Ելից 20.1-17 համարներում գրանցված տաս պատվիրանները կրկնվում են 2 Օրինաց 5.6-21 համարներում։ Համատեքստը Աստծո և իր ժողովրդի միջև եղած ուխտն է, որին նախորդում է Աստծո՝ Իսրայելին հրաշալի ու գերբնական միջամտությամբ Եգիպտոսից հանելը։ Ո՞վ կցանկանար մեկ ուրիշ աստված, քան Նրան, Ով հեշտորեն ոչնչացրեց այն ժամանակվա աշխարհին հայտնի ամենազորավոր բանակին։

Երբ Իսրայելը հայտնվեց Կարմիր ծովի փակուղու առջև, Աստված բացեց նրանց համար փրկության ճանապարհը, իսկ հետո փակեց` ծովը կրկին թողնելով փարավոնի զորավոր բանակը ջրի տակ։ Ահա թե ինչու, Իսրայելի՝ հսկաների պատճառով արագորեն կերպով ավետյաց երկիրը զբաղեցնելու ձախողումը այնքան վիրավորական էր՝ ուղղված Աստծո կարողություններին։ Ընդամենը օրեր առաջ էր Աստված հրաշքով նրանց ազատել, ինչպե՞ս կարող էին այսքան շուտ մոռանալ այդքանը։ Ինչպիսի՜ ահավոր անհավատություն ու անվստահություն...

Աստված ստեղծում և ազատագրում է մարդկանց՝ ի շնորհիվ Իր անսահման սիրո։ Նա տենչում է ամբողջ Իսրայելի հետ հաղորդություն ունենալուն՝ հին և ժամանակակից, ոչ թե ձևապաշտություն, այլ անկեղծ, մտերիմ փոխհարաբերություններ։

Ահա թե ինչու Աստված, պաթոսով երկար հոգոց է հանում. «Երանի թե նրանց սիրտն էլ այնպես լիներ, որ ինձանից վախենալով իմ բոլոր պատվիրանները պահեին ամեն ժամանակ, որպեսզի իրենց համար բարի լիներ և իրենց որդկանցն էլ՝ հավիտյան» (2 Օրինաց 5.29)։

Նորման Գալի

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Անուշ Սաֆարյանի

Deuteronomy 5

The Ten Commandments recorded in Exodus 20:1-17 are repeated in Deuteronomy 5:6-21. The context is a covenant between God and His people, and is preceded by reminding Israel of the miraculous, amazing deliverance God gave them from Egypt. Who would want any other god when the only God in the universe easily destroyed the greatest military power in the then known world?

When Israel stood trapped at the Red Sea, God opened up a path of rescue, and then closed the sea drowning Pharaoh’s mighty army. That is why Israel’s failure to move swiftly to occupy the promised land, because of the giants, was such an affront to God’s ability. Only days before God marvelously delivered them--how could they forget so soon? What incredible lack of faith and trust!

God creates and redeems humans as an act of deepest love. He yearns for communion with all Israel, ancient and modern; not formalism but intimate relationship.

That is why God, with longing pathos sighed, “Oh, that they had such a heart in them, that they would fear [reverence] Me and always keep all My Commandments, that it might be well with them and with their children forever” (v. 29).

Norman Gulley

Southern Adventist University

Այս գլխում Մովսեսը հիշատակում է Աստծո օրենքը, որ Նրա կողմից ասվեց Սինա սարի վրա: Տասը պատվիրանները Աստծո ուխտն են Իր ժողովրդի հետ: Սա հաղորդակցության լեզու է: Աստված ազատեց նրանց Եգիպտոսից, այդ իսկ պատճառով նրանք երախտագիտությամբ կպահեին Աստծո օրենքը (Ելից 20.1-17):

Աստված առանձնացնում է Իսրայելը որպես եզակի ժողովուրդ: Աստված նրանց հանեց Եգիպտոսի երկաթի հնոցից և նրանց տվեց օրենքները, որ նրանք իմանան, որ կա միայն մեկ Աստված: Երկրորդ պատվիրանում Նա զգուշացրեց, որ պատկերներ չսարքեն, ոչ էլ` օտար աստվածներ, որոնք կարող են հանգեցնել Աստծո եզակիությունը և իրենց սեփական եզակիությունը մոռանալուն, և վերջնական հաշվով գերի կգնային ազգերին:

