Նախորդ նյութերը մեզ հիշեցնում են ժամանակը և թե ինչպես «ամեն մարդ իր աչքերի հաճելի եղածն էր անում»: Հետևյալ գլուխները մեզ ներկայացնում են պարզ օրինակ, թե ինչպես է այն տեղի ունեցել և ինչպիսի բարոյական (ոչ պարզապես քաղաքական) հետևանքներ են եղել Իսրայել ժողովրդի համար:

Աստվածաշնչյան շատ թարգմանություններ այս գլխին «Միքայի անբարոյականությունը» վերնագիրն են դնում: Նախորդ նյութերից մենք արդեն գիտենք, որ անբարոյականությունը Իսրայել մտավ դատավորների ժամանակ: Այս պատմության մեջ ուշագրավն այն է, որ իրենց փակ մտածելակերպի պատճառով այդ դերակատարները ինչ որ սխալ բան էին անում: Կուռքն իրենց կեղծ երկրպագության կենտրոնում նվիրված էր Աստծուն (17.3-4): Ավելին, ապօրինի երկրպագությունը, որը Միքան մտցրեց, գտնվում էր Եփրեմի երկրի սարի վրա, այն նույն վայրում, որտեղ գտնվում էր օրինական սրբությունը` Սելովում (Հեսու 18):

Ղևտացին այս պատմության մեջ նույնիսկ, թվում է, տեղյակ չէ (կամ անհանգստացած), որ հիմնելով ապօրինի երկրպագության կենտրոն` քանդակված պատկերներով, խնդիր է առաջացրել, և նա բավականին երջանիկ է հետևելու դրան (17.11): Իսկական ղևտացու վարձակալելով Միքան զգում է, որ իր սրբությունը ոչ միայն օրինական է, այլ հաճելի Աատծուն. «Հիմա գիտեմ, որ Տերն ինձ բարիք է անելու, որովհետև այս ղևտացին իմ քահանան դառավ»:

Միքայի մոլորեցնող գործողությունները կունենան հետևանքներ Իսրայել ժողովրդի եկող սերունդների համար: Իրականում դրամատիկ մասն այն է, որ նա դրանից անտեղյակ է: Աստված ասում է. «Իմ ժողովուրդը բնաջինջ եղավ գիտություն չլինելու համար։ Որովհետև դու մերժեցիր գիտությունը, ես էլ քեզ եմ մերժելու իմ քահանայությունից։ Եվ դու մոռացար քո Աստծո օրենքը, ես էլ քո որդկանցն եմ մոռանալու» (Ովսե 4.6):

Սա, իսկապես դաս է մեզ համար, որովհետև մենք ընտրյալ սերունդ ենք: Աստված խավարից մեզ կանչել է Իր զարմանալի լույսի մեջ, թագավորական քահանայություն լինելու Իր համար, սուրբ ազգ, Իր հատուկ ժողովուրդը, անելու այն, ինչ ճիշտ է և պահելու Իր օրենքը (Ա Պետրոս 2.9 և Հայտնություն 14.12):

Յուստո Է. Մորալես

Ադվենտիստական հարավային համալսարան

Թարգմանիչ` Մարինե Գաբրիելյան

Judges 17

In the preceding narratives we have been reminded time and again how “everyone did what was right in his own eyes.” The following chapters present a clear of example of how this occurred and what the moral (not just political) consequences were for the nation of Israel.

Most Bible translations label this chapter “Micah’s Idolatry.” We already know from previous narratives that idolatry was rampant in Israel during the period of the Judges. What’s remarkable about this story is how utterly closed-minded the characters are that they’re doing anything wrong. The idol at the center of this false worship (17:3-4) is dedicated to the Lord! What’s more, the illegitimate cult shrine that Micah erects is located in the hill country of Ephraim, the same place where the legitimate shrine in Shiloh is located (Josh 18).

Even the Levite in the story doesn’t seem to know (or care) that setting up an illegal center of worship with graven images is a problem and he is quite happy to go along with it (17:11). By employing a real Levite Micah feels his shrine is not only legitimate but pleasing to the Lord: “Now I know that the Lord will be good to me, since I have a Levite as priest!”

Micah’s misguided actions will have consequences for the nation of Israel for generations to follow. And the truly tragic part is that he is not even aware of it. The Lord says, “My people are destroyed for lack of knowledge. Because you have rejected knowledge, I also will reject you from being priest for Me; because you have forgotten the law of your God, I also will reject your descendants.” (Hosea 4:6).

This certainly is a lesson for us, because we are a chosen generation. God has called us out of darkness into His marvelous light to be a royal priesthood for Him, a holy nation, His special people, to do what is right and uphold His law (1 Pet. 2:9 and Rev. 14:12).

Justo E. Morales

Southern Adventist University

Եվս մեկ անգամ Սամսոնը ցույց է տալիս իր անհարգալից վերաբերմուքը իր աստվածային կոչման (կամ Աստծո օրենքի) հանդեպ, և վտանգում է իր կյանքն ու առաքելությունը իր գործողություններով: Վերջին անգամ փղշտացի կնոջը ցանկանալու հետևանքները նրա համար աղետալի եղան: Այնուհանդերձ Սամսոնը գիտեր, որ ոչ ոք չի համարձակվի կանգնեցնել իրեն, ուստի նա անամոթաբար գնաց փղշտացիների երկրի սիրտը՝ անձնատուր լինելու իր մեղքին:

Ինչպես նախկինում, չնայած իր ապստամբությանը, Տերը նրան ուժ է տալիս իրեն փրկելու համար: Բայց այստեղ է Սամսոնի խնդիրը. Նա օգտագործում է Աստծո զորությունը ինքն իրեն օգնելու համար: Իր մեծ ուժով հանդերձ, նա չարեց որևէ բան՝ փրկելու համար գեթ մեկ իսրայելացու հալածանքներից:

Սամսոնի անկման պատճառը այն չէր, որ նա վստահեց սխալ կնոջ: Նա չէր խաբվել՝ հայտնելով իր ուժի գաղտնիքը: Նա պատրաստակամորեն հայտնեց այն՝ իմանալով, որ դա հավանաբար կօգտագործվի իր դեմ: Նա այնքան էր ապստամբել և շատ անգամներ խախտել նազովրեցու իր երդումը, որ այլևս չէր ընկալում իր մեղքի հետևանքները: Սամսոնը կարծում էր, որ ինչպես շատ անգամներ, այս անգամ ևս Աստված կազատի իրեն իր թշնամիներից:

Բայց իր այս վերջին ապստամբությամբ, նա շռայլեց Աստծո օրհնությունը վերջին անգամ: Սամսոնի երկար մազերը պարզապես արժանիք չէին, այլ դա նշան էր, որ նա պատկանում է Աստծուն, և երբ այս նշանը զոհաբերվեց հաճույքներին, օրհնությունները, որոնց նշանը իր երկար մազերն էին, վերցվեցին (ՆՄ, 566):

Աստվածաշնչյան բոլոր դատավորների և հերոսների շարքում, Սամսոնը գրավում է իր մեծ ուժով: Հավատարիմ լինելով իր աստվածային կոչմանը, Աստծո նպատակը կարող էր կատարվել Աստծո մեծարմամբ և ի պատիվ Սամսոնի: Բայց Սամսոնը տրվեց գայթակղությանը և ապացուցեց իր վստահության անիրական լինելը, և նրա առաքելությունը ավարտվեց պարտությամբ, գերությամբ և մահով (ՆՄ, 567): Սամսոնի կյանքի պատմությունն այն է, որ Աստված իրականացնում է իր նպատակը չնայելով Սամսոնին:

Յուստո Է. Մորալես

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանիչ` Լիլիթ Հայրապետյան

Judges 16

Once again Samson shows no regard for his divine calling (or God’s law) and endangers his life and mission in the process. The last time he lusted after a Philistine woman the consequences were disastrous. Yet Samson knows that no one would dare stop him, so he brazenly goes into the heart of Philistine country to indulge his sin.

Like before, in spite of his rebellion, the Lord gives him the power to save himself. But that’s the problem with Samson; he uses the power of God to help himself. Of all of his great feats of strength, he did not do any of them to save a single Israelite from oppression.

Samson’s downfall was not brought about because he trusted the wrong woman. He was not deceived into giving up the secret of his strength. He willingly gave it up knowing that it would likely be used against him. He had lived a life of rebellion for so long and violated his Nazirite vow so many times that he no longer perceived the consequences of his sin. Like countless times before, he thought God would deliver him from his enemies.

But with that final act of rebellion he squandered God’s blessing for the last time. There was no virtue in his long hair merely, but it was a sign that he belonged to God; and when the symbol was sacrificed in the indulgence of passion, the blessings of which the long hair was a symbol were also taken away (see PP 566).

Of all the judges and heroes in the Bible Samson held the most potential. Had Samson been true to his divine calling, the purpose of God could have been accomplished to God’s exaltation and to the honor of Samson. But Samson yielded to temptation and proved untrue to his trust, and his mission was ended in defeat, bondage, and death (see PP 567). The story of Samson’s life is that the Lord accomplished His purpose in spite of Samson.

Justo E. Morales

Southern Adventist University

Մինչ նախորդ գլուխը բացահայտում է Սամսոնի ձախողումը որպես Աստծո մարդու, այս գլուխը շեշտում է նրա ձախողումը որպես առաջնորդի։ Նրա դիմակայությունը փղշտացիներին պայմանավորված չէր նրա ցանկությամբ վերջ դնել Իսրայելացիների նկատմամբ նրանց իշխանությանը, այլ իր սեփական եսասիրությամբ ցույց տալու նրանց, թե որքան ուժեղ է ինքը: Նույնիսկ այն օրերի չափանիշներով, Սամսոնի գործողությունները չափազանց էին և չարդարացված։

Ի տարբերություն նախորդ դատավորների, ովքեր ճակատամարտի էին գնում Տիրոջ անունով, Սամսոնը մեկ անգամ իսկ Աստծո անունը չվկայակոչեց, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ նա Աստծո Հոգով հաղթում էր իր թշնամիներին (15.14): Նա հպարտանում է իր հաղթանակով Աստծուն պատիվ չտալով (15.16): Նա միայն այն ժամանակ է դա անում, երբ նրան պետք է Աստծո օգնությունը, և նա կանչում է Նրան, և դա նա անում է որպես դժգոհություն, այլ ոչ թե որպես Աստծուն ուղղված խնդրանք (15.18):

Այնուհանդերձ, թվում է, Սամսոնը հեռուն է գնում, որովհետեւ Տերը շարունակում է օրհնել նրան չնայելով նրա ապստամբությանը: Բայց երբ նրա կյանքը պահպանվեց, Աստծո ժողովրդին ազատելու նրա առաքելությունը մատուցվում է իր եսասիրությամբ ու անհաս վերաբերմունքով. «Նրանք ինձ ինչպես որ արին, ես էլ նրանց այնպես եմ արել»: Փոխանակ Սամսոնի հետ միաբանվելու և փշղտացիների լուծից ազատվելու Հուդայի մարդիկ տեղի տվեցին վտանգի առաջ, և իրենցից մեկին հանձնեցին թշնամուն (15.9-13):

