Որպես Մադիամի աստվածապաշտ քահանա, Հոթորը մի քանի խորհուրդներ է տալիս Մովսեսին, երբ նա հետևում է Աստծո ընտրած առաջնորդի ամենօրյա կյանքին: Ամեն օր «առավոտից մինչև երեկո» գալիս էին Մովսեսի մոտ՝ բողոքների և խնդիրների լուծման համար: Ինչու չկիսել իր բեռը` ընտրելով հազարապետներ, հարյուրապետներ և ընտանիքների վրա տասնապետներ: Այս կառավարիչները սոսկ դատավորներ չէին, այլ իրենց խմբերի ղեկավարներ՝ խաղաղության և պատերազմի ժամանակ: Նրանց դիրքորոշումները երկուսն էին` քաղաքացիական և ռազմական: Աստծո հավանությամբ, այս համակարգում, Մովսեսը կկարողանար դիմանալ և ծառայել իր ժողովրդին ավելի արդյունավետ և եռանդուն:

Ահա մի մեծ դաս եկեղեցու և առաջնորդների համար: Արդյունավետ կազմակերպությունը չի կարող իրականացվել մեկ անձի միջոցով: Երբ եկեղեցին աճում է, պետք է նշանակված լինեն աստվածապաշտ առաջնորդներ, ովքեր կկրեն մեկը մյուսի բեռը և կանեն արդյունավետ որոշումներ Աստծո սուրբ առաջնորդությամբ: Համարձակ առաջնորդ ծառայողները կիսում են իրենց պարտականությունները մյուսների հետ: Նրանք աշխատում են Աստծո և միմյանց հետ ներդաշնակության մեջ, որպեսզի առաջնորդելու վստահված մարդկանց հետ մեկտեղ իրագործեն Ավետյաց երկիր մտնելու վերջնական նպատակը:

Մայքլ Հազել

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 18 

As a godly priest of Midian, Jethro offers Moses some advice as he watches a day in the life of God’s chosen leader. Everyone came to Moses with complaints and problems to resolve “from the morning until the evening.” Why not delegate his burdens by assigning leadership positions to those over a thousand, those over hundreds, and those over the family unit or tens? These rulers were not merely judges, but heads over their companies in times of peace and war. Their positions were both civil and military. Under God’s approval, Moses would be able to endure and serve his people more effectively and energetically with this system.

Here is a great lesson for the church and for leadership. Effective organization cannot be accomplished by one person. As the church grows there must be godly leaders appointed who will bear each other’s burdens and render effective decisions under God’s holy guidance. Courageous servant leaders share their duties with others.  They work in harmony with each other and with God to bring about the ultimate goal of entering the Promised Land, along with the people they have been entrusted to guide.

Ամենօրյա սննդի համար նրանց մանանա տալուց հետո, այժմ մենք գալիս ենք մեկ ուրիշ հավատքի ճգնաժամի`ջրի շուրջ: Այս երկու գլուխներում Աստված օգտագործում է կյանքի շատ տարրական, կենսական կարիքներ՝ սնունդն ու ջուրը, սովորեցնելու Իր ժողովրդին Իրենից ամբողջությամբ կախվածության մեջ գտնվելը: «Ի՞նչ պետք է անեմ»,- Մովսեսը հարցնում է Աստծուն: Եգիպտոսից դուրս գալուց 40 տարվա ընթացքում, Մովսեսը սովորեց լիովին վստահել Մեկին, ով իրեն առաջնորդում էր հոտերի հետ միասին մի արոտավայրից մյուս արոտավայրը: Իր հարցը Տիրոջը ցույց է տալիս Աստծո ժողովրդի առաջնորդի կեցվածքը: Երբ մենք դիմում ենք Աստծո օգնությանը, Նա գալիս է կանգնելու մեր առջև: Նա միջամտում է:

Պատերազմը Եսավի սերնդի՝ Ամաղեկացիների հետ, նախաձեռնեց պայքար, որը կարող էր տևել սերունդներով և հստակ տանում է դեպի Սավուղի միապետության հաստատման տակ (Ա Թագավորաց 15.2-3): Հեսուն հայտնվում է այստեղ առաջին անգամ և պատվիրում ուժ գործադրել թշնամու դեմ, մինչդեռ Մովսեսը կանգնում է սարի վրա` Աստծո մեկնած գավազանով: Իր ձեռքերով ձգվելով դեպի երկինք` Մովսեսը իր կեցվածքով կրկին անգամ ցույց է տալիս իր լիակատար կախվածությունն Աստծուց:

Թող, որ Աստված տա մեզ վստահություն, որ անհրաժեշտ է մեզ կյանքի յուրաքանչյուր ճգնաժամում:

Մայքլ Հազել

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 17 

After the provision of the manna for their daily food, we now come to another crisis of faith over water. In these two chapters God uses the very basic necessities of life, food and water, to teach his children total dependence on Him. “What shall I do?” Moses asks the Lord. During his 40 years of exile from Egypt, Moses had learned implicit confidence in the One who had led him from pasture to pasture with His flocks. His question of the Lord demonstrates the posture of a leader of God’s people. When we solicit God’s help He comes to stand before us. He intervenes.

The battle with the Amalekites, the descendants of Esau, initiated a feud that would last through the generations clear down to the establishment of the monarchy under Saul (1 Sam 15:2-3). Joshua appears here for the first time and commands the forces against the enemy while Moses stands upon the mountain with the rod of God outstretched. By stretching out his hands toward heaven, Moses once again by his posture demonstrates his  total dependence on God.

May God provide us with the trust we need for each crisis in life.

 
Michael Hasel

Southern Adventist University

United States

Երեք դաս մանանայի հրաշքից: Առաջինը, Աստված կապահովի մեր կարիքներն առատորեն, և համաձայն Նրա տեղեկության, թե ինչը մեզ ավելի երջանիկ կդարձնի: Մեր մարդկային միտումն է, ցանկանալ ետ գնալ դեպի այն ամենը, որոնք ավանդությունից դուրս են: Այստեղ Իսրայելը ձգտում էր վերադառնալ դեպի Եգիպտոսի մսով կաթսաները: Բայց Աստված լավագույն ծրագիր էր մշակել, որը կվերապատրաստեր նրանց վստահելու և Նրանից, որպես իրենց Աստված  կախվածության մեջ գտնվելու:

Երկրորդը, ամենօրյա մանանայի պարգևը ծառայում էր իսրայելացիներին՝ պատրաստելու Աստծո շաբաթին: Հրահանգները շաբաթ օրվա առաջին օրը հավաքելու  ինչքան անհրաժեշտ էր, և վեցերորդ օրվա կրկնակի հավաքելու հրաշքը տրվել էր «ապացուցելու նրանց, արդյոք նրանք կքայլեին Իր օրենքով թե ոչ» (համար 5): Այս գլխում ցույց է տրված, որ շաբաթը հայտնի էր սկսած արարչագործությունից և մինչև Սինա սարում օրենքի տալը: Չնայած նրանց, ովքեր չէին շարժվում Իր ճանապարհով, շաբաթ օրվա հետ կապված Աստծո ծրագիրը չի փոխվել, բայց դարձել է կանոն նրանց ճանապարհորդության ընթացքում:

Վերջապես, Աստված տալիս է մեզ ըստ մեր կարիքների: Նա մեզ տալիս է բավականին՝ ամեն օրվա համար: Մենք կարիք չունենք անհանգստանալու մեր ապագայի համար, որովհետև Աստված ապահովում է:

Մայքլ Հազել

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 16

Three lessons from the miracle of the manna: First, God will provide our needs more abundantly and according to what He knows will make us happiest. Our human tendency is to desire to go back to those things we know out of habit. Here Israel longed to return to the fleshpots of Egypt. But God worked out a better plan that would train them to trust and depend on Him as their God.

