Սավուղի մահվան համար Դավթի սուգը պարզապես քաղաքական շոու չէր։ Իր իսկական ու խոր վշտի մասին վկայում է ողբի երգի մեջ նրա խոնարհվելը: Դավիթը, ըստ էության, փառք է տալիս Աստծուն, ումից գալիս է «ամեն բարի տուրք և կատարյալ պարգև» (Հակոբոս 1.17)։

Մենք էլ, կարող ենք փառք տալ Աստծուն` ուրիշների մեջ լավ բաներ տեսնելով և խոսելով, այդ թվում մեր «թշնամիների»: Իր ողբի մեջ, Դավիթը բարձր է գնահատում Հովնաթանին իր խիզախության ու իր հոր Սավուղի հանդեպ որդիական սիրո համար: Ընթերցողները կարող են զգալ Դավթի կոտրված սիրտը այդպիսի մեծ բարեկամ կորցնելու համար:

Երկու օծյալների` Սավուղի և Դավթի միջև հակամարտությունը, հիշեցնում է տիեզերական հակամարտությունը Միքայելի և վիշապի միջև (Հայտնություն 12.7-9): Ինչպես Դավիթը ցավում է Սավուղի մահից հետո, այնպես էլ Հիսուսը լաց է լինում սատանայի և բոլոր նրանց համար, ովքեր վերջում ապստամբելու են նրա հետ: Այն նաև համապատասխանում է Երուսաղեմի կործանման ժամանակ Հիսուսի սաստիկ վշտանալուն (Մատթեոս 23.37-39):

Լավ նորությունն այն է, որ շուտով կգա ժամանակը, երբ կավարտվեն բոլոր հակամարտությունները. «և կջնջի Աստված բոլոր արցունքները նրանց աչքերից, և մահն այլևս չի լինի, և ոչ սուգ, և ոչ աղաղակ, և ոչ ցավ այլևս չի լինի» (Հայտնություն 21.4):

Արևելյան Ասիայի աշխատանքի կենտրոն

Թայվան

Թարգմանիչ` Աննա Քոթանջյան

2 Samuel 1

David’s mourning over Saul was not merely a political show, for his real and deep grief was evidenced by his lamentation in the Song of the Bow. David was actually giving glory to God from whom comes “every good and perfect gift” (James 1:17).

We, too, could give glory to God by seeing and talking about the good things of others, including our “enemies.” In his lamentation, David highly praised Jonathan for his bravery and his filial love to his father Saul. Readers can almost feel David’s broken heart at losing such a great friend.

The conflict between the two anointed, Saul and David, is reminiscent of the cosmic conflict between Michael and the Dragon (Revelation 12:7-9). As David lamented over Saul’s death, so Jesus wept over Satan and all those who would ultimately rebel with him. It also corresponds with Jesus’ lament over the ruin of Jerusalem (Matt. 23:37-39).

The good news is that the day will soon come when all conflict will end and “God shall wipe away all tears from their eyes; and there shall be no more death, neither sorrow, nor crying, neither shall there be any more pain” (Revelation 21:4).

Samuel Wang

Center for East Asia Work

Taiwan

Քանի որ սատանան կանխատեսեց Սավուղի պարտությունը Էնդովրի վհուկի միջոցով, նա հուսահատության մեջ էր մինչեւ ճակատամարտը Գեղբուե լեռան վրա սկսվելը։ Քանի որ նա ի վիճակի չէր առաջնորդել իր զորքերը, կանխատեսումը կատարվեց: Իսրայելը պարտվեց փղշտացիներից և Սավուղը իր երեք որդիների ու իր թիկնապահի հետ միասին սպանվեցին։

Սավուղի ձախողումը աղետ էր իր և իր ժողովրդի համար: Երբ փղշտացիները հաջորդ օրը գտան Սավուղի մարմինը, նրանք գլխատեցին այն և մարմինը կախեցին Բեթսանի պարսպից՝ փղշտացիների անտառում: Նրանք Սավուղի գլուխը ու զրահները դրեցին իրենց տաճարներից մեկում, պատվեով իրենց աստվածներին: Սավուղի բանակը ցրվեց, մոտակա քաղաքների բնակիչները փախան, իսկ փղշտացիները գրավեցին նրանց տները:

Չթաղված մարմինը կենթարկվեր արծիվների կթցահարմանը ու դա կլիներ վերջնական խայտառակություն: Միակ լուսավոր կետը սույն գլխում, դա Գաղաադի Հաբիսի տղամարդկանց քաջությունն էր: Նրանք արդեն Սավուղին փրկել էին կենդանության ժամանակ, այժմ նրանք վտանգելով իրենց կյանքը, վերցրեցին մարմինը ու Հաբիսում արժանապատիվ հուղարկավորություն կատարեցին:

Ի՞նչ դասեր կարող ենք քաղել այս ողբերգական ավարտից, ու այն մարդկանցից, ովքեր լցված էին Սուրբ Հոգով: Ես առաջարկում եմ երեքը` խուսափել Տիրոջ Հոգուց հեռանալուց, խուսափել նախանձից, ինչի հետևանքով Սավուղը թագավորության ձախ սահմանները անպաշտպան էր թողել ու հետապնդում էր Դավթին ու խուսափել Աստծո որոշակի հայտնի հրամանին չենթարկվելուց:

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Աննա Քոթանջյան

1 Samuel 31

As the devil intended with his prediction of Saul's defeat through the witch of En Dor, Saul was in despair before the battle on Mt. Gilboa began. Since he was in no condition to lead his troops, the prediction was fulfilled. Israel was beaten by the Philistines, and Saul, with his three sons and his bodyguard, were killed.

