Խորանը իր կահույքով և քահանաներով, ֆիզիկապես ամբողջական էր: Բայց, այն բավական չէր գործելու որպես աստվածային պալատ: Աստծուն հարմար լինելու համար այն պետք է սրբվեր, քանի որ Նա է սուրբ:

Ամբողջ սրբությունը գալիս է Նրանից, այնպես, որ միայն Նա կարող էր օրհնել սրբարանը, որը արտացոլում էր երկնային բարձրագույն անձեռագործ սրբարանը (Եբրայեցիս 8.2, 5): Այս օծումը խորհրդանշվում էր մի շարք ծիսակատարություններով, որն իր մեջ ներառում է օծման յուղի օգտագործումը, և հատուկ զոհաբերությունները, որոնք պաշտոնավարվել էին որպես Աստծո ներկայացուցիչ՝ Մովսեսի կողմից:

Ահարոնի տղամարդ ժառանգորդներին, համայնքի մեջ, որպես Աստծո էլիտար ծառաներ կարգելու համար, Մովսեսը զոհաբերության արյունից քսեց նրանց աջ ականջներին, ձեռքի և ոտքերի բութ մատերին: Սա ցույց էր տալիս, որ յուրաքանչյուր քահանա ստանում էր աստվածային շնորհ, որը վերջին հաշվով հոսում էր Հիսուսի սրբարանից, որը հնարավորություն էր տալիս նրանց ամբողջ կյանքում պատասխանատվություն կրելու ի շահ մարդկանց՝ Աստծուն ծառայելու համար:

Այսօր, չկան քրիստոնեական քահանայության էլիտա, բացի Քրիստոսի քահանայությունից, ում միջոցով Աստծո ժողովուրդը պետք է մոտենա Նրան (Եբրայեցիս 4, 7-10): Մարդկային «թագավորական քահանայությունը» ներառում է բոլոր քրիստոնյաներին, որպես Աստծո ծառաներ (Ա Պետրոս 2.9-10): Զարմանալի շնորհը պատրաստում է տղամարդկանց և կանանց հնազանդվելու Քրիստոսի հանձնարարությանը՝ ծառայելով մյուսների փրկությանը (Մատթեոս 28.19-20):

Ռեյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 8

1-7 համարները ներկայացնում են հանցանքի պատարագի կարգը: Պատվերը, որ միսը պատկանում է քահանային տանում է այն մտքին, որ մյուս զոհերից էլ էր նրանց բաժին հասնում։ Ամբողջ զոհը զոհաբերվում էր Աստծուն, ով հանձնարարել էր դրանցից մի մասը Իր այդ ծիսակատարությունը կատարող քահանայներին: Այսպես, լրիվ ժամանակով ծառայողները եկամուտ էին ձեռք բերում իրենց աշխատանքից, որը օգնում էր աջակցելու իրենց և ընտանիքներին (համեմատի՛ր Ա Կորնթացիս 9.1-14):

Ողջ խաղաղության պատարագը նույնպես գնում էր Աստծուն, բայց, հետո այն եզակի ձևով բաժանվում էր Աստծո, քահանայի և զոհաբերողի միջև: Խաղաղության պատարագը կարող էր հիմնավորվել Աստծուն շնորհակալ լինելու իրենց ցանկությամբ, կամ Նրան տված երդումը կատարելու, կամ պարզապես Նրան նվիրվածությունն արտահայտելու համար: Դա ուրախ առիթի գովասանքի համար էր:

Բայց դրա արյունը, ներկայացնում էր կյանքը, և հետևաբար, այն չպետք է ուտվեր (համեմատի՛ր Ծննդոց 9.4, Գործ Առաքելոց 15.20, 29, նույնիսկ հեթանոս քրիստոնյաների կողմից, քանի որ, այն դեռ կա մինչ այսօր), ազատում էր զոհաբերողի կյանքը (Ղևտացոց 17.10-14): Սա ցույց է տալիս, որ նույնիսկ մեր փառաբանումն Աստծուն ընդունելի է միայն Քրիստոսի զոհաբերությունով:

Այսօր մենք աղոթում ենք, այլ ոչ թե զոհաբերում կենդանիներ (համեմատի՛ր Սաղմոս 141.2), և կարող ենք օրհնված լինել` տալով շոշափելի արտահայտություն մեր աղոթքներին այլ տեսակի զոհաբերությունների միջոցով:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գամրիելյանի

Leviticus 7

Verses 1-7 present the procedure for the trespass offering. The instruction that the meat belonged to the priest leads into a list of priestly portions from other sacrifices. The entire sacrifice was offered to the Lord, who assigned part of it to His priestly servant, who officiated the ritual. Thus, full-time ministers gained income from their work, which helped to support them and their families (compare 1 Cor 9:1-14).