Second, the daily gift of manna served to train the Israelites about God’s sovereign Sabbath. The instruction to gather what they needed in the first days of the week, and the miracle of  twice as much on sixth day was given to “prove them, whether they will walk in my law or not” (vs. 5). That the Sabbath was known since the creation of the world and before the giving of the law at Sinai is demonstrated in this chapter. Despite those who did not follow His ways, God’s plan for the Sabbath did not change but became normative throughout their journeys.

Finally, God gives us according to our needs. He gives us enough for every day. We have no need to worry about the future, for our God provides.

 Michael Hasel

Southern Adventist University

Երբ Աստված ազատում է մեզ և տանում է մահից դեպի կյանք, Նրա հետ կա ուրախություն: Մարդիկ ուղղակի չեն կարող չերգել և չփառաբանել Աստծուն ցնծության ձայնով, երբ Աստված միջամտում է ևս մեկ հրաշքով: Այստեղ մենք ունենք Սուրբ գրքում արձանագրված ամենավաղ երգը, գրված՝ Կարմիր ծովում Եգիպտոսի հզոր բանակից՝ Աստծո ժողովրդի փրկությունից հետո:

Աստծո այս փրկագնող գործողության որոշակիությունը մեզ հավաստիացնում է, որ մենք ապագայի համար վախենալու ոչինչ չունենք: Երգի վերջին տունը կենտրոնանում է ապագա թշնամիների վրա, ովքեր պարտություն կկրեն: «Քո հզոր բազուկով նրանք քարի պես ամուր կլինեն»: Երբ մենք հանդիպում ենք որոշակի անհնարինության, երբ մենք կյանքում փակուղու մեջ ենք և չգիտենք, որ ճանապարհով գնանք, մենք կարող ենք գտնել հավաստիացում «Մովսեսի երգի» մեջ, որը ոգեկոչում է Աստծո ժողովրդի փրկությունը:

Իրադարձությունների միջոցով, որտեղ Աստված միջամտում է մեր կյանքում, մենք գտնում ենք հավաստիացում, որ Նա կբերի մեզ, «Որտեղ Աստված կթագավորի հավիտյանս հավիտենից»: Մեծագույն հույսի վախճանը կլինի բոլոր նրանց երգը, ովքեր կանգնած են Հիսուսի հետ երկնքում, փրկության վերջին օրը, երբ մենք կանգնում ենք «ապակե  ծովի» վրա (Հայտնություն 15.3):

Մայքլ Հազել

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 15

When God delivers and takes us from a situation of certain death to life with Him there is rejoicing. People cannot help but sing and make a joyful noise after God intervenes miraculously. Here we have the earliest song recorded in Scripture, written after the deliverance of God’s people from the might of the Egyptian armies at the Red Sea.

The certainty of this redemptive act of God assures us that we have nothing to fear for the future. The last stanza of the song focuses on the future enemies that will be faced in the conquest. “By the greatness of your arm they will be as still as a stone.” When we face certain impossibilities, when we are cornered in life and do not know which way to turn, we can find assurance in “The Song of Moses” which commemorates the deliverance of God’s people. Through the events where God has intervened in our lives we find assurance that He will bring us “where the Lord will reign forever and ever.” This great hope of consummation will be the song of all those who stand with Jesus in heaven in the final day of deliverance when we stand on the “sea of glass” (Rev 15:3).

Michael Hasel

Southern Adventist University

Իսրայելացիների հավատի ողջ կյանքը կենտրոնացած էր Կարմիր ծովի մոտ նրանց փրկության վրա, երբ Տերը «Իր զորավոր ձեռքով և մեկնած բազուկով» ազատեց նրանց ստրկությունից: Սուրբ գիրքը միշտ վերադառնում է այս պահին:

Ելիցի մասին պատմող շատ անձնական օրինակ մենք կարող ենք գտնել Սաղմոս 77-ում, որտեղ հոգևոր առաջնորդ Ասափը հուսահատված էր: Նա գրել էր «Իմ ձայնը դեպի Աստված է, և Նա կլսի ինձ: Իմ նեղության օրում Տիրոջն եմ խնդրում։ Իմ ձեռքը գիշերում մեկնած է և չի թուլանում, իմ անձը չի կամենում մխիթարվել»:

«Հիշում եմ Տիրոջ գործերը, որովհետև հիշում եմ Քո հրաշքները հավիտենից: Ես քննում եմ քո ամեն գործերը, և միտք եմ առնում քո արածները: Տեսան քեզ ջրերը. Ով Աստված, տեսան քեզ ջրերը և դողացին, և անդունդները սարսափեցին: Քո ճանապարհները ծովում էին, և քո շավիղները շատ ջրերի մեջ, և քո հետքերը չհայտնվեցին»:

Եթե իսրայելացիները մշտապես անդրադառնում էին Եգիպտոսից իրենց Ելքին, ապա որպես քրիստոնյաներ, դեպի ո՞ր Ելիցը մենք պետք է վերադառնանք: Ինչպե՞ս կարող ենք Աստծուն փառաբանել, այն բանի համար, ինչ Նա արել է անցյալում, որ փոփոխի մեր կյանքն այսօր (տե՛ս Բ Մնացորդաց 20-ը փառաբանության զորության զարմանալի օրինակի համար):

Անդի Նաշ

Ժուռնալիստիկայի և հաղորդակցության դպրոց

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 14

The Israelites’ entire life of faith was centered on their deliverance at the Red Sea—when the Lord rescued them from bondage with “a mighty hand and an outstretched arm.”  Scripture always comes back to this moment.   

A very personal example of recounting the exodus can be found in Psalm 77—where a worship leader named Asaph was feeling discouraged. “I cried out to God for help,” he wrote. “When I was in distress, I sought the Lord; at night I stretched out untiring hands and my soul refused to be comforted. . . .” 

“Then I thought, Lord, I will remember your miracles of long ago. I will meditate on all your works and consider all your mighty deeds.  . . . The waters saw you, O God, the waters saw you and writhed; the very depths were convulsed. . . . Your path led through the sea, your way through the mighty water, though your footprints were not seen.” 

If the Israelites always returned to their exodus from Egypt, which exodus should we as Christians always return to? How can praising God for what He’s done in the past make a difference in our lives today? (See 2 Chronicles 20 for an amazing example of the power of praise.)

 
Andy Nash

School of Journalism & Communication

Southern Adventist University

Խորհրդավոր ամպը ցույց է տալիս Աստծո ներկայությունը և այն շարունակում է հայտնվել ամբողջ Սուրբ գրքում: Թվոց  9.15-ում այս ամպը կապվում է Դանիել 7-րդ գլխի «առավոտ և իրիկուն» ժամանակաշրջանի հետ, որտեղ այն ուղեկցում է «մեկին Աստծո Որդու նման» Ով մոտենում է Հինավուրցին:

Մարկոս 14.62-ում Նազարեթցի Հիսուսը կանգնում է քահանայապետ Կայիափայի առջև և ասում է. «Դուք կտեսնեք մարդի Որդին զորության աջ կողմը նստած, և երկնքի ամպերով եկած»: Կայիափան գիտեր, թե ինչ է Հիսուսն ասում: Հիսուսը հավասարեցնում էր Իրեն Եհովայի հետ, Ով երկնքի ամպով առաջնորդում էր Իսրայելին անապատում: Այդ պահին Կայիափան արեց մի բան, որը քահանայապետը չպետք է աներ (տե՛ս Ղևտացոց 21.10), նա պատռեց իր հագուստները: Դա անելով, նա արդյունավետորեն չեղյալ համարեց քահանայությունը, ճանապարհ տալով նոր քահանայապետին, ով կանգնած էր նրա առջև:

Այս նույն քահանայապետը մի օր վերադառնալու է երկիր. «Ահա Նա գալիս է ամպերով, և ամեն աչք կտեսնի Նրան, և նրանք որ խոցեցին Նրան» (Հայտնություն 1.7): 

Անդի Նաշ

Ժուռնալիստիկայի և հաղորդակցության դպրոց

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 13

The mysterious cloud signifying the presence of God continues to appear throughout Scripture. In Numbers 9:15 this cloud is also associated with the time period “evening till morning” in Daniel 7, where it accompanies “one like a son of man” as he approaches the Ancient of Days. 