Աստծո Յոթերորդ օրվա ադվենտիստների եկեղեցին այսօր կանչված է երկրպագելու Աստծուն որպես Արարչի (Հայտնություն 14.6-7). այս լուրը պետք է տրվի այս աշխարհին, այս վերջին ժամանակում, երբ էվոլյուցիան ունի մեծ ազդեցություն։

Մենք կհիշենք, որ Աստված մեր Արարիչն է, առանց էվոլյուցիային պարտական լինելու: Երբ քրիստոնյաների մեծ մասը հավատում է, որ Աստված օգտագործել է էվոլյուցիան արարելու համար, ադվենտիստները պետք է հռչակեն, որ Աստված մեր Արարիչն է, իսկ էվոլյուցիան սոսկ մադկության կողմից ստեղծված աստված, մի անպիտան պատկեր` զուրկ որևէ շփման ուխտից:

Նորման Գալի

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Deuteronomy 4

n this chapter Moses mentions God’s law spoken by Him from Mount Sinai. The Ten Commandments are God’s covenant with his people. This is relationship language. God delivered them from Egypt, therefore in gratitude they would want to keep the Ten Commandments (Exod. 20:1-17).

God singles out the uniqueness of Israel: God took them out of the iron furnace of Egypt and gave them His law so they might know that there is only one God. In the second commandment He warned them against making images, non-gods, which would lead them to forget the uniqueness of God and their own uniqueness and eventually cause them to be taken captive by other nations.

God’s Seventh-day Adventist Church today is called upon to worship God as Creator (Rev. 14:6-7), a message to be given to the world in this end-time when evolution is having such a great influence. We will only remain unique as we remember that God is our Creator, without any indebtedness to evolution. When most Christians believe that God used evolution to create, Adventists are to proclaim that God is the Creator and evolution is merely a man-made god, a worthless image devoid of any covenant relationship.

Norman Gulley

Southern Adventist University

Մովսեսը ոչ թե պատասխանեց Աստծո պարզ պահանջին, այլ Իսրայելի բողոքներին: Նա չհնազանդվեց Աստծուն, գործեց զայրույթով, պնդելով, որ ինքն ու Ահարոնը ժայռից ջուր են տալիս նրանց, և երկու անգամ հարվածեց ժայռին մեկ անգամ ասելու փոխարեն:

Նա գործեց ինքնուրույն և փառքը վերագրեց իրեն, Աստծուն մարդկանց առաջ սխալ ներկայացնելով: Քրիստոսի վրա կենտրոնանալու և Դավիթի նման Նրանից կախված լինելու փոխարեն, նա հույսը դրեց իր վրա և պայքարեց իր սեփական ուժերով: Բայց այս դեպքում էլ Աստված ժայռից ջուր տվեց, այլ ոչ թե Մովսեսը:

Մենք պետք է յուրաքանչյուր օրը սկսենք կանգնելով Աստծո առաջ, երբեք չմոռանալով Նրա ներկայությունը և մեզ ուղղված խոսքը, և ճգնաժամը դիմավորել Իր ուժով, մեզ Նրա մեջ թաքցնելով: Չնայած նրան, որ Մովսեսը Աստծուն չներկայացրեց, Աստված հաշվի առավ նրա ամբողջ կյանքը (Եբրայեցիս 11.23-28), հարություն տալով Մովսեսին և տանելով երկինք (Հուդա 9), և Մովսեսը մոտեցավ Հիսուսին Նրա այլակերպության ժամանակ (Ղուկաս 9.28-36):

Ինչպիսի՜ ներողամիտ, արդար և ողորմած Աստված մենք ունենք: Հիշե՛ք, երբ անկում եք ապրում, Աստված այնտեղ է ձեզ Իր գիրկն առնելու համար: Նա հետևում է քո կյանքի ամբողջ ընթացքին, ինչպես նա վարվեց Մովսեսի հետ:

Նորման Գալի

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Deuteronomy 3

Moses responded to the complaints of Israel, not to the clear request of God. He disobeyed God, acted in anger, and claimed that he and Aaron would bring water from the rock, then struck the rock twice rather that speaking to it once.

He acted independently and took glory to himself, and misrepresented God before them. Instead of focusing on Christ, depending on him like David did, he depended on himself and fought in his own strength. Even so God brought the water out of the rock, not Moses.

