Դուք երբևէ անհանգստացե՞լ եք, որ իրո՞ք Աստծո համար հնարավոր է, որ Նա փրկության ծրագիրը ավարտին հասցնի։

Աստծո եկեղեցին հաճախ թույլ է և մարտահրավերները ճնշող են թվում։ Թվոց գիրքը, ենթադրում ենք, որ լցված է չոր ցուցակներով և կանոնակարգերով, սակայն իրականում հետաքրքիր արկածային պատմություն է, որ ցուցադրում է Աստծո զարմանալի հնարավորությունները։ Մի պահ մտածեք հանգամանքների մասին. Իսրայելացիները են միայն մեկ տարի է, որ դուրս են եկել Եգիպտոսի ստրկությունից։ Գործելով Աստծո բացահայտ առաջնորդությամբ, Մովսեսի առաջին պարտքն է եղել ստեղծել երկրպագության մի համակարգ, որը խորհրդանշում էր սրբազան իրադարձությունները, որոնք վերջանալու էին մեղքի վերջնական ոչնչացմամբ։

Մեկ անգամ արդեն Իսրայելացիները ճանաչեցին Տիրոջը և Նրա սուրբ բնավորությունը խորանի համակարգի միջոցով, և տեսան, որ նա գիտի վերջը սկզբից։

Տերը սկսեց նրանց կոփելու գործընթացը, որպեսզի նրանց վերածի անկոտրում զենքի։ Մովսեսի երկրորդ քայլը, որ հիշատակովւմ է Թվոց գրքի մեջ, ամեն պատերազմելու ունակ մարդկանց հաշվառումն էր։ Ուշադիր ուսումնաիրությունից հետո, թե ով է ի վիճակի է պատերազմելու, պարզվել է, որ զինվորներ ստույգ քանակն է 603 550։ Այս թիվը շատ շա՞տ է, թե շատ քիչ է։ Ոչ։ Այն այնքան է, ինչքան Տիրոջը պետք է պատերազմելու համար։

Մարկ Շեֆիլդ

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Պավել Սարգսյանի

Numbers 1

Do you ever wonder if it is really possible for God to bring the plan of salvation to a close?

God’s Church is often weak and sometimes the challenges seem overwhelming. The Book of Numbers, supposedly filled with dry lists and regulations, is actually an exciting adventure story demonstrating the amazing capabilities of God. Think of the circumstances for a moment. The children of Israel were only one year removed from slavery in Egypt. Acting on God’s explicit directions, Moses’ first duty had been to create a worship system that foreshadowed sacred events ending with the final disposition of sin. Once the Israelites recognized the LORD and His holy character through the tabernacle system, and saw that He knows the end from the beginning, the LORD began the process of forging them into an unbreakable weapon. Moses’ second step, noted in the Book of Numbers, was accounting for every available fighting man. After careful investigation into exactly whom was able to fight, it was discovered that there were precisely 603, 550 soldiers. Was this number too few or too many? Neither. It was the number available, and with that number God would fight.

Mark Sheffield

Southern Adventist University

Սրբության օրենսգիրքը Ղևտացոցում ներկայացնում է, թե ինչ է Աստված ակնկալում է նրանցից, ովքեր իրեն են պատկանում, հիմնվելով նաև 26 գլխի վրա, որտեղ ներկայացվում են ուխտերը։ Ուխտերը Տիրոջն ուղղված խոստումներ էին որոշակի ծառայություն կատարելու, ինչ-որ նվեր տալու կամ էլ Նրան զոհաբերություն բերելու: Ուխտում էին միանգամայն կամավոր, բայց երբ նրանք չէին կարողանում ուխտը պահել, ապա Աստված Իր ողորմածությամբ առաջարկում էր պարտավորությունը մարելու ճանապարհը:

Դա արվում էր դրամական պարտավորություն դնելով խոստացողի վրա, ելնելով նրանից, թե ինչ է նա խոստացել։ Եթե խոստումը չէին կարողանում իրականացնել, ապա այդ երդման արժեքը կարող էր վճարվել ուղղակիորեն Աստծուն։ Այդ գումարները չէին կարող վճարվել տասանորդից կամ կենդանիներից, որոնք, որպես կանոն պետք է զոհաբերվեին Տիրոջը։