An entire peace offering also went to the Lord, but then it was uniquely divided between God, the priest, and the offerer.  A peace offering could be motivated by the desire to show thanks to the Lord, or to fulfill a vow to Him, or simply to express devotion to Him. It was for a happy occasion of praise. But its blood, which represented life and therefore could not be eaten (compare Gen 9:4; Acts 15:20, 29, even by Gentile Christians as it still is today) ransomed the life of the offerer (Lev 17:10-14). This shows that even our praise to God is acceptable only through Christ’s sacrifice! Now we pray rather than sacrifice animals (compare Ps 141:2), and can be blessed by giving tangible expression to our prayers through other kinds of offerings.  

Roy Gane

Andrews University

Ղևտացոց 6.8-7.38-ի պատվերները լրացնում են նախորդ գլուխների զոհաբերությանը վերաբերվող տեղեկատվությունը: Սուրբ կրակը, որը սպառում էր զոհաբերությունները, վառվում էր հենց Աստծո կողմից (9.24)։ Այն շարունակաբար այրվում էր Իսրայելի երկրպագության կենտրոնում:

Մարդկային փայտերի կայծերը կխեղաթյուրեին Փրկչի զոհաբերությունը: «Երկրորդ մահի» աստվածային կրակից մեզ փրկելու համար (Հայտնություն 20), Քրիստոսը մահացավ մեր փոխարեն, տառապանք տանելով Իր Հորից բաժանվելով (Մատթեոս 27.46), որը համարժեք էր այդ կրակին:

Մեղքի պատարագը առավել սուրբ էր, բայց եթե մորթելու ընթացքում արյունը ցայտում էր քահանայի զգեստի վրա կամ զոհաբերողի վրա, արյունը պետք էր լվացվեր. դա նշում էր անմաքրությունը մեղավոր մարդու (համեմատի՛ր Ղևտացոց 11.25, 28, 35, Թվոց 31.23-24): Հետևաբար, այսպիսի արյան կիրառումը աղտոտում էր Աստծո սրբարանը, այնպես, որ այն պետք է մաքրվեր Քավության օրը (Ղևտացոց 16):

Մեկ ուրիշ վայրում, Ղևտացիներն արգելում են անմաքրություն բերել, Աստծո սրբության հետ առնչվելով (Ղևտացոց 7.20-21): Բայց, ազատելով մարդկանց մեղքերից, ազատելով զոհաբերողին «իրենց մեղքից» Աստված պատասխանատվություն է վերցնում Իր վրա, կրելով նրանց սխալները՝ սուրբ զոհաբերությունների միջոցով, որոնք խորհրդանշում էին Հիսուսին: Հիսուսի մաքուր արյունը, հանում է մեզանից մեր մեղքերը, քանի որ արյունը մեր մարմնում հանում է արտանետվող արտադրությունները: Մենք լվացված ենք Գառաի արյունով:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 6

The instructions in Leviticus 6:8-7:38 supplement information concerning sacrifices in the earlier chapters. The holy fire that consumed sacrifices, lit by God Himself (9:24), was to continually burn at the center of Israelite worship. Sparks of human kindling would misrepresent the Savior’s sacrifice. To save us from the divine fire of the “second death” (Rev 20), Christ was consumed in our place by suffering the separation from His Father (Matt 27:46) that was equivalent to that fire. 

The sin offering was most holy, but if any of its blood spattered on a garment of a priest or on the offerer during slaughter, the blood was to be washed off, indicating that it carried a kind of defilement (compare Lev 11:25, 28, 35; Num 31:23-24) from the  sinful person.  Therefore, application of such blood to God’s sanctuary contaminated it so that it had to be purified on the Day of Atonement (Lev 16). Elsewhere, Leviticus prohibits bringing impurity into contact with God’s holiness (Lev 7:20-21). But by removing sins from people—freeing the offerer “from his sin,” God takes the responsibility on Himself by bearing their faults through holy sacrifice, symbolizing Christ. Christ’s good blood carries our sins from us, as blood in our bodies removes waste products. We are washed by the blood of the Lamb! 