We need to begin each day before our God, never forget His presence and words to us, and only meet crises in His strength, hiding self away in Him. Even though Moses had not represented God in this rash act, God took into consideration his whole life (Heb. 11:23-28), resurrected Moses and took him to heaven (Jude 9), and Moses appeared to Christ in his transfiguration (Luke 9:28-36).

What a forgiving, fair and gracious God we have! Remember that when you fall, God is there to take you up into His embrace. He looks at the whole course of your life like He did with Moses.

Norman Gulley

Southern Adventist University

Էմիմները հսկաներ էին, մեծ ու բազմաթիվ Ենակիմների պես բարձրահասակ ազգ էին։ Բայց Աստված ոչնչացրեց նրանց հանուն Ղովտի սերունդների, որոնք անարգեցին մեծամասնությանը Իսրայելի, ով քառասուն տարի առաջ ահավոր վախենում էր Ենակիմների հսկաներից։ Սակայն հիմա դարձի չեկած այդ սերունդը մահացել էր, և նոր սերունդը Քանանի խոստացված երկիր մտնելու շեմին էր։

Նրանք հավատի մեջ առաջ էին անցել և ամբողջովին պարտության էին մատնել Ամորհացիներին ու նրանց քաղաքները։ Նրանք ճշմարտապես հայտարարում էին. «Չկար մի քաղաք, որ մեզ դեմ կենար. Տերը` մեր Աստվածը, բոլորին էլ մեր ձեռքն էր մատնել» (2 Օրինաց 2.36)։

Վերջին ժամանակների Իսրայելի համար առջևում չկան քաղաքներ, որոնք պետք է նվաճվեն մեզ համար, սակայն թշնամին առաջ կտանի կիրակնօրյա օրենքն ու մահվան հրամանագիրը մեզ համար (Հայտնություն 13.15)։ Իսկ Աստված էլ փառահեղ կերպով կփրկի մեզ (Դանիել 12.1)։

«Այն ամենն օրինակի համար էր նրանց հանդիպում, բայց մեզ խրատի համար գրվեց, որոնց դարերի վերջը հասավ» (Ա Կորնթացիս 10.11)։ Քրիստոսը ասել է մեզ. «...Վեր նայեք և բարձրացնեք ձեր գլուխները, որ ձեր փրկությունը մոտ է» (Ղուկաս 21.28)։ Աստված պայքարում երբեք պարտություն չի կրել իրենից կախյալ մարդկանց համար, և Նա ոչ էլ կկրի...

Նորման Գալի

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Հերմինե Բեժանյանի

Deuteronomy 2

The Emim were giants as tall and numerous as the Anakim. But God destroyed them for the descendants of Lot, which puts to shame the majority of Israel who forty years before were terribly afraid of the Anakim giants. But now the unconverted generation was dead, and a new generation was about to enter the promised land. They moved forward in faith and totally defeated the Amorites and all their cities. They rightly declared, “there was not one city too strong for us; the Lord our God delivered all to us” (v. 36b).

For end-time Israel, there are no cities just ahead for us to be conquered, but enemies pushing a Sunday law and a death decree (Rev. 13:15). God will gloriously deliver us, too (Dan. 12:1). “Now all these things happened to them an examples, and they were written for our admonition, upon whom the ends of the ages have come” (1 Cor. 10:11). Christ says to us, “lift up your heads, because your redemption draws near” (Luke 21:28b). God has never lost a battle for His dependent people, and He never will.

Norman Gulley

Southern Adventist University

Երկրորդ Օրինաց գիրքը համարվում է Մովսեսի հինգ գրքերից վերջինը, որոնց կոչում են Հնգամատյան։ Երկրորդ Օրինացը իր մեջ պարունակում է Մովսեսի վերջին խոսքերը, երբ նա վերանայում է Աստծո և Իսրայելի միջև փոխհարաբերությունների պատմությունը։ Այդ փոխհարաբերությունները ցույց են տալիս, որ Աստված չի փոխվում (Մաղաքիա 3.6), և «Հիսուս Քրիստոսը նույնն է երեկ, այսօր և հավիտյան» (Հռոմեացիս 13.8)։ Իսրայելն էլ համարյա չէր փոխվել, քանի որ նրանք ապստամբ ազգ էին և հաճախ էր Աստծո սերը հանդիպում նրանց անհաճությանը։