Սամսոնը նույնիսկ վախենում է, որ նրանք կարող են իր դեմ հանդես գալ, և նա կարող է սպանվել իր իսկ ժողովրդի կողմից: Ընտրված ազատարարը ուժ ուներ սպանել հազար մարդու, սակայն բացակայում էր բարոյական հրամայելու հարգանքն ու վստահությունը նույնիսկ մեկ իսրայելացու: Առաջնորդվելով իր արդարադատության զգացումով, նա չի տարբերվում փղշտացիներից, ում դեմ նա պայքարում է:

Մեզանից շատերը ապրում են Սամսոնի կյանքով։ Մենք կանչված ենք Աստծո ժողովրդի մեջ առաջնորդներ լինելու: Մենք օրհնվել ենք հմտություններով կամ էլ միջոցներով Տիրոջ համար մեծ սխրանքներ իրականացնելու համար: Սակայն, Սամսոնի պես մենք էլ ենք ինքնավստահ դարձել, վստահելով սեփական ունակություններին կամ էլ գործեր կատարելու հնարավորություններին։

Մեր հաջողության մեջ մենք կարող ենք չգիտակցել, որ մենք ենք ուզում հսկել, փոխարեն թույլ տայինք Աստծուն, որ Ինքը առաջնորդի: Մի մոռացեք այսօր աղոթել Հիսուսին, որ ղեկավարի ձեր կյանքը և Տիրոջ Հոգին զորությամբ կարողանա գալ ձեր վրա:

Յուստո Է. Մորալես

Ադվենտիստական հարավային համալսարան

Թարգմանիչ` Պավել Սարգսյան

Judges 15

While the previous chapter exposes Samson’s failure as a man of God, this chapter highlights his failure as a leader. His confrontation with the Philistines is not prompted by a desire to end their rule over the Israelites but by his own selfish quest to show them how strong he was. Even by the standards of the day, Samson’s actions were excessive and unwarranted.

In contrast to previous judges who went to battle in the name of the Lord, not once does Samson invoke God’s name, even as God’s Spirit empowers him to defeat his enemies (15:14). He boasts of his victory without giving credit to God (15:16). It is only when he needs God’s help that he calls upon Him, and then he does so complaining rather than pleading with God (15:18).

Yet Samson seemingly gets away with doing so because the Lord continues to bless him in spite of his rebellion. But while his life is spared, his mission to deliver God’s people is hindered by his selfish and immature attitude: “As they did to me, so I have done to them”. Rather than joining forces with Samson to overthrow the yoke of Philistine rule, the men of Judah cower before the threat and have no qualms giving up one of their own (15:9-13).

Samson even fears that they might turn on him and he would have to kill his own people. The chosen deliverer has the strength to kill a thousand men but lacks the moral standing to command the respect and trust of even one Israelite. Guided by his own sense of justice, he’s no different than the Philistines he is fighting against.

Many of us live the life of Samson. We have received the calling to be leaders among God’s people. We have been blessed with the skills or means to accomplish great feats for the Lord. But like Samson we have become self-reliant, trusting our own abilities or position to accomplish things.

In our success, we may not realize that we want to be in control instead of allowing God to take the lead. Don’t forget to pray today for Jesus to be in control of your life and that the Spirit of the Lord may come mightily upon you.

Justo E. Morales

Southern Adventist University

Այս գլխում բացահայտվում է Սամսոնի բնավորությունը և ներկայացվում է նրա մնացած կյանքի փուլերի պատմությունը։ Սամսոնը մի մարդ է, ով կառավարվում է ազդակներով և ֆիզիկական ուժով, բայց թույլ է հոգով: Այլազգի կնոջ հետ Նրա ամուսնանալու ցանկությունը հակասում է իր ծնողների ցանկությանը, աստվածաշնչյան օրենքին, որպես նազավրեցու ուխտավոր նրա կարգավիճակին: Բայց այս օրհնություններից ոչ մեկը Սամսոնին չէին հետաքրքրում, այլ միայն այն, ինչ հաճելի էր նրան (14.3):

Աստված Սամսոնի ծննդից սահմանել էր նրա կյանքի գերակայությունը, որ նրան պետք է սովորեցներ կարգապահության և ինքնատիրապետում։ Նա մի մարդ էր, ով տիրապետում էր ֆիզիկական ուժի, որ կարող էր գազանին պատառել մերկ ձեռքերով (14.6)։ Բայց Սամսոնը ժուժկալության և ինքնատիրապետման դասի կարիք ուներ, որը չէր կարելի բաց թողնել։ Ավելի կարևոր էր, որ Իսրայելի դատավոր և ազատարար Սամսոնը հոգևոր առաջնորդ լիներ իր ժողովրդի համար:

Թեև ամեն մարդ անում էր այն, ինչ ճիշտ էր իր աչքին, Սամսոնին պետք էր անել այն, ինչ ճիշտ էր Աստծո աչքում և բերեր Իսրայելին Տիրոջ մոտ: Ցավոք սրտի, նա առաջնորդվում է իր աչքերով («Ես մի կին եմ տեսել») այն աստիճանի, որ նրա պատճառով անգամ չի կարողանում ապրել իր կոչման համաձայն:

Տերը իրականացնում է իր առաջնորդությունը Սամսոնի միջոցով, չնայած նրա թույլ բնավորությանը: Երկու անգամ Տիրոջ Հոգին գալիս է նրա վրա, որպեսզի զորությամբ կատարի իր հրաշալի սխրանքները: Սամսոնի և փղշտացիների առճակատումը բերեց նրան, որ Տերը դրա միջոցով փրկություն տվեց Իր ժողովրդին: Այդուհանդերձ Սամսոնի ոչ իրավաչափ մտերմությունը փղշտացիների հետ ի վերջո բերեց նրա պարտությանը։

Աստված նպատակ ունի մեր կյանքում: Սամսոնը գիտեր, թե որն է նրա կոչումը, սակայն իմանալը չազդեց նրա ապրած կյանքի վրա: Որքան ավելի շատ բանի Աստված կարող էր հասնել Սամսոնի միջոցով, եթե նա ընտրեր Աստծո կամքին հնազանդվելը: Մենք ունենք նույն ընտրությունն այսօր. լինել ստրուկները մեր կրքերի, թե թույլ տալ, որ Աստված ձևավորի մեզ որպես սուրբ անոթներ Իր Հոգու համար։

Յուստո Է. Մորալես

Ադվենտիստական հարավային համալսարան

Թարգմանիչ` Պավել Սարգսյան

Judges 14

This chapter reveals Samson’s character and sets the stage for the rest of the narrative of his life. Samson is a man controlled by impulses, physically strong but weak in spirit. His desire to marry a Philistine woman goes against the wishes of his parents, biblical law, and his consecrated status as a Nazirite. But none of these blessings matter to Samson who is only interested in what pleases him well (14:3).

From birth God had set a rule of life for Samson that would teach him discipline and self-control. For a man with the physical strength to tear apart a wild beast with his bare hands (14:6), temperance and self-control was a lesson Samson could not afford to miss. More importantly, as a judge and the deliverer of Israel, Samson was the spiritual leader of his people.

While every man was doing what was right in his own eyes, Samson was supposed to do what was right in God’s eyes and bring Israel together for the Lord. Unfortunately, it is with his eyes (“I have seen a woman”) that he first fails to live up to his calling.

The Lord accomplishes His purpose through Samson in spite of his weak character. Twice the Spirit of the Lord comes upon him with power to perform marvelous feats. This initial confrontation between Samson and the Philistines foreshadows the events through which the Lord will provide deliverance for his people. Yet Samson’s unlawful familiarity with the Philistines will ultimately prove his undoing.

God has a purpose for our lives. Samson knew what his calling was but knowing that did not influence the way he lived his life. How much more God could have accomplished through Samson if he had chosen to surrender his will to God! We have the same choice today—to be slaves to our passions or to allow God to mold us into holy vessels for His spirit.

Justo E. Moralis

Southern Adventist University

Սամսոնը նման չի իրենից առաջ և հետո եղած ոչ մի դատավորի, և նրա կանչվելն էլ տարբերվում էր մյուսներից։ Իրականում նրա կանչվելը ավելի շուտ էր, քան նրա ծնվելը. այն նրա ծնողների միջոցով էր։ Այնուամենայնիվ Աստվածաշնչում կան այլ օրինակներ, ովքեր օրհնվել են խոստացված երեխայի միջոցով (Սարրա և Իսահակ, Աննա և Սամվել, Եղիսաբեթ և Հովհաննես)։

Սամսոնի մայրը միակն է, ով երկնքից Տիրոջ Հրեշտակի անձնական այցելությանն արժանացավ։ Հետո Աստված ուղարկեց իր լրաբերին երկրորդ անգամ, այս անգամ Սամսոնի հոր` Մանուի հետ զրուցելու համար։ Աստվածաշունչն ասում է, որ միայն մեկ անգամ էլ երկու ծնողներ ունեցան անձնական հաղորդակցություն Աստծո հետ նմանատիպ իրավիճակում, դա Հիսուսի ծնողների` Մարիամի և Հովսեփի պարագայում էր (Մատթեոս 1, Ղուկաս 1)։

Նույնիսկ այն ժամանակ, երբ Մանուեի կինը մանրամասնորեն և հստակ ներկայացրեց այն ամենը, ինչ Հրեշտակն էր ասել նրան, Մանուեն, միևնույնն է, դեռևս կասկածում էր։ Դա չի նշանակում, որ նա չէր հավատում իր կնոջը, այլ Գեդեոնի պես նա ուզում էր ավելի վստահ լինել, որպեսզի նախապատրաստվեր իր առջև դրված հանձնարարությունը կատարելու։ Պարզ է, որ ավելի շատ հրահանգներ պետք է լինեին, քան մինչ այդ տրվել էր։ Պարզ է, որ ավելին պետք էր իմանալ, որպեսզի խոստացված երեխային մեծացնեին հնազանդության մեջ Աստծու պարզ պատվիրանի համաձայն։ Մանուեն նշանի կարիք ուներ և Տերը նրան տվեց այն զարմանալի ճանապարհով (13.19-20)։

Մխիթարական է իմանալ, որ Աստված պատրաստ է աշխատել մեզ հետ, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ մենք կասկածում ենք Նրա խոսքերին: Անկախ նրանից, թե մենք զգում ենք, որ չենք համապատասխանում կամ պարզապես չգիտեք Նրա կամքը, Տերը ճանապարհ կգտնի մեզ տրամադրելու, երբ Նրա երաշխավորման և առաջնորդության կարիքն ունենանք: Մանուեն Աստծուն ճանաչելու հոգևոր խորաթափանցություն չուներ, երբ Նա հայտնվեց նրա առաջ: Բայց նա գիտեր, որ բավական է աղոթել առաջնորդության համար, և Տերը պատասխանեց նրա աղոթքին։

Յուստո Է. Մորալես

Ադվենտիստական հարավային համալսարան

Թարգմանիչ` Պավել Սարգսյան

Judges 13

Samson is like no other judge before or after him, and his calling is also like no other. In fact, his calling came before he was conceived; it came through his parents. While there are other examples of barren women in the Bible who were blessed with a child of promise (Sarah and Isaac, Hannah and Samuel, Elizabeth and John).

