Այս գլխում, Մովսեսը կրկին  խնդրում է փարավոնին, թույլ տալու Իսրայելին՝ գնալու անապատ՝ երկրպագություն անելու համար: Նույնիսկ գորտերի, մունի և ճանճերի պատուհասներից հետո, փարավոնը մտադրություն չուներ մարդկանց թույլ տալ գնալու, նույնիսկ նրա սեփական մոգերը չէին կարողանում կրկնօրինակել Աստծո Իր ժողովրդի համար կատարած հրաշքները:  9-րդ և 10-րդ համարներում մի ուշագրավ և ամբողջ մարդկության պատասխանն է երևում Մովսեսի հարցին՝  փարավոնի պատասխանում «Ե՞րբ քեզ համար և քո ծառաների համար և ժողովրդիդ համար աղաչեմ, որ քեզանից և քո տնից գորտերը կորչեն»: Փարավոնի պատասխանը ցույց է տալիս, թե  ինչքան հանդուգն մեղավոր է նա: «ՎԱՂԸ»: Արդյո՞ք կարող եք հավատալ: Այսօրվա քրիստոնյաները  (փարավոն), ավելի շուտ կթաղվեն մեղքի մեջ, քան կխնդրեն Աստծուն, որ ԱՆՄԻՋԱՊԵՍ  ազատի իրենց մեղքից: Մենք չպետք է փարավոնի վրա այդքան զարմանանք, եթե մենք էլ ենք հակված անելու այն, ինչ որ նա արեց:

Անկախ նրանից, թե որ բարբառով է խոսում Աստված (9.12) կամ փարավոնը (8.15) «կարծրացրեց նրա սիրտը», արդյունքը մնում է նույնը: Փարավոնը ընտրեց դիմակայել Աստծո՝ Եգիպտոսին վերահսկելու պարզ ապացույցին, և թույլ չտվեց Իսրայելին դուրս գալու:

Քեննեթ Մաթյուս, կրտսեր

Հնագիտության խորհրդի անդամ

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 8

In this chapter, Moses again asks Pharaoh to let Israel go to worship in the wilderness.  Even after the plagues of frogs, lice and flies, Pharaoh does not have any intention of letting the people go, even though his own magicians cannot any longer imitate the miracles God performs on behalf of his people.  

In verses 9 and 10, a remarkable and all-too-human aspect of humanity is seen in Pharaoh’s response to Moses’ question: when shall I ask God to remove the frogs from your palaces, homes and kitchens?   Pharaoh answers like the defiant sinner he is.  “TOMORROW!”   Can you believe it?  Christians today (Pharaoh) would rather wallow in sin one more day than to ask God to remove the sin IMMEDIATELY!  We should not be too hard on Pharaoh of old, when we are apt do the same thing he did.  

Whether the idiom reads God (9:12) or Pharaoh (8:15) “hardened his heart,” the result is still the same.  Pharaoh chose to resist the clear evidence of God’s control over Egypt and would not let Israel go. 

Kenneth Mathews, Jr.

Member of Archeology Board

Southern Adventist University

Առաջին յոթ համարներում, Աստված Մովսեսին և Ահարոնին ներկայացնում է երկնային Աստծո և Եգիպտոսի աստծո միջև վեճը: Մովսեսը պատրաստվում է ներկայացնել Աստծուն փարավոնին և նվաստացնել Եգիպտոսի բոլոր գլխավոր աստվածներին: Ահարոնը կլինի նրա խոսնակը: Մովսեսն ու Ահարոնը այցելեցին փարավոնի պալատ, բայց, չնայած որ Ահարոնի գավազանը (օձը) կերավ գլխավոր գավազաններին (օձերին), փարավոնը չլսեց: Փարավոնի հետ նրանց հաջորդ հանդիպումը գետի ափին էր, տալով նրան ևս մեկ հնարավորություն: Նա հրաժարվում  է թույլ տալ Իսրայելին՝ դուրս գալու, և ամբողջ Եգիպտոսի մայր աստվածը, խոցված գավազանով, դառնում է արյուն և սպանում բոլոր ձկներին:

Ո՞վ կարծրացրեց փարավոնի սիրտը: Դա շատ քրիստոնյաների տանջող հարց է: «Փարավոնի սիրտը կարծրացավ» արտահայտությունը նման է եբրայերեն բարբառային արտահայտության: «Եհովան կարծրացրեց փարավոնի սիրտը» արտահայտության իմաստն  այն է, որ Աստված ստեղծում է հանգամանքներ և առիթ փարավոնի համար, որ նա ստիպված լինի որոշում կայացնել: Մովսեսը հայտարարեց աստվածային հրահանգներ։ Աստծո հրամաններն ուղեկցվում էին հրաշքներով, լուրի աստվածային ծագումը հաստատելու համար: Փարավոնն իր սեփական մտքով դիմակայեց Աստծո պահանջներին: Իր իսկ համաձայնությամբ նա հրաժարվեց կատարելու Աստծո կամքը: Աստված երկընտրանքի դրդիչն ու նախաձեռնողն էր, բայց ոչ փարավոնի անհնազանդության հեղինակը:

Քեննեթ Մաթյուս, կրտսեր

Հնագիտության խորհրդի անդամ

Հարավային ադվենտիստական համալսարան


Թարգմանությունը` Մարինե Գաբրիելյանի

Exodus 7

In the first seven verses, God introduces to Moses and Aaron the contest between the God of Heaven and the gods of Egypt.  Moses is going to represent God to Pharaoh, and humiliate all the major gods of Egypt.  Aaron will be his spokesman.  Moses and Aaron visited Pharaoh in his palace, but though Aaron’s rod (snake) ate up all the magician’s rods (snakes), Pharaoh would not listen.  They next meet one morning at the river bank with Pharaoh and give him another chance.  He refuses to let Israel go, and the mother god of all Egypt is smitten by the rod, and it turns to blood and kills all the fish. 

Who hardened Pharaoh’s heart?  This is a question that has vexed many Christians. The “Lord hardened Pharaoh’s heart” is likely an idiomatic Hebrew expression. “God hardened Pharaoh’s heart” in the sense that God provided the circumstances and the occasion for Pharaoh to be forced to make a decision.  Moses announced the divine instructions and accompanied God’s commands with miracles, to confirm the divine origin of the message.  Pharaoh made up his own mind to resist God’s demands.  Of his own accord, he stubbornly refused to comply.  God was the instigator and initiator of the dilemma, but He was not the author of Pharaoh’s defiance. 

Kenneth Mathews, Jr.

Member of Archeology Board

Southern Adventist University

Ինչո՞ւ է Աստված սպասում ազատել քեզ, մինչ ամեն ինչ անուղղելի է թվում:  Մովսեսը տալիս է այս հարցը 5.22-23-ում: Պատասխանը Աստծո կողմից փառահեղ է: «Հիմա դուք կտեսնեք, թե ես ինչ կանեմ փարավոնի հետ»: Աստված ցանկանում է եբրայեցիների և եգիպտացիների համար պարզ  դարձնել, որ այն իր «բազկի և աջ ձեռքի» (Սաղմոս 44.2, 3) կողմից են դրանք մատուցվել: Բոլոր փառաբանությունները գնում են Աստծուն և ոչ թե մարդուն: Նա ասաց Մովսեսին 6-րդ գլխում, որ նա կազատի Իսրայելը «մեկնված բազկով և մեծ դատաստանով»: Մովսեսը ոգենչման կարիք ունի: Նա քաջալերության կարիք ունի: Նայեք Աստծո խոսքին, երբ դուք ձեր առաջ տեսնեք լեռներ, որոնք անհաղթահարելի կթվան բարձրանալու համար: Դա կլինի Աստծո զորությամբ, որ դուք ազատվեք ձեր հոգսերից:   

Տոհմածառը կարևոր է Աստծո և եբրայեցիների համար: Մովսեսը և Ահարոնը եգիպտացիներ չէին: Նրանք եբրայեցիներ էին, և ընտրվել էին Ղևիի ցեղից առաջնորդելու  ժողովրդին Եգիպտոսից դուրս հանելուն: Ղևիի ցեղն էր, որը ցույց տվեց նվիրվածություն Աստծո հանդեպ ոսկե հորթի պաշտամունքի դեպքի հետ կապված և անցավ Տիրոջ կողմը: Չնայած բոլոր այս խրախուսանքներին, Մովսեսը դեռ անլիարժեքություն է զգում փարավոնի հետ խոսելու համար: Ինչո՞ւ պետք է փարավոնը լսի ինձ:

Քեննեթ Մաթյուս, կրտսեր

Հնագիտության խորհրդի անդամ

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Կարինե Խաչատրյանի

Exodus 6

Why does the Lord wait to deliver you till it seems that things are impossible to fix?  Moses asks this question in 5:22-23.  The response by the Lord is magnificent!  “Now you shall see what I will do to Pharaoh.”  God wants to make it clear to the Hebrews AND to the Egyptians that it is by His “arm and right hand” (Psa 44:2, 3)  that they were delivered.  All glory goes to God, and not to man.  He tells Moses in vs. 6 that He will redeem Israel with “an outstretched arm and with great judgments.”  Moses needed cheering up.  He needed encouragement.  Look to God’s Word when you see great mountains of impossibility rising before you. It will be by God’s power that you are delivered from your troubles. 

 Lineage is important to God and to the Hebrew nation.  Moses and Aaron were NOT Egyptian. They were Hebrews and were chosen from the tribe of Levi to lead the nation out of Egypt.  It was the tribe of Levi who showed loyalty to God after the incident at the worship of the Golden Calf, and who came on the Lord’s side.  Despite all this encouragement, Moses still feels inadequate to speak with Pharaoh.  Why will Pharaoh listen to me?

Kenneth Matthews, Jr.

Member of the Archeology Board

Southern Adventist University

«Եվ Մովսեսը ետ դարձավ Եհովայի մոտ և ասաց. Ով Եհովա, ինչո՞ւ այս ժողովուրդը չարիքի մեջ գցեցիր, և ինչո՞ւ ինձ ուղարկեցիր։ Որովհետև այն ժամանակից, որ եկել եմ Փարավոնի մոտ քո անունով խոսելու, այս ժողովրդին չարություն է անում, և դու էլ չփրկեցիր քո ժողովրդին» (Ելից 5.22-23):

Այս ժամանակաշրջանի մագաղաթները պատմում են այն մասին, թե ինչպես էին աշխատողներին հանձնարարում օրական 2000 աղյուս պատրաստել (եգիպտական որոշ բուրգերի համար պահանջվել է 24.5 մլն աղյուս ): Ամենօրյա նպատակը հազվադեպ էր իրականանում և դրան հետևում էր պատիժը: Ժղովրդին իրենց քրտնաջան աշխատանքից ազատելու փոխարեն Մովսեսը այժմ միայն ավելացրեց այն:

Սա ամենաշփոթեցնող արտահայտություններից մեկն է, որին մենք երբևէ կարող ենք հանդիպել: Մենք վստահ ենք, որ Աստված մեզ առաջնորդում է հատուկ ճանապարհով, բայց այդ ճանապարհը, հետո պարզվում է, որ վերածվում է փակուղի տանող ճանապարհի: Այն սասանում է մեր հավատը և տանջում մեր հոգին:

«Աղյուսներ առանց հարդի» արտահայտությունը հավատի ամենաճիշտ փորձությունն է:  Երբ ոչինչը կարծես թե իմաստ է արտահայտում, մենք միայն մնում ենք մի հարցի առաջ կանգնած. «Այնուամենայնիվ մենք պե՞տք է վստահենք Աստծուն»։ Մենք պետք է մնանք Նրա հետ բավականին երկար, նրա խոսքը լսելու. «Հիմա դուք կտեսնեք…» (Ելից 6.1)։  Թույլ կտա՞նք նրան անհանգստացնող 5-րդ գլուխը դարձնել հզոր 6-րդ գլուխ։ 

Անդի Նաշ

Ժուռնալիստիկայի և հաղորդակցության դպրոց

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Կարինե Խաչատրյանի

Exodus 5

“Moses returned to the Lord and said, ‘O Lord, why have you brought trouble upon this people? Is this why you sent me? Ever since I went to Pharaoh to speak in your name, he has brought trouble up this people, and you have not rescued your people at all’” (Exodus 5:22-23).