Saul’s failure was a disaster for him and his people. When the Philistines found his body the next day, they decapitated it and fastened it to the wall of Beth Shan, one of their fortresses in the center of the country which the judges had not conquered. His head and armor they put in one of their temples, giving credit to their gods. Saul’s army scattered, the inhabitants of the nearby towns fled and the Philistines occupied their homes.

For a body to be unburied and exposed to the vultures was the ultimate disgrace. The one bright spot in this chapter is the bravery of the men of Jabesh Gilead. They had been rescued by Saul at the beginning of his reign; now they risked their lives to get his body and give it a decent burial at Jabesh.

What lessons can we learn from the tragic end of this man who had been filled with the Spirit? I suggest three: beware of grieving away the Spirit of the Lord; beware of jealousy, which in Saul’s case left the borders of his kingdom unprotected while he pursued David; and beware of disobeying any known command of God.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Երբ Դավիթն ու նրա մարդիկ հասան Սիկելակ, ի սարսափ իրենց՝ տեսան, որ քաղաքն այրված է և ամայի: Նրանց կանայք ու երեխաները գերի էին ընկել, և նրանք բոլորը ողբում էին: Դավթի վշտահար մարդիկ քիչ էր մնում քարկոծեին նրան: 

Բայց այս ճգնաժամի մեջ Դավիթը չմոռացավ Տիրոջը: Այս գլխում մենք գտնում ենք Տիրոջը, որ հիշատակվում է 6, 8, 23, 28 համարներում և 6-րդ համարն ասում է. «Դավիթը զորացավ իր Տեր Աստծով»: Այս ժամանակ նա հիշեց Տիրոջ խոստումները և այն բազում անգամները, երբ ինքն ազատագրվել էր անցյալում։

Տերը Դավթին միայնակ չթողեց իր պայքարի մեջ: Ուստի, երբ նա Տիրոջը հարցրեց Աբիաթար քահանայի միջոցով, պատասխանը եկավ. «Հետապնդի՛ր նրանց: Դուք անշուշտ հանկարծակիի կբերեք նրանց և հաջողության կհասնեք փրկության հարցում»: 

Զինվորները իր տիրոջ կողմից լքված մի կիսամեռ եգիպտացի ծառա գտան անապատում թափառելիս։ Նա նրանց առաջնորդեց դեպի ներխուժողների վրանը։ Չորս հարյուր մարդու հետ Դավիթը հարձակում գործեց մթնշաղին և կռվեց ողջ գիշեր՝ մինչև հաջորդ օրվա երեկոն: Նա ոչնչացրեց ամաղեկացիների ողջ բանակը՝ բացառությամբ չորս հարյուր մարդու, ովքեր փախուստի դիմեցին ուղտերով: Նա փրկեց բոլոր կանանց և երեխաներին և հսկայական ռազմավար ձեռք բերեց:

Երբ Դավիթը վերադարձրեց Սիկելակը, նա իր պաշարով կիսվեց 18 քաղաքների և գյուղերի հետ, ովքեր օգնեցին նրան թափառումների ժամանակ։ Երկու խմբեր, որոնք Կեիլայում և Զիփում էին, ոչինչ չընդունեցին, քանի որ նրանք փորձում էին Դավիթին Սավուղին հանձնել։

Եթե Սավուղը ոչնչացներ բոլոր ամաղեկացիներին, ինչպես Տերն էր հրամայել, Սիկելակի ճակատամարտը երբեք տեղի չէր ունենա:

30-րդ գլուխը պատմում է Դավթի հաջողությունը, երբ նա վստահեց Տիրոջը: Դրան հակառակ՝ 31-րդ գլուխը պատմում է Սավուղի ձախողումն ու մահը, որովհետև նա չապավինեց Տիրոջը:

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Մերինե Աթոյան

1 Samuel 30

When David and his men reached Ziklag, to their horror they found the city burned and empty. Their wives and children were gone, and they all wept. In their bitterness, David’s men even talked about stoning him.

But in this crisis David did not forget the Lord. In this chapter we find the Lord mentioned in four verses: 6, 8, 23, 28, and verse 6 says, “He found strength in the Lord his God.” This time he remembered the Lord’s promises and the many times He had delivered him in the past.