Մեր կամավոր ուխտերը կամ խոստումները Աստծուն, լուրջ պարտավորություններ են, որոնք պետք է կատարվեն։ Նրանք պետք է միշտ բխեն սրտից` Աստծո նկատմամբ երախտագիտությունից ու սիրուց։ Նրանք չպետք է անմտածված խոստումներ լինեն, այլ այնպիսիք, որ իրականանալի են։ Նրանք պետք է միշտ բխեն մեր ցանկությունից ինչ-որ առանձնահատուկ բան անելու մեր Աստծո համար, այլ ոչ թե Նրա հետ սակարկման փորձ լինեն:

Դին Դեյվիս

Ատլանտյան միության քոլեջ

Թարգմանությունը` Պավել Սարգսյանի

Leviticus 27

The Holiness Code in Leviticus, listing what God expects of those who belong to Him, concludes in chapter 26, which deals with vows. Vows were promises made to the Lord to perform some service, give some gift, or offer Him a sacrifice. Vows were entirely voluntary, but sometimes they could not be kept, so in His mercy, God generally offered a way to redeem the obligation. This was done by placing a monetary value on what was vowed. If the vow could not be carried through, then the value of that vow could be paid directly to God instead. This money could not be paid with either the tithe or with animals that normally were to be sacrificed to the Lord.

Our voluntary vows, or promises to God, are serious obligations that must be fulfilled. They should always spring from hearts overflowing with gratitude and love for God. They should not be rash vows, but thought through as to their feasibility. They should always stem from our desire to do something special for our God, rather than to try to bargain with Him.

Dean Davis

Atlantic Union College

Աստծո փրկության ծրագիրը ներկայացված էր ուխտի տեսքով, որում Աստված բազմիցս ասել է. «Ես կլինեմ նրանց Աստվածը, իսկ նրանք՝ իմ ժողովուրդը»: Բայց և այնպես մարդու արձագանքից էր կախված ամեն բան: Եթե մարդը որոշել է Տիրոջն ընդունել որպես իր Աստված, ապա Նա կպատասխանի՝ առատորեն շնորհելով իր ուխտի օրհնությունները: Իսկ եթե մարդը չի ընդունում ուխտը, ապա ուխտի անեծքը կիրականանա նրա կյանքում:

Աստված իր ողորմությամբ ոչ թե անեծք է ուղարկում, որպեսզի վրեժխնդիր լինի, այլ այն պատժի մի տեսակ է, որը նախատեսված է փրկագնման համար՝ կոչ անելով մարդկանց զարթնել և զգալ Աստծո անփխարինելի անհրաժեշտությունն իրենց կյանքում: Չնայած Աստված միշտ էլ օգտագործել է իր մեծահոգի ձեռքը, որպեսզի անեծքը ծանր չլինի ամեն անգամ: Սակայն վերջին հաշվով Իսրայել ազգը ստիպված եղավ լքել իր երկիրն ու բնակվել օտար երկրում: Բայց երբ նրանք ապաշխարեցին՝ Աստված վերականգնեց ու վերադարձրեց նրանց տուն:

Ինչ զարմանահրաշ, ներողամիտ Աստված ունենք մենք: Նա ձգտում է փրկել մեզ՝ բոլոր հնարավոր ճանապարհներով: Նա շռայլում է մեզ ամեն տեսակ օրհնություններ, և մեծ հաճույքով տալիս է մեզ ավելին, երբ մենք կարողանում ենք վարվել դրանց հետ: Եվ երբ մենք ընկնում ենք մեղքի մեջ, մերժում նրան, սակայն ավելի ուշ ապաշխարում, նա իր մեծ ներողամտությամբ ետ է ընդունում մեզ, ապա վերականգնում իր օրհնությունները:

Դին Դեյվիս

Ատլանտյան միության քոլեջ

Թարգմանությունը` Հերմինե Բեժանյանի

Leviticus 26

God’s plan of salvation was provided in the form of a covenant in which God repeatedly said, “I will be their God, and they will be my people.” However, it was conditional on man’s response. If a man chose to make God his Lord, God would respond by pouring out His covenant blessings. If a man did not accept the covenant, the covenant curses would apply to him.  

