly feared the Lord and Samuel His prophet because this was at the time of the wheat harvest when there are no such storms.

When the thunder and rain were over, Samuel encouraged the people and said, “Don’t fear. You have not done right in choosing a king, but follow the Lord and serve Him with all your heart and He will not forsake you. And God forbid that I should sin by not praying for you and continue to teach you the good and right way.”

The first lesson in this chapter is obvious. Those who claim to have the gift of prophecy—and over the years some in our church have made such claims—as well as all leaders need to be as honest and upright as Samuel. In all they do, they all must be willing to say, “The Lord is our witness.”

The second important lesson is for us to accept Jesus as our king, to accept His prophets, and to believe that if anything needs to be adjusted at the head of the work, in His own time He will set things right.

The third lesson is that we not sin by not praying for our church and for those who are chosen to preach and teach what is right.

Jack J. Blanco

Southern Adventist University

Այս գլխում տեղ է գտել Սավուղի առաջին սխրագործությունը այն բանից հետո, երբ ժողովուրդը ընտրեց նրան որպես թագավոր, սակայն դեռ չէր թագադրվել:

Ամմոնացիների թագավոր Նաասը գալիս է Իսրայելի դեմ և շրջապատում Գաղաադի Հաբիսը: Քաղաքի ծերերը, քաղաքը չոչնչացնելու պայմանով, առաջարկում են դաշինք կապել Նաասի հետ և ծառայել նրան: Նաասը համաձայնվում է՝ պայմանով, որ իրեն թույլ տան հանել բոլոր տղամարդկանց աջ աչքերը: Ծերերը ապշում են և խնդում են յոթ օր տալ այդ մասին մտածելու համար: Նաասը համաձայնվում է, և դա հնարավորություն է ընձեռում ծերերին խատգամաբերներ ուղարկել Սավուղի մոտ և օգնության կանչել:

Այդ ժամանակ Սավուղն աշխատում էր դաշտում՝ սպասելով իր թագադրությանը: Երբ պատգամաբերները գտան նրան, արտասվեցին: Ի պատասխան Սավուղի հարցին, թե ինչու են լացում, նրանք պատմեցին Ամմոնացիների թագավորի կողմից քաղաքը շրջապատելու և նրա պահանջների մասին: Երբ Սավուղը լսեց այդ մասին, Աստծո Հոգին եկավ նրա վրա և դրդեց նրան գործի անցնել: 

Նա մորթեց եզները, որոնցով աշխատում էր, բաժանեց մասերի և ուղարկեց ամբողջ Իսրայելով մեկ՝ հետևյալ հաղորդագրությամբ. «Ով չգա Սավուղի հետ ճակատամարտելու, ահա այսպես կարվի նրան ինչպես այս եզներին»:

Երեք հարյուր երեսուն հազար մարդ հավաքագրվեց: Այնուհետև Սավուղը հետևյալ հաղորդագրությունը ուղարկեց Գաղաադի Հաբիսի ծերերին. «Վաղը օգնությունը կգա»: Սա լսելով՝ քաղաքի բնակիչները ուրախացան: Այսպիսով, հաջորդ օրը նա ժողովեց իր մարդկանց, բաժանեց երեք մասի և առավոտ վաղ գրոհեց Ամմոնացիների վրա, սպանեց շատերին, մնացածին ցրեց:

Երբ ամեն բան ավարտվեց, ժողովուրդը ասաց Սամվել մարգարեին. «Ովքեր են այն մարդիկ Իսրայելից, ովքեր չէին ցանկանում, որ Սավուղը թագավոր լինի: Բերեք այստեղ նրանց, որպեսզի նրանց սպանենք, քանի որ այսօր Տերը օրհնեց Սավուղին և փրկեց Գաղաադի Հաբիսի բնակիչներին»: Սավուղը պատասխանեց. «Հիմա մահվան ժամանակը չէ»: Սամվելն ասաց. «Սա Աստծուն շնորհակալական զոհաբերություններ բերելու և Սավուղին պաշտոնապես Իսրայելի թագավոր նշանակելու ժամանակն է»: Երբ մարդիկ լսեցին դա, մեծապես ուրախացան:

Սավուղի արագությունը և խիզախությունը, ինչպես նաև այդքան մեծաքանակ մարդիկ հավաքելու հարցում իր ռազմական հմտությունը որակներ էին, որոնք Իսրայելի ժողովուրդը փնտրում էր միապետի մեջ՝ ազգերին նման լինելու համար:

Այսպիսով, մարդիկ Սավուղին թագավոր դրեցին, և Գաղաադի Հաբեսի հաղթանակը վերագրեցին մարդկային հմտությանն ու ուժին՝ մոռանալով, որ առանց Աստծո օրհնության իրենց բոլոր ջանքերը զուր կլինեին:

