Քանի որ Ղևտացիները հոգևոր ծառայողներն էին ողջ ժողովրդի, քաղաքների և արվարձանների, նրանց հանձնարարված էր ցրվել ամբողջ ցեղերով մեկ։ Այսպիսով, քառասունութ քաղաքները իրենց արվարձաններով տրված էին Ղևտացիներին և նրանց ընտանիքներին։ Այնուհետև «Աստված նրանց ամեն կողմից հանգստացրեց, ինչպես որ նրանց հայրերին երդում էր արել և նրանց բոլոր թշնամիներից ոչ մեկը չկարողացավ ընդդիմանալ։ Ոչ մի բարի բան չպակասեց, որ Եհովան ասել էր Իսրայելին, բոլորը կատարվեց»։

Աստված հոգ է տանում մեր և մեր ընտանիքների համար և Նրա խոստումները վստահելի են։ Մեր դժվարությունների ժամանակ նա չի թողնում և մոռանում մեզ։ Չնայած այս աշխարհում կան շատ փորձություններ, մենք երկնային Քանանի նախաշեմին ենք, որտեղ կկատարվեն Աստծո խուստումները և կլինի հանգիստ հավիտյանս հավիտենից։

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Մարինե Խաչատրյան

Joshua 21

Because the Levites were to spiritually minister to all the people, the cities and suburbs they were given were to be scattered among the tribes, which is just what happened. Altogether, forty-eight cities with their suburbs were given to the Levites and their families. Then the Lord gave the Israelites rest all through the land as he had promised to their forefathers and “not one man of their enemies stood against them. Not one good thing failed which the Lord had said to Israel; it all came to pass.”

The Lord cares about us and our families and His promises are sure. While there may be difficulties, He has not forsaken us or forgotten us. Even though there are trials in this world, we are on the borders of the heavenly Canaan, the promises of the Lord will be fulfilled, and there will be rest forevermore.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Վեց ապաստարան քաղաքները, որոնք նշված են այս գլխում, ընտրված էին, որպեսզի ապահովեն պաշտպանությունը այն մարդկանց, ովքեր պատահաբար սպանություն էին գործել։ Նմանատիպ երեք քաղաքներ կային Հորդանան գետի արևմտյան ափին և երեքը՝ արևելյան։ Նրանք տեղավորված էին այնպես, որ երկրի յուրաքանչյուր ծայրից հնարավոր լիներ այնտեղ հասնել կես օրվա ընթացքում։ Ճանապարհները շատ հստակ էին, նաև օգնում էին ճանապարհային նշանները։ «Արյան վրիժառու» համարվում էր զոհի ամենամոտ ազգականը, ով կարող էր վրեժն առնել։

Յուրաքանչյուր ոք, ով ցանկանում էր մտնել ապաստարան քաղաք, նախ պետք է ներկայանար դատարանի առջև, որտեղ էլ որոշվում էր՝ մահը չկանխատեսված էր, թե՝ առաջին կարգի սպանություն։ Եթե սպանությունը նախօրոք ծրագրած չէր, նրան թույլ էր տրվում մտնել քաղաք և քանի դեռ այդ քաղաքում է՝ լինել պաշտպանված։ Նա պետք է մնար քաղաքում այնքան, քանի դեռ չէր մահացել ներկա քահանայապետը։

Ապաստարան այս քաղաքները մատնանշում են մեր մեծ Ապաստարանին՝ Հիսուս Քրիստոսին։ Եթե մենք մեղանչել ենք (իսկ ոչ ոք չի կարող պնդել հակառակը), մենք կարող ենք հավատով շտապել Քրիստոսի մոտ և լինել ապահով՝ քանի դեռ Նրա հետ ենք։

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Մարինե Խաչատրյան

Joshua 20

The six cities of Refuge that are mentioned in this chapter were chosen to provide safety for one who might accidentally have killed his neighbor. There were three such cities on the west side of the Jordan River, and three on the east side. They were so arranged that they could be reached from any point in the country within a half day. Roads were kept clear, and directional signs were maintained. The “avenger of blood” was considered any near relative of the victim who might want to take revenge.

Anyone seeking entrance to a city of refuge had to stand trial to have the judges to decide whether the death was manslaughter or first-degree murder. If the killing was unintentional, he was allowed to stay in the city and be protected as long as he stayed inside the city limits. He must live there until the death of the current high priest.