The Lord did not leave David to fight alone. So when he enquired of the Lord through Abiathar the priest who was with him, the answer came, “Pursue them. You will surely overtake them and succeed in the rescue.”

The soldiers found a half-dead Egyptian slave wandering in the desert, abandoned by his master. He led them to the raiders’ camp. With four hundred men, David attacked at twilight and fought all night until evening the next day. He destroyed all the Amalekites except for the four hundred who escaped on camels. He saved the all the wives and children and took a great deal of plunder.

When David got back to Ziklag, he shared his plunder with eighteen cities and villages who had helped supply him during his wanderings. Two groups, those of Keilah and the Ziphites, received nothing, for they had tried to betray him to Saul.

If Saul had destroyed all the Amalekites when the Lord commanded him to, this battle against Ziklag would never have happened.

As it turned out, chapter 30 recounts David’s success when he trusted in the Lord. Chapter 31 recounts Saul’s failure and death because he did not trust the Lord.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Դավիթը իրեն անհնարին դրության մեջ դրեց։ Միայն թե ինքը կարողանար Սավուղից փախչել և ապահով լինել փղշտացիների մոտ։ Բայց եթե միայն նա մնար Հրեաստանում, ապա Աստծուց կակնկալեր Նրա հետագա պահպանությունը։ Բայց հիմա դժվար էր տեսնել, թե ինչպես ինքը կարող է փրկել իրեն և իր խմբի տղամարդկանց և կանանց։

Փղշտացիները զորահավաք էին կատարում Իսրայելի վրա հարձակվելու նպատակով, և Անքուսն ասաց Դավթին. «Դու պետք է հասկանաս, որ դու և քո մարդիկ ուղեկցելու եք ինձ, որ սատարեք փղշտական բանակին» (28.1-2):

Բայց նա մտադրություն չուներ հարձակվել իր սեփական ժողովրդի վևա։ Ինչպե՞ս Դավիթը կարող էր ազատվել Անքուսի ակնկալիքներից: Կրկին Աստված փրկության է գալիս անսպասելի զարգացման միջոցով: Երբ Դավիթն ու նրա մարդիկ Անքուսի հետ շարժվեցին փղշտացիներրի բանակի հետևից, բանակի սպաները հարցրեցին. «Ի՞նչ կարծիք ունեք հրեաների մասին»:

Անքուսը պատասխանեց. «Դավիթն ինձ հետ է ավելի քան մեկ տարի, և ես ոչ մի արատ չեմ գտել նրա մեջ»: Բայց հրամանատարները պահանջեցին, որ Անքուսը հետ ուղարկի Դավթին: Ուստի, բազմիցս ներողություն խնդրելով, Անքուսը Դավթին ուղարկեց հետ՝ Սիկելակ: Հաջորդ առավոտյան Դավթի հետ դառնալը պետք է ազատագրման վիթխարի իմաստ ունենար:

Տերը փղշտացի հրամանատարներին օգտագործեց ռազմաճակատի գծից նրան դուրս բերելու համար: Դավիթն ուներ իր թերությունները, ճիշտ այնպես, ինչպես և մենք: Երբեմն նա Աստծուն ապավինելու շնորհիվ ճակատամարտեր էր շահում: Այլ դեպքերում նա տապալվում էր՝ Նրան չվստահելու պատճառով:

Տերը միշտ ողորմած է նրանց նկատմամբ, ում սրտերը նվիրված են Իրեն: Աստված կարող է փրկել անգամ նրանց, ովքեր դժվարությունների մեջ հայտնվել են իրենց սեփական սխալների պատճառով:

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Մերինե Աթոյան

1 Samuel 29

David has put himself into an impossible situation. If only he had not run from Saul for safety to the Philistines! If only he had stayed in Judah depending on the Lord to protect him once again! But now it is difficult to see how he can save himself and his band of men and their families.

The Philistines are mobilizing for their attack on Israel and Achish says to David, “You must understand that you and your men will accompany me to help the Philistine army.” David answers, “Then you will see for yourself what your servant can do.” (Ch. 28:1-2)

But he has no intention of attacking his own people. How can he extricate himself from Achish’s expectations? Again the Lord comes to his rescue through an unexpected development. As David and his men march with Achish at the rear of the Philistine armies, the army officers ask, “What about these Hebrews?”

Achish answers, “He has been with me for over a year, and I have found no fault in him.”

But the commanders demand that Achish send David back. So, with many apologies Achish asks him to return to Ziklag. As David departs the next morning, it must have been with a great sense of relief.

The Lord had used the Philistine commanders to get him out of the line of battle!

David had his faults, just as we do. Sometimes he wins victories by trusting in God. Other times he is defeated by not trusting Him.

