Հակոբը ուխտի օրհնությամբ ավարտեց իր ճամփորդությունը՝ մահվան մահճում հավաքեց որդիներին իր շուրջը: Հովսեփն իր հետ բերեց իր երկու որդիներին` Մանասեին և Եփրեմին: Հատկանշական է, որ Հակոբը նախ ընդունում է իր երկու թոռներին անմիջականորեն խոստման մեջ՝ Հովսեփին կրկնակի բաժին հատկացնելով, որի մասին նա երազել էր դեռ վաղուց: Հետո նա փոխում է կարգը. առաջինը օրհնում է Եփրեմին, իսկ երկրորդը` Մանասեին, գալով Հովսեփի անձնական կյանքի պատմության ամբողջական շրջանին:

Եբրայեցիս 11-րդ գլխում, մենք տեսնում ենք հետաքրքիր տողեր, որոնք վերաբերվում են ուխտի խոստմանը: Մարդիկ, ում մենք չէինք կարող որպես հավատի հերոսներ դիտարկել, Աստված նրանց ընտրում է որպես Իր շնորհի անոթներ: Դա ինձ քաջություն է տալիս, քանի որ Աստծո օրհնությունները կախված չեն իմ արժանիքներից, այլ դա ունի իր անզուգական շնորհը:  

Մենք նաև ստանում ենք մի լուր Հակոբի և Աստծո փոխհարաբերությունների մասին, երբ նա ներկայացնում է օրհնությունը, հղում անելով Աստծուն որպես իր Հովվի, Ով առաջնորդում է նրան իր ողջ կյանքի ընթացքում, Ով էլ եղել էի իր Փրկիչը: Սրանք կարևոր անձնական աստվածաբանական հասկացություններ են,  որ նահապետը փորձում է ուսուցանել իր հետնորդներին: Նա ցանկանում է նրանց համար նման մի քայլ էլ անել դեպի Աստված, քանի որ նա չի զգացել դա իր ողջ կյանքի ընթացքում:

Մարտին Քլինգբեյլ

Աստվածաշնչյան ուսումնասիրությունների և հնէաբանության դասախոս

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Հովսեփ Սահակյանի

Genesis 48

Jacob has come to the end of his journey and he assembles his sons around his deathbed for the covenant blessing. Joseph brings with him his two sons Manasseh and Ephraim. Significantly, Jacob first adopts both his grandchildren into the direct line of promise, thus allocating to Joseph the double-portion he had prophetically dreamed about long ago. He then reverses the order and blesses Ephraim, the second-born over Manasseh, coming full circle with Joseph's own life story. In Hebrews 11 we see the interesting twists and turns the covenantal line of promise has taken. People that we might not necessarily have listed as heroes of faith are the ones that God has chosen to be the vessels of his grace. That gives me courage because God’s blessings are not dependent on my merits but on his matchless grace.

We also get a glimpse of Jacob’s intimate relationship with his God when he introduces the blessing by referring to God as his Shepherd who has led him through all his life and who has been his redeemer. These are important personal theological concepts that the patriarch tries to bestow on his descendants. He wishes for them a similar walk with God as he has experienced throughout his life.

Martin Klingbeil

Professor of Biblical Studies and Archaeology

Southern Adventist University

Հակոբ նահապետը կանգնում է փարավոնի առաջ և իր ձեռքերն է տարածում՝ օրհնելով Եգիպտոսի միապետին, ով զգացված էր, ստանալով այդ ծեր մարդու օրհնությունը: Հակոբն արդեն 130 տարեկան էր և նրա աչքերը լավ էին տեսնում: Այդ տարիների նրա ապրած տխրությունը, կարծես թե վերածվում են ուրախության այն ժամանակ, երբ Հակոբը հանդիպում է Հովսեփին Եգիպտոսում: Իր հարուստ փորձով, որը նա ձեռք էր բերել իր ողջ կյանքի ընթացքում Աստծո հետ ապրելով, նա օրհնության խոսքեր է արտաբերում փարավոնի հասցեին: Ինչպիսի մեծ օրհնություն մեզ համար, աղոթել այն մարդկանց համար, ովքեր ղեկավարում են այս երկիրը:

Այս գլուխը ավարտվում է փոքր-ինչ տխուր տեսարանով: Հակոբը կոչ է անում Հովսեփին, որպեսզի իր մահից հետո նրա մարմինը վերցնեն Եգիպտոսից և թաղեն  Քանանի երկրում: Կրկնելով նախազգուշացումը, որ Եգիպտոսը երբեք չպետք է դառնա այն լավագույն վայրը, որի մասին նրանք կարող էին երազել, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ժամանակավորապես ապրում էին լավագույն երկրում:

Մարտին Քլինգբեյլ

Աստվածաշնչյան ուսումնասիրությունների և հնէաբանության դասախոս

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Հովսեփ Սահակյանի

Genesis 47

The weathered patriarch Jacob stands before Pharaoh and extends his hands in a blessing over the head of the powerful Egyptian monarch who must have been touched by this graceful gesture of the old man. Jacob is now 130 years old and his eyes have seen so much. All these years of hardship and sorrow seem to resolve themselves in the final happy reunion with Joseph in Egypt. And from the rich experience of a lifelong walk with God he utters a blessing over Pharaoh. What a privilege for us to pray for the powers that be and become a blessing to those who rule this earth.

The chapter ends with a somber note: Jacob urges Joseph to carry his body out of Egypt and bury him in Canaan, reiterating the warning that Egypt should never become a destination but only a thoroughfare, even if we temporarily live in the “best of the land”. 

Martin Klingbeil

Professor of Biblical Studies and Archaeology

Southern Adventist University

Սա հնչում է Ելիցին հակառակ: Հակոբը և նրա բազմանդամ ընտանիքը հավաքում են բոլոր իրենց ունեցվածքը և սկսում են երկար ճանապարհորդության դեպի Եգիպտոս, այնպես, ինչպես Աբրահամը, և Հովսեփը, ովքեր  ճանապարհորդել էին նրանցից շատ առաջ: Տերը Հակոբին դնում է մի ճանապարհի վրա, որը դուրս է հանում նրան Ավետյաց  երկրից  և տանում Եգիպտոսի ժամանակավոր գերությանը: Միևնույն ժամանակ Աստված հստակ ցույց է տալիս, որ կլինի վերադարձ այդ գերությունից և որ Եգիպտոսը միայն սկիզբը կլինի Իսրայելի գոյության պահպանման համար:

Արդյո՞ք դուք ադվենտիստական շարժման մասնակից եք: Պատրա՞ստ եք տեղափոխությունների այստեղից այնտեղ, այլ քաղաքներ կամ երկրներ, իսկ երբեմն էլ, օվկիանոսներից այն կողմ: Տեղափոխվելով այնտեղ, ուր Աստված է կանչում, պետք է հիշել, որ մենք կարող ենք մենակ լինել ճանապարհորդության ընթացքում, բայց պետք հիշել, որ վերջին հաշվով կլինի ելք: Ուր էլ, որ լինեք, մի բան հստակ է, որ Ելքը կլինի, և Քրիստոսը  ամպանման կառքերով կառաջնորդի մեզ՝ բոլորիս դեպի Ավետյաց երկիր: Մինչ այդ եկեք վկայենք բոլոր եգիպտացիներին, ում մեջ դրել է մեզ Աստված և պատրաստ լինենք վերջնական Ելքին:

Մարտին Քլինգբեյլ

Աստվածաշնչյան ուսումնասիրությունների և հնէաբանության դասախոս

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Ալլա Ղազարյանի

This sounds like the Exodus in reverse. Jacob and his extended family pack up all their belongings and start on the long road to Egypt, the same road Abraham and also Joseph had traveled before them long ago.  The Lord affirms Jacob on the road that leads him away from the Promised Land into a temporary exile in Egypt. At the same time God makes it clear that there will be a return from that exile and that Egypt is only a stepping stone towards the preservation of Israel’s existence.

Are you part of the Adventist movement? Moving from here to there,  sometimes to other cities and countries, and sometimes across oceans? As you move to wherever God calls,  remember  that we are always only traveling through and that there will eventually be another Exodus. Wherever you are, one thing is certain – the Exodus will come, when Christ will lead us all on cloudlike chariots to the Promised Land. Until then, let’s bear our testimony to all the “Egyptians” amongst whom God has placed us, and be ready for the final Exodus.