Բայց Սավուղը ակնհայտորեն ցույց տվեց իր բնավորության մեջ արդեն կատարվող փոփոխությունների մասին, և պատիվը իրեն վերագրելու փոխարեն, նա փառավորեց Աստծուն: Ինչպես նաև, նրանց դեմ, ովքեր չէին հավանում նրան որպես թագավոր, վրեժ լուծելու փոխարեն, նա ցուցաբերեց կարեկցանք և ներողամտություն: Դա անսխալ ապացույց է այն բանի, որ Աստծո շնորհը ապրում էր նրա սրտում (Մարգարեներ և թագավորներ, էջ 613): Սա դաս է մեզ՝ բոլորիս, բայց հատկապես առաջնորդների համար:

Ջեք Ջ. Բլանկո

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանիչ` Իրինա Գաբրիելյան

1 Samuel 11

This chapter records Saul’s first act of courage after the people had chosen him to be king, but before his coronation.

Nahash, the king of the Ammonites, came against Israel and surrounded the city of Jabesh-gilead. The elders of the city offered to make a covenant with Nahash and serve him if he would not destroy their city. Nahash agreed on one condition, that he be allowed to put out the right eye of each of their men. The elders were shocked and asked him to give them seven days to think about it. Nahash consented and this gave the elders a chance to send messengers to Saul to come and help them.

Saul was working in the field, awaiting his coronation. When the messengers found him, they wept. He asked them why they were weeping. So they told him that Nahash, the king of the Ammonites, had surrounded their city and the demands he had made. When Saul heard this, the Spirit of God came on him and he was moved to take action.

He slaughtered the oxen he was working with, cut them into pieces and send these pieces throughout Israel with the message: “Whoever does not come with Saul to battle, this is what will be done with his oxen.”

Three hundred and thirty thousand men responded. Then Saul sent this message to the elders of Jabesh-gilead: “Tomorrow help will come!” When the men of the city heard this they were glad. So the next day, Saul took his men, divided them into three companies, and early in the morning attacked the Ammonites, killed many of them, and scattered the rest.

When it was over, the people said to the prophet Samuel, “Who are those in Israel who didn’t want Saul to be king? Bring them here so we can put them to death because today the Lord blessed Saul and saved the inhabitants of Jabesh-gilead.” Saul responded, “This is not the time for death”. Samuel said, “This is the time to offer sacrifices of thanksgiving to the Lord and then to officially make Saul king of Israel.” When the people heard this they greatly rejoiced.

The promptness and bravery of Saul, as well as the generalship he showed in the successful conduct of so large a force of men, were qualities which the people of Israel had desired in a monarch, in order for them to relate to be like other nations.

So the people made Saul their king and attributed the honor of the victory at Jabesh-gilead to human power and skill, forgetting that without God’s blessings all their efforts would have been in vain.

But Saul gave evidence of the change that had taken place in his character and instead of taking the honor to himself, he gave the glory to God. Also instead of showing a desire for revenge against those who did not favor him to be king, he manifested a spirit of compassion and forgiveness. This is the unmistakable evidence that the grace of God dwells in the heart (see PK p. 613).

This is a lesson for all of us, but especially for those in leadership.

Jack J. Blanco

Southern Adventist University

Սամվելը հրավիրեց Սավուղին զոհերի ճաշկերույթին և վերաբերվեց նրան յուրահատուկ կերպով: Այնուհետ հաջորդ առավոտ Սամվելը նրա հետ առանձին խոսեց և գաղտնի օծեց նրան որպես թագավոր: Սավուղը հավանաբար մտածում էր. «Ես փոքրիկ ցեղից եմ, մեծ ցեղերը երբեք ինձ չեն ընդունի»:

Այնուամենայնիվ Աստված հոգ կտաներ նաև դրա մասին, բայց մինչ այդ Նա Սավուղի հետ գործ ուներ անելու: Սավուղի իրական կարիքը Իսրայելի Աստծուն լիովին վստահելն էր: Նա միշտ պետք է հիշեր, որ Աստված ընտրեց նրան և թագավոր կարգեց: Եվ որպես թագավոր նրա հաջողությունը պետք է գար Աստծուց:

Սամվելը պատմեց Սավուղին որոշակի անսովոր իրադարձություններ, որոնք պետք է տեղի ունենային այդ օրը, և «ամեն բան եղավ այնպես ինչպես Սամվելը ասել էր նրան»:

Սավուղը փոխվեց և մեկ այլ մարդ դարձավ: Աստված սկսեց Սավուղի մեջ Իր բարի գործը և Նա դա կավարտեր, միայն եթե Սավուղը պահեր այն, ինչ Աստված վստահել էր նրան և տար Աստծուն հավատի հնազանդություն (Փիլիպեցիս 1.6, Ա Տիմոթեոս 6.20):