Those cities of refuge pointed to our great Refuge, Jesus Christ. If we have sinned (and no one can say that he or she has not), we can rush to Jesus by faith and we shall be safe as long as we remain with Him.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Հեսուն Աստծո մարդ էր, զինվորական խիստ առաջնորդ և ժողովրդի իմաստուն ղեկավար: Եվ վերջապես, նա խոնարհ մարդ էր, ով պատրաստ էր հողի իր բաժինը ստանալ բոլորից հետո: Նա կարող էր առաջին տեղը զբաղեցնել և իր հողն ընտրել բոլորից շուտ, և ոչ ոք չէր կարող առարկել: Սակայն նա ծառայող առաջնորդ էր և արժանի օրինակ թողեց այլոց համար:

Ինչպես մենք տեսանք նախորդ գլխում` հողերի բաժանումը կատարվեց Տիրոջ ներկայությամբ` Սելովում տեղակայված սրբարանի մուտքի մոտ Հեսուի և Եղիազարի` Սելովի քահանայապետի կողմից: Սա ցույց է տալիս, որ հողերի իրական և օրինական Սեփականատերն` Ինքն Աստված էր:

Երբ մենք ուսումնասիրում ենք հողերի գործը` մենք անձամբ անդրադառնում ենք նախկին սեփականատերերին և ի վերջո հասնում ենք Աստծուն: Մենք իրական սեփականատերերը չենք. մենք վարձակալներ ենք, և Աստված կհարցնի, թե ինչպես ենք մենք օգտագործել Իր ունեցվածքը և ինչ նպատակով:

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Սամվել Սարգսյան

Joshua 19

Joshua was a man of God, a strong military leader, and a wise governor of the people. For all that, he was a humble man, willing to claim his allotment of land after everyone else. He might have claimed first place and chosen his land before anyone else, and no one would have objected. But he was a servant leader, and set a worthy example for all others.

As we have seen in the previous chapter, dividing the land was done by Joshua and Eleazar, the high priest at Shiloh in the presence of the Lord at the entrance of the Sanctuary which had been set up at Shiloh. This shows that the original and rightful Owner of the land was the Lord Himself.

If we traced the deeds of the land we personally own back to the original owners, and past them, we would ultimately come to God. We are not the real owners: we are tenants, and the Lord will ask us how we have used His property and for what purpose.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Քանանի գրավումից հետո կային ևս 7 ցեղեր, ովքեր չէին ստացել իրենց ժառանգությունը: Հեսուն Տիրոջ առջև վիճակ գցեց Սելովում և համապատասխանաբար բաժանեց երկիրը: Նա չէր որոշել, թե որ ցեղը որտեղ պետք է ապրեր, և ոչ էլ քահանայապետ Եղիազարի հետ պետք է միասին որոշեին, թե ինչպես բաժանեն երկիրը, այլ այդ ամենը կախված էր Աստծուց:

Վիճակ գցելը չպետք է մեր կողմից կիրառվի յուրաքանչյուր կարևոր որոշում ընդունելուց առաջ, ոչ էլ նույնիսկ որևէ մեկին եկեղեցու ղեկավար նշանակելու հարցում: Որոշումը չպետք է կայացվի մեկ կամ նույնիսկ երկու անձնավորությունների կողմից: Բայց մենք պետք է ջանասիրաբար աղոթենք, որպեսզի իրականանա Աստծո կամքը և մեր հավատը դնենք Աստծո առաջնորդության ներքո: Աստված կառաջնորդի և կղեկավարի Իր եկեղեցին` ինչպես Նա արել է նախկինում:

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և ավետարանիչ

Թարգմանիչ` Սամվել Սարգսյան

Joshua 18

After Canaan was taken there were still seven tribes which had not yet been given their inheritance. Then Joshua cast lots before the Lord at Shiloh and divided the land accordingly. He did not decide which tribe should live where, nor did he get together with Eleazar the high priest and the two of them divide up the land, but depended on the Lord.