The Lord is always merciful to those whose hearts are given to Him. He can and will rescue those who are in difficulties by their own mistakes.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Սավուղը այլևս չէր հետապնդում Դավիթին, փղշտացիներն էլ օգտվելով առիթից հավաքվում են Սունամում: Սավուղն էլ հավաքում է իր մարդկանց` կռվելու փղշտացիների հետ, բայց տեսնելով նրանց հզոր զորքը վախենում է: Չստանալով աստվածային առաջնորդություն ոչ երազներով, ոչ ուրիմով, ոչ մարգարեներով, նա հուսահատված վհուկ է փնտրում:

Աստված նրան ոչ քաջալերեց, ոչ էլ ուղղություն տվեց, քանի որ նա սպանել էր քահանաներին, մերժել Սամվելի միջոցով հնազանդվել Աստծո խոսքին, և հետապնդել էր Դավիթին, այդպիսով լրացնելով անօրենության բաժակը:

Նա չափն անցավ` գիշերով Ենդովր գնալով: Աստծո տված Երկրորդ Օրինաց 18.9-14-ում պատվերի համաձայն Սավուղը սպանել էր բոլոր վհուկներին և նշանագետներին, և նրանք, ովքեր կախարդություն էին անում պետք է վերանային թագավորությունից: Բայց, այժմ նա փնտրում էր նրանցից մեկին:

Հագնելով ուրիշ հանդերձներ, երկու օգնականներով, կռվի միջով անցավ դեպի վհուկի խավար տունը: Կինը մերժեց` վախենալով մեռնել, բայց Սավուղը (Տիրոջով) երդվեց, որ նա չի մեռնի:

Նա խնդրեց, որ իր համար վեր հանի Սամվելին (ում նա կենդանության օրոք չէր հնազանդվել): Կինն ասում է, որ տեսնում է ծեր մարդ` վերարկուով: Չնայած, որ նրան միայն կինն էր տեսնում Սավուղը ենթադրում է, որ նա Սամվելն է:

Ճշմարիտ մասն այն էր, որ հոգին նման էր Սամվելին, բայց նա ստեց, երբ ասաց. «Վաղը դու և քո որդիքն ինձ հետ կլինեք»: Այս սուտ խոսքերը հուսահատեցրին Սավուղին:

Չկար ոչ հույս, ոչ օգնություն, ոչ քաջալերանք: Սավուղն ընկավ վհուկի քարանձավե տան հատակին և հաց կերավ միայն վհուկի և իր երկու օգնականների պնդումներից հետո: Հոգու խոսքերը դարձան ինքնաիրականացման մարգարեություն:

Վաղ ժամանաների զգուշացումները հեռու մնալ վհուկներից և նրանցից, ովքեր լուր էին փնտրում մահացածներից ուժի մեջ է նաև այսօր: Մահացածները մահացած են: Նրանք, ովքեր լուր են փնտրում նրանցից, լինեն աստղագուշակներ կամ այլ տեսակի հոգիներ, իրականում խոսում են դևերի հետ:

Պաշտպանված կարող ենք լինել, միայն փնտրելով Աստծո իմաստությունը:

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Մարինե Գաբրիելյան

1 Samuel 28

With King Saul no longer pursuing David, the Philistines took advantage of this and marched into the country at the Plain of Esdraelon. When Saul finally mustered his men to meet the Philistines, he was dismayed at the strength or their army and his own weakness. Getting no divine guidance, not by dreams, nor Urim, nor prophets, in desperation he sought a spirit medium.

God gave him no encouragement or direction for the coming battle, because having killed the priests, refusing to obey the word of the Lord through Samuel, and pursuing David, nearly filled his cup of iniquity.

The climax came the night he went to the witch of Endor. As commanded by the Lord in Deut. 18:9-14, Saul had decreed that all witches, spirit mediums, diviners, necromancers, and all who practiced sorcery, should be executed or expelled from the kingdom. But now he seeks one of the very people he had condemned!

Disguising himself, with two helpers he sneaked across the battle lines to the dark home of the witch. She objected because she would risk death if she did her incantations, but Saul swore (by the Lord!) that she would not be punished.

He asked her to bring up Samuel (whom he did not obey in life), and she said she saw an old man wearing a robe. Saul concluded it was Samuel, although only the woman saw him.

The message of this spirit that looked like Samuel was true for the most part, but the spirit lied when it said, “Tomorrow you and your sons will be with me.” It was devilishly structured to throw Saul into despair.

There was no hope, no help, no encouragement. Saul collapsed on the floor of the witch’s cave and revived enough to eat only at the urging of the witch and his two helpers. The words of the spirit became a self-fulfilling prophecy.

The ancient warnings against spirit mediums and any who seek information from the dead are still true today. The dead are dead. Anyone who seeks information from them, whether by Ouija boards. Horoscopes, or spiritists of any kind, is really talking with demons.