Այնուհետև Սամվելը համազգային ժողով արեց Մասփայում և Ուրիմի ու Թումիմի միջոցով Աստված Բենիամինի Սավուղին ընտրեց թագավոր (20,24): Սավուղը իր աչքերում փոքր էր երևում և գնաց տուն սպասելով Աստծո հետագա քայլերին:

Նրա կյանքում պայքար սկսվեց, որին բոլորս ենք դեմ առ դեմ կանգնել: Այդ պայքարը հետևյալն է, թե արյդո՞ք մենք կնայենք Հիսուսին և կվստահենք Նրան, թե՞ ինքներս կկառավարենք մեր կյանքը:

Դեվիդ Մանզանո

Թոշակի անցած հովիվ

Թարգմանիչ` Զավեն Գաբրիելյան

1 Samuel 10

Samuel invited Saul to the sacrificial meal and treated him in a very special way. Then the next morning Samuel talked with him privately and quietly anointed him as king. Saul must have thought, “I’m from a small tribe. The larger tribes will never accept me.”

However, the Lord would take care of that issue also, but first the He had a work to do for Saul. Saul’s real need was to learn to trust completely in Israel’s God. He must always remember that it was the Lord who selected him and made him to be king. And his success as king would come from the Lord.

Samuel told Saul of the unusual events that would occur to him that day, and “all those things happened just as Samuel had told him. Saul was, “changed into another man!” The Lord had begun His good work of grace in Saul, and he would complete it,” if Saul would keep that which was committed to Him and give to the Lord the obedience of faith (Phil. 1:6; I Tim. 6:20).

Then Samuel called a national assembly at Mizpah and “by lot” and by Urim and Thummim, “the Lord chose Saul of Benjamin as king” (vs. 20, 24). Saul, “was little in his own sight,” and went home to wait for God to work things out.

In his life the struggle had begun, one which we all face. That struggle is: Will we look to Jesus and trust Him, or will self take over and rule our lives?

David Manzano

Retired Pastor

Մտածեք այն լուրերի մասին, որոնք տարածվեցին երկրով մեկ, երբ երեցները լքեցին Սամվելին և գնացին իրենց տները: Ո՞վ կլինի թագավորը: Ինչպե՞ս 12 ցեղերը համաձայնության կգան մի մարդու շուրջ, ով կլինի թագավորը: Մենք համոզված ենք, որ երեցները, ովքեր թագավոր էին պահանջում, ունեին իրենց սեփական կարծիքները թագավորի հետ կապված և իհարկե իրենց ցեղերից:

Սպասելով Աստծո ուղղորդությանը, Սամվելը աղոթում էր առաջնորդության համար և նրա հավատը այնպիսին էր, որ պատրաստ էր ընդունելու նրան ում Աստված կընտրեր:

Սավուղը ճանաչված ընտանիքից էր, ում ոմանք համարում էին հավակնորդներից մեկը: Աստված սովորական իրադարձությունների միջոցով Սավուղին և Սամվելին հանդիպեցրեց: Մինչ Սավուղը ճանապարհորդում էր երկրով մեկ փնտրելով իր կորած ավանակներին, նրան ճանաչեցին շատ և շատ մարդիկ:

Սավուղի հասակի պատճառով մարդիկ նկատում էին նրան: Նա լավ հագնված էր, ազնվազարմ տեսքով և ծառայի հետ: Այնպես որ նա ինչ որ կարևոր անձնավորություն էր, այլ ոչ` հասարակ մարդ: Նայելով նրա արտաքին տեսքին տրամաբանական է, որ մարդիկ կմտածեին. «Նման տեսակի մարդը պետք է լինի մեր թագավորը»:

Հետո Աստված Սամվելին բացեց, որ հաջորդ օրը նա կհանդիպի Իսրայելի ապագա թագավորին։ Իսկ Սավուղը նույնիսկ նմանատիպ ծրագրեր չուներ: «Այն պարզապես տեղի ունեցավ»։ Դա հիմնականում այն մեթոդն է, որով Աստված գործում է:

Ամենօրյա գործողությունները Աստված Իր նախասահմանությամբ օգտագործում է Իր նպատակները իրագործելու համար: Նայելով հետ մեր անցյալին մենք դրանում կհամոզվենք: Եկեք փառաբանենք Աստծուն, «որ Աստծուն սիրողներին ամեն բաները գործակից են լինում դեպի բարին նրանց՝ որ նախասահմանելով կանչված են»։ Ամեն փորձություն հօգուտ մեր բարօրության է:

Դեվիդ Մանզանո

Թոշակի անցած հովիվ

Թարգմանիչ` Զավեն Գաբրիելյան

1 Samuel 9

Think of the news that swept through the land as the elders left Samuel and went home. Who would be king? How could the twelve tribes come to agreement on the person to be king? We can be sure that the elders of Israel who had requested a king had their ideas of who should be king, one from their own tribe of course.