A leather scroll from this period tells how workers were assigned to make 2000 bricks a day. (Some of the Egyptian pyramids required 24.5 million bricks!) The daily goal was rarely reached and punishment would follow. Rather than deliver his people from their hard labor, Moses has now only added to it.

This is one of the most confusing experiences we can ever have. We’re just sure that God is leading us on a certain path—but then the path turns out to be a dead end road. It shakes our faith and exhausts our soul.

The “bricks without straw” experience is the truest test of faith. When nothing seems to make sense, we are left with only one core question: Will we trust God anyway? Will we stay with Him long enough to hear Him say, “Now you will see . . .” (Ex. 6:1)? Will we allow Him to turn a distressing Chapter 5 into a powerful Chapter 6?

Andy Nash

School of Journalism & Communication

Southern Adventist University

Երկու տեսակի աղոթք կա, որոնցով հավատացյալը պետք է աղոթքի։ Առաջինը հետևյալն է. «Փրկիր ինձ, Տեր, անկախ իմ էությունից»։ Այս աղոթքը ավետարանի հիմքում է։ Կապ չունի, թե որքան լավ կամ վատ մարդ մենք կարող ենք լինել. մենք բոլորս մեղավորներ ենք և բոլորս զրկված ենք Աստծո փառքից և բոլորս փրկության կարիք ունենք անկախ մեր էությունից։ 

Հաջորդ աղոթքը, որով հավատացյալը պետք է աղոթքի հետևյալն է. «Օգտագործիր ինձ, Տեր, անկախ իմ Էությունից»։ Մենք բոլորս մշտապես կախված ենք Աստծուց, որպեսզի թույլ տանք, որպեսզի նա վերցնի ամեչնչին ջանքերը և օրհնի մեզ։ Բայց հաճախ, այսպիսի աղոթք բարձրացնելով, մենք այնպիսի վերաբերմունք ենք դրսևորում, որ նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ուզում ենք, որ Աստված մեզ օրհնի, բավակաչափ ջանքեր չենք գործադրում, և նույնիսկ չենք հնազանդվում Նրան, բայց ուզում ենք, որ Նա օրհնի մեր ջանքերը։ 

Որպեսզի մեզ Աստված փրկի, մեզնից ոչինչ չի պահանջվում, բացի այն, որ մենք խոստովանենք, որ մենք Փրկչի կարիքն ունենք։ Բայց որպեսզի Աստված մեզ օգտագործի ուրիշների օրհնության համար, այդ թվում մեր սեփական ընտանիքի, մենք պետք է հոժարակամ աշխատենք Աստծո հետ։ Մենք պետք է պատրաստ լինենք դատարկել ամեն աղբն ու շեղումները մեր կյանքից, որպեսզի դատարկ անոթներ լինենք։

Աստված ամենևին էլ Մովսեսի կարիքը չուներ Իր ծրագրերը իրագործելու համար և Նա մեր կարիքն էլ չունի։ Բայց Աստված յուրաքանչյուրին հրավիրում է Իր կամքը անելու։ Աստված ոչ մեկից էլ կախում չունի, նույնիսկ այդ զորավոր Մովսեսից։ Յուրաքանչյուր առաջնորդ պետք է տեղյակ լինի այն վտանգից, որ կարող է կորցնել իր կանչվածությունը ճանապարհին։

Անդի Նաշ

Ժուռնալիստիկայի և հաղորդակցության դպրոց

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Անուշ Սաֆարյանի

Exodus 4

There are two prayers that a believer might pray. The first is this: “Save me, Lord, in spite of me.”  This prayer is at the very heart of the gospel. No matter how bad or good we might be, we are all sinners, we all fall short, and we all have to be saved outside of ourselves. 

The other prayer that believers might pray is this: “Use me, Lord, in spite of me.” We will always depend on God to take our meager efforts and bless them. But sometimes when we pray this prayer we take the attitude that even though I haven’t put much effort into it, even though I haven’t obeyed, I want God to bless my efforts anyway.  

For us to be saved by God, we don't have to do anything but confess that we need a Savior. But to be used by God to bless others, including our own families, we have to be willing to work together with God.  We have to be willing to empty out the garbage and distractions in our lives—to be empty vessels.