Roy Gane

Andrews University

Ղևտացոց 4-ում մեղքի պատարագը շտկում էր դիտավորյալ մեղքերը, որոնք մարդիկ չէին հասկացել, երբ դրանք կատարել էին: Ղևտացոց 5.1-13-ում լուսաբանվում է հանցագործության մեղքը. միտումնավոր չվկայելը (համար 1) և մաքրությունն անտեսելը կամ երդում անելը (համարներ 2-4):

Երբ մի մարդ (տղամարդ կամ կին) ճանաչում է մեղքը, անհատապես կրում է մեղքը, որը պատիժ է բերում մինչև նա կխոստովանի Աստծուն (ոչ թե քահանային), և կբերի մեղքի զոհաբերությունը: Հետո Աստված (ոչ թե քահանան), ով գիտի, թե երբ է ապաշխարությունն անկեղծ, կների:

Ղևտացոց 5.14-6.7-ում հանցանքի պատարագը քավում է սրբապղծության լուրջ մեղքերը: Չարաշահելով սուրբ բաները, որոնք պատկանում են Աստծուն (ինչպես, օրինակ՝ տասանորդը), կամ միտումնավոր չարաշահելով Աստծո սուրբ անունը կեղծ երդմամբ՝ խաբելով մեկ ուրիշ մարդու:

Նման մեղքերը բերում են անօրինական տնտեսական շահ, որոնք մեղավորը պետք է վերադարձնի Աստծուն կամ մեկ ուրիշ մարդու, գումարած` 20% տուգանք, մինչ հանցանքի պատարագ բերելը (համեմատի՛ր Մատթեոս 5.23-24):

Նույնիսկ, երբ մենք անում ենք լավագույն բաները, որոնք կարող ենք, մենք կարիք ունենք Քրիստոսի զոհաբերությանը: Նույնիսկ, երբ մենք զգում ենք մեր մեղքը, բայց չենք կարողանում բացահայտել այն (Ղևտացոց 5.17-19), մենք կարող ենք տալ մեր բեռը Հիսուսին:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 5

In Leviticus 4, sin offerings remedied unintentional sins, which people did not recognize when they committed them. Leviticus 5:1-13 extends coverage to intentionally not coming forward as witness to a crime (verse 1) and to neglect to undergo purification or fulfill an oath (verses 2-4). When a person (man or woman) recognizes a sin, the individual bears blame that would lead to punishment until he/she confesses to God (not a priest), and offers a sin offering. Then God (not the priest), who knows when repentance is genuine, chooses to forgive.

In Leviticus 5:14-6:7, trespass offerings atone for serious sins of sacrilege: Misusing a holy thing that belongs to God (such as tithe) or deliberately misusing God’s holy name in a false oath to defraud another person. Such sins bring wrongful economic benefit, which the sinner must restore to God or to the other person, plus a 20% penalty, before bringing a trespass offering (compare Matt 5:23-24). Even when we put things right the best we can, we need Christ’s sacrifice. Even when we sense our guilt but can’t identify our sin (Lev 5:17-19), we can leave our burden with Jesus!

 Roy Gane

Andrews University

Զոհաբերությունները՝ Ղևտացոց 1-3-ում կամավոր էին, բայց մեղքի և հանցանքի ընծաները (Ղևտացոց 4-5) պարտադիր էին, երբ մարդկային թերությունները կարող էին ազդել Աստծո սրբարանի և դրա հետ կապված սուրբ բաների վրա: Ողջակեզը հիմնականում քավչարար զոհաբերություն էր (Հոբ 42.8, Ղևտացոց 1.4), բայց մեղքի և հանցանքի ընծան ավելացվել էր հատուկ տեսակի դեպքերի համար:

Մեղքի զոհաբերությունը, ավելի շատ համարվում է որպես «մաքրման ընծա», որը մաքրում էր զոհաբերողներին քիչ (հիմնականում ոչ դիտավորյալ) մեղքերից և ֆիզիկական ծիսական անմաքրություններից (Ղևտացոց 12, 14-15): Ֆիզիկական անմաքրությունները մեղքի գործողություններ չէին, բայց ներկայացնում էին մեղքի պատճառով մարդու մահացու վիճակը:

Բացառապես, մեղքի զոհի արյունը դրվում էր եղջյուրների վրա, այսինքն, խունկի զոհասեղանի ամենաբարձր տեղը (երբ քահանայապետը կամ ամբողջ համայնքը մեղանչել էր) կամ դրսի զոհասեղանի վրա (մյուս բոլոր դեպքերում): Այն ցույց էր տալիս արյան կարևորությունը, որը փրկել էր զոհաբերողի կյանքը (Ղևտացոց 17.11) և մատնանշում էր Քրիստոսին, ով կգար և «կազատագրեր Իր արյամբ» (Եփեսացիս 1.7), և կտար «Իր անձը փրկագին շատերի համար» (Մատթեոս 20.28):

Քրիստոսը ոչ միայն ներում է շնորհում մեր գործած մեղքի համար, այլև ապաքինում է մեղքի պատճառով մահացու վիճակից (համեմատի՛ր Սաղմոս 103.2-3) այնպես, որ մենք կարող ենք վայելել հավերժական կյանքը (Հռոմեացիս 6.23):

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 4

The sacrifices in Leviticus 1-3 were voluntary, but the sin and trespass offerings (Lev 4-5) were required when human imperfections could affect God’s sanctuary or holy things associated with it.  The burnt offering was the basic atoning sacrifice (Job 42:8; Lev 1:4), but the sin and trespass offerings were added to deal with special kinds of cases. The sin offering, better termed “purification offering,” purified offerers from lesser (usually unintentional) sins and from physical ritual impurities (Lev 12, 14-15). The physical impurities were not acts of sin, but represented the human state of mortality resulting from sin.

 Uniquely, the blood of a sin offering was placed on the horns, that is, the highest points, of the altar of incense (when the high priest or whole community sinned) or of the outer altar (in all other cases). This showed the importance of the blood, which ransomed the life of the offerer (Lev 17:11) and pointed to Christ, who would come and provide “redemption through His blood” (Eph 1:7) and give “His life a ransom for many” (Matt 20:28). Christ not only provides forgiveness for our acts of sin, but healing from our state of mortality resulting from sin (compare Ps 103:2-3) so that we can enjoy eternal life (Rom 6:23).

Roy Gane

Andrews University

Խաղաղության ընծայի ծիսակատարությունը նշում էր մարդու և Աստծո միջև լավագույն փոխհարաբերությունը՝ զոհաբերության միջոցով: Այն մատնանշում է Հիսուսի զոհաբերությունը, որի միջոցով Աստծո ժողովուրդը վայելում է խաղաղությունը Նրա հետ (Հռովմայեցիս 5.1):

Այս առողջ փոխհարաբերությունը կարևորվում էր Աստծո և զոհաբերողի կողմից տրված սննդի միջոցով։ Խաղաղության ընծան միակ զոհաբերությունն էր, որի մսից զոհաբերողը կարող էր ճաշակել՝ զոհասեղանին Աստծո համար ճարպը այրելուց հետո, և երբ քահանան վերցնում էր իր բաժինը (համեմատի՛ր Ղևտացոց 7-ի հետ): Աստծո ուտելիքը խորհրդանշական է, քանի որ Նա կարիք չունի մարդկային սննդի (Սաղմոս 50.13):

Հացի նվերի նման, խաղաղության զոհաբերությունը չէր փրկագնում որոշակի մեղքից։ Այնուամենայնիվ, դրա արյունը ազատում էր զոհաբերողի (քավություն արված՝ հոգիների համար) կյանքը (Ղևտացոց 17.11), ցույց տալով, որ մարդկային կյանքը կախված է Քրիստոսի արյունից՝ Աստծո հետ վերականգված փոխհարաբերության միջոցով:

Նրա զոհաբերությունը ոչ միայն մեզ համար է, այլ այն պետք է ընդունվի հոգևորապես, քանի որ Հիսուսն ասել է. «Ճշմարիտ, ճշմարիտ ասում եմ ձեզ, եթե մարդի Որդու մարմինը չուտեք և Նրա արյունը չխմեք, կյանք չունեք ձեր անձերում» (Հովհաննես 6.53, բացատրված` 64 համարում):

Երբ մենք ընդունում ենք Հիսուսին մեր մեջ Սուրբ Հոգու միջոցով, Նրա սերն ապրում է մեր մեջ (Հռոմեացիս 5.5, Գաղատացիս 2.20) և փոխում է մեր փոխհարաբերությունները:

Այժմ այն արժե տոնել:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Հաբրիելյանի

Leviticus 3

The peace offering ritual celebrated the well-being of the human relationship with God through sacrifice. It pointed to Christ’s sacrifice, by which God’s people enjoy peace with Him (Rom 5:1). This healthy relationship was signified by a meal shared by God and the offerer. The peace offering was the only sacrifice from which the offerer could partake of the meat after the fat was burned on the altar to God and the priest took his portion (compare Lev 7). God’s “eating” was symbolic because He doesn’t need human food (Ps 50:13).