Waiting for God’s direction, Samuel would be praying for guidance and his faith was such as to readily accept the one whom God would choose.

Saul, from a prominent family was one who some regarded as a good possibility. And the Lord used ordinary events to bring Saul and Samuel together. As Saul and his servant traveled through the country inquiring about their lost donkeys, he was being introduced to more and more people.

Because of Saul’s height people would notice him. He was well dressed, of noble bearing, and had a servant with him. So he was someone important not just an ordinary peasant. Looking on his outward appearance it was natural for people to think, “He is the kind of man we need for our king.”

When God informed Samuel that the next day he would meet the future king of Israel, Saul had made no such plans. “It just happened.” This is the way the Lord most often works.

What appears to us as only daily activities are used by God in His providence to accomplish His purpose. People of faith can look back and recognize this truth. Let us thank the Lord that, “all things work together for good to those who love God and are living to carry our His purposes.” Every trial works for our good.

David Manzano

Retired Pastor

Սամվելը ծեր էր։ Սամվելի լավ գործերից շատերը գրառված չեն։ Սա ճիշտ է Աստծո մարդկանցից շատերի համար։ Լույսը, որ շողարձակում է մեզանից յուրաքանչյուրից, որ հավատարիմ ենք Քրիստոսին, քիչ է ընդունվում կամ հասարակության կողմից նկատվում։ Բայց այն չի կորչում։ Երկինքը գրառում է և շատերը կզարմանան, երբ տեսնեն իրենց կյանքի բարի գործերի պտուղները։

Սիրել և վստահել Աստծուն. ահա ստուգումը։ Ժողովուրդը, որ սիրում էր աշխարհը, չհավանեց Սամվելի լավ օրինակը և առաջնորդությունը։ Նրանք թագավոր ուզեցին մյուս ժողովուրդների պես։ Սա Աստծո առաջնորդության դավաճանություն և մերժում էր, բայց Աստված նրանց չոչնչացրեց։ Նա ասաց Սամվելին, որ ժողովրդին նախազգուշացնի, թե ինչ է նշանակում թագավոր ունենալը, և ինչ է նա անելու, և դրանից հետո թող նրանք ունենան այն, ինչ ուզում են։ Աստված չի սիրում ստիպողական ծառայություն։

Մենք պետք է զգույշ լինենք, որ չուզենք մեծ լինել աշխարհի աչքերում։ Մեր բժշկական կենտրոնները, մեր համալսարանները անհրաժեշտ են և մեզ դիրք են տալիս աշխարհում։ Համենայնդեպս, այն, ինչ իրականում ազդում է աշխարհի վրա Քրիստոսի համար, դա մեր կյանքերն են որպես անհատների, որ ապրում և աշխատում ենք մարդկանց մեջ։

Դեվիդ Մանզանո

Թոշակի անցած հովիվ

Թարգմանիչ` Պավել Սարգսյան

1 Samuel 8

Samuel was old. There is so much of Samuel’s good work that is not recorded. This is true for the majority of Christ’s people. The light that shines from each of us being faithful to Christ receives little or no public notice. But it is not lost. Heaven has the record and many will be surprised when they see the good fruit their life produced.

To love and to trust in God, that is the test. The people who loved the world did not like Samuel’s good example and leadership. They wanted a king like the other nations. This was treason and rejection of God’s leadership, but the Lord did not destroy them. He had Samuel warn the people what having a king would mean and what a king would do, and then let them have what they wanted. God does not delight in forced service.

We need to be careful not to want to be great in the eyes of the world. Our Medical Centers, our Universities are necessary and do give us standing in the world. However, that which really touches and influences the world for Christ is the lives of the individuals who live and work among the people.