God didn't need Moses to accomplish his plans. And He doesn't need us. While God invites everyone to execute His will, God depends on no one—not even the mighty Moses. Every leader must beware of the danger of forfeiting their calling along the way. 

Andy Nash

School of Journalism & Communication

Southern Adventist University

Քո անապատի փորձառությանը պատասխանելու երկու տարբերակ ունես։  Դու կամ կարող ես թույլ տալ, որ այն քեզ ավերի, կամ այն քեզ նոր ձև տա։ 2-րդ գլխում Մովսեսը արդեն ինքնահաստատված, քառասուն տարեկան, ինքնավստահ, թագադրված արքայազն էր, ում կյանքւմ ամեն բան ընթանում էր իր հունով։ Բայց այժմ Մովսեսը արդեն ութսուն տարեկան խոնարհ, հեզ մարդ էր, ով գտնվում էր օտարության մեջ հեռու հեռվում և կատարում էր մի աշխատանք, որ ոչ մի հպարտ եգիպտացի իրեն թույլ չէր տա. նա խնամում էր ոչխարներին։ Դրանք նույնիսկ իր ոչխարները չեն։ Դրանք իր կնոջ հոր ոչխարներն են։ Նա այն անհաջողակ փեսան է, ով նույնիսկ չի կարողանում իր սեփական աշխատանքը գտնել։ Մովսեսի այս իրավիճակում, որն արդեն հասանելի էր Աստծո կողմից օգտագործվելու համար, Աստված նրան հանդիպում է Սինա լեռան վրա առեղծվածային հրեշտակի տեսքով։

«Եհովայի հրեշտակը» արտահայտությունը, եթե նայենք բնօրինակում իրականում հնչում է. «Հրեշտակը, ով Յահվեն (Եհովան) է»։ Արդյո՞ք սա նշանակում է, որ Յահվեն հրեշտակ է։ Ո՛չ։ Աստված ամենուր է և Նա սահմանափակումներ չունի տարածության մեջ։ Սա շատ լավ է, որովհետև մենք չէինք ուզի ունենալ մի Աստված, Ով սահմանափակվում է տարածությամբ։ Մենք ուզում ենք Աստված, Ով ամենուր է։

Իսկ որո՞նք են այն բաները քո սրտի մեջ, որ քեզ հետ են պահում Աստծո կողմից ամբողջությամբ օգտագործվելու համար պատրաստ լինելուն։ Համաձայն ոչ թե քո կարծիքների և զգացմունքների, այլ ուրիշների կարծիքով։ 

Ի՞նչ ես կարծում, ինչի՞ համար է Աստված քեզ պատրաստում։

Անդի Նաշ

Ժուռնալիստիկայի և հաղորդակցության դպրոց

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Անուշ Սաֆարյանի

Exodus 3

There are two ways you can respond to a wilderness experience: you can let it destroy you, or you can let it refine you. 

In Chapter 2, Moses was a confident 40-year-old crown prince who had life by the tail. Now Moses is a meek 80-year-old in the middle of nowhere doing a work that no proud Egyptian would have done: tending sheep. And they aren’t even his own sheep; they’re his wife’s father’s sheep. The loser son-in-law who can’t even find work of his own!

With Moses now in a condition where he can be used, the Lord meets him on Mount Sinai in the mysterious form of an angel. The literal translation of the “the angel of the Lord” is actually “the angel that is Yahweh.” Does this mean that Yahweh is an angel?  No. God is omnipresent and is not limited to any physical space. That’s a good thing—we wouldn’t want a God who’s limited to one space. We want a God who’s everywhere.       

What are some things that, in your heart, you know are holding you back from being fully used by God?  Based on what others have told you (not your own feelings), what do you think God might be preparing you to do?