God, in His mercy, did not design the curses to beretributive, a sort of punishment, but were designed to beredemptive, urging the people to wake up and perceive their need for the Lord. Although God always uses the gentlest hand possible, the curses did become heavier each time. Ultimately the people of Israel were forced into exile by a foreign country.  But when they repented, God restored them and brought them back home. 

What a wonderful, gracious God we have! He seeks to save us by every means possible. He gives us blessings of all kinds, and would gladly give us more if we could handle them. If we fall into sin and reject Him, but later repent, He will accept us back graciously and restore His blessings.

Dean Davis

Atlantic Union College

United States

Աստված ուներ ֆինանսական ծրագիր, որպես հիշեցում Իր ժողովրդին, որ ինքն է եղել նրանց Աստվածը, Մեկը, ով հոգ էր տանում նրանց համար: Տարեկան հանգիստը սահմանված էր ամեն յոթերորդ տարին մեկ, որի ժամանակ հողը հանգստանում էր, քանզի ոչ տնկում էին և ոչ էլ հնձում: Ամեն դեպքում ինքն իրեն աճածը կարող էր յուրացվել ցանկացածի կողմից, լինի դա հարուստ թե աղքատ, և նույնիսկ օտարական: 

Եթե մի մարդ, ով պարտք էր և ստիպված է եղել իրեն վաճառել այդ մարդուն, որպեսզի մարի պարտքը, նա կարող էր փրկագնվել (նույնիսկ ոչ իսրայելացի սեփականատիրոջից) իր ընտանիքի և ընկերների կողմից: Բայց և այնպես յոթերորդ հանգստյան տարին հոբելյան տարի էր:

Աստծո ֆինանսական համակարգը Իսրայելի համար երբեք չէր ունեցել իրեն հավասարը: Տնտեսությունը հիմնականում հիմնված էր հողի, ապրանքների և ծառայությունների վրա, ոչ թե փողի: Աստված հստակորեն արգելել էր օգուտ ստանալ աղքատների հաշվին: 

Ծառաներին վերաբերվում էին որպես վարձկանների, և ոչ թե որպես ստրուկների: Հոբելյան տարվա շնորհիվ հողը տարեկան երկու տոկոսով արժեզրկվում էր, բայց չնայած դրան՝ ապրանքների գները բարձրանում էին: Բնակչության աճը օգնեց տնտեսությանը, ինչպես նաև  թույլ տվեց խուսափել աղքատության և հարստության արմատանալուն: Հողը, մարդիկ և նույնիսկ կենդանիները վայելում էին իրենց տարեկան հանգիստը:

Աստված հիմա էլ ակնկալում է, որ մենք լինենք ողորմասիրտ ու գթառած չքավորների նկատմամբ՝ հարկ եղած դեպքում ցույց տալով անհարժեշտ օգնությունը:

Դին Դեյվիս

Ատլանտյան միության քոլեջ

Թարգմանությունը` Հերմինե Բեժանյանի

Leviticus 25

God had a financial plan for reminding His people that He was their God, the One who took care of them. A Sabbatical was instituted every seventh year, where the land rested and nothing was planted or harvested. Whatever grew of itself could be used by anyone, rich or poor, including the stranger. If a man who owed a debt had to sell himself to the person, he could be redeemed (even from a non-Israelite owner) by family and friends.  But the seventh Sabbatical year was a Jubilee year. 

God’s financial system for Israel has never had an equal. The economy operated primarily on the basis of land, goods, and services—not money. God expressly forbid the people from charging interest to the poor.  Slaves were treated as hired servants—not slaves. Land depreciated about two percent a year because of the Jubilee, but even as its value went down, the value of goods increased.  Population growth helped the economy, and entrenched poverty and wealth were avoided. The land, people, and even animals enjoyed a Sabbatical rest.

