Աստված կանչել էր Իր ժողովրդին՝ առանձնանալու Իր համար: Նրանք չպետք է զբաղվեին Եգիպտոսի պղծություններով, բայց նաև պետք է զգուշանային Քանանի վավաշոտ պրակտիկայից:

Այս գլխում, մենք տեսնում ենք, թե ինչպես է Աստված սահմանում հրամանագրերի համակարգ, որը կերաշխավորի ընտանիքի, ամուսնության սրբությունը, և ամենակարևորը սրտի սրբությունը:

Պողոսը Ա Թեսաղոնակեցիս 4.3,4 և 7-ում գրում է. «Որովհետև սա է Աստծո կամքը՝ ձեր սրբությունը, որ դուք ետ կենաք պոռնկությունից: Եվ ձեզանից ամեն մեկը գիտենա իր անոթը պահել սրբությամբ և պատվով: Որովհետև Աստված մեզ չկանչեց պղծության մեջ, այլ սրբության մեջ»:

Ես կարծում եմ, որ սա բանալին է Ղևտացոց այս ամբողջ գլխի: Մերկությունը մեզ չի բաժանում Աստծուց, այն ցույց է տալիս մեր ծածկվելու անհրաժեշտությունը, և Աստված պատրաստ է մեզ ծածկելու: «Երբ որ մենք դեռ մեղավոր էինք (կամ` երբ մենք մերկ էինք), Քրիստոսը մեզ համար մեռավ» (Հռոմեացիս 5.8):

Եկե՜ք, այսօր ընդունենք Նրա կատարյալ արդարության ծածկոցը:

Մելոդիուս Էքո Մեյսոն

Ծրագրավորման տնօրեն, ARME Աստվածաշնչյան ճամբարային ծառայություն

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 18

God has called His people to be set apart for Him. They must not practice the abominations of Egypt, but also must guard against taking on the lustful practices of Canaan. In this chapter we see how God begins to put a system of ordinances into place that will safeguard the sanctity of the family and of marriage, and most importantly, the sanctity of the heart.

Paul writes in 1Thes 4:3,4 & 7, “For this is the will of God, even your sanctification, that ye should abstain from fornication: That every one of you should know how to possess his vessel in sanctification and honour. For God hath not called us unto uncleanness, but unto holiness.” I believe this is the key thought behind this whole chapter in Leviticus. Nakedness does not separate us from God; it shows us our need to be covered, and God is ready and willing to to this. “While we were yet sinners (or while we were yet naked) Christ died for us!” (Rom 5:8).

Let's accept His covering of perfect righteousness today!

Melodious Echo Mason

Director of Programming, ARME Bible Camp Ministries

Չնայած նրան, որ Իսրայելի որդիները լքել էին Եգիպտոսը, նրանք իրենց ետևում չէին թողել բոլոր հեթանոսական ծիսակատարությունները: Կռապաշտության որոշ անպարկեշտ ձևեր Իսրայելացիները շարունակում էին կիրառել դաշտերում կարևորություն տալով հետևյալ արտահայտությանը. «Նրանք գնացին պոռնկության»: Այնպես, որ սահմանափակումն առ այն, որ միայն խորանում պետք է բերվեին զոհաբերությունները անհրաժեշտ երաշխիք էր կռապաշտական պրակտիկայի դեմ:

Քրիստոսը, որպես տիեզերական գառ, խաչվելով վերջ է դրել զոհաբերական համակարգին: Այժմ մեր զոհաբերությունը կոտրված և փշրված սիրտն է: Եվ մեզ անհրաժեշտ չէ հատուկ ֆիզիկական վայր գնալ` մեր մեղքերի համար փոխհատուցում փնտրելու:

Այնուամենայնիվ, մի վայր կա, որը չի փոխվել: Քավության համար մենք պետք է գանք խաչի պատվանդանի տակ, որը սրբարանի բակի զոհասեղանի խորհրդանիշն էր: Եթե մենք փորձենք մեր զոհաբերությունը կատարել մեկ ուրիշ վայրում, քան խաչին մոտ, ապա թագավորության մեջ բաժին չենք ունենա: Քանի որ Հիսուսն ասում է. «Ես եմ ճանապարհը, ճշմարտությունը և կյանքը: Ոչ ոք չի գալիս Հոր մոտ, եթե ոչ Ինձանով» (Հովհաննես 14.6):