Casting lots is not something that should be done for every important decision we need to make, not even if it has to do with choosing someone for church leadership. The decision process should not be made by one man or even two men. But we, too, need to earnestly pray that the Lord’s will be done and place our faith in the Lord’s leadership. God will guide and direct His church as He has done in the past.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Այս գլխի սկզբում ներկայացվում է Մանասեի որդի Մաքիրը, ով հինգ աղջիկ ուներ, բայց ոչ մի տղա։ Սա նշանակում էր, որ նրանք կարող էին իրենց հայրական ժառանգությունը պահպանել, եթե ամուսնանային իրենց ցեղի ներսում, որը և նրանք արեցին։ Ուստիև այն պատվերի համաձայն, որ Տերը տվեց Մովսեսին, Եղիազարը այդ կանանց տվեց իրենց ժառանգությունը։

Մանասեի մյուս որդիներին տրվեց Գաղաադը, բայց նրանց չհալածեցին այդ քաղաքների բնակիչներին և քանանացիները շարունակեցին բնակվել այնտեղ։ Երբ Մանասեի սերունդները զորացան, նրանք փոխանակ քանանացիներին հալածեն, նրանց հաղթեցին և որոշեցին թողնել նրանց մնալ այնտեղ և հարկատու դարձնել։ Մանասեականները ավելի հետաքրքրված էին դրամ ստանալու, քան Տիրոջը հնազանդվելու և ճիշտն անելու մեջ։

Այսօր էլ Աստծո ժողովուրդը շատ հաճախ վարվում է նույն կերպ. նայում է առաջադրանքին, որը պետք է կատարել, ինչպես օրինակ ավետարանը աշխարհին քարոզելը և տատանվում է հավատով առաջ գնալ։ Սուրբ Հոգին կբացի ճանապարհը նրանց առջև, ովքեր վստահում են Նրան, և հնարավորություններ կստեղծի, որ այս վերջին լուրը հաղթահարի յուրաքանչյուր խոչընդոտ եւ թափանցի ամենուր։

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և միսիոներ

Թարգմանիչ` Պավել Սարգսյան

Joshua 17

The beginning of this chapter opens with Machir, the son of Manasseh, who had five daughters but no sons. This meant that they could inherit their father’s property on the condition that they married within their tribe, which they did. Therefore according to what the Lord commanded Moses, Elieazar gave the women their inheritance.

The other sons of Manasseh had been given the land of Gilead, but they did not drive out the inhabitants of the cities and the Canaanites continued to live in there. When the descendants of Manasseh got stronger, instead of driving out the Canaanites, covetousness took over, and they decided to let them stay and require them to pay taxes. The Manassehites were more interested in money than obeying the Lord and doing what was right.

It is too often the case that God’s people today look at the task that needs to be done, such as taking the gospel to the world, and hesitate to move forward in faith. The Holy Spirit will open the way for those who trust Him, and will create opportunities for this last message to overcome every obstacle and penetrate everywhere.

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Հեսուն Քաղեբին տվեց Քեբրոնը, քաղաք, որն այդքան ահաբեկեց տաս լրտեսներին իր հսկաների պատճառով։ Վստահելով Տիրոջը, 85-ամյա Քաղեբը դուրս վռնդեց Ենակիմներին և հետո արշավեց Կարիաթ-սեփերի վրա։ Գոթոնիելը` նրա զարմիկը, հաղթեց նրանց և ստացավ Քաղեբի աղջիկ Աքսան որպես պարգևատրում։

Ցավոք, Իսրայելից շատերը չկիսեցին Քաղեբի հավատը։ Հուդայանները չկարողացան Հեբուսացիներին վտարել Երուսաղեմից, և 16.10 համարն ասում է, որ Եփրեմյանները չվտարեցին քանանացիներին։ Թողնելով այս օտարներին իրենց մեջ, Եփրեմյաններն ի վերջո կորցրին իրենց հոգևորությունը։ Նրանց ապագան ցույց է տալիս, որ նրանք ընկան կռապաշտության մեջ մինչև որ Տերն ստիպված էր ասել մարգարեի միջոցով. «Եփրեմը կուռքերին է փակել, թող տուր դրան» (Ովսեե 4.17)։

Հաջորդ գլուխներում կկարդանք, որ Մանասեն էլ ի վիճակի չեղավ գրավել իր քաղաքներից շատերը, որովհետև քանանացիները «որոշեցին ապրել այդ տարածքում»։ Դանի ցեղն էլ դժվարություններ ունեցավ ժառանգել իր տարածքը։

Եթե նրանք ջանք անելու հավատ ունենային, ապա Տերը նրանց հաղթանակ կտար, ինչպես տվեց Քաղեբին։ Բայց նրանց ուղին տարավ ապագա հավատուրացությանը։ Կարո՞ղ ենք մեր հավատով դիմակայել մեզ շրջապատող աշխարհին։

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և միսիոներ

Թարգմանիչ` Պավել Սարգսյան

Joshua 16

Joshua gave Caleb Hebron, the city that had so frightened the ten spies because of the giant Anakites. Trusting in the Lord, 85 year-old Caleb drove out the Anakites and then marched against Kiriath Sepher. Othniel, his nephew, conquered it, and then claimed Caleb's daughter Acsah as his reward.