Our safety lies only in seeking wisdom from God.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Չնայած, որ Աստված պաշտպանեց Դավիթին, նրա հավատը ևս մեկ անգամ փորձվեց: Նրա հեռանկարը խավար էր: Նրա սեփական ժողովուրդը ցույց է տալիս միայն քամահրանք և ապերախտություն: Կեիլայի մարդիկ փորձում են նրան Սավուղին հանձնել (գլուխ 23.1-13), իսկ Զիփացիները երկու անգամ ասում են Սավուղին նրա թաքնվելու վայրը: Նաբաղը վիրավորում է նրան: Նա կարծես մի հանցագործ լիներ:

Եվ առանց Աստծուց առաջնորդությունը խնդրելու նա որոշում է ապաստան գտնել իր ժողովրդի երդվյալ թշնամի` փղշտացիների մոտ: Գեթի թագավոր Անքուսը` ում առաջ Դավիթը կեղծ խելագար էր ձևացնում ընդունում է նրան (Ա Թագավորաց 21.12,13):

Այն ժամանակ Դավիթը միայնակ էր, իսկ այժմ նա իր հետ բերում է 600 մարդ` իրենց կանանցով և երեխաներով: Ըստ երևույթին Անքուսը նրանց նայում էր, որպես իր ռազմական ուժերի օգնական: Երբ Սավուղը լսում է, թե որտեղ է գտնվում Դավիթը, նա որոշում է այլևս չհետապնդել նրան:

Դավիթի անկումն այս պարագայում նման է Եղիայի փախուստին` Կարմեղոսի սարում` նրա հաղթանակից հետո: Նրանք երկուսն էլ տառապում էին մարդկային հավատքի թուլությունից: Բարեբախտաբար, Աստված չի հրաժարվում նրանից: Դավիթի հաջորդ քայլն է խնդրել Անքուսից Գեթից հեռու ապրելու վայր: Անքուսը նրան տալիս է Սիկելակը:

Այնտեղից Դավիթը որոշում է շարունակել իր պատերազմը Ամաղեկացիների և անապատի այլ ցեղերի հետ, որոնց Աստված հրամայել էր ոչնչացնել: Նա ոչ մեկին ողջ չթողեց, որպեսզի ոչինչ չպատմեն Անքուսին: Երբ Փղշտացիների թագավորը հարցրեց, թե որտեղ էր, նա պատասխանում է. «Դեպի Հուդայի հարավային կողմն էի»:

Նա իսկապես գնացել էր կռվելու հարավային Հուդայում, բայց անապատի ցեղերի հետ, այլ ոչ թե իր ժողովրդի դեմ: Բայց, նրա երկիմաստ պատասխանը Անքուսի մոտ այնպիսի տպավորություն թողեց, որ նա Հուդայի դեմ էր գնացել:

Դավիթի փախուստը փղշտացիների երկիր, առանց Աստծո և երկերեսանությամբ ճմարտություն ծածկելը ցույց է տալիս, որ պաշտպանությունը միայն Աստծո կամքին հետևելու մեջ է:

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Մարինե Գաբրիելյան

1 Samuel 27

Although the Lord has protected David from every danger so far, his faith is tried once again. His prospects are dark. His own people show only censure and ingratitude. The men of Keilah try to turn him over to Saul (ch. 23:1-13), and the Ziphites twice tell Saul of his hiding places. Nabal insults him. He is being treated as an outlaw.

So, without asking guidance from the Lord, he decides to take refuge among the Philistines, sworn enemies of his people. Achish, king of Gath welcomes him. This seems to be the same king before whom David had feigned madness (1 Sam. 21:12,13).

At that time David was alone, but now he brings with him his entire band of six hundred, with their wives and children. Achish apparently sees them as a help to his own military forces. When Saul hears where David has gone, he decides to stop pursuing him.

David’s failure in this case is similar to the flight of Elijah after his victory on Mt. Carmel. They both suffer an all-too-human lack of faith and courage. Fortunately God does not abandon them.

David’s next move is to ask Achish for a place to live away from his headquarters in Gath, and Achish gives him the city of Ziklag.

From there David decides to continue his raids against the Amalekites and other desert tribes whom God had decreed should be dispossessed by the children of Israel. He leaves no survivors to carry reports back to Achish, and when the Philistine king asks where he has been, he says, “Against the negev (south) of Judah.”

He has indeed gone raiding south of Judah, but against the desert tribes, not against his own people. But his ambiguous answer leaves Achish with the impression that he went against Judah.