Andy Nash

School of Journalism & Communication

Southern Adventist University

Հոքաբեդը իր փոքրիկ մանուկին հաջողությամբ թաքցրեց երեք ամիս։ Տեսնելով, որ ինքն արդեն չի կարողանում նրան ապահով պահել, նա մի փոքրիկ կողով պատրաստեց, այն ջրադիմացկուն դարձնելով կուպրի և ձյութի միջոցով։ Այնուհետև մանուկին դնելով ներսում, նա նրան դրեց գետի եզերքում եղած շամբի մեջ։ Հրեշտակը փարավոնի աղջկան առաջնորդեց, և նրա հետաքրքրասիրությունը շարժվեց փոքրիկ կողովից։ Երբ նա բացեց և նայեց կողովի մեջ, միանգամից իմացավ, որ դա հրեա մանուկ էր։ Երեխայի արցունքները նրա կարեկցանքն արթնացրին և նրա համակրանքը նրան տարավ մի անհայտ մոր մոտ, ում նա դիմում է պահպանել իր իսկ սիրելի փոքրիկի կյանքը։

Մայրը վճռական էր, որ իր մանուկի կյանքը կփրկվի և նա կորդեգրի նրան որպես իր սեփական որդի։ Փոքրիկ քույրիկը, ով հետևում էր, շտապեց իր մոր մոտ և առանց հապաղելու նրա մայրը նրա հետ միասին վերադարձան փարավոնի աղջկա մոտ։ «Տար այս տղային և ծիծ տուր ինձ համար, և ես քո վարձքը կտամ»։ Մեծագույն շնորհակալությամբ մայրը սկսեց իր ապահով և երջանիկ առաջադրանքը կատարել։ Նա հավատարմորեն օգտագործեց հնարավորությունը փոքրիկ Մովսեսին Աստծո մասին կրթելու։ Նա նրան պահեց այնքան, ինչքան կարող էր, բայց հետո ստիպված էր նրան ետ վերադարձնել, երբ նա տասներկու տարեկան էր։

Ինչքան հեռու տարածվեցին մեկ հրեա կնոջ ազդեցության հետևանքները, երբ նա գերության մեջ էր և ծառա։ Չկա այլ գործ, որ համեմատվի սրա հետ։

Ջեք Բլանկո, «Մաքուր խոսքի» հեղինակ

«Նահապետներ և մարգարեներից» (242-244) վերցված գաղափարներով

Թարգմանությունը` Պավել Սարգսյանի

Exodus 2 

Jochebed succeeded in concealing her baby son for three months.  Finding that she could no longer keep him safely, she prepared a little basket, making it water-tight by means of slime and pitch.  Then laying the baby inside, she placed it among the reeds by the river’s edge.  Angels directed Pharaoh’s daughter there and her curiosity was excited by the little basket. As she opened it and looked upon the beautiful child, she knew at a glance that this was a Hebrew baby.  The tears of the baby awakened her compassion, and her sympathies went out to the unknown mother who had resorted to this to preserve the life of her precious little one.  She determined that the baby should be saved; she would adopt him as her own.  The little sister who was watching hastened to her mother and without delay the mother returned with her to Pharaoh’s daughter.  “Take this child and nurse it for me,” said the princess, “and I will pay you.”  It is with deep gratitude that the mother began her now safe and happy task.  She faithfully improved her opportunity to educate little Moses for God.  She kept him as long as she could, but was obligated to give him up when he was about twelve years old.

How far-reaching in its results was the influence of that one Hebrew woman, and she an exile and a slave!  There is no other work that can equal this. 

Jack Blanco, author of The Clear Word

with insights from Patriarchs and Prophets, pp. 242-244.

Չնայած. որ Իսրայելցիները Եգիպտոսում էին ավելի, քան 400 տարի և հազիվ թե գիտեին իրենց ընտանիքների անունները, բայց Աստված նրանց գիտեր անունով։ Եվ Նա նրանց նախապատրաստեց Իրեն լսել Իր սեփական անունով (Յահվե, Եհովա) Սինայի վրա լսելի ձայնով։

Ինչպիսի զարմանալի է Ելքի պատմությունը։ Եբրայերեն դա ավետարան է. ազատագրման, շնորհի պատմություն։ Հրեաների համար Ելից գիրքը նույնն է, ինչ քրիստոնյաների համար Հովհաննեսի ավետարանը։  Հակառակ տարածված կարծիքի, հրեաները երբեք չեն հավատացել, որ իրենք փրկվեցին գործերով։ Մինչ նրանց կպատվիրեին հնազանդվել Սինայի մոտ, նրանք փրկվեցին Կարմիր ծովի մոտ։