Samson’s mother is the only one to receive a personal visit from the Angel of the Lord. Then God sends this divine messenger a second time, this time to talk to Manoah, Samson’s father. The only other time in the Bible where both parents received a personal communication from God is in the case of Mary and Joseph, Jesus’ earthly parents (Matt 1, Luke 1).

Even though Manoah’s wife had thoroughly and accurately relayed everything the angel had said to her, Manoah still doubted. It’s not that he didn’t believe his wife, but like Gideon, he is unsure that he is prepared for the task before him. Surely there must be more instruction than what was given. Surely there’s more to raising this promised child than obedience to God’s simple commands. Manoah needed a sign and the Lord gave him one in an amazing way (13:19-20).

It is reassuring to know that God is willing to work with us even when we doubt His words. Whether we feel inadequate or just unsure about His will, the Lord will find a way to provide us with the assurance and guidance we need. Manoah lacked the spiritual discernment to recognize God when He appeared before him. But he knew enough to pray for guidance and the Lord answered his prayer.

Justo E. Morales

Southern Adventist University

Հեփթայեին շնորհակալություն հայտնելու փոխարեն, ով պարտության մատնեց Իսրայելի հալածողներին, Եփրեմի մարդիկ նախանձով լցվեցին, քանի որ Հեփթայեն հաջողության հասավ առանց իրենց: Նախ մենք տեսանք, որ Եփրեմի մարդիկ ունեին չափից ավելի ինքնավստահության զգացում (8.1), իսկ այժմ նրանց վիրավորված հպարտությունը հանգեցնում է ավելորդ առճակատման:

Հեփթայեն ճշմարտացիորեն պնդեց, որ Եփրեմի մարդիկ իրավունք չունեն իրեն հակառակելու: Իր նախորդ պատերազմում ամմոնացիների հետ Հեփթայեն կատարեց խելամիտ և արդար պաշտպանական գործողություններ: Սակայն, ի տարբերություն ամմոնացիների հետ իր վարմունքին, Հեփթայեն չհամարեց, որ Աստված է, որ պետք է դատաստան անի գաղաադացիների և Եփրեմի մարդկանց միջև: Մենք այստեղ նույնիսկ չենք տեսնում, թե ինչ պատասխան տվեցին Եփրեմի մարդիկ:

Հեփթայեն պարզապես հավաքեց գաղաադացիների բանակը և գնաց Եփրեմի մարդկանց հետ պատերազմելու: Եթե Գեդեոնը հանդարտեցնում էր մարդկանց խոսքերով (8.2-3), ապա Հեփթայեն ընտրում է այլ տարբերակ. պատժել իր իսրայելացի եղբայրներին իրենց ամբարտավանության համար: Եփրեմի մարդիկ ոչ միայն պարտություն են կրում ճակատամարտում, այլ նաև հազարավորներով դաժանորեն սպանվում են (12.5-6):

Այս ամենը մի պահ ստիպում է մտածել, որ Եփրեմի մարդիկ ստացան այն, ինչին արժանի էին: Հարցը, սակայն, այն չէ, թե ինչի էին նրանք արժանի, այլ այն, թե արդյոք Աստված կամենում էր, որ նրանք պատժվեն: Հեփթայեմի նման շատ հաճախ մենք արագորեն դատապարտում ենք մեր հավատակիցներին, երբ նրանք լավ չեն վարվում մեզ հետ: Մենք դեմ չենք, որ Աստված գործի «ամմոնացիների» հետ մեր կյանքում, բայց չենք վարանում պայքարի մեջ մտնել այն եղբոր կամ քրոջ հետ, ով վիրավորել է մեզ:

Երբ Քրիստոսի հետևորդները վիճում են, սատանան հաղթում է: Երբ մենք թույլ ենք տալիս հպարտությանը ղեկավարելու մեր սրտերը, էական չի թէ որքան ճիշտ ենք, մենք պարտավոր ենք մեր վարքով վկայել Քրիստոսին: Ամեն օր մենք հրաժարվելով մեր «եսից», ոչ միայն պաշտպանում ենք մեր սրտերը մեղքից, այլ նաև թույլ չենք տալիս սատանային մեզ դարձնելու գործիք՝ մեր եբայրներին և քույրերին վնասելու համար:

Յուստո Է. Մորալես,

Ադվենտիստական հարավային համալսարան

Թարգմանիչ` Լիլիթ Հայրապետյան

Judges 12

Instead of thanking Jephthah for defeating the oppressors of Israel, the Ephraimites were jealous that Jephthah was successful without them. Previously we learned that the Ephraimites had an undue sense of self-importance (8:1), and this time their wounded pride led to an unnecessary confrontation.

Jephthah correctly contends that the Ephraimites have no right to be upset at him. With his previous disputation with the Ammonites, Jephthah had given a reasonable and fair defense for his actions. But unlike his dealings with the Ammonites, Jephthah does not suggest that it should be the Lord who renders judgment between Gilead and Ephraim. We are not even told what kind of response the Ephraimites gave.

Jephthah simply musters the Gileadite army and goes to war against Ephraim. While Gideon had appeased the Ephraimites with words (8:2-3), Jephthah chose to punish his Israelite brethren for their arrogance. Not only are the Ephraimites defeated in battle, they are slaughtered in cold blood by the thousands (12:5-6).