Որքան շուտ նրանք մոռացան Աստծո հոգատար միջամտություններն իրենց կյանքում։ Ահա եկել էր Քանանի երկիր մուտք գործելու պահը, որ Աստված խոստացել էր Իսրայելին դեռ Աբրահամի ժամանակներից։ Բայց այն տաս մարդիկ, ովքեր հետախուզել էին խոստացված երկիրը, եկան ու բողոքելով պատմեցին մեծ հսկաների մասին, հավաստիացնելով, որ անհնար կլինի գրավել Քանանը։ Իսրայելն էլ ընդունելով այդ մարդկանց խոսքերը` բողոք է ներկայանում Աստծուն, վստահ կարծելով, թե Ամորհացիները կգան ու կոչնչացնեն իրենց, եթե նրանք ետ չդառնան Եգիպտոս (Թվոց 14.1-4)։ Միայն Քաղեբն ու Հեսուն բերեցին դրական զեկույց, որի համար նրանց սպառնացին քարկոծել։

Մենք ժամանակակից Իսրայելն ենք և մուտքը Աստծո խոստացված Քանանի երկիրը արդեն առջևում է։ Ինչպես են մեզանից շատերը վախենում հսկա իրադարձություններից, որոնք կկատարվեն վերջին ժամանակներում, մոռանալով, որ Աստված մեզ համար կպայքարի։ Նա ընդամենը ցանկանում է, որ լինենք նրա հետ և հիշենք, որ Նա Աստված է (Սաղմոս 46.10)։

Նորման Գալի

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Հերմինե Բեժանյանի

Deuteronomy 1

Deuteronomy is the last of the five books of Moses, called the Pentateuch. Deuteronomy contains the last words of Moses as he reviews the history of God’s relationship with Israel. That relationship shows that God does not change (Mal. 3:6), and “Jesus Christ is the same yesterday and today and forever” (Heb. 13:8). Nor did Israel change much, for they were a rebellious people, usually meeting God’s love with non-compliance.

How soon they forgot God's interventions for them! It was time to enter Canaan, the land God promised Israel from the time of Abraham. But the ten men who spied out the land came back complaining of giants and said it was impossible to take the land. Israel believed them, complained to God, and believed that the Amorites would come and destroy them unless they returned to Egypt (Num. 14:1-4). Only Caleb and Joshua brought a good report, and they were threatened with stoning.

We are modern Israel and entrance to God’s Canaan is just ahead. How many of us are afraid of the giant events of the last days and forget that God will fight for us?  He wants us to be still and know that He is God (Psa. 46:10).

Norman Gulley

Southern Adventist University

Թվոց 27-րդ գլխում, հինգ քույրերը Հովսեփի ցեղից, գալիս են Մովսեսի մոտ պարզաբանելու հողի սեփականության հարցը: Ի՞նչ էր տեղի ունենում այն մարդու հողի հետ, երբ որ նա մահանում էր և չէր թողնում ժառանգներ:

Չպե՞տք է արդյոք նրա աղջիկները ժառանգեն այն ունեցվածքը, ինչը օրենքով պատկանում է նրա ընտանիքին: Մովսեսը այդ հարցը ուղղում է Աստծուն, որից հետո ստանում պատասխան, թէ ինչ պետք է անեն նրանք:

Սակայն 36-րդ գլխում այդ հարցը մի քիչ ավելի է բարդանում: Ամենայն հավանականությամբ այդ հինգ դուստրերը ովքեր դառնում էին ժառանգներ կամ կալվածատերեր, որպես հետևանք ըստ 27-րդ գլխի պետք է ամուսնանային: Եվ եթե նրանք Իսրայելի մի ցեղի որդիներին կին լինեն, նրանց ժառանգությունը պիտի վերանա և այն ցեղի ժառանգության վրա պետք է ավելանա, ովքեր որ կին են առել նրանց իրենց համար: Եթե աղջիկները որոշել են ամուսնանալ այդ ցեղի հետ, արդյո՞ք նրանց ունեցվածքը պետք է պակասեր:

Այդ հարցի վերաբերյալ նորից Մովսեսը խորհուրդ է հարցնում Աստծուց: Աստված պատասխանում է, որ կինը համարվելով այդ հողի սեփականատեր, կարող է ամուսնանալ ում հետ որ կցանկանա, սակայն նրա ամուսինը նույնպես պետք է պատկանի իր ցեղին: Ընտրության ազատությունը միշտ ակնկալում է պայմաններ: Եվ Աստծո պայմանները կամ հրահանգները երբեք չպետք է համարել խիստ կամ անարդար:

Ֆրեդ Կնոպեր

Թարգմանությունը` Հովսեփ Սահակյանի

Numbers 36

In Numbers 27, five sisters, descendants of Joseph, come before Moses and the community to discuss an issue of land ownership. What happens to a man’s land when he dies and leaves no male heirs; shouldn’t his daughters inherit what rightfully belongs to the family? Moses refers the question to God who answers that they should.

However, in chapter 36 the issue becomes at bit more complicated. Most likely one or more of these five daughters, who had become a landowner as a result of the decision in chapter 27, talked about their desire to get married. And one of them probably had her eye on a certain lad from another tribe, because the leaders of Manasseh come to Moses with the issue at stake. If the daughters who are now landowners decide to marry someone outside our tribe, will the tribe’s property be reduced?

Again Moses seeks God’s counsel. The answer given is that women owning land can marry anyone they desire, as long as they marry a man within their own tribe. Freedom of choice always comes with conditions. God's counsel and instruction should never be considered restrictive or unfair (see DA 761-764).

Fred Knopper

Այս գլուխը սահմանում է դիտավորյալ սպանության և պատահական սպանության միջև տարբերությունը: Դիտավորյալ սպանությունը սպանությունն է` դրդված ատելությունից կամ բարկությունից: Պատահական սպանությունը մարդկային կյանքի պատահական վերացումն է: Վերջին դեպքում մարդասպանը կարող էր ապաստան գտնել համապատասխան քաղաքում։

«Ճանապարհները, որոնք դեպի ապաստան քաղաքներ էին տանում, միշտ լավ վերանորոգված էին, ճանապարհի ողջ երկայնքով կանգնեցված էին ցուցանշաններ, որոնցում գրված էր «Ապաստան» բառը, պարզ, հստակ տեսքով, որպեսզի փախուստը չկարողանա մեկ րոպեով անգամ հետաձգվել» (ՆՄ, 515):

Սակայն սպանությունը, որը տեղի է ունեցել ատելության և բարկության դրդապատճառով, միշտ արժանացել է մահապատժի` գոնե երկու վկայի առկայության դեպքում:

«Ազգի անվտանգությունը և անմեղությունը պահանջում էր, որ սպանության հանցանքը խիստ պատիժ ստանա: Մարդկային կյանքը, որը միայն Աստված կարող է տալ, պետք է սրբորեն պահպանվի: Ապաստան քաղաքները, որոնք նշանակված էին Աստծո հնագույն մարդկանց համար, Քրիստոսի հովանավորության խորհրդանիշն էին:

Նույն ողորմած Փրկիչը, ով նշանակել էր այդ աշխարհիկ քաղաքները, Իր սեփական արյունը թափել է Աստծո պատվիրանները խախտողների համար, որի մեջ նրանք կարող են փախչել իրենց երկրորդ մահվանից ապահով լինելու համար: Ոչ մի ուժ չի կարող վերցնել Նրա ձեռքերը հոգիներից, որոնք գնում են դեպի Նա՝ ներման համար» (ՆՄ, 516):

Ֆրեդ Կնոպեր

Թարգմանությունը` Հովսեփ Սահակյանի

Numbers 35

This chapter carefully defines the difference between murder and manslaughter. Murder is killing motivated by hatred and anger. Manslaughter is an accidental killing of human life. Grace for a death caused by accident was found in the cities of refuge.

"The roads leading to them [cities of refuge] were always to be kept in good repair; all along the way signposts were to be erected bearing the word ‘Refuge’ in plain, bold characters, that the fleeing one might not be delayed for a moment” (PP 515).

But murder committed from a motive of hatred and anger was to always result in the death penalty, provided there were at least two witnesses.

“The safety and purity of the nation demanded that the sin of murder be severely punished. Human life, which God alone could give, must be sacredly guarded. The cities of refuge appointed for God’s ancient people were a symbol of the refuge provided in Christ. The same merciful Saviour who appointed those temporal cities of refuge has by the shedding of His own blood provided for the transgressors of God's law a sure retreat, into which they may flee for safety from the second death. No power can take out of His hands the souls that go to Him for pardon” (PP 516).