Մելոդիուս Էքո Մեյսոն

Ծրագրավորման տնօրեն, ARME Աստվածաշնչյան ճամբարային ծառայություն

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 17

Though the children of Israel had left Egypt, they had not left all the pagan rituals behind. Certain forms of obscene idolatry were still being practiced by the Israelites in the fields, thus giving significance to the expression, “They have gone a whoring!” So the restriction to bring the sacrifices to the tabernacle was a necessary safeguard against these idolatrous practices.

 The sacrificial system has been done away with by Christ dying on the cross as the universal lamb. Now our sacrifice is a broken and a contrite heart. And we don’t have to go to a specific physical location to seek restitution for our sins. However, there’s one location that has not changed. We must come to the foot of the cross for atonement, as symbolized by the altar of sacrifice in the courtyard of the sanctuary. If we try to take our sacrifice elsewhere than to the cross, we will have no part in the kingdom. As Jesus says in John 14:6, “I am the way, the truth, and the life. No man cometh to the Father but by me."

Melodious Echo Mason

Director of Programming, ARME Bible Camp Ministries

Աստծո տունը նույնպես քավության կարիք ուներ տարին մեկ անգամ այն մեղքից և անմաքրությունից մաքրելու համար (Ղևտացոց 14.53), որը պետք է արվեր Քավության օրը (գլուխ 16): Երբ Իսրայելացիները բերում էին իրենց քավող զոհաբերությունները, նրանց մեղքը հեռանում էր իրենցից (Ղևտացոց 4) և մնում էր սրբարանում:

Մեղքի զոհը նույնպես պղծում է սրբարանն ու քահանաներին (նայեք նույն գլխի 6, 10 համարները): Այս «պղծությունը» ներկայացնում էր պատասխանատվությունը, որն Աստված կրեց, երբ ազատեց մարդկանց իրենց այն հետևանքները կրելուց, որոնք իրավամբ պատկանում էին նրանց (համեմատել Բ Թագավորաց 14.9):

Զոհաբերության միջոցով, հայտարարում էին, որ քավությունն արդեն արված է, երկրորդ փուլը մաքրում էր Աստծո տունը «պղծումից», որը ներկայացնում էր Նրա սուրբ կառավարումը: Օգուտ ստանալու համար, Նրա ժողովուրդը, ցույց էր տալիս շարունակական նվիրվածությունն Աստծուն, խոնարհելով իրենց անձերը և ձեռնպահ մնալով աշխատանքից (համեմատել 23.26-32):

Հիմա մենք հասկանում ենք Դանիել 8.14-ը, որտեղ Աստծո երկնային սրբարանը պետք է «արդարանար»: Վերջին օրերի դատաստանը (համեմատել Դանիել 7) պաշտպանելու է Աստծո հեղինակությունը, հաստատելով, որ Հիսուսի արյունը փրկել է արդար մարդկանց, Իր հավատարիմներին (Հայտնություն 14.12): Դատաստանը չի վճռելու, թե ով է մեղք գործել (քանի որ բոլորն են մեղավոր, Հռոմեացիս 3.23), այլ ով շարունակում է ընդունել Աստծո շնորհը: Այսպիսով, Աստված պահպանում է սիրո երկու կողմերն էլ, լիարժեք արդարությունն ու ողորմությունը (Սաղմոս 85.10):

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 16

God’s house also needed atonement to purify it (Lev 14:53) from sins and impurities once a year, which was to be done on the Day of Atonement (chap. 16). When the Israelites offered their atoning sacrifices, their evil was removed from them (Lev. 4) and were left at the sanctuary. Sin offerings also carried defilement that affected the sanctuary and its priests (see on chaps. 6, 10). This “defilement” represented the burden of responsibility that God carries when He frees people from bearing consequences that rightfully belong to them (compare 2 Sam 14:9).