It’s tempting to think that the Ephraimites got what they deserved. The question, however, is not what they deserved, but whether God willed that they be punished. Like Jephthah, too often we are quick to condemn our fellow believers when they have wronged us. We don’t mind letting God deal with the ‘Ammonites’ in our lives but have no hesitation of waging war on the brother or sister who offended us.

When Christ’s followers quarrel, Satan wins. When we allow pride to rule our hearts, no matter how right we think we are, we are a liability to the testimony of Jesus. Our daily surrender of self not only protects our hearts from sin, it also keeps us from becoming a weapon Satan can use to attack our brothers and sisters.

Justo E. Morales

Southern Adventist University

Մեր առաջին տպավորությունը Գաղաադացի Հեփթայեի հետ կապված դրական չէ: Նա հանդիսանում էր անօրինական զավակ՝ ծնված մի պոռնիկից, վտարանդի՝ անհանգիստ ընտանեկան պատմությամբ, և «դատարկապորտ մարդիկ» ավազակախմբի ղեկավարն էր: Այնուամենայնիվ, ճանապարհին որոշակի դժվար դասեր քաղելուց հետո այս՝ առաջին հայացքից անարժան մարդը, դառնում է Իսրայելի դատավորը 6 տարով (12.7):

Ի տարբերություն նախորդ դատավորների Հեփթայեի ղեկավարության կանչվելը պարզորոշ բացակայում է: Նա Գաղաադի երեցների հետ բանակցության արդյունքում սկսում է ղեկավարել Գաղաադացիներին (11.8-10): Չնայած այս ամենին, կասկած չկա, որ Աստված է ղեկավարում բեմահարթակից անդին: Աստված զորացնում է Հեփթայեին կռվելու Իսրայելի թշնամիների դեմ (11.29) և նրա ձեռքն է մատնում ամոնացիներին (11.32): Տիրոջ ազատագրումը հօգուտ Իսրայելի է լինում, այլ ոչ Հեփթայեի (11.27):

Հեփթայեի պատմությունը կարող էր այստեղ ավարտվել, եթե չլիներ նրա կատարած երդումը: Չնայած որ Աստված օգնեց Հեփթայեին հաղթելու ամոնացիներին, նա կարծում էր, թե կարող է Աստծո հետ նույն կերպ բանակցություններ վարել, ինչ Գաղաադի երեցների հետ: Անմիջապես, մենք ցնցվում ենք նրա անհասկացողությունից՝ զոհաբերական համակարգի հետ կապված:

Մովսեսի օրենքը պարզ ասում է, թե ինչպիսի զոհաբերություններն են ընդունելի: Հեփթայեին թույլ չտրվեց զոհաբերել «իր տան դռնից ընդառաջ եկողին» (11.31): Այնուամենայնիվ նա կարծում էր, թե Աստծուն կարելի է կաշառել ողջակեզերի միջոցով: Այս ավելորդ երդումը մեծ ցավ կբերեր թե Հեփթայեին, թե իր միակ դուստրին:

Գրվածից պարզ չի երևում, թե ինչ պատահեց Հեփթայեի դուստրի հետ: Երդումը այնպես է ձևակերպված, որ կարծես Հեփթայեն նկատի ուներ ֆիզիկական զոհբերություն: Բայց Աստվածաշունչը չի ասում, որ դուստրը զոհաբերվեց: Դրա փոխարեն ասվում է, որ դուստրը կատարեց հոր երդումը և ոչ մի տղամարդու հետ հարաբերություն չունեցավ (11.39):

Նա ողբում է իր ամբողջ կյանքի կուսությունը (11.37) և պարզորոշ անհագնստացած է, որ իր հայրը կարող է զոհաբերել իրեն: Քանի որ մարդկային զոհաբերությունը արգելված էր օրենքով (Բ Օրինաց 18.10), ապա Հեփթայեի դուստրը պետք է ապրեր ուխտավորի միայնակ կյանքով (Թվոց 6):

Հեփթայեի փորձը աստվածաշնչյան դաս է մեզ համար, որպեսզի զգույշ լինենք մեր խոսքերում: Այն նաև զգուշացնում է մեզ Աստծո հետ բանակցություններ վարելուց, կարծես թե Ամենակարողը ինչ որ հեթանոսական աստված է ում կարելի է շահարկել: Հաճախ մենք մեզ բռնացնում ենք հետևյալ խոսքերում. «Տեր, եթե դու սա անես ինձ համար, ապա ես կլինեմ ավելի լավ քրիստոնյա»:

Աստված մեզանից պահանջում է ոչ միայն մեր սրտերը, այլ որպեսզի անձնատուր լինենք Նրան անվերապահորեն: Աստված փափագում է մեզ հեղեղել իր օրհնություններով, բայց մենք պետք է պատրաստակամ լինենք ընդունելու Նրա կամքը, և երբեք չշահարկենք Նրան՝ բարի գործեր կատարելու խոստումներով:

Յուստո Է. Մորալես,

Ադվենտիստական հարավային համալսարան

Թարգմանիչ` Զավեն Գաբրիելյան

Judges 11

Our first impression of Jephthah the Gileadite is not a positive one. He is an illegitimate son of a prostitute, an outcast with a troubled family history, and the leader of a gang of “worthless men.” Yet this seemingly unworthy individual became a judge of Israel for six years (12:7), but not before learning a few difficult lessons along the way.