Sadly many others in Israel did not share Caleb’s faith. The Judahites could not dislodge the Jebusites from Jerusalem, and 16:10 says the Ephramites did not dislodge the Canaanites. By letting these foreigners stay in their midst, the Ephraimites were endangering themselves spiritually. Their future shows them lapsing into idolatry until the Lord was forced to say through His prophet, “Ephraim is joined to idols: let him alone (Hosea 4:17)."

In the chapters that follow we read that the Manassites were not able to occupy some of their towns, for the Canaanites “were determined to live in that region;” and the Danites had difficulty taking possession of their territory.

If they would have had faith to make the effort, the Lord would have given them the victory as He did Caleb. Thus the way was prepared for future apostasy. Will our faith stand against the world around us?

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Իսրայելը Քանանից բավականին տարածք էր գրավել, այնպես որ Հեսուն կարող էր այն բաժանել ինը ու կես ցեղերի միջև։ Ռուբենի, Գադի և Մանասեի կես ցեղի բաժինն արդեն տրվել էր Հորդանանի արևելյան կողմում։ Հեսուն սա դիտարկեց որպես սուրբ պարտավորություն, որովհետև այն հանդիսանում էր Աբրահամին չորս հարյուր երեսուն տարի առաջ տրված խոստման իրականացումը (Ծննդոց 12.3)։

Աբրահամը, Իսահակը և Հակոբը ակնկալում էին Եգիպտոսի գետից մինչև Եփրատ ընկած Քանանը ստանալ որպես ժառանգություն, բայց Ծննդոց 13.14-17-ը ցույց է տալիս, որ Աստված ավելի լայնարձակ ծրագիր ուներ նրանց համար։ Նա Աբրահամին ասաց, որ նա նայի հյուսիս, հարավ, երևելք և արևմուտք, որովհետև Նա նրան կտա այն բոլոր երկիրը, որ նա կարող է տեսնել։

Աբրահամը անհանգստություն կունենար այդ ամենի շուրջը ցանկապատ կառուցելու, որովհետև երբ նա դուրս եկավ մի ուղղությամբ այնքան հեռու, ինչքան նա կարող էր տեսնել, դրանից էլ ավելին կարող էր տեսնել։ Պողոսն ասում է (Հռոմեացիս 4.13), որ դա Աստծո ծրագիրն էր Աբրահամի համար, որ նա «ժառանգի աշխարհը»։

Սա նաև մեզ համար է։ «Ապա եթե դուք Քրիստոսինն եք, ուրեմն Աբրահամի զավակ եք՝ և խոստմունքի համեմատ` ժառանգներ» (Գաղատացիս 3.19)։ Շնորհակալություն Աստծուն Նրա խոստման համար։

Ռալֆ Նիլ

Թոշակառու դասախոս և միսիոներ

Թարգմանիչ` Պավել Սարգսյան

Joshua 15

Israel had now conquered enough of the land of Canaan that Joshua could allot it to the remaining nine and a half tribes. Reuben, Gad, and half of Manasseh had already been given their portions east of Jordan. Joshua saw this as a sacred obligation, for it marked the fulfillment of the promise made to Abraham four hundred and thirty years earlier (Gen. 12:3).

Abraham, Isaac, and Jacob expected to inherit Canaan, from the River of Egypt to the Euphrates, but Gen. 13:14-17 shows that God had much larger plans for them. He told Abraham to look north, south, east, and west, for He would give him all the land he could see.

Abraham would have had trouble stretching a fence around it all, for when he went out in any direction as far as he could see, he would see still farther! Paul said (Rom. 4:13) that it was God’s plan for Abraham to “be heir of the world.”

The promise is for us also. “If you be Christ’s, then are you Abraham’s seed, and heirs according to the promise” (Gal. 3:29). Thank God for His promise!