God still expects us to show kindness and compassion to the poor and help them in times of need. 

Dean Davis

Atlantic Union College

Սրբարանի առաջին մասը`սրբությունը պատուհաններ չուներ։ Լույս ունենալու համար ժողովուրդը պետք է զեյթուն ծեծեր յուղ ստանալու համար, որպեսզի օգտագործեին յոթճյուղանի ճրագակալի համար, և Ահարոնը պատասխանատու էր լամպերը վառվող պահելու համար։ Լույսը պետք է վառվեր գիշեր և ցերեկ, որպեսզի ներկայացներ Աստծո ներկայությունը ժողովրդի մեջ։

Երբ հին ժամանակներում Աստծուն հայհոյում էին, ապա դա պետական օրինախախտություն էր և պետք է պատժվեր։ Կարող էր ներում լինել, բայց եթե դա պետական հանցագործություն էր, ինչպես օրինակ Աստծո դեմ բացահայտ ըմբոստությունը կամ սպանությունը, ապա դա պետք է պատժվեր, անկախ նրանից նա իսրայելացի էր, թե ոչ իսրայելացի։ Հակառակ դեպքում, Աստված գիտեր, որ մարդիկ կարող են ապաշխարել պատժից խուսափելու համար։

Տասներկու տափակ, կլոր նկանակ հացերը (յուրաքանչյուրը Իսրայելի տասներկու ցեղերին համապատասխան) և երկու գավաթները, որ կնդրուկ էին պարունակում դրվում էին Հացի սեղանի վրա։ Հացի այդ շոթերը մարդկանց հիշեցնում էին, որ Նա նրանց Կյանքի Հացն է։ Այդ տեսանելի դասը մեզ սովորեցնում է, որ Աստված մեզ սիրում է և հիշեցնում է, թե Ով է Նա մեզ համար։ Խորհրդանիշները տեղեկացնում են մեզ այն մասին, որ Աստված մշտապես ներկա է մեր կյանքում և հոգևոր սնունդ է հանդիսանում մեզ համար։

Դին Դեյվիս

Ատլանտյան միության քոլեջ

ԱՄՆ

Թարգմանությունը` Պավել Սարգսյանի

Leviticus 24

The Holy Place of the Sanctuary had no windows. To have light, the people had to beat olives to produce oil for the seven-branched lampstand, and Aaron was responsible to keep the lamps burning. The light had to be kept burning day and night for it represented God’s presence among the people.

When God was blasphemed in ancient times, it was a civil offense that must be punished. If forgiveness was sought, it was granted, but civil crimes, such as open defiance of God or murder, could not be settled on the basis of forgiveness alone, whether the crime was committed by an Israelite or non-Israelite. Otherwise, God knew people would repent primarily to avoid the penalty.

Twelve round flat cakes of bread (one for each tribe of Israel) and two cups containing frankincense were placed on the Table of Showbread. The flat cakes reminded the people that God was their Bread of Life.These illustrations tell us that God loves us and remind us of what He is to us.  The symbols inform us that God is always present in our lives and is the food that sustains us spiritually.

Dean Davis

Atlantic Union College

United States

Տոները հիմնված էին գյուղատնտեսական օրացույցի վրա և կազմակերպվում էին յոթ թվի և Շաբաթի շուրջը: Տոների հերթականությունն էր՝ Զատիկը և բաղարջակերացը, երախայրիները, Պենտեկոսնեն, Փողերի տոնը, Քավության օրը և Տաղավարահարացը:

Զատիկն ու բաղարջակերացը ոգեկոչում էին ելքը Եգիպտոսից, զատումն ու խնայումը, իրենց հետ անթթխմոր հաց վերցնելը: Երախայրիները և Պենտեկոստեն տոնում էին գարնան ցորենի բերքահավաքի սկիզբն ու վերջը: Փողերը հայտարարում էին Քավության օրվա պատրաստությունը (կամ Դատաստանը), իսկ Տաղավարահարացը հիշատակում էր անապատում նրանց վրաններում ապրելը և Դատաստանում նրանց ապահովումն ու ընդունումը:

Յուրաքանչյուր տոն նախատեսված էր ընդգծելու անցյալում Աստծո հոգատարությունն ու ազատագրումը, ինչպես նաև Նրա սերն ու պահպանությունն ապագայում:

Մենք պետք է շարունակենք հետևել այն ամենին, ինչ Աստված ակնկալում է մեզնից այսօր, առանձնացնելով անհատական ժամանակ և հատուկ օրեր, հիշելու, թե ինչ է Նա արել մեզ համար և Նրան շնորհակալություն հայտնելու համար:

Քանի որ Նա սուրբ է, մենք պետք է աճենք սրբության մեջ: Դա կարող է տեղի ունենալ միայն այն ժամանակ, երբ մենք ժամանակ ենք անցկացնում և մտերմիկ շփվում մեր Աստծո հետ:

Դին Դեյվիս

Ատլանտյան միության քոլեջ

ԱՄՆ

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 23

The feasts are based on the agricultural calendar and organized around the number seven, and the Sabbath. The sequence of the feasts was: Passover and Unleavened Bread, First Fruits, Pentecost, Trumpets, Day of Atonement, and Tabernacles (also called Booths).

The Passover and Unleavened Bread feasts commemorated the exodus from Egypt, the Lord’s passing over and sparing them, and the unleavened dough they took with them. The First Fruits and Pentecost feasts celebrated the beginning and end of the spring grain harvest. Trumpets announced the preparation for the Day of Atonement (or Judgment), and Tabernacles commemorated their living in tents in the desert and God’s provision and acceptance of them in the Judgment. Each feast was designed to emphasize God’s care and deliverance in the past, as well as His love and provision in the present.

We still must follow what God expects of us today by setting aside personal times and special days to remember what He has done for us and give Him thanksgiving. And since He is holy, we must grow in holiness. This can only be accomplished when we spend time with our Lord and maintain a close relationship with Him.

Dean Davis

Atlantic Union College

United States

Աստծո մոտ մաքուր ձեռքերով և սրտով գալն այնքան կարևոր էր, որ եթե մեկը սկսում էր աղոթել և հիշել, որ նա նեղացրել էր ինչ որ մեկին, նրանք առաջին հերթին պետք է ներեին այդ մարդուն, այլապես Աստված չէր լսի և ների նրանց (Մարկոս 11.25):

Այնուամենայնիվ, թվում էր, թե Իսրայելացիները ավելի հաճախ տեղի էին տալիս «ձևին», քան թե «սրտի վերափոխմանը» (Ինքա՞ն հաճախ ենք մենք նույնն անում): Նրանք մտածում էին, որ եթե զոհաբերություն էին կատարում, ապա դա բավական է: Բայց Աստված ասաց. «Ոչ, քո հնազանդությունն ավելի կարևոր է, քան թե քո զոհաբերությունը» (Գ Թագավորաց 15.22): Մեղքը չի կարող գոյություն ունենալ Աստծո ներկայությամբ: Այն մեզ բաժանում է Աստծուց։ Այն նեղացնում է Սուրբ Հոգուն: Այն ապականում է մեր մատուցած ծառայությունը:

Եսայիա 59.2-ում մենք հայտնաբերում ենք, որ մեղքը թույլ չի տալիս, որ Աստված մեզ լսի: Բայց ամենավատը, երբ մենք բռնվում ենք մեղքից, Նա չի կարող մեզ փրկել:

Եկեք Աստծուն չերկրպագենք «ձևական աստվածապաշտությամբ»: Եկե՜ք մի կողմ դնենք բոլոր հավակնությունները, և եկեք խնդրենք Նրան, բարեփոխել մեր սիրտն այսօր, որպեսզի Սուրբ Հոգու օրհնությունները լիարժեք թափվեն մեր վրա:

Մելոդիուս Էքո Մեյսոն

Ծրագրավորման տնօրեն, ARME Աստվածաշնչյան ճամբարային ծառայություն


Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի 

Leviticus 22

Coming to God with pure hands and a pure heart was so important that if someone began to pray and remembered he or she had a grudge against someone, they were first to forgive that person, otherwise God could not hear and forgive them (Mark 11:25).