Unlike previous judges, Jephthah’s call to leadership is conspicuously absent. His rule over the the Gileadites comes as the result of bargaining with the elders of Gilead (11:8-10). Yet, in spite of this, there is no question that God is guiding the events behind the scenes. The Lord empowers Jephthah to fight the enemies of Israel (11:29) and delivers the Ammonites into his hands (11:32). The deliverances by the Lord favors Israel (11:27), but does not favor Jephthah.

Jephthah’s story could have ended here except for the vow he made. Even though God helped him fighting the Ammonites, Jephthah felt he could bargain with God the same way he did with the elders of Gilead. Immediately we are shocked by his misunderstanding of the sacrificial system.

The Law of Moses clearly outlined what kinds of offerings were acceptable. Jephthah was not allowed to sacrifice “whatever comes out of the doors” of his house (11:31). However, he believes God can be bribed by burnt offerings. This unnecessary vow would bring much grief to Jephthah and to his only daughter.

The narrative is not clear on what happened to Jephthah’s daughter. The vow is worded in such a way as to give the impression that Jephthah meant a physical sacrifice. But the Bible does not say that she was sacrificed. Instead, we are simply told that she fulfilled her father’s vow and knew no man (11:39).

She bewails her life-long virginity (11:37), and is obviously concerned that her father might sacrifice her. Since human sacrifice was condemned by the Law (Deut 18:10), Jephthah’s daughter was to live the lonely life of a Nazirite (Num 6).

Jephthah’s experience is a biblical lesson on being careful what we say. It is also a warning about bargaining with God as if the Almighty is a pagan deity that can be manipulated. Too often we find ourselves saying, “Lord, if you do this for me, then I’ll be a better Christian.”

There’s nothing that the Lord desires more from us than our hearts and surrender to Him unconditionally. God yearns to shower our lives with blessings but we must be willing to submit to His will rather than trying to manipulate Him with the promise of good deeds.

Justo E. Morales

Southern Adventist University

Այս գլխում մենք տեսնում ենք, որ իսրայելացիները երկրպագում էին կուռքերին։ Երբ թշնամիները ճնշում էին իրենց, նրանք աղաղակում էին Տիրոջը օգնության համար (հ. 15), իսկ երբ հալածանքները դադարում էին, նրանք ետ էին դառնում կուռքերին: Շատ հեշտ է դատել իսրայելացիներին և ասել. «Ինչպե՞ս կարող էին նրանք շարունակել դա անել, երբ ունեին Աստծո ներկայության և փրկության այսպիսի կրկնվող օրինակներ»:

Այդուհանդերձ, մենք ինքներս ենք այդպես վարվում: Որքան հաճախ է Աստված օգնում մեզ դուրս գալ բարդ իրավիճակներից, և մենք կրկին ետ ենք դառնում մեր արատավոր սովորություններին: Մենք բոլորս ունենք թակարդներ կամ կուռքեր, և դիմում ենք դրանց, փոխանակ Աստծո մոտ գնայինք հարմարավետության, հանգստի և էներգիայի համար, երբ մեզ պետք է կատարել մեր աշխատանքը:

Բայց, Աստված ցանկանում է անել ավելին մեզ համար, քան դա է: Նա ցանկանում է փոխել մեր կյանքը: Աստված շահագրգռված չէ, որ մենք ունենանք կեղծ ապաշխարություն և գնանք Նրա մոտ միայն այն պատճառով, որ չենք ցանկանում կրել մեր արարքների հետևանքները: Նա ցանկանում է մեզ տալ նոր սիրտ ու նոր կյանք, ինչպես նաև այլ բաներ, որոնք մեզ հարկավոր են:

Աստված ունի հնարավորություններ քո և իմ հոգևոր աճի ու հավատի առաջ ընթանալու համար, պարզապես պետք է սպասել հորիզոնում: Բայց դու չես կարող գտնել այն, քանի դեռ քո կյանքում ճշմարիտ ապաշխարությունը թողել ես կուռքերի ետևում:

Այդ ի՞նչ ծուղակներ են, որ քեզ ետ են պահում այսօր Աստծուն լիովին հանձնվելուց: Աստծուն խորապես վշտացնում է քեզանից բաժանված լինելը, և Նա հույս ունի վերադարձնել ամենը, ինչ ցանկանում է անել քեզ համար։ Նա դեռ շատ ավելին ունի պատրաստված քեզ տալու համար: Պարզապես վստահիր Նրան և տես Աստծո հզոր ձեռքի աշխատանքը քո կյանքում:

Բրենոն Քրիստին, կապելան

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանիչ` Աննա Քոթանջյան

Judges 10

In this chapter we find that the Israelites worshiped idols; when oppressed by their enemies they cried to the Lord for help (v. 15), and when the oppression stopped they went back to worshiping idols. It is very easy to judge the Israelites and say, “How did they keep on doing this when they had such repeated examples of God’s presence and salvation?”

Yet, we do this ourselves. How often God helps us out of a difficult situation and we turn right back to our same vices. All of us have pitfalls, or idols, that we go to instead of going to God for comfort, rest, and energy we need to carry on our work.

But, God wants to do more for us than that. He wants to change our lives. He is not interested in false repentance where we only come to Him because we don’t want to deal with the consequences of our actions. He wants to give us new hearts and new lives as well as the other things we need.

God has opportunities of spiritual growth and adventures of faith for you and me just waiting on the horizon. But you can’t discover it until with true repentance you leave behind the idols in your life.

What holds you back from fully surrendering to God today? It grieves Him to be separated from you and having to hold back all He wants to do for you when He has so much more to give. Trust in Him and see His mighty hand at work in your life.