In Mark 14:62, Jesus of Nazareth stands before the high priest, Caiaphas, and says, “You will see the Son of Man sitting at the right hand of the Mighty One and coming on the clouds of heaven.” 

Caiaphas knew exactly what Jesus was saying: Jesus was equating himself with Yahweh, who had led Israel through the desert in the “clouds of heaven.” At this, Caiaphas did something the high priest was never supposed to do (see Lev. 21:10): he tore his clothes. In doing so, he effectively annulled the priesthood, giving way to the new high priest who stood before him. 

This same high priest will someday return to earth: “Look he is coming with the clouds, and every eye will see him, even those who pierced him…” (Rev. 1:7). 

Andy Nash

School of Journalism & Communication

Southern Adventist University

Հրեաները իրենց շատ ուժեղ էին զգում այդ 50 օրվա ժամանակահատվածում, սկսելով առաջին Զատիկից և Եգիպտոսից ազատագրմամբ, շարունակելով անապատով, Կարմիր ծովով և վերջացնելով Սինա սարով, որտեղ տաս պատվիրանները տրվեցին տասներկու ցեղերին: Քրիստոնյաները այդ 50 օրվա ժամանակահատվածում նույնպես իրենց ուժեղ են զգում, ձևավորելով մեր հավատը: 50 օրը սկսվում էր խաչելությունով և վերջանում 50-րդ օրը վերնատանը Սիոն սարում, որտեղ Սուրբ Հոգին տրվեց տասներկու առաքյալներին:

Ահա հետաքրքիր մասը. այս երկու 50 օրերի ժամանակահատվածները սկսվում և վերջանում են նույն օրերը: Հիսուսը խաչվեց Զատիկի օրը, ինչպես  Գառը խաչվեց Զատիկի օրը՝  Նիսան ամսի 14-ին: Ի դեպ, եթե մենք ետ վերադառնանք այդ վաղ շաբաթը, ապա կտեսնենք. որ Զատիկի Գառը ընտրված էր այն սկսվելուց չորս օր առաջ: Հաջորդ չորս օրերի ընթացքում գառը հետազոտվեց, անարատ լինելու համար: Դա զատիկից չորս օր առաջ էր, որ Հիսուսը եկավ տաճար վերջին անգամ Երուսաղեմ հանդիսավոր մտնելուց հետո. Աստծո Գառը, որ վերցնում է աշխարհի մեղքը:

Անդի Նաշ

Ժուռնալիստիկայի և հաղորդակցության դպրոց

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 12

Jews feel very strongly about a 50-day period, starting with the very first Passover and deliverance from Egypt, continuing on through the desert and through a body of water called the Red Sea and ending at Mt. Sinai where the Law of God was given to the 12 tribes.  Christians also feel very strongly about a 50-day period that formed our faith. The 50 days started with the crucifixion and ended 50 days later in an upstairs room on Mount Zion, where the Spirit of God was given to 12 disciples.   

Here's the interesting part: both of these 50-day periods started and finished on the same days. Jesus was crucified the day of Passover, just as the lambs were sacrificed on Passover—the 14th day of Nisan.  In fact, if we back up earlier that week, the Passover lambs were selected four days before Passover began.  For the next four days the lamb was examined to make sure it was without defect. 

It was four days before Passover that Jesus came to the temple for the final time after riding into Jerusalem: the Lamb of God that takes away the sin of the world. 