Ralph Neall

Retired Professor and Missionary

Քաղեբը` Հուդայի ցեղից, խնդրում է Հեբրոնը որպես ժառանգություն։ Սա այն տեղն էր, որտեղ Աբրահամը, Իսահակը և Հակոբը ապրել էին շատ տարիներ, մինչ Ենակիմներով բնակեցվելը, հսկաներ, որ ժամանակին այնքան սարսափեցրին Իսրայելացիներին Քանանին նրանց առաջին մոտեցման ժամանակ։

Չնայած Քաղեբը 85 տարեկան էր, նա դեռևս առողջ և ուժեղ էր։ Նա չփորձեց օգտագործել իր տարիքն ու փորձը, որպեսզի մարդիկ նրա նկատմամբ հարգանքից ելնելով իրեն եսասիրական առավելություններ տան։ Նրա հավատը նույնն էր, երբ նա հակառակ հանդես եկավ մյուս տաս լրտեսների հիասթափեցնող զեկույցներին։

Քաղեբը չնստեց վայելելու իր ժառանգությունը. դրա փոխարեն այս քաջարի ծեր մարտիկը որոշեց Աստծուն պատվելու մեջ մարդկանց օրինակ ծառայել։ Այդպես նա քաջալերեց ցեղերին առաջ գնալ հավատով, ենթարկեցնելով երկիրը Իսրայելի օգտի և Աստծո փառքի համար (ՆՄ 512, 513)։

Հաճախ, թվում է, որ փորձառության սպասումը իրական փորձություն է հավերժության համար։ Բայց Աստծո կողմից սրբագործված խոստումները երբեք անկատար չեն մնում, նույնիսկ երբ մենք պետք է սպասենք Նրա կողմից իր ժամանակին դրանց իրականացմանը։

Ուիլի Էդվարդ Հաքս II

Ծառայողների ասոցիացիայի քարտուղար

Վեհաժողով

Թարգմանիչ` Պավել Սարգսյան

Joshua 14

Caleb, a member of the tribe of Judah, requested Hebron for his inheritance. This was the place where Abraham, Isaac, and Jacob lived for awhile years before, and which was the seat of the Anakim, the giants that had so terrified the Israelites when they first approached Canaan.

Although Caleb was 85 years old he was still healthy and strong. Because of his age and experience he did not take advantage of the respect people gave him for his own selfish advantage. His faith was just what it was when he had stood up against the discouraging report of the ten spies.

Caleb did not settle down to enjoy his inheritance; instead, the brave old warrior was determined to give the people an example that would honor God. Thus he encouraged the tribes to go forward in faith to subdue the rest of the land for the benefit of Israel and the glory of God (PP 512, 513).

Often it seems that the wait to experience the reality of postponed dreams is eternal. But God’s anointed promises never go unfulfilled even though we must wait for His timing.

Willie Edward Hucks II

Associate Ministerial Secretary

General Conference

Հեսուն ծառայում էր ինչպես անվեհեր մարտիկ շատ տարիներ, ինչպես Մովսեսի ղեկավարության ներքո, այնպես էլ որպես Իսրայելի գլխավոր առաջնորդ։ Եվ Տերը նրան ասաց. «Դու ծերացել ես և օրերդ անցկացրել և խիստ շատ երկիր է մնացել ժառանգելու»: Դրանից հետո Տերը թվարկում է այն տարածքները, որոնք դեռ չէին գրավվել։ Ինչպես Աստծո հավատարիմ ծառա, Հեսուն ցանկանում էր Տիրոջը նվիրվել։

Այդ ժամանակ Հեսուն համարյա 92 տարեկան էր և նա թեթևացավ պարտականությունները հանձնելով ցեղերին։ Նա էլի 18 տարի ապրեց և «մեռավ հարյուր տասը տարեկան» հասակում (Դատավորաց 2.8)։ Կարևոր է հասկանալ տարբերությունը Հեսուի կատարած աշխատանքի և Իսրայելին թողնված աշխատանքի միջև (ՅՕԱ աստվածաշնչյան մեկնություններ, հ. 2, էջ 240)։

Աստված երբեք թույլ չի տալիս մեկ անձնավորության ամբողջ առաջադրանքը կատարել միայնակ, որովհետև դա կարող է նրան տանել նրան, որ նա մտածի, որ այդ հաջողությանը նա ինքն իր ուժով է հասել։ Դա ճիշտ է նաև մեր հոգևոր կյանքում։ Բոլոր հոգևոր հաղթանակները և այլ ձեռքբերումները թիմի ջանքերի, Սուրբ Հոգու և մեր համագործակցության շնորհիվ են։