Like the grain offering, the peace offering did not atone for specific sins. Nevertheless, its blood ransomed the life (made atonement for the soul) of the offerer (Lev 17:11), showing that human lives depend on a restored relationship with God through Christ’s blood. His sacrifice is not only for us, but must be taken into us spiritually, as Jesus said: “unless you eat the flesh of the Son of Man and drink His blood, you have no life in you” (John 6:53, explained in verse 63). When we accept Christ into us (partaking of Him) through the Holy Spirit, His love lives within us (Rom 5:5; Gal 2:20) and transforms all our relationships.

Now that’s worth celebrating!

Roy Gane

Andrews University

Ղևտացոց 1-7-ը պատվերներն է տալիս հինգ տեսակի հատուկ զոհաբերությունների հետ կապված: Դրանք են. ողջակեզի, հացի, խաղաղության, մեղքի և հանցանքի զոհաբերությունները: Դրանք տարբերվում էին այն առումով, որ դրանցից որոշները կարող էին ուտել քահանաները (միայն ողջակեզը չէին կարող ուտել) և զոհաբերողները (կարող էին միայն խաղաղության զոհից ուտել), և որտե՞ղ էին քահանաները կիրառում արյունը (սովորաբար սեղանի կողքերին, բայց մեղքի զոհը՝ սեղանի եղջյուրների վրա):

Ինչի՞ համար է նման բազմազանությունը: Ո՜չ մի կենդանու զոհաբերություն չէր կարող խորհրդանշել Հիսուսի զոհաբերության հարստությունը: Օրինակ՝ Նա լիովին սպառվեց (ողջակեզ), բայց մենք կարող ենք հոգևորապես ճաշակել Նրան (խաղաղության զոհ): Ինչպե՞ս կարող էր մեկը բառացիորեն «ուտել» այն, ինչ որ «այրված էր»:

Հացի և ընպելիքի իրերը հաճախ ուղեկցվում էին մսով սննդի նվեր անելով (համեմատի՛ր Ծննդոց 18.6-8 և Թվոց 15): Հացը կարող էր ներկայացնել Հիսուսին` «կյանքի հացը» (Հովհաննես 6.35, Մատթեոս 26.26): Ղևտացոց 2-ում, հացի ընծան առանց արյան կամ մարմնի զոհաբերություն է, որովհետև այն ներառում է, ինչ-որ բանի փոխանցում Աստծո սրբազան իշխանություն՝ Նրա օգտագործման համար: Սա բացատրում է այն, ինչը Պողոսն էր կոչ անում. « ձեր մարմինները ներկայացրեք կենդանի, սուրբ և Աստծուն ընդունելի պատարագ, որ է ձեր բանավոր պաշտոնը» (Հռովմայեցիս 12.1):

Ամբողջությամբ օծված լինելու համար, մենք կարիք չունենք մեռնելու: Մենք, կարող ենք «կենդանի պատարագ» լինել Նրա ծառայության համար, մեր մարմինը ամբողջությամբ նվիրելով Նրան:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 2

Leviticus 1-7 provides instructions for five basic kinds of sacrifices: burnt, grain, peace, sin, and trespass offerings. These differed in terms of whether some of their meat could be eaten by priests (only burnt offerings could not) and offerers (only peace offerings could), and where priests applied the blood (usually sides of altar, but sin offerings on altar horns). Why such variety? No single animal sacrifice could symbolize the richness of Christ’s sacrifice! For example, He was totally consumed (burnt offering), but we can spiritually partake of Him (peace offering). How could anyone literally “eat” what is “burned up”?

Grain and drink items often accompanied meat to make a gift of food (compare Gen 18:6-8; Num 15). Grain could represent Christ, “the bread of life” (John 6:35; Matt 26:26). In Leviticus 2, a grain offering without blood or flesh is a sacrifice because it involves transfer of something to the sacred domain of God for His use. This explains how Paul could urge Christians to “present your bodies a living sacrifice, holy, acceptable to God, which is your reasonable service” (Rom 12:1). We don’t need to die in order to be fully consecrated. We can be “living sacrifices” by giving our lives over to God for His service.