Through sacrifice, affirming that atonement had already been given, the second stage purged the “defilement” of God’s house, which represented His holy administration. To receive the benefit, His people showed continuing loyalty to God by humbling themselves and abstaining from work (compare 23:26-32).

Now we understand Daniel 8:14, where God’s heavenly sanctuary must be “justified.” The end-time judgment (compare Dan 7) upholds God’s reputation by affirming that Christ’s blood has saved the right people, that is, those who show loyalty to Him (Rev 14:12). The judgment is not to determine who has sinned (for all have sinned, Rom. 3:23), but who keeps on accepting God’s grace. Thus God maintains full mercy and justice, the two sides of love (Ps 85:10).

Roy Gane

Andrews University

Ղևտացոց 15 գլուխը պատվերներ է տալիս սեռական ծորումների պառճառով մաքրության վերաբերյալ.

աննորմալ արական (համարներ 2-15)

         նորմալ արական (համարներ 16-17)

                  նորմալ իգական արականի հետ (համար 18)

         նորմալ իգական (համարներ 19-24)

աննորմալ իգական (համարներ 25-30 համեմատի՛ր Ղուկաս 8.43-38):

Ղևտացոց 18.19 և 20.18 համարներում սեռական հարաբերության արգելքը դաշտանի մեջ գտնվող կնոջ հետ ընդգրկված է բարոյական մշտական օրենքի մեջ (Եզեկիել 18.6)։

Կանխամտածված մեղք գործելը այս արգելված անմաքրության արդյունքները կրելու հետևանքով աստվածային պատժի է արժանանում (Ղևտացոց 20.18) առանց հասանելի ծիսական պաշտպանության։

Ժամանակավոր անմաքրությունը, որ հիշատակվում է Ղևտացոց 15.24-ում կարող է արդյունք լինել պատահականության, երբ կնոջ դաշտանային ժամկետը սկսում է առանց նրա իմանալու:

Որոշ արական կամ իգական անմաքրություններ պատահում են ինքնաբերաբար և որոշ լուրջ անմաքրություններ պահանջում են փրկագնող զոհաբերություններ մաքրման համար։ Այս փաստերը սխալ են ներկայացվել շատ քրիստոնյաների կողմից, նշելով, որ մարդիկ մեղք են գործել ավտոմատ կերպով։

Բայց նրանք չեն հասկացել տարբերությունը մեղքի և ֆիզիկական անմաքրությունների միջև։ Մեղավոր գործողությունները գործողություն են և այդ իսկ պատճառով նրանք ինքնաբերաբեր չեն կատարվում։ Նրանք ընտրություն են ենթադրում (Հակոբոս 4.17), եթե նույնիսկ անձը չի գիտակցում, որ իր ընտրությունը սխալ է (Ղևտացոց 4)։

Մենք մեր մեղավոր էությունը կպահպանենք մինչև որ Քրիստոսի երկրորդ գալստյան ժամանակ մեր մարմինները կփոխվեն (Ա Կորնթացիս 15.51-54), բայց Աստված ունակ է մեզ պահպանել մեղք գործելուց (Հուդա 24)։

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Պավել Սարգսյանի

Leviticus 15

Leviticus 15 provides instructions concerning impurities caused by genital discharges:

abnormal male (verses 2-15)

normal male (verses 16-17)

normal female with male (verse 18)

normal female (verses 19-24)

abnormal female (verses 25-30; compare Luke 8:43-48)

In Leviticus 18:19 and 20:18, prohibition of sexual intercourse with a menstruating woman is included among permanent moral laws (Ezek 18:6). Deliberate sinning by incurring this forbidden impurity results in the divine penalty of “cutting off” (Lev 20:18), with no ritual remedy available. The temporary impurity mentioned in Leviticus 15:24 resulted from an accident when a woman’s menstruating period began without her knowing it.

Some male and female impurities happened automatically and some serious impurities required atoning sacrifices for purification. These facts have been misinterpreted by many Christians to mean that humans sin automatically. But they have not understood the difference between sins and physical impurities. Acts of sin are acts, and therefore they are not automatic. They involve choice (James 4:17), even if a person does not realize at the time that the choice is wrong (Lev 4). We retain our state of sinfulness until our bodies are changed at Christ’s Second Coming (1 Cor 15:51-54), but God is able to keep us from acts of sin (Jude 24).