However, it seems that often times the Israelites put the “form” before the “heart reform.” (How often have we done the same?) They thought if they gave the offering, it was good enough. But God said “No! Your obedience is more important than your sacrifice” (I Sam 15:22). Sin cannot exist in the presence of God! It separates us from God. It holds back the Holy Spirit. It corrupts the service we render. We find in Isaiah 59:2 that sin can keep God from hearing us. But worst of all, as long as we hold on to sin, He cannot save us!

Let us not profane the worship due our God with a mere “form of godliness.” Let’s put

aside all pretense, and let us ask Him to reform our hearts today that the blessing of His Holy Spirit may truly fall upon us!

Melody Mason

Director of Programming, ARME Bible Camp Ministries

Երբ որևէ մեկը մահանում էր, հրեաների մոտ սովորություն էր վշտի պատճառով պատռել իրենց հագուստները: Սակայն, այս պրակտիկան թույլատրելի չէր քահանայապետի համար: Նա ներկայացնում էր Հիսուս Քրիստոսին և պետք է կրեր անարատ Քրիստոսի նման մաքուր, առանց արատի հագուստ: Քահանայապետը, ով համարձակվեր Աստծո առաջ երևալ պատռված հագուստով, ցույց էր տալիս, որ նա իրեն հեռացրել է Աստծուց:

Այս գլուխը տալիս է «Աստծո տան առաջնորդների» սուրբ պատասխանատվության հանդիսավոր պատկերացումը (Եզեկիել 9.6):

Որպես հոտի հովիվներ և օրինակ մարդկանց, ավելի կենսական է, որ ձգտեն սրտի անարատությանը, որովհետև նրանք դիպչում են Աստծո սուրբ բաներին: Ժամանակների վերջում, նրանք, ովքեր իրենց ժողովարաններում չեն սովորեցրնի ճշմարտությունը, պատասխանատվություն կկրեն:

Եկե՜ք աղոթենք, որ Աստված ցույց տա մեզ, թե ինչպես ամուր բռնենք նրանց ձեռքը, ովքեր անկեղծ հոգևոր առաջնորդներ են, ոչ թե քննադատությամբ, այլ աղոթքով և մեր վերափոխված սրտով:

Մելոդիուս Էքո Մեյսոն

Ծրագրավորման տնօրեն, ARME Աստվածաշնչյան ճամբարային ծառայություն

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 21

When someone died, it was customary for the Jews to tear their robes in grief. However this practice was not allowed for the high priest. He represented Jesus Christ, and was to wear garments that were whole, clean, and without spot or blemish, just as Christ is without blemish. The high priest who dared to appear before God with torn robes indicated that he had cut himself off from God.

This chapter gives a solemn picture of the sacred responsibility that “leaders in the house of God” hold (Ezek. 9:6).

As shepherds of the flock and examples to the people, it’s even more vital that they be seeking purity of heart, for they touch the sacred things of God! At the time of the end, those who have not taught their congregations the truth will bear responsibility.

Let’s pray that God would show us how to hold up the arms of those in genuine spiritual leadership, not through criticism, but through prayer and through our own transformation of heart.

Melody Mason

Director of Programming, ARME Bible Camp Ministries

Ակնհայտ է, որ մենք, որպես քրիստոնյաներ, մեղք չենք գործում զոհաբերելով մեր երեխաներին Մողոքին: Բայց, արդյոք մենք մեղավոր չե՞նք զոհաբերելով մեր երեխաներին թերահավատությանը, նյութապաշտությանը, ռասիզմին, զգացմունքայնությանը: Կամ արդյոք մենք մեղավոր չե՞նք հոգևոր շնության մեջ:

Այն ամենն, ինչ Աստված պատվիրել էր անապատում, որոնք հիմնվել էին այն սկզբունքների վրա, այսօր ազդում են մեր կյանքի վրա:

Եթե ընտանեկան հարաբերությունների սրբությունը կամ ամուսնական հարաբերությունների սրբությունը պղծվում է, այն կազդի նաև եկեղեցու սրբության վրա, և շուտով հասարակությունը, որպես ամբողջություն կքանդվի: Որպեսզի դա արգելի Աստված սկսում է հենց հիմնադրումից… մեր երեխաները, մեր ծնողները և մենք:

«Զգույշ կացեք, որ այս փոքրներից մեկին չանարգեք» (Մատթեոս 18.10): Եթե դուք անիծեք ձեր ծնողներին, ումից Ես ձեզ ձևավորել եմ, Իմ արյունը ձեզ չի կարող ծածկել: Եթե դուք պղծեք սուրբ ամուսնական հաստատությունը կամ ունենաք սիրեկաններ (այսպիսով պղծելով սրտի սրբությունը), քո սիրտը և մարմինը չեն կարող Իմը լինել:

«Եթե մեր մեղքերը խոստովանենք, Նա հավատիրմ է և արդար, որ մեր մեղքերը թողի մեզ ամեն անիրավություններից» (Ա Հովհաննես 1.8,9):

Մելոդիուս Էքո Մեյսոն

Ծրագրավորման տնօրեն, ARME Աստվածաշնչյան ճամբարային ծառայություն

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 20

Ամբողջ գլխում «Ես եմ Եհովան» արտահայտությունը կրկնվում է 15 անգամ, ամեն պատվերից հետո: Եկեք ավելի խորը նայենք:

Ձեր գոյության Աստվածը Ես եմ, մի մոռացեք դա (համար 3):

Ես քարից չեմ պատրաստված: Ես կենդանի Աստված եմ (համար 4):

Զոհաբերությունդ ճիշտ ձևով մատուցիր (համար 5):

Ես եմ Աստվածը, ով տալիս է ձեզ այն ամենը, ինչը վերաբերում է կյանքին և բարեպաշտությանը (համար 9):

Իմ թագավորությունը հիմնված է չէ ստի, այլ ճշմարտության վրա (համար 11):

Իմ անունը սուրբ է, և այն չի կարող օգտագործվել մեղավոր կյանքը ծածկելու համար (համար 12):

Ես ներող Աստված եմ, այնպես որ չխնայես ներումը մյուսներից (համար 18):

Վետեր չանեք ձեր մարմնի վրա: Ձեր մարմինն Իմն է (համար 28):

Հոգ տար աղքատների, թույլերի և անտունների համար (համար 32, 34):

Ես դատաստանի և ողորմության Աստվածն եմ… Ես ձեզ ազատել եմ ծառայությունից (համար 36):

Ես ձեզ տվել եմ այս օրենքները, այնպես որ մի մոռացեք դրանք (համար 37):

Բոլորից առավել հիշեք, որ Ես եմ Եհովան, ձեր Աստվածը, և ուրիշը չկա:

Երկրպագի՜ր ինձ:

Եկե՜ք այսօր Նրան երկրպագենք երախտապարտ սրտով:

Մելոդիուս Էքո Մեյսոն

Ծրագրավորման տնօրեն, ARME Աստվածաշնչյան ճամբարային ծառայություն


Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 19

I am not a God made of stone. I am the Lord who lives (vs. 4). Offer your sacrifices in the right way (v. 5). I am the God that gives you all things that pertain to life and godliness (v. 9). My kingdom is based on truth, not lies (vs. 11). My name is holy, and it cannot be used to cover up a life of sin (vs. 12). I am the God who forgives, so do not withhold forgiveness from others (vs. 18). Do not make cuttings in your flesh. Your body is mine (vs. 28). Take care of the poor, the weak, and the outcast (vs. 32, 34). I am the God of judgment and mercy. . . I have delivered you from slavery (vs. 36). I have given you these statutes so don’t forget them, but keep them (vs. 37). Above all else, remember, I am the Lord your God, and there is none else!

Worship me!

Let us worship Him with a grateful heart today!

Melody Mason

Director of Programming, ARME Bible Camp Ministries