David Manzano

Retired Pastor

Տապանակը ապահով մնաց Կարիաթարիմում ղևտացիների հսկողության տակ: Հնագիտական պեղումների արդյունքում պարզվել է, որ Սելովը` տապանակի նախկին տունը ավերվել է մեր թվարկությունից առաջ մոտավորապես 1050 թվականին, և կասկած չկա, որ դրանից հետո փղշտացիները գրավել են տապանակը: Երեմիա 7.12-15, 26.6-9-ում նկարագրված է Սելովի կործանումը, որը նախակերպարն է այն ամենի, ինչ պետք է կատարվեր Երուսաղեմի հետ:

Քսան տարի շարունակ Սամվելը հավատարմորեն իրականացնում էր Աստծո խոսքի ուսուցման աշխատանքները: Դա Աստծո խոսքն էր և փղշտացիների կողմից հասցված նեղությունների համար պատիժը, որ բերեր նրան, որ մարդիկ դառնային դեպի Աստված։ «Իսրայելի ամբողջ տունը ցավով դարձավ դեպի Աստված»:

Այն մարդիկ, ովքեր պատրաստ էին վերածննդի եւ բարեփոխման, Սամվելը նրանց գործելու կոչ արեց: Նրանք հրաժարվեցին իրենց կուռքերին երկրպագելուց և սկսեցին ծառայել միայն Տիրոջը: Սամվելը Իսրայելին կոչ արեց հավաքվել Մեսփայում: Նրանց հավաքվելը դիտվում էր որպես փղշտացիների դեմ պատերազմի գործողություն, այնպես որ փղշտացիները ուղարկեցին իրենց բանակը նրանց դեմ:

Նկատեք, որ «Սամվելը մեկ կաթնակեր գառնուկ առավ, և նրան բոլորովին ողջակեզ արեց Տիրոջը»: Տիրոջ մեծ փոթորիկը պարտության մատնեց փղշտացիներին, ինչը զարմացրեց նրանց, քանի որ իրենց փոթորկի աստվածը Բահաղն էր, որին երկրպագում էին: Այդպես Իսրայելը հաղթանակ տարավ:

Մեր բոլոր հաղթանակները տրվում են գառի միջոցով: Ինչպես մենք կարդում ենք Հայտնություն գրքում. «Եվ նրանք հաղթեցին նրան Գառան արյունով և իրենց վկայության խոսքով»: Վերջին ժամանակներում վիշապը, գազանը և սուտ մարգարեն կմիավորվեն Գառի դեմ: Դա անհույս է թվում Գառի համար: Սակայն, ահա. անակնկալ։ Գառն արդեն հաղթել է:

«Տեր, օգնի՛ր մեզ բոլորիս` տեսնել հաղթանակած Գառին Իր մնացորդ ժողովրդին փառքով դեպի տուն առաջնորդելիս»:

Դեվիդ Մանզանո

Թոշակի անցած հովիվ

Թարգմանիչ` Ալլա Ղազարյան

1 Samuel 7

The ark rested securely at Kirjath-jearim under the care of the Levites. Archeological excavation revealed that Shiloh the previous home for the ark was destroyed about 1050 BC, no doubt by the Philistines after they captured the Ark. Jeremiah 7:12-15; 26:6-9, refers to the destruction of Shiloh as an example of what would happen to Jerusalem.

For twenty years Samuel faithfully carried on his work of teaching God’s word. It was God’s word and the discipline of affliction by the Philistines that led the people back to God and “all the house of Israel lamented after the Lord.”

The people were ready for, revival and reformation and Samuel called them to action. They put away their idol worship and served the Lord only. Then Samuel called Israel to come together in unity at Mizpeh. Their gathering was seen as an act of war by the Philistines so they sent their army against them.

Notice that, “Samuel cried unto the Lord, he took a lamb and offered it.” A great storm from the Lord defeated the Philistines, which is interesting since Baal was the storm god which the Philistines worshiped. So victory came to Israel.

All our victories come through the Lamb. It is as we read in Revelation, “and they overcame him by the blood of the Lamb and the word of their testimony.” In the final crisis, the dragon, the beast, and the false prophet are united against the Lamb. It looks hopeless for the Lamb. Surprise! The Lamb has already won!

“Lord help all of us to see the Victorious Lamb leading His remnant people home in triumph.”

David Manzano

Retired Pastor

Աստված ցույց տվեց իր զորությունը փղշտացիների աստվածների նկատմամբ: Փղշտացիների հաղթանակը Իսրայելի նկատմամբ չի եղել նրանց զորության շնորհիվ: Մեղքի պատճառով էր, որ իսրայելացիները պարտություն կրեցին փղշտացիներից:

Փղշտացի քուրմերն ու գուշակողները խորհուրդ տվեցին փղշտացիներին, որ նրանք փառք տան Աստծուն, որ Աստված չի կարծրացրել իրենց սրտերը, ինչպես արել էր եգիպտացիներին: Նրանք ստացան կարևոր տեղեկություն ճշմարիտ Աստծո մասին, բայց դա չհանգեցրեց նրան, որ նրանք արտաբերեին հետևյալ խոսքերը. «Մենք պետք է սովորենք ծառայել կենդանի Աստծուն»:

Քուրմերի և գուշակողների խորհուրդը հիմնված էր ամբողջությամբ վախի վրա, քանի որ ականատես էին եղել այն բոլոր բացասական հետևանքներին, որոնք հասել էին նրանց և նրանց կուռքերին: Շատ ժամանակ վախը դրդում է մարդկանց ճիշտ որոշումներ կայացնել, բայց այն մարդուն երբեք չի տանի դեպի փրկություն: Նրանք եղան Աստծո զորության կենդանի վկաները, սակայն այն բանից հետո երբ Աստծո դատաստանները դադարեցին, նորից վերադարձան իրենց կյանքի հին սովորույթներին:

Տապանակը վերադարձնելը Աստծո միակ ծրագիրը չեր, սակայն Աստված թույլ տվեց դա, որպեսզի փղշտացիները ունենան էլ ավելի մեծ վկայություն, քան պատուհասները Եգիպտոսում: Այդ երինջները պատրաստ չէին լուծ կրելու: Եվ կովերը երբեք չէին հեռանում իրենց նորածին հորթերից, ինչպես արեցին այդ երինջները: Իսկ ինչպե՞ս կարող էին երինջները հատելով սահմանը ուղղորդվել դեպի Բեթսամյուս և կանգ առնել արտի մեջ:

Այդ յոթ ամիսների ընթացքում, ինչ Իսրայելացիները պարտություն էին կրել և կորցրել տապանակը, ի՞նչ էին նրանք անում: Եղա՞վ արդյոք ապաշխարության մեկ քայլ: Երբ որ տապանակը վերադարձավ, նրանք ուրախացան և զոհ մատուցրին Աստծուն, «բայց հետո կատարեցին այն, ինչը հաճելի էր իրենց աչքերին». նայեցին տապանակի մեջ:

Նման անհնազանդությունը անմիջապես պատժվեց: Խոսքը նրա մասին չէ, թե մենք ինչքան տեղեկություն ունենք Աստծո և Աստվածաշնչի վերաբերյալ: Մենք պետք է ճշմարտության սիրով գործ կատարենք, որն էլ կմաքրի մեր կյանքը անցանկալի բծերից: Ապա հետևելով Աստծո ուսմունքին մենք կվերափոխվենք:

Դեվիդ Մանզանո

Թոշակի անցած հովիվ

Թարգմանիչ` Հովսեփ Սահակյան

1 Samuel 6

God had demonstrated the incompetence of the gods of the Philistines. It was not the superiority of the Philistines that gave them the victory. It was the sins of Israel that caused them to be defeated by the Philistines.

In the instruction the priests and diviners gave the Philistine lords are the words, “you shall give glory to the God of Israel,…do not harden your hearts as did the Egyptians. They had knowledge of the true God but it did not lead them to say, “We should learn to serve Him.”

The advice of the priests was based on fear because of the bad things that happened to their idols and to themselves. Fear does motivate people to do right but by itself it does not result in salvation. They witnessed the power of Israel’s God but as soon as His judgments ceased they returned to their old way of living.

The plan devised for the return of the ark was not natural, but it enabled God to give the Philistines a more powerful witness than the plagues had been to the Egyptians. The cows were untrained to bear the yoke. Also cows never walk away from their newborn calves as they did. And how could the cows know to go across the border to Beth-Shemesh and stop in the middle of a field?

In the seven months since being defeated in battle and the loss of the Ark what had the leaders and people of Israel been doing? Had there been a movement for repentance? When the Ark was returned they rejoiced to see it and offered sacrifices but then, “did what was right in their own eyes,” and looked into it.

Such disobedience was immediately punished. It is not how much information we have about God and the Bible. We need, “the love of the truth,” and “faith that works by love and purifies the life.” Then by following God’s teachings we will be changed.

David Manzano

Retired Pastor

Փղշտացիները գրավելով Աստծո տապանակը՝ ասացին... «Մեր աստվածներն են ամենահզոր աստվածները»: Աստված նախընտրել էր հաղթանակը տալ Իսրայելի ժողովրդին, բայց նրանց անհավատությունը հանգեցրեց նրանց ձախողմանը:

Դրանից հետո Աստված վկայեց փղշտացիներին այն գիտելիքների հիման վրա, որ նրանք ունեին։ Աստծո տապանակը դագոնի տանից պետք է տեղափոխվեր Ակկարոն: Բոլորը զգացին Իսրայելի Աստծո բացարձակ ուժը:

Փղշտացիները, որ հաճախակ էին խոսում այն «աստվածների» մասին, ովքեր զարկեցին Եգիպտոսին պատուհասներով, հիմա արդեն իրենք էին զգում այդ պատուհասների հետևանքը: Իրենց հուսահատության և անհույս իրավիճակից ելնելով, նրանք որոշեցին վերադարձնել տապանակը:

Որպես խորհուրդ Աստված մեզ տալիս է հետևյալ խոսքերը. «Աստված խոսում է մեզ հետ և բազում օրհնություններ շնորհում: Իսկ երբ որ մենք դրանց ուշադրություն չենք դարձնում, դրանք ուղղակի մեր կյանքից հեռանում են»: Աշխարհում աճող այս մեծ թվով անախորժությունները վկայում են այն մասին, որ շատերի կյանքից այդ օրհնությունները հեռացել են:

Այսօր այն օրն է, որ մենք էլ ավելի մոտենանք Աստծուն, լցվենք նրա ուժով և հավատի զորությամբ:

Դեվիդ Մանզանո

Թոշակի անցած հովիվ

Թարգմանիչ` Հովսեփ Սահակյան

1 Samuel 5

The Philistines had captured the Ark of God and said, “our gods are the greatest.” God would have preferred to give His witness through His people Israel, but their unbelief led them to failure.

So God Himself witnessed to the Philistines based on the knowledge they had. From Ashdod to Gath, to Ekron the ark was taken. All experienced the superior power of Israel’s God.

The Philistines often spoke of “the gods” that smote the Egyptians with plagues, and now they were experiencing plagues. In their desperation they decided they must return the ark to its own place which they did.

In the counsel the Lord has given to us are these words. “God speaks to us by blessing bestowed. When these are not heeded He speaks to us by blessing removed.” The increasing troubles in the world indicate blessing removed.

Today is the day to take hold of the Lord’s strength and to draw closer to the Lord in faith and obedience.

David Manzano

Retired Pastor

Մինչև ո՞ւր կարող են հասնել մարդիկ, եթե հրաժարվեն ապաշխարել և շարունակեն մեղավոր ճանապարհները։ 4-րդ գլխի ողբերգական պատկերից տեսնում ենք, որ ոչ միայն Ոփնին ու Փենեհեսը, այլև Իսրայելի այլ առաջնորդներ էլ անում էին ամեն բան՝ մնալու իրենց գոռոզ և մեղավոր ճանապարհներում։ Նրանք ոչ մի ջանք չէին թափում, որպեսզի իմանան Աստծո կամքը, նրանք պարզապես որոշեցին գնալ պատերազմ։ Նրանց քայլերից եզրակացնում ենք, որ հավատում էին, թե բավական է լինել միայն «Աստծո ընտրյալ ժողովուրդ» և հնարավոր է հաղթանակ տանել, նույնիսկ եթե սխալ ճանապարհի վրա են։

Աստծո խոսքի բազում իմաստություններ են միտք գալիս այս իրադարձությունների կապակցությամբ։ «Տերը չի ուշացնի խոստումը... բայց երկայնամիտ է լինում մեզ վրա, որովհետև չի կամենում որ կորչողներ լինեն, բայց որ ամենն ապաշխարության հասնեն»։

«Որովհետև չար գործի վճիռը շուտով չի կատարվում, սրա համար էլ մարդկանց որդիների սիրտը համարձակվում է չարություն անելու»։ «Հանդիմանություններ ստացող մարդը՝ եթե իր պարանոցը խստացնի, հանկարծ կջարդվի և բժշկություն չի գտնի»։ «Քեզ քո չարությունն է խրատում, և քո անհավատարմություններն են քեզ հանդիմանում։ Արդ իմացիր և տես, որ չար և դառն բան է քո Տեր Աստծուն թողելդ, և իմ երկյուղը քեզ վրա չլինելը, ասում է Զորաց Տեր Եհովան»։ Բ Պետրոս 3.9, Ժողովող 8.11, Առակաց 29.1, Երեմիա 2.19։

Իսրայելացիք պարտվեցին պատերազմում. փղշտացիները վերցրին Աստծո տապանակը։ Երբ Հեղին լսեց այդ մասին, իր աթոռի վրայից ընկավ մեջքի վրա և մահացավ, քանի որ 98 տարեկան էր։ Եվ երբ նրա հարսը լսեց այս ամենը, վաղաժամ ծննդաբերեց և մահացավ։ Նրա որդուն կոչեցին Իքաբոդ, որ նշանակում է՝ «Իսրայելից փառքը վերացավ»։

Հետագայում Սավուղը, փոխանակ վստահելու Սամուելին, իր հույսը դնում էր Փենեհեսի որդի Իքաբոդի եղբայր Աքիտովբի վրա, որը հագնում էր քահանայական եփուդ և ձևացնում, թե քահանա է։ Մենք երբեք չենք կարող ցուցաբերել մեծ հավատ, եթե չենք լսում և հնազանդվում Աստծո մարգարեներին և մնում հավատարիմ փոքր հարցերում։

Թո՛ղ որ երբեք Իքաբոդի անվան նշանակություն «Իսրայելից փառքը վերացավ» արտահայտությունը չկիրառվի մեր վրա։

Դեվիդ Մանզան

Թոշակի անցած հովիվ

Թարգմանիչ` Անուշ Սաֆարյան

1 Samuel 4

When people refuse to repent and continue to go on in sin how far will they go? The tragic account of chapter four reveals that not just Hophni and Phinehas but the leaders of Israel would do anything to maintain their proud, sinful ways. They made no attempt to discern God’s will, they decided to go to war. Their actions indicated they believed that being “God’s chosen people,” they could do no wrong and would win.