Roy Gane

Andrews University

Նախկինում, Աստված խոսում էր Սինա սարից: Այժմ, աստվածային Թագավորը, հաղորդակցվում է Իր նոր շարժական պալատից: Ղևտացոցում, Իր խոսքերում՝ արձանագրված հատուկ լուրը, վերաբերվում է երկրպագությանը և սուրբ կյանքին: Հնգամատյանի (Մովսեսի հինգ գրքերի) սրտում, Ղևտացոցը, որը հիմքն է ամբողջ Աստվածաշնչի համար, Աստծո անմիջական ելույթն ավելի շատ է պարունակում, քան աստվածաշնչյան որևէ այլ գիրք:

Աստծո սկզբնական հրահանգները սրբարանից վերաբերվում են այն ուղիներին, որոնք նպաստում են զոհաբերությունների միջոցով Նրան մոտենալուն (Ղևտացոց 1-7): Առաջինը ողջակեզն է (Ղևտացոց 1), որն արդեն իսկ հայտնի է վաղ ժամանակներից (Ծննդոց 8.20, 22.13): Զոհերը փոփոխվում էին ըստ արժեքի, խոշոր անասուններից մինչև փոքր հոտի կենդանիները և նույնիսկ թռչունները, որոնք թույլ էին տալիս նույնիսկ աղքատներին կատարելու զոհաբերություն:

Յուրաքանչյուր ողջակեզում Աստծո զոհասեղանից ամբողջ զոհը՝ ծխով համբարձվում էր երկինք, բացառությամբ մորթու, որը պատկանում էր պաշտոնակատար քահանային, որպես իր ծառայության համար փոխհատուցում (Ղևտացոց 7.8): Նույնիսկ քահանան չէր կարող ուտել ողջակեզի զոհաբերությունից:

Ողջակեզի զոհաբերությունները սովորեցնում էին այն մարդկանց, ովքեր մեղքի պատճառով բաժանվել էին Աստծուց, որ նրանք կարող էին Նրա մոտ գալ միայն Իր սիրելի Որդու զոհաբերության միջոցով, ով կառաջարկեր իրեն «մեկ անգամ և բոլորի համար» (Եբրայեցիս 7.27-ը համեմատի՛ր Հովհաննես 1.29, 3.16-ի հետ): Ահա թե ինչքան է Աստված քեզ սիրում և երբ դու բաժանված ես Աստծուց, ցանկանում է, որ դու ետ վերադառնաս:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 1

Previously God spoke from Mt. Sinai. Now the divine King communicates from His new portable palace. In Leviticus, His special messages regarding worship and holy living are recorded in His own words. At the heart of the Pentateuch (five books of Moses), the foundation for the whole Bible, Leviticus contains more direct speech of God than any other biblical book.

God’s initial instructions from the sanctuary concern ways to approach Him there through sacrifices (Lev 1-7). First is the burnt offering (Lev 1), already known from early times (Gen 8:20; 22:13). Victims varied in cost from large herd animals to smaller flock animals and even birds, which allowed even the poorest Israelites to offer worship. In each burnt offering, the entire victim ascended in smoke from the Lord’s altar, except that the hide belonged to the officiating priest to compensate him for his service (Lev 7:8). Not even the priest could eat from the burnt offering.

Burnt offerings taught people who were separated from God by sin that they could only come to Him through the total sacrifice of His beloved Son, who would offer up Himself “once for all” (Heb 7:27; compare John 1:29; 3:16). That’s how much God loves you and wants you back when you are separated from Him!

Roy Gane

Andrews University

Ելից 40-ը մարդու և Արարչի միջև հարաբերությունների կատարյալ ավարտին հասցնելն է: Մենք տեսնում ենք, որ սրբարանը և իր ամբողջ կահույքը օծված էր և սրբագործված: Դրանք սրբված են և մաքրված, պատրաստելով՝ ընդունելու Աստծո ներկայությունը: Աստված լիակատար հավանություն է տալիս արվեստագետների ստեղծագործությանը, երբ օրհնում է սրբարանը և այն լցնում Իր ներկայությամբ:

Ցերեկը՝ Նրա ներկայությունը Իր ժողովրդին առաջնորդում է ամպով, իսկ գիշերը՝ կրակե սյունով: Կասկած չկա, որ Աստված սեր է, և Նա ձգտում է վերականգնել հարաբերությունն ու մտերմությունը մեզ հետ: Սրբարանի միջոցով, Նա մոտենում է առաջնորդելու, պաշտպանելու մարդկանց փրկելու և տալու ավելի մեծ նպատակ:

Այսօր, Հիսուսը երկնային սրբարանում ծառայում է, որպես մեր Քահանայապետ, քանի դեռ մենք մնում ենք այս երկրի վրա: Նրա վերջնական նպատակն է բնակվել մեզ հետ:

Մի օր, երկնային Երուսաղեմը նորից կգա երկրի վրա (Հայտնություն 21.2-4): Նրա գահը վեր կբարձրանա և մենք ընդմիշտ կապրենք այդ Ավետյաց Երկրում:

Գիսել Սարլի Հազել

Տեսողական արվեստի և դիզայնի դպրոց

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Exodus 40 

Exodus 40 is the consummation of the relationship between man and Creator.  We see that the sanctuary and all its furnishings are anointed and consecrated.  They are made holy and are cleansed in preparation for receiving God’s presence. The artist’s work meets God’s full approval when He blesses the sanctuary and fills it with His presence. His presence guides His people with a cloud during the day and a pillar of fire at night. There is no doubt that God is love as He seeks to reestablish a relationship and intimacy  with us.  Through the sanctuary He comes close to guide, protect, and to give people salvation and  a greater purpose. Today Jesus serves as our High Priest in the heavenly sanctuary ministering in our behalf while we remain on this earth. His ultimate goal is to dwell with us. 

One day the New Jerusalem will again come to rest on this earth (Rev 21:2-4). His throne will be lifted up, and we will dwell in that Promised Land forever.

Giselle Sarli Hasel

School of Visual Art and Design

Southern Adventist

Քրիստոսը մահացավ և դարձավ վերջին քահանան, և նրանց անունները, ովքեր ընդունում են Նրա արյունը, գրված են Նրա ձեռքերի ափերի մեջ, երբ Նա բարեխոսում է մեզ համար։

«Քրիստոսը կպահի նրանց անունները, ովքեր գտնում են, որ ոչ մի զոհաբերություն չափազանց ծանրագին չէ առաջարկելու Նրան հավատի և սիրո զոհասեղանի վրա։ Հնազանդների, ինքնազոհների և հավատարիմների անունները կքանդակվեն Նրա ձեռքերի ափերի մեջ։ Նա հատուկ աղաչանք կանի Հոր առաջ նրանց անունների համար» (Վկայություններ եկեղեցիներին հ. 3, էջեր 250-251):

Աստծուն երկրպագելը կարող էր այժմ կենտրոնանալ Սրբությունների սրբության վրա: Այստեղ, ապաշխարողների և իրենց մեղքերի քավությունը Հիսուսի արյան միջոցով ընդունեղների անունները կարող էին ներկայացվել Աստծո առաջ: Մեղավորների աղոթքները, աղաչանքները և տառապանքները և ցանկությունները բերվում են Աստծո առաջ։

Խորանը՝ իր ամբողջությամբ, երկրի վրա կապն էր Աստծո և մարդու միջև: Խորանի միջոցով, հաստատված երկրպագությունը, ընկած մարդու և Աստծո միջև, շփման միջոց էր, և ճանապարհ՝ վերականգնելու այն, ինչը կորսվել էր Եդեմի պարտեզում:

Գիսել Սարլի Հազել

Տեսողական արվեստի և դիզայնի դպրոց

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Exodus 39

When Christ died He became the ultimate priest and the names of those who accept His blood are inscribed in the palms of His hands as He mediates in our behalf.  “Christ will keep the names of all who count no sacrifice too costly to be offered to Him upon the altar of faith and love… The names of the obedient, self-sacrificing, and faithful will be engraven upon the palms of His hands… He will specially plead in their behalf before the Father." (Testimonies For The Church, 3:250-251)

Worshiping God would now focus on the most holy place.  Here the names of those who were repentant and accepted the substitution of their sins through the blood of Christ would be presented before God. The sinner’s prayer, supplication, struggles, and desires were brought before God. The tabernacle in its entirety was a channel between man and God on earth. The worship established through the tabernacle was the means of communication between fallen man and God and a way to restore what was lost at the Garden of Eden.

Giselle Sarli Hasel

School of Visual Art and Design

Southern Adventist University