 
Andy Nash

School of Journalism & Communication

Southern Adventist University

Ինչո՞ւ է այդքան կարևոր որպես քրիստոնյաներ ուսումնասիրել Ելից գիրքը: Որովհետև Ելիցը նաև մեր պատմության մի մասն է: «Մովսեսը կանչեց Իսրայելի բոլոր ծերերին և ասաց նրանց. Ընտրեցեք, և ձեզ համար ձեր ընտանեաց համեմատ գառն առեք, և զատիկը մորթեցեք: Եվ զոպայի փունջ առեք և կոնքի մեջ եղած արյունով թաթախեցեք և կոնքի մեջ եղած արյունից քսեցեք դռան վրայի սեմին և երկու դրանդիներին» (Ելից 12.21-22): 

Զատիկի գառի ոսկորները չպետք է կոտրվեին: Ոչ էլ Հիսուսի ոսկորները պետք է կոտրվեին: Զատիկի գառան արյունը քսվեց զոպայի փունջով: Գինու քացախը բարձրացվեց Հիսուսի շուրթերին զոպայի փունջով:

Գառան արյունը քսվեց դռան վերևում և երկու դրանդիներին: Քանի դեռ մարդիկ «ծածկված» էին արյունով, նրանք փրկվում էին: Ի դեպ, Զատիկը կարող է նաև կոչվել ծածկող:  Ծածկված գառի արյունով և երկու կողմից: Նման կերպ, մենք ծածկված ենք Աստծո Գառան՝ Հիսուսի արյամբ:

Անդի Նաշ

Ժուռնալիստիկայի և հաղորդակցության դպրոց

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 11 

Why is it important to study the book of Exodus as Christians? Because Exodus is part of our story too.

“Then Moses summoned all the elders of Israel and said to them, ‘Go at once and select the animals for your families and slaughter the Passover lamb. Take a bunch of hyssop, dip it into the blood in the basin and put some of the blood on the top and on both sides of the doorframe’” (Ex. 12: 21-22). 

The bones of the Passover lamb were not to be broken. Neither were the bones of Jesus broken.The blood of the Passover lamb was spread with the stalk of the hyssop plant.  Wine-vinegar was lifted to the lips of Jesus with the stalk of the hyssop plant. 

The blood of the lamb was spread above and to the sides of the doorway. As long as the people were “covered” with the blood, they were safe. In fact, Passover can also be called cover-over. Covered over by the blood of the lamb, above and to the sides. In the same way, we are covered over by the blood of Christ, the Lamb of God. 

Andy Nash

School of Journalism & Communication

Southern Adventist University

Պատուհասները շարունակում էին գալ: Մորեխն ուտում էր այն ամենը, ինչը որ չէր վերացրել կարկուտն ու կրակը: Միգուցե փարավոնը զգում էր, որ կորցնում է իր ժողովրդի հավատարմությունը: Նա նորից հայտարարեց, որ մեղավոր է Աստծո առաջ: Մորեխները հեռացվեցին, և նա կրկին մերժեց Իսրայելին դուրս թողնելու:

Թանձր խավարը խեղդում էր: Դա մի խավար էր, որը կարող էր զգացվել: Փարավոնն արդեն հոգնել էր: Նա գտնվում էր իր աստվածների և եբրայեցիների Աստծո խաղերի միջև: Նա Մովսեսին և Ահարոնին ասաց. «Դուրս գնացեք: Եվ այլևս չփնտրեք իմ երեսը, այլապես երկուսդ էլ կմահանաք»:

Աստված դիմադրում է հպարտին, բայց շնորհք է տալիս խոնարհին: Երբ փարավոնը նայեց իր մահացած որդու դեմքին, նա հասկացավ, թե իր ապստամբությունն ինչ արժեցավ: Երբ մարդը դիմադրում է Աստծո նախազգուշացմանն ու  ողորմության լուրին, նրանք դժվարություններ են բերում իրենց վրա: Աստծո զորության յուրաքանչյուր հավելյալ վկայությունը դարձնում է նրանց ավելի դիմադրող: Նույնիսկ վերջին յոթ պատուհասների ժամանակ, նրանք հայհոյելու են Աստծո անունը, և հրաժարվելու են Նրան փառավորելու: Ինչպիսի տխուր վերջաբան եգիպտացիների և վերջին օրերի ըմբոստների համար:

Քեննեթ Մաթյուս, կրտսեր

Հնագիտության խորհրդի անդամ

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 10

The plagues keep coming.  The locusts eat everything else that was not destroyed by the hail and fire.   Perhaps Pharaoh senses he is about to lose the loyalty of his people.  He caves in again and declares he has sinned against the Lord.  The locusts are removed and he refuses once again to let Israel go. 