Fred Knopper

Խոստացված երկիրը՝ Քանանը, իսրայելացիների բնակության իսկական վայրն էր: Մեզ համար այսօր նոր երկիրը, որի ստեղծողն ու ճարտարապետն Աստված է, իրական վայր է, շոշափելի իրողություն:

Հավիտենական ավետյաց երկրի իրականությունը մի բան է, որ մենք պետք է ավելի հաճախ երևակայենք, առավել հաճախ կարդանք դրա մասին և առավել հաճախ խոսենք դրա մասին: Այն պետք է առավել իրական դառնա մեզ համար որովհետև Հայտնություն 22-ում Հիսուսը երեք անգամ ասում է. «Ահա շուտով գալիս եմ»:

«Եվ ահա շուտով գալիս եմ և իմ վարձքն ինձ հետ, որ ամեն մեկին կհատուցեմ ինչպես իր գործը կլինի» (Հայտնություն 22.12): «(Յուրաքանչյուր քրիստոնյայի առավելությունն է) սպասելով և արտորալով Տիրոջ գալստյան օրին հասնել» (Բ Պետրոս 3.12):

Մենք ամենքս, ովքեր դավանում ենք Նրա անունը՝ պտուղ բերելով ի փառս Նրա, որքան արագորեն է հարկավոր ողջ աշխարհում ցանել Ավետարանի սերմը: Արագորեն վերջին մեծ հունձքը կհասունանա, և Քրիստոսը կգա՝ քաղելու թանկագին բերքը» (ՔԱ, 69):

Դուք ի՞նչ եք անում՝ Տիրոջ գալստյանը հասնելու համար:

Ֆրեդ Կնոպեր

Թարգմանությունը` Մերինե Աթոյանի

Numbers 34

Canaan, the promised land, was a real place for the Israelites. For us today, the new earth whose builder and maker is God, is a real place, a tangible reality.

This realization of an eternal promised land is something we must visualize more often, read about more often, and talk about more often. It must become more real to us, because in Rev. 22, Jesus says three times, “I am coming soon.” 

“Behold, I am coming soon! My reward is with me, and I will give to everyone according to what he has done” (Rev 22:12 NIV). “It is the privilege of every Christian not only to look for but to hasten the coming of our Lord Jesus Christ (2 Peter 3:12, margin).

Were all who profess His name bearing fruit to His glory, how quickly the whole world would be sown with the seed of the gospel. Quickly the last great harvest would be ripened, and Christ would come to gather the precious grain” (COL 69).

What are you doing to hasten the Lord’s coming?

Fred Knopper

Ամեն անգամ, երբ Աստված հրահանգ է տալիս, միշտ պետք է ընտրություն կատարվի: Դա Աստծո ճանապարհին հետևելու հրահանգին հնազանդությո՞ւն կլինի, թե՞ դրա փոխարեն իրենց սեփական հակումներին հետևելու ընտրություն:

«Մեղքը, որքան էլ այն քիչ փայփայվի, կարող է խրախուսվել միայն կատարյալ կորստյան գնով: Ինչ մենք չենք հաղթահարում, հաղթելու է մեզ և հանգեցնելու է մեր ոչնչացմանը» (ՔՔ, 32-33):

Հենց որ Իսրայելի որդիներն անցան Հորդանանը և սկսեցին սրբել երկիրը, նրանք ձախողեցին Աստծո հատուկ ցուցումներին հետևելը: Նրանք արեցին որոշ մասը, բայց ոչ ԱՄԲՈՂՋԸ:

Ցավոք, «առանց հաշվի առնելու իրենց մեծ բախտավորությունը, նրանք ընտրեցին հեշտության և ինքնաարդարացման ուղին, նրանք ձեռքից բաց թողեցին երկրի նվաճման իրենց հնարավորությունները, և նրանց շատ սերունդներ տառապեցին այդ կռապաշտ ժողովուրդների մնացորդների պատճառով, որոնք, ինչպես կանխագուշակել էր մարգարեն, ինչպես «փուշ» էին նրանց աչքերում և «տատասկ»՝ նրանց կողերի համար» (ՆՄ, 544):

Այդքան հեռավոր անցյալում տեղի ունեցած այս պատմություններն ի՞նչ են այսօր սովորեցնում մեզ:

Թերևս մենք պետք է հարցնենք մեզ. կուռքեր կա՞ն իմ կյանքում, որոնք հարկավոր է լիովին մաքրել նախքան Հիսուսի վերադարձը:

Ֆրեդ Կնոպպեր

Թարգմանությունը` Մերինե Աթոյանի

Numbers 33

Any time God gives instruction there is always a choice to be made. Will those hearing the instruction follow God’s way, or chose instead to follow their own inclinations?