Brandy Kirstein

Southern Adventist University

Պատմությունը Աբիմելեքի և նրա կրտսեր եղբոր Հովաթամի մասին լավ օրինակ է, թե ինչպես է Աստված մեր ճակատամարտերը մղում: Աբիմելեքը սպանեց իր ընտանիքին, որպեսզի քաղաքականապես լինի առջևում և Սյուքեմի բնակիչներն աջակցեցին նրան իր չար մեթոդների իրականացման մեջ: Այն բանից հետո, երբ Աբիմելեքը կառավարեց երեք տարի, Աստված Ինքը «Աբիմելեքի և Սյուքեմի բնակիչների մեջ չար ոգի ուղարկեց» (համար 23): Աբիմելեքը ոչնչացրեց հենց նրանց, ովքեր աջակցել էին իրեն և հետո ինքն էլ ինքնասպան եղավ: Հովաթամը չէր մասնակցել այդ վրեժխնդրությանը, բայց Աստված կռվել էր նրա և նրա հոր Գեդեոնի համար:

Կա՞ արդյոք թշնամի ձեր կյանքում։ Կա՞ մեկը, ով միջամտել է այն հարցում, ինչը դուք կարծում եք, որ Աստված կոչ է անում ձեզ անել։ Կա՞ ինչ-որ մեկը, ով վնասել է ձեր ընտանիքին: Այնուամենայնիվ անհնար է, որ առանց Աստծո շնորհի մենք սիրենք, ինչպես Հիսուսն է պատվիրել և մեր թշնամիների համար աղոթենք և նրանց համար, ովքեր հալածում են մեզ: Թող Աստված լինի քո պաշտպանն այսօր։ Նրա ծրագրերը և ուղիները ավելի լավն են, քան մերը: Նա գիտի, թե ինչպես հաստատել արդարություն, ապաշխարություն և խաղաղություն: Վստահիր Հզորին և Նա ամեն ինչ ճիշտ ձևով կկարգավորի և կուղղի քեզ համար:

Բրենոն Քրիստին, կապելան

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանիչ` Կարինե Խաչատրյան

Judges 9

The story of Abimelech and his younger brother Jotham is a good example of how God fights our battles. Abimelech murdered his family in order to get ahead politically and the men of Shechem supported him despite his evil methods. After Abimelech had ruled for three years, God Himself stepped in and sent a “spirit of ill will between Abimelech and the men of Shechem” (vs. 23). Abimelech destroyed the very people who supported him and then was killed himself. Jotham played no part in this revenge, but God fought for him and for his father Gideon.

Is there an enemy in your life? Is there someone who has interfered with what you believe God has called you to do? Has someone hurt your family? While it is impossible without the grace of God, we have been asked by Jesus Himself to love our enemies and to pray for those who persecute us. Let God be your defender today. His plans and ways are better than ours. He knows how to bring about justice, repentance, and peace. Trust in the Mighty One and He will correct things and make amends for you.

Brandy Kirstein

Southern Adventist University

Գեդեոնը նոր էր պարտության մատնել մադիանացիներին և սպանել թագավորներ Զեբեին և Սաղմանային: Իսրայելը ի պատասխան երախտագիտության, խնդրեց Գեդեոնին դառնալ իրենց թագավորը:

Նա լսում է նրանց գովասանքը և պատասխանում. «Աստված կլինի ձեր առաջնորդը: Ես չեմ իշխի ձեզ վրա, ոչ էլ իմ որդին կիշխի»: Երանի նա հենց այստեղ կանգ առներ: Մայրամուտին Գեդեոնի ռազմական հաղթանակից հետո առաջ եկավ գայթակղությունը ոսկու հանդեպ. մի փորձություն, որը ճակատագրական դարձավ Գեդեոնի և նրա ընտանիքի համար:

Որքա՞ն հաճախ են սատանայի ամենաագործուն փորձությունները շրջապատում մեզ հոգևոր հաղթանակից հետո: Այս պատմությունը հանդես է գալիս որպես նախազգուշացում այն բանի, որ Աստված գործում է զորությամբ, սատանան գայթակղությամբ՝ հաղթանակը աղետի վերածելով:

Եկեք արձագանքենք հոգևոր վսեմությամբ, ոչ ինչպես Գեդեոնի ընտանիքը՝ ցանկությունը դեպի ոսկին կամ նույնիսկ Եղիայի նման, ով Կարմեղոս լեռան վրա Հեզաբելի հաղթանակից հետո անմիջապես փախավ, այլ նմանվենք Հիսուսին: Իր մկրտությունից հետո անապատում դեմ հանդիման հանդիպելով փորձություններին նա պատասխանեց. «Այսպես է գրված»:

Բրենոն Քրիստին, կապելան

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանիչ` Հովսեփ Սահակյան

Judges 8

Gideon had just defeated the Midianites and killed the kings, Zebah and Zalmunna. Israel responded in gratitude by asking Gideon to be their king.

To Gideon’s credit, he deflected the praise and responded, “The Lord will be your ruler. I will not rule over you, nor will my son rule over you.” If only he had stopped right there! In the afterglow of Gideon’s military victory lay the temptation of gold—a temptation that became a trap to Gideon and his family.

How often Satan’s most effective temptations come to us immediately after a spiritual victory! This story serves as a warning that when God works mightily, Satan lurks very close by to turn victory into disaster.

May we respond after a spiritual high, not like Gideon’s family and their desire for gold, or even like Elijah running from Jezebel right after the mighty victory on Mount Carmel, but like Jesus. Facing the fierce wilderness temptations right after His public baptism, he responded with “It is written!”

Brennon Kirstein, Chaplain

Southern Adventist University