 Martin Klingbeil

Professor of Biblical Studies and Archaeology

Southern Adventist University

Սա աստվածաշնչյան գլուխներից մեկն է, որը ամենահագեցածն  է  շնորհով: Ներումը բերում է հաշտեցման և ամբողջ կյանքի վերքերը սկսում է   բուժել: Հովսեփը չէր կարողանում դիմակայել իր դեմ կանգնած եղբայրների հայացքների ճնշմանը և նա, ի վերջո, բացահայտում է իրեն որպես մեկը, ում իրենք վերջին անգամ տեսել  են, երբ նա եղբայրական ողորմություն էր աղերսում, իսկ ճամփորդող առևտրականները նրան վերցրին Եգիպտոս ստրկության տանելու համար: Եղբայրների անհավատությունը առաջին հերթին շոկի մեջ է գցում նրանց, ապա վախի, և վերջապես, այն ըմբռնմանը,  որ Աստված ողորմածաբար խափանել է իրենց չար ծրագրերը:

Մեղքը վերջապես հանդիպում է ներման և պահանջում է գրկախառնություն, որ արձագանքում է արտասվելով արքայական նստավայրում մինչեւ փարաւոնի ականջները՝ լինելով վկայություն աստվածային զորավոր նախախնամության և շնորհի: Այն  գրեթե ամենալավը լինել չէր կարող, բայց եղավ: Նրանք շտապում են Քանան՝ խանդավառված, որ մեղքի բեռը իջավ իրենց ուսերից, և ծերունին, ով արդեն կամաց-կամաց մահանում էր Հովսեփի վշտից և հիասթափությունից իր մյուս որդիներից, վերականգնվում է և գտնում նոր, վերածնող հույս:

Միգուցե այսօր էլ լինեն պահեր քո կյանքում, երբ քո ողջ տխրությունը կվերածվի նոր կյանքի՝ ներողության և հաշտության շնորհիվ։ 

Մարտին Քլինգբեյլ

Աստվածաշնչյան ուսումնասիրությունների և հնէաբանության դասախոս

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Ալլա Ղազարյանի

Genesis 45

This must be one of the most grace-saturated chapters in the Bible! Forgiveness brings forth reconciliation and lifelong wounds are beginning to heal. Joseph cannot take the emotional pressure of facing his brothers incognito any longer and he finally reveals himself as the one whom they had last seen begging for brotherly mercy while traveling traders dragged him off to Egypt into slavery.  The brothers’ unbelief turns first into shock, then fear, and finally into the realization that God has mercifully overruled their evil plotting. Guilt finally meets forgiveness and is consumed in an embrace that echoes tearfully through the royal residence right up to Pharaoh’s ears, giving testimony to the power of divine providence and grace. It almost cannot get better, but it does. As they race back to Canaan, energized through the burden of sin being lifted off their shoulders, an old man who has been slowly withering away in his grief over Joseph and in his disappointment over his other sons, revives and finds a new lease on life.

Maybe today there can be a moment in your life where old sorrow turns into new life through forgiveness and reconciliation.

Martin Klingbeil

Professor of Biblical Studies and Archaeology

Southern Adventist University

Սա այն նույն Հուդան չէ, ում մենք տեսանք, Ծննդոց 37-38 գլուխներում: Այն Հուդան վաճառեց սիրելի որդուն՝ փորձելով իր համար օգուտ քաղել: Այն Հուդան շահասեր, իշխանության ծարավ և ագահ էր: Բայց ԱՅԺՄ Հուդան փորձում է իրեն վաճառել ստրկության՝ փրկելով հոր սիրելի որդուն: Նա այլևս շահասեր և անբարոյական չէր: Նա առաջարկում է Բենիամինին փրկելու նպատակով զոհաբերել իրեն՝ կորցնելով որպես Հակոբի ժառանգորդի իր արտոնությունները: Հովսեփը տեսնում է, որ եղբայրներն այլևս այն վտանգավոր մարդիկ չեն, ում նա ճանաչում էր տարիներ առաջ, և նա եղբայրների առջև բացահայտում է իրեն: Նրանք խոստովանել էին իրենց մեղքը և այլևս վերափոխված մարդիկ էին:

Հուդան մեզ հույս է տալիս, որ մենք չպետք է մնանք կյանքի մեղավոր, եսասեր, կործանարար ուղիների թակարդում: Եթե Աստված կարող է վերափոխել Հուդային, նա միանշանակ նույն արմատական փոփոխությունները կարող է կատարել ձեզ և ինձ համար: Այս բարոյական վերափոխումը, այդ թվում՝ նրա ինքնազոհաբերության նորահայտ զգացումը Հուդային դարձրեցին համահերոս Հովսեփի հետ, և հենց Հուդան, այլ ոչ թե կատարյալ Հովսեփը դարձավ Քրիստոսի նախահայրը: Բարի լուրն այն է, որ Աստված նույնիսկ անտանելի Հուդային է ընդգրկել իր ծննդաբանության մեջ, սակայն Նա թույլ չէր տա, որ նա մնար այդպիսին: Աստծո շնորհը ծանրագույն մեղավորներին վերափոխում է նվիրյալ սրբերի:

Ստեֆըն  Բոյեր

Աստվածաբանության և բարոյագիտության պրոֆեսոր

Հարավային Ադվենտիստական Համալսարան

Թարգմանությունը` Սամվել Սարգսյանի

Genesis 44 

This is not the same Judah we saw in Gen 37-38.  That Judah sold the favored son to try to gain a benefit for himself.  That Judah was self-seeking, power hungry, and greedy.  But NOW Judah is trying to sell himself into slavery to save the favored son!  He is no longer self-seeking and immoral.  He offers to sacrifice himself–and forfeit his privileges as an heir of Jacob – to save Benjamin.  Joseph sees that the brothers are not the dangerous men he knew years before and he reveals himself to them.   They have freely acknowledged their guilt and are transformed men.  

Judah gives us hope that we do not have to be trapped in sinful, selfish, destructive ways of living.  If God can bring Judah to change, certainly He can do equally radical things with you and me.  This moral transformation, including his newfound sense of self-sacrifice, makes Judah finish as co-hero with Joseph, and it is Judah, not the perfect Joseph, who would become an ancestor of Christ.  The good news is that God receives even the nasty Judahs into his lineage, but He won't let them remain so.  God's grace transforms the hardest sinners into self-sacrificial saints.

 
Stephen Bauer

Professor of Theology and Ethics

Southern Adventist University

Ողբերգությունը շարունակվում է: Հակոբը չի ցանկանում Բենիամինին ուղարկել Եգիպտոս: Մենք նաև տեսնում ենք նրա եղբայրների փոփոխության ապացույցները: Նրանք կարեկցում են Հակոբին, և կարծես թե այժմ աջակցում են Բենիամինին՝ որպես սիրելի որդու: Թերևս փորձելով հանդարտեցնել մեղավոր խիղճը՝ Ռուբենն առաջարկում է Հակոբին, որպեսզի ինքը պատասխանատվություն ստանձնի Բենիամինի անվտանգության հարցում՝ առաջարկելով կոտորել իր «երկու որդիներին», եթե ինքը չկարողանա Բենիամինին անվտանգ և առողջ վերադարձնել հորը (Ծնն. 42.37): Հավանաբար Ռուբենը միևնույն ժամանակ փորձում էր վերականգնել իր հոր բարեճությունն իր հանդեպ:

Գոյատևման ձգտումը, սակայն, ի վերջո, հայտնվում է Հակոբի ձեռքում: Երբ Հակոբը մի որդու բացակայության պատճառով պատժում է որդիներին կամայականությունների համար՝ Հուդան միջամտում է: Հակառակորդ-Հուդան այժմ դառնում է հերոս-Հուդա: Նա Հակոբի առջև դառնում է Բենիամինի անվտանգության երաշխավորը: Սա այն նույն Հուդան չէ, ում տեսել ենք, Ծննդոց 37 գլխում, երբ ձգտում էր իշխանություն ձեռք բերել ընտանիքում:

Ողբերգությունն այժմ խորանում է, երբ Բենիամինը եղբայրների ուղեկցությամբ մտնում է Եգիպտոս: Հովսեփն այժմ ստուգում է եղբայրների նախանձը՝ Բենիամինին տալով ավելի շատ նվերներ, ավելի շատ սնունդ և այլն: Նախանձի ոչ մի ցուցանիշներ ի հայտ չեկան: Նրանք ուրախանում էին Հովսեփի հետ՝ չիմանալով, թե ով է նա:

Ստեֆըն  Բոյեր

Աստվածաբանության և բարոյագիտության պրոֆեսոր

Հարավային Ադվենտիստական Համալսարան

Թարգմանությունը` Սամվել Սարգսյանի

Genesis 43 Blog post

The drama continues.  Jacob does not want to send Benjamin to Egypt.   We also see evidences of a change in the brothers.  They sympathize with Jacob and seem to now support Benjamin as the favored son.  Perhaps in an attempt to assuage a guilty conscience, Reuben offers to be responsible for Benjamin's safety by telling Jacob he can slay his "two sons" if he fails to return Benjamin safe and sound (Gen 42:37).   Perhaps Reuben is still trying to regain favor with his father as well. 