Իսրայելցիների և Մովսեսի նման, մենք նույնպես փրկվել ենք մի տղա երեխայի միջոցով, ով ազատագրող դարձավ։ Իր կյանքի վախճանին մոտ, Հիսուսը բարձրացավ Քանանի սարը և հանդիպեց Մովսեսի և Եղիայի հետ առանձին։ Ղուկաս 9.31-32 համարներում ասվում է, որ նրանք քննարկում էին Հիսուսի «վախճանի» մասին, բառացիորեն` Նրա Ելքի մասին։

Ի՞նչ ձևով է Իսրայելցիների ազատագրման կարիքը ձեզ հիշեցնում ձեր սեփական ազատագրման մասին։ Կարո՞ղ եք մտածել այն ժամանակի մասին, երբ «նոր փարավոն» վեր կացավ և ձեր կյանքը շատ դժվարին դարձրեց։

Անդի Նաշ

Ժուռնալիստիկայի և հաղորդակցության դպրոց

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Պավել Սարգսյանի

Exodus 1 

Although the Israelites had been in Egypt for more than 400 years—and barely knew their family names anymore—God still knew them by name. And He was preparing them to hear Him speak His own name (YHWH) in an audible voice at Sinai. 

What an amazing story Exodus is. To the Hebrews it is the gospel: a story of deliverance, of grace. Jewish people feel as strongly about Exodus as Christians do the Gospel of John. Contrary to popular thinking, Jews never believed they were saved by their works. Before being asked to obey at Sinai, they would be saved at the Red Sea. 

 Like the Israelites and Moses, we too were rescued by a baby boy who grew up to be a deliverer. Toward the end of his life, Jesus climbed a mountain in Canaan and met with Moses, along with Elijah. Luke 9:31-32 says that they discussed Jesus’ “departure”—literally, His “exodus.” 

In what ways does the Israelites’ need for deliverance remind you of our own? Can you think of a time where a “new Pharaoh” arose in your life and made things very difficult?   

Andy Nash

School of Journalism & Communication

Southern Adventist University

Ծննդոց գիրքը եզրափակվում է որդու հանգուցյալ հորը խոստացած վերջին խնդրանքի կատարմամբ: Այն պետք է որ բավականին մեծ վկայություն լիներ քանանացիների համար, երբ իսրայելացի ու եգիպտացի սգավորները ժամանեցին Հակոբի տուն, որպեսզի թաղեն նրան Մաքփելայի քարայրում, որը սերունդներ շարունակ ընտանեկան գերեզման է եղել: Այն մի տպավորիչ սգո տեսարան էր, որը միևնույն ժամանակ սիրելի անձնավորությանը հրաժեշտ տալու եզակի ճանապարհ էր: Եվ հարազատ ժաղովուրդը ներքաշված էր այս ամենի մեջ: Ես հիշում եմ աֆրիկացի մի եղբոր, ով մի անգամ ինձ բացատրեց այս մտքի հզորությունը. յուրաքանչյուրը, ով գալիս է սգալու քո հետ, նա կարծես մեկ քար է վերցնում քո վշտի սարից, և նրա հեռանալիս այդ ողբերգության սարը շարունակ փոքրանում և փոքրանում է: 

Հովսեփի եղբայրները փոքր-ինչ անհանգիստ էին այն մտքից, թե արդյոք Հակոբի մահը ճանապարհ չի բացի Հովսեփի վրեժխնդրության համար, սակայն Հովսեփը շարունակում է հետևողական լինել իր սկզբունքներում և վստահեցնում էր իր ներման մեջ: Նա սերտել էր կյանքի կարևորագույն դասերից մեկը. Աստված կարող է շրջադարձ կատարել այն բանում, ինչը նախատեսված էր չար նպատակների համար, դարձնելով այն զարմանալիորեն հրաշալի:

Մարտին Քլինգբեյլ

Աստվածաշնչյան ուսումնասիրությունների և հնէաբանության դասախոս

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Հերմինե Բեժանյանի

Genesis 50

The book of Genesis concludes with a son honoring his late father’s last request. It must have been quite a testimony to the Canaanites when the Israelite and Egyptian mourners arrive back home and bury Jacob in the cave of the field of Machpelah which has been the family burial place for generations. It is a moment of intense mourning, but at the same time a positive way to process the grief by actively saying goodbye to the loved person. And the whole community shares in this process.  I remember a brother from Africa once expressing this to me powerfully: everybody who has come to mourn with you takes away a little stone of your big mountain of grief when he leaves, and in this way the mountain will become smaller and smaller.