David’s blunder in fleeing to the Philistines without God’s guidance, and then covering the truth with his duplicity, shows again that there is safety only in following God’s will.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Այս գլխում Սավուղը 3000 մարդկանցով նորից է հետապնդում Դավիթին: Դավիթի հետախույզները գտնում են, թե որտեղ է Սավուղի բանակը և Դավիթը Աբեսայի` իր եղբորորդու հետ սողոսկում են Սավուղի վրան: Ի զարմանս նրանց, նրանք գտնում են Սավուղին քնած` կառքերի մեջտեղը: Պահակախումբը չիմացավ, որովհետև «Տիրոջ կողմից նրանց վրա խոր քուն էր եկել» (համար 12):

Այս անգամ Աբեսան առաջարկեց, որ սպանեն Սավուղին, բայց նորից Դավիթն ասաց. «Մի մեռցնիր նրան, որովհետև Տիրոջ օծյալին ով կարող է ձետք մեկնել և անպարտ լինել»: Չնայած Սավուղն արդեն թագավոր չէր, Դավիթն էր նրա տեղ օծվել, նա Աստծուց առաջ չանցավ: Նա լուռ վերցնում է Սավուղի նիզակը, ջրի կուժը և հեռանում բանակից:

Հեռու տարածությունից Դավիթը կանչում է Սավուղին, փորձելով արթնացնել նրա խիղճը, որ առանց պատճառի հետապնդում է իրեն: Երկու անգամ նա կանչում է նրան. «ով, տեր իմ թագավոր» (համարներ 17 և 19) և չորս անգամ «Աստծո օծյալը» (համարներ 9,11,16 և 23): Վերջապես նա ասում է. «Եվ ահա ինչպես որ քո հոգին այսօր իմ աչքերին պատվական երևաց, իմ հոգին էլ Տիրոջ առաջին պատվական երևա»:

Այս իրադարձությունից հետո Դավիթը սովորում է սպասել «Սպասիր Տիրոջը, թող սիրտդ պինդ և զորավոր լինի, և սպասիր Տիրոջը» (Սաղմոս 27.14):

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Մարինե Գաբրիելյան

1 Samuel 26

In this chapter, Saul is again chasing David with three thousand men. David’s scouts find out where Saul’s camp is and David fearlessly creeps into Saul's camp with Abishai, one of his nephews. To their suprise they find the king himself sleeping among his troops. No guards are mentioned because “the Lord had put them into a deep sleep” (verse 12).

This time it is Abishai offers to kill Saul, but again David says, “Don’t destroy him! Who can lay a hand on the Lord’s anointed and be guiltless?” Although Saul no longer deserves to be king and David has been anointed in his place, he will not run ahead of the Lord. Silently he takes Saul’s spear and water jug and leaves the camp to go back to his own men.

From a safe distance David calls out to Saul, pleading his conscious innocence and pointing to Saul’s sin in pursuing him for no reason. Twice he calls him “my lord the king” (verses 17 and 19), and four times “the Lord’s anointed” (verses 9, 11, 16, and 23). Finally he says, “As surely as I valued your life today, so may the Lord value my life and deliver me from all trouble.”

From these threatening events David learns that it pays to “Be strong and take heart but wait for the Lord” (Psa. 27:14).

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Երբ Դավիթը հրաժարվեց սպանել Սավուղին (գլուխ 24), նա բարձրացավ աստվածավախ ազնվաբարոյության ամենաբարձր կետին։ Բայց հիմա նա պատրաստ էր վրեժխնդիր լինել Նաբաղ անունով մի մարդու վիրավորանքի համար։ Այդ ամենը անելուց նրան կանգնեցրեց մի իմաստուն կին, ով հիշեցրեց նրան Աստծո ծրագրում նրա բարձր առաքելության մասին։

Այն բանից հետո, երբ Դավիթը Հուդայի անապատում պաշտպանեց Նաբաղի հոտերը, 10 մարդ ուղարկեց Նաբաղի մոտ և հարգալից խնդրանքով մթերքի պաշարի աջակցություն ուզեց իր զինվորների համար։ Սակայն Նաբաղը զայրացավ և ձեռնունայն հետ ուղարկեց Դավիթի զինվորներին։

Զայրացած Դավիթն ավելի շատ նման էր Սավուղին, քան ինքն իրեն։ Նա իր չորս հարյուր զինվորներին հրամայեց վերցնել իրենց սուրն ու միանգամից գնալ Նաբաղի վրա։

Նաբաղի ծառաներից մեկը զգուշացրեց Աբիգեային` Նաբաղի կնոջը, որ կործանում է մոտենում իրենց գլխին, քանի որ նրա ամուսինը վիրավորանքով է պատասխանել Դավիթի խնդրանքին։ Այդ ժամանակ նա անմիջապես գործի անցավ` մթերք ու տարբեր տեսակի պաշար բարձելով ավանակների վրա ու միանգամից ճանապարհ ընկներով, հույս ունենալով, որ նա Դավիթին ավելի շուտ կհասցնի հանդիպել, քան Դավիթը կհասցներ կատարել իր ոճրագործությունը։

Երբ նա տեսավ Դավիթին, իր երեսի վրա ընկավ գետինը նրա առաջ, ամուսնու մեղքը վերցնելով իր վրա և ներում խնդրելով նրանից։ Հետո նրբանկատորեն հիշեցրեց այն մասին, որ նա Աստծո պայքարն է վարում ճակատամարտում, և ոչ թե ինքն իրենը, և երբ նա թագավոր հռչակվի, ապա ուրախությամբ կհիշի, որ այս պահին վրեժխնդիր չեղավ։