The drive to survive, however, finally forces Jacob's hand.  After Jacob chastises the boys for volunteering that there was one more brother at home, Judah intervenes.  Judah the antagonist now begins to become Judah, co-hero.  He makes himself surety to Jacob for the safety of Benjamin.  This is not the same Judah we saw in Gen 37, scheming to gain power in the family.

The drama now thickens with Benjamin entering Egypt with his brothers.  Joseph now tests the brothers for jealousy against Benjamin by giving him more gifts, bigger servings of food, etc.  No indicators of jealousy erupt.  They make merry with Joseph, not knowing who he is.

Stephen Bauer

Professor of Theology and Ethics

Southern Adventist University

Հովսեփը իր իշխանությունը օգտագործելու փոխարեն, որոշ մտքի խաղեր խաղաց իր եղբայրների հետ՝ բանտարկելով նրանց երեք օրով: Հետո նա վկայակոչում է Աստծո վախը և ազատում է նրանց, պահելով միայն  Սիմոնին որպես բանտարկյալ: Հովսեփը չէր ցանկանում ոչնչացնել նրանց ընտանիքները և իր հարազատներին: Եղբայրներին խստիվ պատվիրվեց չվերադառնալ առանց իրենց «կրտսեր եղբոր», որպես այն պնդման ապացույց, որ նրանք լրտեսներ չեն: Հետո, նա գաղտնի վերադարձրեց արծաթը, որոնք նրանք բացահայտում են տանը, ավելացնելով իրենց զարհուրանքը: Հովսեփի ենթադրյալ մահվան շարունակական զգացմունքը դեռ հետապնդում էր նրանց, և նրանք կռվեցին Հովսեփին չարչարելու շուրջ: Նրանք զգում էին, որ Աստված իրենց պատասխանատվության է  կանչում «Հովսեփի արյան» համար (մեկ այլ ցուցանիշ է, որ նրանք մտածում էին, որ Հովսեփը մահացած է):

Հովսեփի գործողությունները այստեղ առաջինն էին այն ստոգումների շարքից, որոնք պետք է կիրառվեին, որպեսզի պարզվեր, թե ով են դարձել նրա եղբայրները։ Հովսեփը ազատագրման ծրագիր է կազմում նրանց ընտանիքի միասնությունը վերականգնելու համար, բայց եղբայրները դրա մեջ որևէ  բան չեն կասկածում։

Ստեփան Բաուեր

Հարավային ադվենտիստական համալսարան, դասախոս

Genesis 42 

Joseph, instead of using his power to gain revenge on his brothers, plays some mind games with them, imprisoning them for three days.  He then invokes fear of God and releases them, though he keeps Simeon as a prisoner.  Joseph did not want to be morally responsible for destroying their families–and his relatives.  The brothers were strictly charged, however, not to return without the "younger brother," as a test of their claim not to be spies.  He then secretly returns the silver, which they discover enroute home, adding to their consternation.  The ongoing sense of guilt over Joseph's supposed death still haunts them, and they quarrel over how they mistreated Joseph.   They feel God is calling them to account for "his blood" (another indicator they thought Joseph had died). 

Joseph's actions here are the first of a series of tests that will tell him what his brothers have become.  Joseph is setting up a redemptive plan to restore the unity of the family, but the brothers do not suspect a thing.