Roy Gane

Andrews University

Անհատը կարող է անցնել ծիսական մաքրման՝ ֆիզիկական անմաքուր աղբյուրը դադարելուց հետո: Մաքրությունը բուժում չէր (բացառությամբ զարմանահրաշ Նեեմանի դեպքի (Բ Թագավորաց 5), բայց նշում էր անմահ կյանքի ավելի մեծ բժշկությունը, երբ մարդկությունը նորից կվայելի Աստծո սուրբ ներկայությունը:

Մաքրությունը հաջորդելով մարմնի հիվանդությանն ընդգծում էր իրավիճակի լրջությունը, ներգրավելով երկարատև գործընթացը, մի քանի փուլով վերականգնելու մուտքը՝ համայնքի բնականոն կյանք: Յուրաքանչյուր փուլից հետո մարդը «մաքուր էր», որը նշանակում էր այդ գործընթացում լինել բավականին մաքուր:

Մեր սրտի մաքրության վերականգնումը, մեզ հնարավորություն է տալիս տեսնելու Աստծուն (Մատթեոս 5.8), նույնպես մի գործընթաց է, և պահանջում է Հիսուսի «հանցանքի քավություն» (Եսայիա 53.10, նույն եբրայերեն բառը): Գործընթացում Նա մեզ թույլ է տալիս փուլերի փորձը (Մարկոս 8.23-25), այնպես, որ մենք կարող ենք հասկանալ Նրա աշխատանքի մեծությունը, երբ Նա մաքրում է մեզ Իր արյամբ և ջրով (Հովհաննես 19.34, Ա Հովհաննես 5.8, և «զոպայով» Սաղմոս 51.7, Ղևտացոց 14.4-7) վերջնական մեղքի «բորոտությունից»:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան


Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 14

An individual could undergo ritual purification only after the source of physical impurity had stopped. Purification did not heal (except in the miraculous case of Naaman (2 Kings 5), but pointed to the greater healing of immortal life, when humans will again enjoy full access to God’s holy Presence. Purification following skin disease emphasized the seriousness of the condition by involving a lengthy process with several stages to restore access to normal life at home in the community. After each stage, the person was “pure,” which meant pure enough up to that point in the process.  

Our restoration to purity of heart that enables us to see God (Matt 5:8) is also a process, and requires the “trespass offering” (Isa 53:10; same Hebrew word) of Christ. He lets us experience stages in the process (Mark 8:23-25) so that we can grasp the greatness of His work as He purges us with His blood and water (John 19:34; 1 John 5:8; and “with hyssop”—Ps 51:7; Lev 14:4-7) from the terminal “leprosy” of sin.   

 Roy Gane

Andrews University

Ղևտացոց 13

Որոշ մաշկային հիվանդություններ, որոնք քայքայում էին մարդու մարմինը, տանում էին դեպի մահ (Թվոց 12.12): Հետևաբար, այս վիճակում, կատարում էին անհատական անմաքրության ծիսակատարություն, որը նշանակում էր, որ սուրբ բաների հետ շփվելն արգելված է:

Քահանաները պատասխանատվություն էին կրում, տարբերություն դնելու մաքուր և անմաքուր մաշկի միջև, որովհետև նրանք էին սրբության պահապանները, և նման ախտորոշումը պահանջում էր որոշակի փորձաքննություն: Մեղքի միջոցով «անկման» պատճառով (Ծննդոց 3), ոչ միայն վատանում է մարդկանց իրավիճակը, այլ նաև իրենց շրջապատում բաներն են վատանում:

Ղևտացոցում, կարող է ծանր հնչել՝ շեշտը դնելով աշխարհի քայքայվելու վրա, բայց այն փաստը, որ Աստված պնդում է հեռու մնալ մեղքից, մեզ հույս է տալիս: Այն մեզ պատմում է, որ ֆիզիկական չարիքը Աստծո բուն ծրագրի մի մասը չէ, և հետևաբար այն մշտական չէ:

Մարդը, ով տառապում է մաշկային հիվանդությամբ, պետք է առանձին ապրի, որպեսզի մյուսները չվարակվեն: Սա հիմնականում ծիսական անմաքրության տարածումը կանխելու համար էր, որոնք կարող էին ազդել Աստծո սրբարանի և դրանց հետ կապված սուրբ բաների վրա:

Աստվածաշնչում, այլ տեղերում, Աստված կարող էր որևէ մեկին հարվածել «բորոտությամբ» որպես պատիժ՝ լուրջ մեղքի համար (Թվոց 12, Բ Թագավորաց 5, Բ Մնացորդաց 26): Բայց Ղևտացոց 13-ում դրա մասին նշում չկա: Եթե ինչ որ մեկը տառապում է ֆիզիկապես, դա չի նշանակում, որ Աստված պատժում է նրան (համեմատիր Հովհաննես 9. 1-3):

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 6

«Անկումից» հետո (Ծննդոց 3), բոլոր մարդկությունը դարձավ մահկանացու և մեղքի պատճառով ենթարկվեց մահվան (Հռովմայեցիս 6.23): Որոշ բաներ, որոնք անվանվում են անմաքուր, կապված էին ծննդից մինչև մահ շրջափուլի հետ: Դրանք ներառում էին արյունը, սերմնահեղուկը և այլ հեղուկներ, որոնք հոսում էին վերարտադրողական օրգաններից, որոնք վատթարացնում էին մաշկն ու դիակները:

Նման անմաքրությունը բառացի չէր, բայց մի աստիճան, որն ընդգծում էր մեղավորի ֆիզիկական իրավիճակը, որը վերջանում էր մահով: Հետևաբար, անմաքրությունը պետք է տարանջատվեր սուրբ բաներից: Քանի որ այսօր երկրային տաճար չկա, անմաքրության ծիսակատարություններն անհրաժեշտ չեն: Այնուամենայնիվ, այդ համակարգը շարունակում է մեզ սովորեցնել ինչ-որ բան Աստծո հետ կապված փոխհարաբերությունների մեջ մեր բնության մասին:

Ծննդաբերությունից հետո, մայրը արյունահոսում էր մի քանի շաբաթ. այնպես, որ նա անմաքուր էր: Միգուցե, որովհետև աղջիկ երեխան կարող էր ծնվել իր սեռական տարածքում արյունով, մայրը կարող էր կրել երեխայի անմաքրությունը կրկնակի, քան այն ժամանակ, երբ նա տղա էր ունեցել: Այստեղ շեշտը դնելով կնոջ անմաքրության վրա, դրանով չի ցածրացվում կինը տղամարդուց, ով նույնպես կարող էր ունենալ բազմաթիվ անմաքրություններ (Ղևտացոց 15): Իր անմաքրությունն ավարտելու համար, մայրը պետք էր բերեր զոհաբերություն, ներառյալ «մեղքի զոհը»: Սրա ավելի լավ թարգմանությունն է «մաքրության զոհաբերություն», քանի որ նա մեղք չէր գործելև ներման կարիք չուներ:

Ռոյ Գեյն

Էնդրուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 12

After the “Fall” (Gen 3), all humans became  mortal and subject to death because of sin (Rom 6:23). Certain things, called “impure,” were associated with the birth to death cycle of mortality. These included blood, semen, and other fluids that flow from reproductive organs, also deteriorating skin, and corpses. Such impurity was not literal, but a category that emphasized the physical state of sinfulness that ends in death. Therefore, impurity was to be separated from holy things. Now that the earthly temple has ended, ritual purification is unnecessary. However, the record of the system still teaches us about our nature in relation to that of God. 

After childbirth, a mother bled for several weeks, so she was impure. Perhaps because a baby girl can be born with blood in her genital area,  the mother would bear the baby’s impurity  twice as long than if she had a boy. Emphasis on female impurity here does not devalue females below males, who could also have plenty of impurity (Lev 15). To complete her purification, the mother had to offer sacrifices, including a “sin offering.” This is better translated “purification offering” because she had not committed an act of sin and needed no forgiveness.   