Ուիլի Էդվարդ Հաքս II

Ծառայողների ասոցիացիայի քարտուղար

Վեհաժողով

Թարգմանիչ` Պավել Սարգսյան

Joshua 13

Joshua served as a valiant warrior for many years, both under Moses and as chief leader of Israel. And the Lord said to him: “You are old, advanced in years, and there remains very much land yet to be possessed.” Then the Lord lists the territory still to be taken.As God’s true servant, Joshua had been willing to be spent for the Lord.

At this time he was about 92 years old and was relieved to give the responsibility to the tribes. He lived another 18 years and died “when he was one hundred and ten years old” (Judges 2:8). It is important to understand the distinction between the work done by Joshua and the work left for Israel to do (SDABC, Vol. 2, p. 240).

God never allows one person in leadership to accomplish the total task because it could lead him or her to believe that they gained success by their own strength. This is also true in our spiritual life. All spiritual victories and other accomplishments are through team effort, through the Holy Spirit and our cooperation.

Willie Edward Hucks II

Associate Ministerial Secretary

General Conference

Այս գլխում մենք ունենք Իսրայել ժողովրդի բոլոր ձեռքբերումների հանրագումարը, նախ Մովսեսի ղեկավարության ներքո, հետո էլ` Հեսուի։ Հեսուի բոլոր հերոսական ձեռնարկները մեզ հիշեցնում են, որ նա Աստծո միակ մարտիկը չէր, ում Աստված օգտագործեց Իր ժողովրդին հաղթանակի հասցնելու համար։ Մինչ Հեսուն, կար Մովսեսը։

Այս գլխում մենք ոչ միայն տեսնում ենք թագավորների պարտության նկարագրությունը, այլև նրանց վերջը, ով հակառակվում էր Աստծուն և կռվում էր Իսրայելի հետ։ Հնազանդության ուղին հեշտ չէր։ Դա նշանակում էր առաջ գնալ չնայելով մեծ խոչընդոտներին, իմանալով, որ անվճռականությունը ձախողում և կորուստ կնշանակի։

Բայց այս անգամ Իսրայելի պատմությունը նշանավորվեց համբերատար ու անսասան տոկունությամբ։ Մյուս կողմից, քանանացիները իրենց կարծրացրին Իսրայելի միջոցով Իր` Տիրոջ հայտնության առջև և ասացին. «Ո՞վ է Տերը մեզ վրա» և պայքարեցին միչև դառը վախճանը և մնացին առանց Աստծո ու հույսի (ՅՕԱ աստվածաշնչյան մեկնություններ, հ. 2, էջ 236)։

Մեր հաջողությունը մեզ չի պատկանում, այլ Տիրոջը։ Մենք նաև պարտական ենք նրանց, ովքեր նախորդել են մեզ։ Իսկ նրանք, ովքեր հաջողության են հասցրել մեզ կարող են նույնիսկ ավելի մեծ բաներ է անել Տիրոջ համար, քան մենք ենք արել։

Ուիլի Էդվարդ Հաքս II

Ծառայողների ասոցիացիայի քարտուղար

Վեհաժողով

Թարգմանիչ` Պավել Սարգսյան

Joshua 12

In this chapter we have a summary of all the accomplishments of the people of Israel, first under Moses and then under Joshua. For all the heroic exploits of Joshua a reminder jumps out at us that he was not the only warrior God used to bring His people victory. Before Joshua, there was Moses.

Not only does this chapter describe the kings defeated and the territory taken, but we also see the end of those who resisted God and fought against Israel. The path of obedience was not always easy. It meant going forward in spite of great obstacles knowing that hesitancy would mean failure and loss.

But at this time Israel’s history was marked by patient and steadfast endurance. On the other hand, the Canaanites hardened themselves against God’s revelation of Himself through Israel and said, “Who is lord over us?” and fought to the bitter end, and were without God and hope (SDABC, Vol. 2, 236).

Our success does not belong to us but rather to God. We are also indebted to those who preceded us. And those who succeed us may do even greater things for the Lord than we have done.

Willie Edward Hucks II

Associate Ministerial Secretary

General Conference