Stephen Bauer

Professor of Theology and Ethics

Southern Adventist University

Ինչպիսի գայթակղություն դա կարող էր լինել Հովսեփի համար. երկու տարուց ԱՎԵԼԻ գտնվել գերության մեջ, մի հանցագործության համար, որը նա չէր կատարել, փորձել հակել դատարանին  իր օգտին, հարմարեցնելով երազի մեկնությունը այնպես, որ թագավորի համար այն հնչի ավելի գրավիչ և բարեհաճո: Բայց Հովսեփը չհարմարեցրեց լուրը թագավորի դատաստանի օգտին: Կրկին, մենք տեսնում ենք Հովսեփին, և զարմացնում է Հուդայի եսասիրական, իր համար քաղաքական դրական կերպար ստեղծելու մտահոգությունը: Սա ավելի է ամրապնդում Հովսեփի անմիջական առարկությունը Փարավոնին, որ նա չունի երազներ մեկնաբանելու տաղանդ: Դա Աստծո պարգևն էր, որ այն դարձրեց հնարավոր:

Մի անգամ նպաստելով իշխանությանը, ինչքան Պետափրեսի պարագայում, Հովսեփը դարձավ Փարավոնին հավասար, մի տարբերությամբ, որ Փարավոնը բարձր էր նրանից գահով: Այս ամենում մենք չենք տեսնում հին դառնության և քենի նշան: Ինչ որ կերպով Հովսեփը կտուժեր՝ սպանված լինելով եղբայրների կողմից։ Իր եղբայրների կողմից նա առևանգվեց և վաճառվեց ստրկության, մեղադրվեց բռնաբարության փորձի մեջ, կեղծ կերպով բանտարկվեց և դեռ շարունակում էր այն վերագրել Աստծո նախախնամությանը, Ով պատրաստում էր նրան, որ սովից փրկի իր ընտանիքին: 

Պարզվում է, Հովսեփն ունեցել էր պարզ, անսասան հավատք, որ Աստված կլուծի անարդարությունը իր հարմար ժամանակին: Այսպիսի հավատքը հնարավորություն է տալիս ողորմած լինել անարդարության և դաժան վերաբերմունքի դեպքում էլ:

Ստեփան Բաուեր

Հարավային ադվենտիստական համալսարան, դասախոս

Genesis 41

How tempting might it have been for Joseph, after two MORE years of captivity for a crime he never committed, to try to court favor by tweaking and adjusting the interpretation of the dream to sound more palatable and appealing to the king. But Joseph did not adjust the message to court the king's favor.   Again we see Joseph surpass Judah's egoistic concern for projecting a politically favorable image.  This is further reinforced by Joseph's immediate rejoinder to Pharaoh that he had no ability to interpret dreams.  It was God's gift that made that possible. 

Once promoted to power, much as with Potiphar, Joseph is made equal to Pharaoh except in matters of the throne.  In all this we see no sign of lingering bitterness or malice.  Somehow, Joseph will suffer being almost murdered by his brothers, kidnapped and sold into slavery by his brothers, falsely accused of attempted rape, falsely imprisoned on the basis of the fraudulent charge and still ascribe it all to God's providential leading in preparing salvation for his family from the famine. 

It appears Joseph had a simple, unwavering faith that God would somehow resolve the injustices in His good time.  Such faith enables one to be gracious in the face of injustice and ill-treatment.

Stephen Bauer

Professor of Theology and Ethics

Southern Adventist University

Երկու քաղաքական կասկածյալներ ազատազրկվեցին և կալանավորվեցին բանտային կառավարիչ Հովսեփի խնամքի տակ: Նույնիսկ այստեղ, նրա բնավորությունը ստիպում է մեղադրված պաշտոնյաներին վստահելու նրան: Փոխանակ միանալու նրանց անարդար մեղադրանքով կալանավորվելու ափսոսանքներին, Հովսեփը ուշադիր է մնում նրանց հուզական առողջության նկատմամբ։ Երբ երկուսն էլ երազներ են տեսնում, Հովսեփը նկատում է նրանց հուզական տառապանքը և հարցնում է: Նա լսում է նրանց երազներն ու մեկնաբանում: 

Եթե Հովսեփի երազների մեկնաբանությունը ձախողվեր նրա, հեղինակությունը կարող էր անարգվել, նա կարող էր կորցնել իր կարգավիճակը, այնպիսին, ինչպիսին էր բանտում, միգուցե նույնիսկ մահապատժի ենթարկվեր: Հովսեփը վճռականորեն պատմում է ճշմարտությունը, անկախ նրանից, լուրը վատն էր, թե լավը: Հովսեփը մտահոգված էր արդարությունով, այլ ոչ թե կերպարով: Նա չէր փորձում շահարկել իր պատգամը դատարանի օգտին: Այսպիսով, Հովսեփը, թվում է, գերազանցում է Հուդային առաջինը չպաշտպանելով իր կերպարը գայթակղությունից, որ կարող էր խաթարել նրա բարոյական անարատությունը: Հովսեփը կանգնում է դավադրությանը հակառակ, ի հակադրություն Ծննդոց 38-ի Հուդայի: Շփվելով ուրիշների հետ թող, որ մենք ցուցաբերենք Հովսեփի անարատությունը:

Ստեփան Բաուեր

Հարավային ադվենտիստական համալսարան, դասախոս

Genesis 40 Blog post

Two political suspects are incarcerated and remanded to Joseph's care as prison manager. Even here, though, his character  compels even the indicted officials to trust him.  Instead of joining them in a pity-party over being jailed over fraudulent charges, Joseph stays observant of their emotional health.  When both have dreams, he notices their emotional distress and inquires.  He listens to their dreams and interprets. 

If Joseph's interpretations fail, his reputation may be tarnished and he could lose his status–such as it was– in the prison, maybe even get executed.  Joseph resolutely tells the truth, whether the news was bad or good.  Joseph is concerned with justice, not image.  He did not try to manipulate his message to court favor.  Joseph thus seems to surpass Judah by not seeking to protect an image first, with the ensuing temptation to degrade his moral integrity. Joseph again stands in contrast to the scheming, prevaricating Judah of Gen 38.  

May we demonstrate the integrity of Joseph in our dealings with others.

Stephen Bauer

Professor of Theology and Ethics

Southern Adventist University

Հովսեփի պատասխանը տիկին Պետափրեսին, կարծես թե սեռականության աստվածաբանության գագաթնակետը լինի Հնգամատյանում, և թերևս, ամբողջ Սուրբ գրքում: Մենք համար 8-ում կարդում ենք, որ տիկին Պետափրեսը «օրեցօր» առաջարկություն էր անում նրան (համար 10). սեռական ոտնձգությունների առաջին արձանագրված դեպքերից մեկը  պատմության մեջ: 

Համար 9-ում Հովսեփը պատճառաբանում է, որ ինքն ու Պետափրեսը հավասար են տնային տնտեսության մեջ, բացառությամբ ՄԻ բանի. Պետափրեսը քնում է տիկին Պետափրեսի հետ, իսկ Հովսեփը` ոչ: Այդ մեկ բանը հեռացնում է Հովսեփին Պետափրեսից: Հովսեփը տեսնում էր այդ տարրը, որպես  սեռական արտահայտման Աստծո ճշմարիտ իդեալ: Հաճույքն ու երեխաները սեռական արտահայտման առաջնային նպատակը չեն: Դրանք սքանչելի բոնուսներ են: Սեռական արտահայտման նպատակն է խթանել և պահպանել ամուսնու և կնոջ միջև եզակիության իմաստը: Զիջումը տիկին Պետափրեսի նկրտումներին ոչ միայն կոտնահարեր նրա ամուսնու վստահությունը Հովսեփին (և նրան), այլև կքայքայեր Աստծո սահմանած եզակիությունը ամուսնու և կնոջ միջև: Այսպիսով, Հովսեփը ապացուցում է իր բայոյական բարձրությունը Հուդայից, երբ նա դիմակայում է  ամուսնությունից դուրս միևնույն սեռական գայթակղությանը:

Ստեփան Բաուեր

Հարավային ադվենտիստական համալսարան, դասախոս

Genesis 39 Blog post

Joseph's response to Ms. Potiphar seems to be the apex of a theology of sexuality in the Pentateuch, and perhaps all of scripture.  We read in vs 8 that Ms. Potiphar propositioned him "day after day" (vs 10), perhaps one of the first recorded cases of sexual harassment in history.  

In verse 9, Joseph reasons that Potiphar and he are equal in the household, except for ONE thing: Potiphar sleeps with Ms. Potiphar and Joseph does not.  That one thing set Potiphar apart from Joseph.  Joseph recognized this element as God's true ideal for sexual expression.  Pleasure and babies are not the primary purpose for sexual expression.  They are delightful bonuses.  The purpose of sexual expression is to foster and maintain a sense of uniqueness between husband and wife.  To yield to Ms. Potiphar's advances would not only violate her husband's trust in Joseph (and in her !) but would subvert the God-ordained uniqueness between husband and wife. Joseph thus proves morally superior to Judah when faced with the same temptation to sexual indulgence outside of marriage. 

Stephen Bauer

Professor of Theology and Ethics

Southern Adventist University