Կնոջ խոսքերից ազդված` Դավիթն իր երախտագիտությունը հայտնեց նրան այն բանի համար, որ թույլ չտվեց այդ ոճրագործությունը կատարելու մեջ և գոհունակությամբ ընդունեց բոլոր այն ընծաները, որ նա բերել էր։

Աբիգեայի խաղաղասիրությունը բացահայտեց նրան որպես Աստծո զավակ, նաև որպես օրինակ բոլորիս համար:

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Հերմինե Բեժանյան

1 Samuel 25

When David refused to kill Saul (chapter 24) he rose to the height of godly nobility. But now David is ready to rush out to avenge himself for a perceived insult by a man named Nabal. David is stopped from doing so by a wise woman who reminds him of his high destiny in God’s plan.

After protecting the flocks of Nabal in the Judean desert near Maon, David had sent ten of his men to Nabal with a courteous request for supplies for his troops. Even though it was shearing time, Nabal spoke angrily to David’s men and sent them back with nothing.

David’s angry response was more like Saul than himself. He commanded four hundred of his men to grab their swords and march immediately against Nabal.

One of Nabal’s servants warned his wife, Abigail, that doom was hanging over their heads because of her husband's insults to David. She immediately went into action, loaded abundant supplies on a string of donkeys, hoping to meet David before he could attack.

When she saw David, she fell on her face before him, taking the blame on herself and begging his forgiveness. With tact born of God she reminded him that he was fighting the Lord’s battles and not his own, and when he would become king he would be glad that he had not taken vengeance. Touched by her wise words, David thanked her for rushing out to meet him and gratefully accepted her gifts.

Abigail’s peacemaking revealed her as a child of God, a model for all of us.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Մինչ Սավուղը գնաց արժանի հակահարված տալու փղշտացի հարձակվողներին (տես գլուխ 23.27-28), Դավիթը ապաստան է գտնում Էն Գեդիի օազիսի մոտ գտնվող քարանձավներում, որ գտնվում են Մեռյալ ծովի արևմտյան ափի ճանապարհի կեսին:

Սավուղը երեք հազար «ընտրյալ տղամարդկանց» հետ փնտրում էր նրան: Կարիքի համար Սավուղը մտավ այդ նույն քարանձավը, որտեղ Դավիթն էր թաքնվում, հանեց իր պատմուճանը և դրեց մի կողմ: Որոշ մարդիկ շշնջացին Դավիթին. «Հիմա քո հնարավորությունն է։ Տերը Սավուղին քո ձեռքն է մատնել»։

Դավիթը գաղտագողի իջավ մինչև այնտեղ, որտեղ Սավուղը դրել էր իր պատմուճանը և կտրեց Սավուղի պատմուճանի մի անկյունից և հետ վերադարձավ: Դավիթը չգնաց Սավուղի մոտ և թույլ չտվեց, որ մեկ ուրիշը գնա նրա մոտ։ Նա ասաց. «Աստված չանի, որ Տիրոջ օծյալին` իմ տիրոջը մի բան անեմ»։

Երբ Սավուղը հագավ իր պատմուճանը և լքեց քարայրը, Դավիթը դուրս եկավ և դիմեց նրան: Նա չէր արել ոչինչ Սավուղի դեմ, որ Սավուղի կողմից նրան սպանելու պատճառ հանդիսանար: Սավուղի սիրտը շարժվեց, բայց Դավիթը չէր վստահում Սավուղի խոստումներին և մնաց «պինդ տեղում»:

Եթե Դավիթը սպաներ Սավուղին, ապա արդեն հանդես կգար որպես թագավոր: Բայց նա վստահեց իր գործը Տիրոջը, ով նրան խոստացել էր Իսրայելի գահը։ Նա չէր սպասի Աստծո ժամանակին: Նա գիտեր, Աստծո խոստումը. «Իմն է վրեժխնդրությունը և հատուցումը» (Երկրորդ Օրինաց 32.35):

Այդպես անելով, Դավիթը Քրիստոսի Հոգին դրսևորեց, Ով ասաց. «Սիրեցեք ձեր թշնամիներին, և աղոթք արեք ձեզ չարչարողների և հալածողների համար» (Մատթեոս 5.44):

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Կարինե Խաչատրյան

1 Samuel 24

While Saul went to repel the Philistine raiders (see chapter 23:27-28), David took refuge in the caves near the oasis of En Gedi, which is located about mid-way of the western shore of the Dead Sea.

Saul with three thousand “chosen men” came looking for him. Needing to relieve himself, Saul entered alone into the same cave where David was hiding, took off his robe, and laid it to one side. Some of his men whispered to David, “Now is your chance! The Lord has put Saul into your hands!”

David crept up to where Saul had placed his robe and sliced off a corner of Saul’s robe and crept back. David did not go near Saul and did not let anyone else go near him. He said, “The Lord forbid that I should do such a thing to my master, the Lord’s anointed.”