“Sin, however small it may be esteemed, can be indulged in only at the peril of infinite loss. What we do not overcome, will overcome us and work out our destruction” (SC 32, 33).

As the children of Israel crossed the Jordan and began to purge the land, they failed to follow God’s specific instructions. They did some, but not ALL.

Sadly, “regardless of their high destiny, they chose the course of ease and self indulgence; they let slip their opportunities for completing the conquest of the land; and for many generations they were afflicted by the remnant of these idolatrous peoples, that were, as the prophet had foretold, as ‘pricks’ in their eyes, and as ‘thorns’ in their sides” (PP 544).

What do these stories from so long ago mean to us today?

Perhaps we should ask ourselves: Are there any idols in my life that need to be fully purged before Jesus comes?

Fred Knopper

Երբ Ռուբենի և Գադի սերունդները դիմեցին Մովսեսին Հորդանանի արևելյան կողմում մնալու և բնակվելու խնդրանքով, նա ենթադրեց, որ նրանք ընդդիմանում են և անմիջապես բախվեց նրանց հետ` ասելով. «Մի՞թե ձեր եղբայրները պատերազմի գնան և դուք այստեղ նստեք: Եվ ինչո՞ւ համար եք Իսրայելի որդկանց սիրտը թուլացնում, որ չանցնեն այն երկիրը, որ Եհովան տվել է նրանց» (Թվոց 32.67):

Որքա՞ն հաճախ ենք մենք լավագույնի փոխարեն վատագույնը ենթադրում այլոց մտադրությունների հարցում:

Հաջորդ անգամ եթե որևէ մեկը մոտենա Ձեզ մեկնաբանությամբ, հարցով կամ խնդրանքով, հիշեք Մովսեսի պատմությունը և թե ինչպես Ձեր պատասխանը կարող է հիասթափեցնել կամ ոգևորել:

«Յուրաքանչյուր ոք շրջապատված է իր սեփական միջավայրով` միջավայր, որը կարող է լիցքավորվել հավատի, քաջության ու հույսի զորությամբ և սիրո քաղցր բույրով: Կամ այն կարող է լինել ծանր և սառը` մռայլ դժգոհությամբ և եսասիրությամբ, կամ թունավոր` բաղձալի մեղքի մահացու շղարշով: Մեզ շրջապատող միջավայրում յուրաքանչյուր անձնավորություն, ում հետ մենք շփվում ենք կամա թե ակամա ունենում է իր ազդեցությունը» (ՔԱ, 339):

Թող մեր կյանքը շարունակական այնպես արտացոլի Աստծո վերափոխիչ շնորհը, որ մեր ազդեցությունը և այլոց ուղղված պատասխանը լցվի սիրո բույրով:

Ֆրեդ Կնոպեր

Թարգմանությունը` Սամվել Սարգսյանի

Numbers 32

When the tribes of Reuben and Gad approached Moses about staying on the east side of the Jordan and living there, he assumed they were done fighting and immediately confronted them, saying, “Do you want to stay here while your fellow Israelites go to war? How can you discourage the people of Israel from crossing the Jordan into the land which the Lord has given them?” (Numbers 32:6­7 GNT).

How often do we assume the worst rather than the best in someone else and their intentions? 

The next time someone approaches you with a comment, question or request, remember this story of Moses and about how your response may discourage or cheer.  

“Every soul is surrounded by an atmosphere of its own - an­­ atmosphere, it may be, charged with the life­giving power of faith, courage, and hope, and sweet with the fragrance of love. Or it may be heavy and chill with the gloom of discontent and selfishness, or poisonous with the deadly taint of cherished sin. By the atmosphere surrounding us, every person with whom we come in contact is consciously or unconsciously affected” (COL 339).

May our lives continually reflect God’s transforming grace so that our influence and our response to others will be overflowing with the fragrance of love. 

Fred Knopper