Much of the wisdom of God’s word is brought to mind by these events: “The Lord is not slow about His promise…but is patient towards you, not wishing for any to perish, but for all to come to repentance.”

“Because sentence against an evil deed is not executed quickly, therefore the hearts of the sons of men are given fully to evil.” A person who does not listen and remains stubborn, will be destroyed. ”Your own wickedness will come upon you.” 2 Pet. 3:9; Eccl. 8:11; Prov. 29:1; Jer. 2:19.

Israel lost the war, the Philistines took the ark. When Eli heard that, he fell off his chair backward and died, being ninety-eight years old. And when his daughter-in-law heard this she went into labor and died. She had named her son, Ichabod, meaning, “The glory has departed from Israel.”

Later, Saul put his trust in Ahijah, the son of Ichabod’s brother, who wore a linen ephod and pretended to be a priest, rather than in Samuel the prophet. We can never have great faith, if we are not listening and obeying God’s prophets and remain faithful in the little things.

May the meaning of Ichabod, “The glory has departed from Israel,” never apply to any of us.

David Manzan

Retired Pastor

«Հեղին չէր դրսևորել ճշմարիտ ապաշխարության պտուղներ։ Նա խոստովանել էր, որ մեղավոր է, բայց այդպես էլ չէր հուաժարվել իր մեղքից։ Տարիներ շարունակ Տերը հետաձգում էր Իր սպառնալից դատը։ Շատ բան կարելի էր անել այդ տարիների ընթացքում՝ անցյալի ձախողումները շտկելու համար, բայց տարեց քահանան ոչ մի ջանք չթափեց՝ ուղղելու չարագործությունները, որոնք պղծում էին Տիրոջ սրբարանը և Իսրայելում հազարավորների տանում էին կործանման։

Աստծո համբերությունը թույլ տվեց Ոփնիին և Փենեհեսին կարծրացնել իրենց սրտերը և էլ ավելի համառ գտնվել անօրենության մեջ։

Հեղիին զգուշացման և մեղադրանքի կոչ էր ուղղել ամբողջ ազգին։ Այսպիսով նա հույս ուներ որոշ չափով կանխել իր անցյալում ունեցած անտարբերության պատճառով չար հետևանքները։ Բայց զգուշացումները անտեսվեցին ժողովրդի կողմից, ճիշտ ինչպես քահանաներն էին վերաբերվել դրանց։

Շրջակա ազգերի ժողովուրդներն էլ, որոնք անտեղյակ չէին Իսրայելի ներսում բացահայտորեն կատարվող անօրինություններից, էլ ավելի ամրապնդվեցին իրենց կռապաշտության և հանցանքների մեջ։ Նրանք ընդհանրապես չունեին մեղքի զգացում իրենց գործած մեղքերի համար. նրանք կզգային իրենց մեղքերը, եթե Իսրայելը պահպանած լիներ իր ազնվազարմությունը...

Անհրաժեշտ էր Աստծո միջամտությունը, որպեսզի Նրա անունը անպատիվ չլիներ»։

Էլեն Ուայթ,

Նահապետներ և մարգարեներ, 582

Թարգմանիչ` Անուշ Սաֆարյան

1 Samuel 3

"Eli did not manifest the fruits of true repentance. He confessed his guilt, but failed to renounce the sin. Year after year the Lord delayed His threatened judgments. Much might have been done in those years to redeem the failures of the past, but the aged priest took no effective measures to correct the evils that were polluting the sanctuary of the Lord and leading thousands in Israel to ruin.

The forbearance of God caused Hophni and Phinehas to harden their hearts and to become still bolder in transgression.

The messages of warning and reproof to his house were made known by Eli to the whole nation. By this means he hoped to counteract, in some measure, the evil influence of his past neglect. But the warnings were disregarded by the people, as they had been by the priests.

The people of surrounding nations also, who were not ignorant of the iniquities openly practiced in Israel, became still bolder in their idolatry and crime. They felt no sense of guilt for their sins, as they would have felt had the Israelites preserved their integrity...

It became necessary for [God] to interpose, that the honor of His name might be maintained."

Ellen G. White

Patriarchs and Prophets 582