Joseph’s brothers are somewhat concerned whether Jacob’s death will open the way to some form of retribution, but Joseph is consistent and reassures them of his forgiveness. He has learned one of life’s greatest lessons-- God can turn what has been intended for evil into something amazingly good.

Martin Klingbeil

Professor of Biblical Studies and Archaeology

Southern Adventist University

Սա պոեզիա է, եբրայական քնարերգություն: Սակայն ի տարբերություն ժամանակակից արևմտյան ըմբռնմանը, որը նայում է գրական գեղարվեստականությանը, Հին կտակարանում հաճախ է օգտագործվում պոեզիայի լեզուն, որպեսզի արտահայտի խոսքերի ծայրահեղ կարևոր նշանակությունը: Այստեղ՝ Ծննդոց գրքի  համարյա վերջում, մենք գտնում ենք մեկը այն չորս հիմնական պոեմներից, որոնք Հնգամատյանի պատմության մեջ նշվում են որպես կարևորագույն պատմական շեմեր (Ծննդոց 49, Ելից 15, Թվոց 23-24, Երկրորդ Օրինաց 32-33): Մովսեսը Երկրորդ Օրինաց 32-33 գլուխներում օրհնում է Իսրայելի ցեղերին որպես ազգ, մինչդեռ Իսրայելը (Հակոբը) օրհնում է իր որդիներին Ծննդոց 49-ում:

Այս կերպ, Ծննդոցի նահապետների պատմությունը շարժվում է  դեպի  Իսրայելի ժողովրդի պատմություն՝ գրված՝ Ելից գրքում, բայց որը հատելով ժամանակները՝ վերջին հաշվով հասնում է նույնիսկ մեր օրերը: Հակոբի որոշ «օրհնությունները» բավականին սթափեցնող են, քանի որ ցույց են տալիս, որ ներումը ոչ միշտ կարող է մաքրել մեր սխալ արարքների հետևանքները: Ինչևէ, պոեմի կետերը ուղղակիորեն Իսրայելի որդիներից հասնում են մինչև Մեկը, ով կգա հետևյալ խոստումներով. Սելովը (հմր 10), հովիվը (հմր 24), Իսրայելի վեմը (հմր 24): Այս բոլորը մեսիական կերպարներ են: Խոսքը Հիսուս Քրիստոսի մասին է, ով նախապատկերված է այստեղ և ով կգա, որպեսզի փրկի և օրհնի իր ժողովրդին:

Մարտին Քլինգբեյլ

Աստվածաշնչյան ուսումնասիրությունների և հնէաբանության դասախոս

Հարավային ադվենտիստական համալսարան

Թարգմանությունը` Հերմինե Բեժանյանի

Genesis 49

This is poetry – Hebrew poetry! But unlike a Western modern understanding of poetry that looks at literary artistry, the Old Testament often uses poetic texts to express something of utmost importance. Here almost at the end of the book of Genesis we find one of the four major poems that mark important historical thresholds in the story of the Pentateuch (Genesis 49; Exodus 15; Numbers 23-24; and Deuteronomy 32-33).  Moses blesses the tribes of Israel as a nation in Deuteronomy 32-33, whereas Israel (Jacob) blesses his sons in Genesis 49.  In this way, the story of the patriarchs in Genesis moves to the story of the people of Israel in the book of Exodus but ultimately reaches across time into our stories as well. Some of Jacob’s “blessings” are rather sobering and demonstrate that forgiveness cannot always erase the consequences of our wrongdoings. However, the poem points beyond the immediate story of the sons of Israel to Someone who will come out of the line of promise: the Shiloh (vs. 10), the shepherd (vs. 24), and the stone of Israel (vs. 24) – all of them messianic images. It is Jesus Christ who is foreshadowed here and who will come to save and bless his people.

 Martin Klingbeil

Professor of Biblical Studies and Archaeology

Southern Adventist University