Roy Gane

Andrews University

Սուրբ կյանքը իր մեջ ներառում է դիետան: Աստված չի ասում, ինչու են որոշ կենդանիներ մաքուր ուտելու համար, իսկ որոշներն էլ` ոչ: Այն փաստը, որ որոշներն անմաքուր են մեզ հուշում են, որ անմաքուր կենդանիները կապված են մահվան հետ: Ամեն դեպքում, Աստված ակնկալում է, որ մարդիկ վստահեն և հնազանդվեն, նույնիսկ երբ նրանք չգիտեն կոնկրետ պատճառները: Սակայն, Նա տալիս է ընդհանուր պատճառ՝ Նրա բնության հետ լինել ներդաշնակության մեջ (Ղևտացոց 11.44-45):

Ղևտացոց 11-ում որոշ արարողություններ կապված են մեռած կենդանիներից ժամանակավոր անմաքուր ծիսակատարությունների հետ: Այս պատվերները չեն կիրառվում այսօր: Հիմնական տարբերությունը մաքուր և անմաքուր կենդանիների, կախված չէ երկրային սրբարանի գոյությունից (կարդա՛ Ծննդոց 7-8):

Դանիելն ապրելով Բաբելոնում, հեռու ավերված տաճարից, հասկացավ, որ անմաքուր սնունդը կարող էր հակասել սրբությանը (Դանիել 1): Դանիելի նման, քրիստոնյաները պետք է սուրբ լինեն, կյանքի ամեն բնագավառներում (Ա Պետրոս 1.15-16): Ջրամբարի ջուրը մաքուր էր կենդանիների դիակներից (Ղևտացոց 11.36), քանի որ այն մաքրության աղբյուրն էր: Նմանապես, երբ Հիսուսն այստեղ երկրի վրա էր, Նա կարող էր շփվել անմաքուր մարդկանց հետ, քանի որ Նա մաքրության, կյանքի և բուժման Աղբյուրն էր: Նա կարող է նաև մեզ պահել բարոյապես մաքուր, երբ մենք ընդունում ենք Նրա բուժումն այս աղտոտված աշխարհում:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 11

Holy living includes diet. God does not say why some animals are pure and permitted to be eaten, while others are not. The fact that some are impure suggests that impure animals are associated with death. In any case, the Lord expects people to trust and obey even when they don’t know specific reasons. However, He provides the overall reason: to be in harmony with His holy nature (Lev 11:44-45). 

Some of Leviticus 11 deals with temporary ritual impurity from a dead animal. These instructions have no application today. Basic distinctions between pure and impure animals, however,  never depend on the existence of an earthly sanctuary (see Gen 7-8). Daniel, living in Babylon, far from the destroyed temple, understood that impure food would conflict with his own holiness (Dan 1). Like Daniel, Christians are to be holy in all areas of life (1 Pet 1:15-16). 

A spring or cistern of water was immune to impurity from animal carcasses (Lev 11:36) because it was a source of purity. Similarly, when Jesus was here on earth He could freely contact impure persons because He is the Source of purity, life, and healing. He can also keep us morally pure as we take His healing touch to a polluted world. 

Roy Gane

Andrews University

Նադաբն ու Աբիուդը չէին գործի այդ ճակատագրական մեղքը, եթե չհարբեին գինուց: Իրենց անզսպվածության պատճառով, նրանք անպիտան էին սուրբ ծառայության համար: Երբ օգտագործվում են հարբեցուցիչներ, դրանք զրկում են գիտակցությունից, բթանում է մեղք գործելու զգացողությունը: Անիրավություն գործողների մեջ կարծրացման գործընթաց է տեղի ունենում, և նրանք չեն տարբերում սուրբն անսուրբից:

Նրանք, ովքեր պնդում են, որ Հիսուսը եկել էր վերացնելու Աստծո օրենքը և վերջ դնելու հրեաների հինկտակարանյան խավար դարաշրջանի մտածելակերպին և խոսում են եբրայեցիների կրոնի մասին, որպես ձևերից և արարողություններից բաղկացած կրոնի, սխալվում են։ Քրիստոսը ոչ միայն եբրայեցիների առաջնորդն էր, Հրեշտակը, ում անունն էր Եհովա, այլ Նա էր, ով Իսրայելին տվեց օրենքը: Սինայում, ահավոր փառքի ֆոնի ներքո, Քրիստոսը Իր Հոր օրենքի տաս պատվիրանները հայտարարեց ի լուր մարդկանց: Նա էր, ով Մովսեսին տվեց քարերի վրա փորագրված օրենքը:

Քրիստոսի ձայնը Հին կտակարանից խոսում է մեզ հետ:

Ջեյմ Բլանկո

«Պարզ խոսքի» հեղինակը

Նահապետներ և Մարգարեների գաղափարների հիմնան հետ, էջեր 359-366

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 10

Այն բանից հետո, երբ սրբարանն ու քահանաները օծվեցին, նրանք պատրաստ էին ծառայելու Աստծուն: Ահարոնն ու նրա որդիները, կատարեցին իրենց առաջին զոհաբերությունները, որոնք զարմանալիորեն ընդունվեցին աստվածային կրակի միջոցով (Ղևտացոց 9, համեմատել Ա Թագավորաց 18.38-39):

Հին Մերձավոր Արևելքի այլ վայրերում, մարդու կողմից կատարված ծիսակատարությունների միջոցով աստծուն բերում էին տաճար: Բայց, Իսրայելի Աստվածը փոխեց այս պրակտիկան: Այնտեղ մինչ որևէ ծիսակատարություն կատարելը, Նրա փառքը լցնում էր խորանը (Ելից 40.34-35): Այս կերպ Նա ցույց էր տալիս, որ Նրա իրական, կենդանի Ներկայությունը ապրում է մարդկանց մեջ: Ի տարբերություն կուռքի, Նա կարող էր գալ և գնալ, երբ ցանկանար (համեմատել Եզեկիել 9-11):

Մինչև զոհաբերություն կատարելը մնացած ժողովքի համար, քահանաները պետք է ողջակեզ կատարեին իրենց համար, որովհետև նրանք էլ են բոլորի նման մեղավոր: Այսպիսով, նրանք ներկայացնում էին մարդկանց՝ Աստծուն, միևնույն ժամանակ, նրանք ներկայացնում էին Աստծուն մարդկանց:

Քրիստոսը, ում խորհրդանշում էր այդ ծիսական ծառայությունը, միակ սանդուխքն է մեր և Աստծո միջև (համեմատել Հովհաննես 1.51): Նա ապրեց մեր մեջ և ունեցավ այն տեսակի փորձություններ, որոնց մենք ենք բախվում, այնպես, որ Նա լիովին հասկանում է մեր պայքարը: Բայց, Նա մեղք չի գործել, հետաբար, Նա կարիք չուներ Իր համար քավություն անելու (Եբրայեցիս 4.15, 7.26-28): Նրա քավությունը միայն մեզ համար է:

Ռոյ Գեյն

Էնդրյուսի համալսարան


Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Leviticus 9

After the sanctuary and its priests had been consecrated, they were ready to serve God. Aaron and his sons officiated their first sacrifices, which were stunningly accepted by divine fire (Lev 9; compare 1 Ki 18:38-39). Elsewhere in the ancient Near East, a deity (represented by his/her idol) was brought into a new temple through rituals performed by humans. But the God of Israel changed this practice.  He took up residence at the tabernacle (Exod 40:34-35) before any rituals were performed there. In this way, He emphasized that His real, living Presence dwelt among His people. Unlike an idol, He could come or go (compare Ezek 9-11) as He wished.

Before performing sacrifices for the rest of the community, the priests had to offer sacrifices for themselves because they were faulty like everyone else. Thus, they represented the people to God at the same time as they represented Him to the people. Christ, to whom their ritual service pointed, is the only ladder between us and God (compare John 1:51). He lived among us and experienced the kinds of temptations that we face, so He fully understands our struggles. But He did not sin, and therefore He needed no atonement for Himself (Heb 4:15; 7:26-28). His sacrifice is only for us.

Roy Gane

Andrews University