The dense darkness was suffocating.  It was a darkness that could be felt.  Pharaoh had had enough.  He was through with the games between his gods and the God of the Hebrews.  He told Moses and Aaron to “get out.”  Don’t even look on my face again or you both are dead men!  

God resists the proud, but gives grace to the humble. Until Pharaoh stared into the face of his dead son, it would not dawn on him what his rebellion had cost.  

When men resist God’s message of warning and mercy, they heap trouble upon themselves.  Every additional evidence of the power of God makes them resist even more.  Even during the Seven Last Plagues, they blaspheme the name of God, and refuse to give him glory.  What a sad ending for the Egyptians, and those defiant of God in the Last Days!   

Kenneth Mathews, Jr.

Member of Archeology Board

Southern Adventist University

Աստված ցույց է տալիս, որ Եգիպտոսի աստվածներն անզոր են: Անասունները, ձիերը, էշերը, ուղտերը և եզները սկսեցին մեծ քանակությամբ սատկել: Իսրայելն ազատվեց յոթ պատուհասներից, որոնք եկան Եգիպտոսի վրա: Ոչ մի պատուհաս չկար Իսրայելի զավակների համար: Այդ յոթ պատուհասներից ոչ մեկն էլ չի գալու վերջին օրերի Աստծո ժողովրդի վրա: «Քեզ չար բան  չի հասնի, և նեղություն չի մոտենա քո բնակարանին» (Սաղմոս 91.10):

Փարավոնը հույսով էր, որ իսրայելացիները տառապում էին Եգիպտացիների հետ միասին և վերակացուներ ուղարկեց, ովքեր հայտնաբերեցին, որ իսրայելացիների ոչ մի կով չի սատկել պատուհասներից: Փարավոնը համառում է, պատրաստ լինելով տեսնել ամբողջ Եգիպտոսը ոչնչացված: Բայց նա չի անհանգստանում:

Անասունների կորուստի և եգիպտացիների տառապանքի ցավը հասկացրեցին փարավոնին: Նա նույնիսկ բարձրաձայնեց Մովսեսին, որ նա մեղք է գործել, և որ ժողովուրդը չար էր իսրայելացիներին Եգիպտոսում պահելու համար: Այնուամենայնիվ, երբ կարկուտն ու կայծակը անցան, նա հրաժարվեց իսրայելացիներին դուրս թողնելու: Նա կկորցներ շատ կարևոր բան: Նրանք կառուցել էին այս բոլոր քաղաքները, ծառայել էին Եգիպտոսի ժողովրդին: Նա չպետք է թույլ տա նրանց դուրս գալու:

Քեննեթ Մաթյուս, կրտսեր

Հնագիտության խորհրդի անդամ

Հարավային ադվենտիստական համալսարան


Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 9

Onward to more of God’s demonstration that Egypt’s gods were impotent.  The cattle, horses, asses, camels and oxen began dying in great numbers. Israel was exempt from the last seven plagues that came upon Egypt.  No more plagues for the Children of Israel (type).  In antitype, none of the seven last plagues will fall upon the end-time people of God.  “No evil shall befall thee, neither shall any plague come nigh thy dwelling. Psalm 91:10.”

Pharaoh kept hoping the Israelites were suffering with the Egyptians and sent officers, who found that not one single cow of the Israelites died in the plague.   Pharaoh was becoming stubborn to the point of being willing to see the entire land of Egypt destroyed.  But he didn’t care!

The pain from the loss of animals and the suffering of the Egyptians was beginning to tell on Pharaoh.  He even voiced the notion to Moses that he had sinned and that the people were wicked for keeping the Israelites in Egypt.  Nevertheless, when the hail and lightning cleared up, he refused to let Israel go. He had a good thing going; all these cities being built, all this servitude for his Egyptian people.  He would not let them go!

Kenneth Mathews, Jr.

Member of Archeology Board

Southern Adventist University