When Saul put on his robe and had left the cave, David came out and made his appeal. He was not plotting against Saul, why was Saul seeking to kill him? Saul’s heart was touched, but David did not trust Saul's promises and remained remained “in the strongholds.”

If David had killed Saul, he would have been acting like the king himself. But he trusted his case to the Lord, who had promised him the throne of Israel. He would wait for God’s time. He knew God's promise: “It is mine to avenge; I will repay” (Deut.32:35).

In so doing, David showed the Spirit of Christ when He said, “Love your enemies, and pray for those who persecute you” (Matt. 5:44).

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Երբ կարդում ենք այս գլուխը, ապա հարցնում ենք. «Ի՞նչ է պատմում այս հատվածը մեզ Աստծո մասին»:

2 և 4 համարների մեջ Դավիթը հարցնում է Տիրոջը, թե արդյոք նա պետք է փրկի Կեիլայի (Հուդայի քաղաքներից) ժողովրդին, ովքեր տառապում էին փղշտացի հալածողների պատճառով, և Աստված ասում է Դավիթին, որ նա պետք է դա անի, և Նա նրանց հաղթանակ է շնորհում:

Քանի որ Աքիմելեքի որդի Աբիաթարն էր եփուդ բերել իր հետ, դրանից հետևում է, որ Տերը հաղորդում է երիտասարդ քահանայի միջոցով Ուրիմի և Թուրիմի քարերով, որոնք եփուդի վրա էին:

10-12 համարներում Դավիթը լսում է, որ Սավուղը կոչնչացնի Կեիլան, որպեսզի ստանա Դավիթին: Տերը հաստատում է Սավուղի մտադրությունները, և ասում է Դավիթին, որ Կեիլայի ժողովուրդը նրան ու նրա մարդկանց կտա Սավուղի ձեռքը: Այնպես որ, Դավիթը դուրս է հանում իր մարդկանց Կեիլայից դեպի Հուդայի անապատը:

Տերը առաջնորդում էր Դավիթի տեղաշարժերը, նույնիսկ ամայի անապատում։ 14 համարն ասում է, որ «Աստված չտվեց Դավիթին Սավուղի ձեռքը»:

Գլխի գագաթնակետը Դավթի և Հովնաթանի հանդիպումն է Զիփ անապատում: Հովնաթանը օգնեց Դավթին ուժ գտնել Աստծո կողմից, և պատմեց նրան, որ նա կարող է լինել Իսրայելի թագավորը, և «ես կլինեմ քեզանից հետո երկրորդը»: Հովհաննես Մկրտչի պես Հովնաթանն ասաց. «Նրան պետք է աճել, և ինձ փոքրանալ»։ Ինչպես պարզվում է, Դավիթը վերջին անգամ տեսավ Հովնաթանին։

Գլխի վերջին իրադարձության համաձայն Դավիթը փախավ Սավուղից այն ժամանակ, երբ Սավուղ թագավորը կանչվեց, որպեսզի երկրից դուրս քշի փղշտացի հալածիչներին: Աստված չի հիշատակվում, բայց մենք տեսնում ենք Տիրոջը, երբ կարդում ենք տողերի միջև։

Տերը ծրագիր ուներ Դավիթի համար, չնայած նրա սխալներին և Սավուղի ագրեսիային։ Աստված աշխատում էր իրականացնել դրանք նրա համար: Նա մեզ համար էլ ծրագրեր ունի, և եթե մենք վստահում ենք Նրան, Նա կանի ամեն բան մեզ համար նույնպես:

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Կարինե Խաչատրյան

1 Samuel 23

As we read this chapter we ask, “What does this passage tell me about God?”

In verses 2 and 4 David asks the Lord whether he should rescue the people of Keilah (a town in Judah) who were suffering from Philistine raiders, and the Lord told David that he should, and God gave him the victory.

Since Abiathar, the son of Ahimelech the priest, had brought an ephod with him it is likely that the Lord communicated with the young priest through the Urim and Thummim stones that were attached to the ephod.

In verses 10-12 David hears that Saul will destroy Keilah in order to get David. The Lord confirms Saul's intentions, and tells David that the people of Keilah will turn him and his men over to Saul. So David takes his men out of Keilah into the Judean desert.

The Lord was guiding David’s movements, even in the lonely wilderness. Verse 14 says that “God did not give David into the hands of Saul.”

The high point of the chapter is the meeting between David and Jonathan in the Desert of Ziph. Jonathan helped David find strength in God and told him that he would be king over Israel, “and I will be second to you.”

Like John the Baptist, Jonathan said, “he must increase, and I must decrease.” As it turned out, this was the last time David saw Jonathan.

In the final incident of the chapter, David escaped from Saul when the king was called back to drive the Philistine raiders out of the country. God is not mentioned, but we see the Lord in action by reading between the lines.

The Lord had a plan for David, and in spite of his mistakes and Saul’s aggressions, God was working things out. He has plans for us also, and if we trust Him, He will work things out for us also.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary